Mal spędził w Hogwarcie 6 lat, a jego ostatnie wakacje po których wrócić miał do szkoły właśnie dobiegały końca. On sam niewiele się zmienił, jeśli jego charakter w ogóle uległ zmianie. Nadal był cichy, spokojny i choć niektóre jego zachowania były nieuporządkowane, wszelkie podobieństwo do jakiegokolwiek realnego zaburzenia było najprawdopodobniej przypadkowe. Z resztą, czym był wiek wobec ogromu tego świata? Malcolm sam w zależności od samopoczucia miał zwykle 17, 25, 11 bądź 51 lat, a w tej chwili najchętniej zacząłby szkołę od nowa - bynajmniej, nie dlatego, że tak bardzo kochał się uczyć, wstawać wcześnie rano i chodzić na lekcje, ale głównie dlatego, że wiedział, iż po ukończeniu tej - ostatniej już klasy - będzie musiał zrobić coś ze swoim życiem. Czasem bardzo marzył o przyjęciu zimnej twarzy egoisty, by móc robić co mu się żywnie podoba, bacząc jedynie na własną korzyść. Jednak to nie miało racji bytu. Czuł się jak przywiązany niewidzialnym łańcuchem, a nawet może niewolnik. Ale on chciał być takim sługą, tylko by brnąć ku boku edenu. Jednak raj zniknął raz, co świadczyło o możliwości podobnych tułaczek. Nie miał pomysłu na życie - taka była prawda. Chciał po prostu być wolny -  Odyseusz, którego Itaka nie istniała.  
Odetchnął i zrobił kilka kroków naprzód w poszukiwaniu jakiejś wolnej ławki. Gdy w końcu znalazł miejsce by usiąść, podkulił kolana i oparł na nich brodę obserwując uczniów i dorosłych chodzących w te i z powrotem po peronie. Większość z nich była czystej krwi, a przynajmniej ci, których rozróżniał ze szkoły. Malcolm sam zawsze chciał być kimś więcej niż zwykłym ulicznym przybłędą, jednak brak odpowiedniego pochodzenia uniemożliwiał mu to. Był zwykłym nieporozumieniem, wpadką, której nigdy nie miało być. Dorośli - niby rozsądni, cud miód i maliny, ale... no właśnie. A l e. Dali mu życie, rzecz w tym, ze nie takiego pragnął. Miał istnieć jako ktoś - superbohater, szaleniec na pierwszych stronach gazet, znany casanova, wyłudzacz, hazardzista, wróg numer jeden, ale nie żebrak, wyrzutek, przybłęda i sierota. Gdy młodsi chłopcy zniknęli za jedną z murowanych kolumn, Mal odwrócił głowę i gdyby ktoś mu się przyglądał, zapewne mógłby zauważyć w jego oczach gasnącą chęć, jakoby się czegoś przestraszył.
Być może powinien wrócić do domu, jednak nie miał ochoty na spotkanie z obskurną częścią miasta w której było mu kiedyś dane mieszkać. Z zamkniętymi sklepami i zapomnianymi lokalami. Coś co kiedyś nazywał domem, było jedną z bardziej obskurnych części Londynu, taką w której na końcu obdrapanego korytarza znajdowała się starodawna piwniczka, w każdym budynku, który był zapewne nowy, ale w czasach, gdy łazienka z kafelkami stanowiła ostatnie słowo cywilizacji.

Największym czystokrwistym cudem na jaki Mal mógł dzisiaj liczyć był Todd w swojej własnej, dobrze ubranej, olśniewającej urodzie. On sam wybierał się do domu, trochę poniewczasie przez pewne miłe, krągłe i cudownie pachnące sprawy z podziemi. Jak co roku zostawał na kilka dłuższych chwil w Hogsmeade, by w okresie letnim za zgodą i pobożnym życzeniem profesora uprawiać czarną magię warzelnictwa. Czarną tylko dla pierwszorocznych laików, bo tyle było w tym trucizny ile w Wittermore niewinności. Stanął przed nim w rozkroku, zarzuciwszy torbę na plecy i krytycznie mu się przyglądając.
- Doprawdy mleko kwaśnieje i dzieci płaczą jak Cię widzą. Masz twarz jakby Ci psidwak matkę zbałamucił, Grive. Żal patrzeć. – Ocenił ostro, przyglądając mu się jak wystawionej w gablotce różdżce. Zazwyczaj był subtelny i czarujący, dziś jednak i wobec pochmurności nastroju kolegi z pokoju zaniechał kurtuazji i dobrego pierwszego wrażenia na rzecz bomby zrzuconej prosto na malcolmowy kark. Może to go otrzeźwi chociaż na tyle, by porzucił minę samobójcy nad cyjankiem.
Hugo, w odróżnieniu od kompana miał humor nad wyraz znakomity. Nie dość, że świetnie poszło mu na doszkalaniu z zakresu subtelnej sztuki eliksirów, to jeszcze udało mu się nakarmić własne ego kilkoma zaciekawionymi spojrzeniami w drodze na peron, co zawsze wprawiało go w świetny nastrój. Och, w odróżnieniu od Malcolma on był cholernym narcyzem i chyba nigdy nie twierdził, że było inaczej. Zaś mugolska część Londynu nie była zbyt odporna na jego wilą połowę. Miau.
- Obserwowałem Cię już od dłuższego czasu i nie wydaje mi się, byś się gdzieś śpieszył. Co tak znamienity kujon robi po tej stronie barykady? – Odruchowo poprawił torbę i posłał mu jeden ze swoich wyćwiczonych, idealnych, białych uśmieszków. Wyszczerzył się jak hipogryf do fretki zupełnie, jakby właśnie opowiadał mu niebywale dobry i niebywale sprośny żart, co w założeniu miało pobudzić krukona do zwierzeń. Todd wybitnie nie lubił, kiedy coś przed nim ukrywano. Wybitnie nie lubił też, kiedy go olewano, liczył więc że Grive wykaże się instynktem samozachowawczym. Nie chciał przecież, by Todd przestał go doceniać jako kumpla, prawda?

Dawno nie rozmawialiśmy.
Mal się nie odezwał.
Och proszę cię, powiedz coś.
Chłopak nie wypowiedział słowa, spoglądając spokojnie na przechodzących przed nim ludzi - nikt z nich się nie zatrzymał, nawet na niego nie spojrzał. Ale nie przeszkadzało mu to - wręcz przeciwnie, lubił myśleć, że jest niewidoczny.
Nudzę się, zwróć na mnie uwagę. Wiesz Mal, byłbyś znacznie bardziej użyteczny gdybyś coś faktycznie zrobił. Gdybyś nie siedział tu cały dzień. Gdybyś nie był tak bezużyteczny. Zbyt głupi by choćby znaleźć kogoś do rozmowy. Nie masz żadnego celu, wiesz? Gdybyś sobie poszedł, nikt by nawet nie zauważył.
Malcolm chciał odpowiedzieć, niemal zapominając, że głos w jego głowie był słyszalny tylko dla niego, gdy do jego uszu dotarło coś jeszcze. Uniósł nieco wzrok, zaraz natrafiając swoimi kasztanowymi oczami na postać Hugo. Chłopak zmarszczył czoło, mrużąc nieco ślepia, gdy usłyszał wypowiedź przyjaciela. Byli odwrotnościami, można powiedzieć. Hugo był pewny siebie, narcystyczny i zabawny, a Malcolm... cóż, był cichy i spokojny, choć podobno nie powinien taki być. Był bowiem za dziecka oczkiem w głowie swojej matki, w której mniemaniu wszystko, co robił syn, zasługiwało na najwyższe uznanie i nawet gdyby powiedział jej, że jest seryjnym mordercą, ona prawdopodobnie znalazłaby dla niego jakieś racjonalne wyjaśnienie i podziwiała go za to. Czy dziecko wychowane w ten sposób nie powinno być zapatrzone w siebie?
- To nie patrz. - mruknął, odchylając głowę nieco na bok i na ułamek sekundy przykrywając brąz swoich świecących oczu, cienkimi powiekami. Niewiele mu to jednak dało, bo czy się na Hugo patrzył czy nie i tak czuł na sobie jego wzrok.
- Napatrzyłeś się już? - burknął, dopiero teraz odważając się nawiązać kontakt wzrokowy z rówieśnikiem.
Kolejna wypowiedź sprawiła, że Malcolm wydał z siebie ciche "och" i poprawił lewą ręką włosy - bardziej żeby czymś zająć dłoń, niż ze względu na to, że faktycznie potrzebował to zrobić. Jeszcze chwila i biedak uzna Hugo za jakiegoś zboczeńca czy inne seksualne wynaturzenie.
- Pomyślałem, że... - zaczął, nie do końca właściwie pewien co chciał powiedzieć. Przełknął ślinę, złapał ręką torbę i wstał z ławki. - Masz rację, nie powinno mnie tu być. - rzucił pośpiesznie, wygładzając dłońmi koszulę, wyglądając tak jakby chciał zaraz zerwać się do biegu.