Słysząc znane mu nazwisko kiwnął głową i wsparł brodę na koszyczku splecionych palcy obu dłoni.
- To bardzo dobry autor, godny zaczytania. Choć osobiście wolę Waltera Scotta
Powiedział patrząc chwilę w milczeniu na pannę Chamber. Może był bardziej podobny do niej niż sądziła? Choć on dorastał w mugolskim otoczeniu, a o swoich magicznych zdolnościach dowiedział się tego samego dnia gdy otrzymał list z Hogwartu który odmienił jego życie. Lecz gdyby tak po prawdzie spojrzeć na sposób bycia Frasera przecięty czarodziej czystej krwi mógłby uznać je za dziwne, albo przynajmniej utrudniające sobie życie. Hugh nie czarował jeśli nie było ku temu szczególnej potrzeby, wiele rzeczy wykonywał po "mugolsku" z czystego przyzwyczajenia. Poza tym w jego rodzinnym domu jego matka nie używała magii w obecności ojca, nawet po czasie kiedy było już wiadomo że ich jedne dziecko posiada czarodziejski dryg. Szczerze mówiąc w pojedynkach nigdy nie był orłem, a znacznie lepiej wychodziły mu zaklęcia obronne. Trochę niecodziennie jak na mężczyznę który miał zostać członkiem Royal Scots.
- Uczę Opieki nad Magicznymi Stworzeniami. Chyba do niczego innego w magicznym świecie nie mam smykałki. - mówiąc to spojrzał na Cecil, która znudzona leżeniem podniosła się do siadu jednocześnie kładąc łeb na kolnie Hugh.- Spokojna praca... Mam całkiem sporo czasu na czytanie.
Mówiąc to przez głowę przeszła mu pewna myśl, nachylił się by poprosić psa o podanie u jego skórzanej torby i choć nie bardzo była skoro do posłuszeństwa Cecil chwyciła za pasek, ciągnąc torbę z kąta gdzie leżały jego książki. Podziękował swojej pupilce i położył torbę grzebiąc w niej chwilę, a następnie położył przed dziewczyną starą książę w grubej oprawce.
- Polecam, "Rob Roy". Jak przeczytasz będzie okazja żeby się spotkać i wymienić opiniami co do tego dzieła. Powinna Ci się spodobać.
Powiedział patrząc na jej reakcję. Choć wydanie te było w jego rodzinie odkąd pamiętał to nie widział przeciwwskazań by pożyczyć ją Tiffany. Miał przeczucie, że jako bibliotekarka będzie dobrze obchodzić się z woluminem... Cóż, a przynajmniej miał taką nadzieję.