On sam idący przez jedną z niemagicznych dzielnic Londynu, otoczony przez zajmujące się swoimi sprawami istoty magiczne i mugoli.

Vlad jest osobą... charakterystyczną. I nie chodzi tylko o to, jak wygląda i się ubiera, ale również o jego zachowanie. Jest niewysokim, bo mierzącym niewiele ponad 170 centymetrów starszym mężczyzną, po którego aparycji widać, że zbliża się do jakiejś trzysetki, nawet jeśli zmienił się w wampira będąc młodziutkim siedemdziesięciolatkiem. Swoich braków we wzroście posturą nie nadrabia – ten człowiek ma już swoje lata, ciężko byłoby oczekiwać gigantycznych przedramion, czy wyrzeźbionego kaloryfera. Zamiast tego posiada wiele pojedynczych fałdek, w których mógłby chować ciasteczka. Jego zrogowaciała w wielu miejscach skóra jest dodatkowo przyozdobiona licznymi bliznami po ranach ciętych i oparzeniach będących wynikami licznych eksperymentów magicznych. Ma zawsze rozczochrane, siwe włosy średniej długości, które zazwyczaj związuje chustką, bądź zakłada kapelusz by nie przysłaniały jego zmasakrowanej twarzy. Często wplata w nie pojedyncze koraliki.
Co do lica tego całkiem młodego wampira – wygląda okropnie. To nie jeden z tych typów o aparycji szesnastoletniego boga seksu. Ma wyraźnie zarysowaną szczękę, bulwiasty nos oraz spokojne i opanowane spojrzenie, kurwa, mordercy. O dziwo, jego twarz często zdobi uśmiech, który stanowi przeciwwagę dla najbardziej charakterystycznej cechy mężczyzny – zmarszczek. Ta istota ma ich zdecydowanie zbyt dużo, zaczynają się już na podbródku i suną w górę, na policzkach tworząc na spółkę z licznymi bliznami swoistą pajęczynę. Ta kończy się dopiero na czole pod postacią kilku poziomych szram.
Nosi się jak typowy ekscentryk. Jego garderoba zawsze przyciąga uwagę i budzi w ludziach lekkie oburzenie bądź rozbawienie. O dziwo, rzadko kiedy ubiera się w pełni na czarno, no chyba, że wymaga tego sytuacja. Często łączy gryzące się kolory i niepasujące do siebie kroje ubrań. Elegancka marynarka do jaskrawych spodni i ciężkich, robotniczych butów? Jasne, czemu nie.
No i nie zapominajmy o biżuterii. Dużej ilości biżuterii.

Jesienny poranek był niczym wielkie, spocone jądra położone na czole Constantina – nie tego oczekiwał od życia. Powoli zległ się ze swojego łóżka i ciągle zaspany zawiązał na głowie chustę która jeszcze wczoraj służyła mu w kryzysowej sytuacji za ścierkę. Bez pośpiechu zszedł na parter żeby sprawdzić czy sala po wczoraj wymaga dużego wkładu pracy w sprzątanie. To był prawie spokojny wieczór – pod warunkiem, że nie będzie się rozpamiętywać dwóch burd i połamanego krzesła. To było jasne, że właściciel już sobie sam nie radzi z prowadzeniem lokalu. Ten może nie był najpopularniejszym miejscem w mieście, lecz kiedy schodzili się klienci to jedna osoba po prostu nie była w stanie nad tym zapanować. Zatrudnienie pracownika byłoby oczywistym posunięciem. Oczywiście, gdyby to było takie łatwe – znalezienie osoby godnej zaufania, pracowitej i o podobnym sposobie myślenia co Vlad – to się nie może udać.
Podszedł do baru i nalał do szklanki trochę krwi, którą upuścił z nawalonego w trzy dupy klienta. Żeby jakkolwiek zabić jej ohydny smak zalał do końca szkła nalewką z mandragory, którą dostał kiedyś od stałego klienta – również wampira. Szkoda, że rasowi ekstremiści wbili mu kołek jakieś dwa lata temu, mógł przynajmniej podzielić się przepisem.
Pociągnął porządny łyk improwizowanego drinka i powoli zaczynał oswajać się z myślą o sprzątaniu.
Był już naprawdę blisko wzięcia się za siebie gdy nagle wparował on. Jego przybycie charakteryzowało się głośnym jebnięciem o drzwi. Dźwięk był na tyle głośny, że aż zatrząsł się pozdzierany parkiet.
- Chwila, już idę. - Rzucił w przestrzeń zbierając swoje cztery litery z krzesła. Nie przejąłby się tym jakoś mocno, gdyby nie to, że dobijanie robiło się coraz intensywniejsze. Ostrożnie uchylił drzwi nie ściągając wcześniej łańcucha coby zorientować się czy to nie kolejny koneser napojów wyskokowych, który postanowił odwiedzić przybytek nieco za wcześnie.

Jak coś nie pierdolnie. Łańcuch poszedł, drzwi otwarte na oścież. Jeszcze nie dotarło do niego co się przed chwilą wydarzyło, gdy przed jego twarzą przeleciała sylwetka mężczyzny. Był to jegomość wysoki, o kanciastym podbródku stworzonym do rozgniatania orzechów, bulwiastym nosie i kompletnym braku brwi. Roztaczał wokół siebie dziwną aurę która powodowała że Vlad samoistnie zacisnął pośladki. Osobnik w głupiej czapce stał metr od niego. Powoli odwrócił się w stronę wampira, na jego twarzy malowało się przerażenie.
- Niech zgadnę, uciekasz przed kimś? - Rzucił w jego stronę zatrzaskując drzwi. Kurcze, taki ususzony a był w stanie wyważyć drzwi.
Nawet nie zauważył kiedy niespodziewany gość po prostu wskoczył za bar i tam przycupnął. Vlad już chciał go opieprzyć jak burą sukę, lecz zanim się odezwał usłyszał pukanie. Nie jakieś tam eleganckie popukiwanie, lecz kilka mocnych i pewnych jebnięć.
- Zamknięte. - Rzucił w stronę wejścia.
- Szukam kogoś. - Odpowiedział mu głos zza drzwi. Niechętnie otworzył drzwi przygotowany tym razem na wszystko. Zobaczył stojącego w progu brzydkiego menela. Od  razu jego nozdrza uderzył smród taniego, goblińskiego spirytusu. W sumie, przypomniało mu to o wielu pięknych chwilach z jego życia. Oczywiście tych sprzed otwarcia lokalu.
- Wysoki Rosjanin, bez brwi, kanciasta szczęka? - Rzucił tylko sapiąc niemiłosiernie. Vlad spostrzegł że jego rozmówca ma krzywo zapiętą koszulę i wiszący u spodni pasek. Nie odzywając się wskazał ręką losowy kierunek. Człowiek podziękował mu i pobiegł w jedną z ciasnych uliczek ulokowanych między dwiema poździeranymi kamienicami. Dokładnie w tym momencie do jego uszu dotarł kolejny bodziec – dźwięk stłuczonej doniczki. Zamknął drzwi i odwrócił się w momencie w którym jej dno dotoczyło się do jego stóp. Do jego mózgu powoli docierała informacja o tym, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane. W końcu postanowił przerwać tę niezręczną ciszę odzywając się do pokracznie wychodzącego spod baru mężczyzny.
- Chcesz się czegoś napić?
- Co?
- No, nalać ci coś?
- Mógłbym prosić o herbatę?

Mężczyźni dyskutowali później przez dłuższy czas. Napoje powoli się kończyły. Jasnowidz oniemiał, gdy spojrzał na dno swojej filiżanki.
- Ja to pierdolę. - powiedział zrezygnowany. Vlad automatycznie nachylił się nad naczyniem, a gdy zobaczył fusy uformowane w męskie genitalia postanowił zażartować:
- No panie Bułhakow. To chyba nie pan będzie teraz pierdolił.