Jedyne co przerywało ciszę panującą w dormitorium Ślizgonek, był dźwięk ich własnych oddechów i cykanie starego zegara z kukułką. Ciche skrzypienie, to Katarzyna przewraca się na drugi bok. Nie może zasnąć. Już od jakiegoś czasu boryka się z tym problemem. Nie chcąc jednak przyznawać się przed samą sobą, a co dopiero przed kimś postanawia go przeczekać, przecież nie może wiecznie nie spać?

Jeszcze chwilę, powtarza sobie w myślach, jednak mimo upływu kolejnych kilku minut, doliczeniu do jakiś stu pięciu walijskich zielonych, nadal nic się nie dzieje. Sen jak nie przychodził tak nie przychodzi, a jedynie poziom znudzenia Rosjanki rośnie.

W końcu znudzona, powoli zwleka się z łóżka. Ostrożnie podchodzi do szafki nocnej zbiera z niej różdżkę, po czym kuca i wyciąga spod łóżka jakiś gruby tom. Niepewnie rozgląda się dookoła, jakby w tym momencie łamała wszystkie znane jej punkty regulaminu. Czując ciężar książki w swych dłoniach uśmiecha się delikatnie. Powoli, starając się nie narobić chaosu wymyka się z dormitorium.

-Lumos- mruczy kiedy jest już na korytarzu. Delikatny promień światła rozprasza otaczającą ją ciemność. Po cichu skrada się w stronę Pokoju Wspólnego. Na ostatnim zakręcie gasi różdżkę i ostatni kilka metrów przechodzi po ciemku. Zatrzymuje się na chwilę w drzwiach i nasłuchuje czy przypadkiem nie słychać tam jakiś głosów. Kiedy nic oprócz dźwięków kominka nie dochodzi do jej uszu otwiera drzwi i znika w zielonej poświacie pokoju.

Szybkim krokiem przemierza pomieszczenie by dotrzeć do swojego ulubionego fotelu, mieszczącego się w kącie, z idealnym widokiem na wejście od strony lochów. Przez chwilę wpatruje się w drzwi, jakby, któryś nauczyciel miał je zaraz przekroczyć, nic się jednak takiego nie dzieje.

Miller znowu więc mruczy pod nosem zaklęcie i w świetle swej różdżki zaczyna czytać przeszmuglowaną przez siebie książkę, "Smoki, prawda i mity, tysiące lat złej i dobrej sławy tych mistycznych stworzeń".