Cyril widzi swoje odbicie. Tyle że, ma na sobie czarną szatę. W ręce dzierży różdżkę. Jest dumny i wyniosły. Po jego prawej stronie stoi piękna czarownica. W okół nich lata trójka dzieciaków. Cała rodzina w komplecie. Rodzina, to coś o czym marzy.

Chłopiec posiada kruczoczarne włosy i szare oczy. Jego cera jest blada. Zawsze był nazywany przez innych "szkapą" ze względu na swoje chude ręce. Jednak jest z niego całkiem zdrowy chłopaczyna. Po kimś musiał to odziedziczyć. Nie wiadomo tylko po kim.
Cyril nigdy nie widział swoich rodziców. Do jedenastego roku życia, jego domem był bidul. Po wojnie panowała bieda. Wówczas pełno noworodków było podrzucanych pod londyńskie domy dziecka. Był grzecznym dzieckiem. Często poniżanym. Wolał unikać bójek, ale nie mógł znosić bycia popychadłem, więc się stawiał, co często prowadziło do rękoczynów. To zawsze on był tym winnym. Dostawało mu się od opiekunek, za najmniejsze przewinienie. Raz strącił wazon, nawet go nie dotykając. Jaką wtedy dostał burę. Ból na plecach pamięta do dziś.
Zawsze był tym chudym, średniego wzrostu chłopaczkiem. Zamknięty we własnym, dziecięcym świecie. Często czytał książki, ale czasami wolał pograć z chłopakami w piłkę. Tyle że, nikt nie chciał mieć go w drużynie. Więc zazwyczaj grał sam, kopiąc piłkę o mury domu dziecka. Cyril zawsze marzył o świecie innym, niż ten jaki zna. Uwielbiał opowieści o magach, smokach i księżniczkach w zamku. Nie miał wtedy zielonego pojęcia, że część tego świata uda mu się zobaczyć.
Jego świat zmienił się, kiedy odkrył że jest czarodziejem. W Hogwarcie stał się trochę bardziej towarzyski. Zaczął dojrzewać i robić głupie rzeczy. Zawsze chciał się przypodobać starszym. Tak więc często za nimi latał i robił to co mu mówili. Co prawda w granicach rozsądku. Chłopak jest dość inteligentny, chociaż ukrywa ten fakt swoim buntowniczym nastawieniem do świata. Z dziecka, zaczął zmieniać się w nastolatka. Coraz częściej odczuwał brak rodziców. Kiedy dzieciaki jeździły na święta do rodziny, on zostawał w szkole. Cyril nie potrafi nawiązywać przyjaźni. Unika głębszych rozmów o sobie i o swoim życiu. Robi głupie rzeczy, aby ktoś go zauważył i się nim zainteresował. Nie przykłada się do nauki, a szkoda, bo to naprawdę inteligentny dzieciak. Ma wiedzę, tylko nie z tego, z czego powinien.  

Cyril szedł przez korytarz, był sam. Zastanawiał się, co dzisiaj zrobić. Może znowu zrobić żart nauczycielowi, żeby klasa się pośmiała, albo czymś się popisać? Nie, odgrywanie głupka jest męczące. Może tak po prostu pójść do szkolnej biblioteki i poczytać, a może...się pouczyć. Nie, jeszcze go wezmą za kujona.
Młody zauważył grupę starszych chłopaków przy błoniach. Podszedł do nich i chytrze się uśmiechnął.
- Proszę, proszę, to nasz Cyril. - Powiedział jeden z nich i potargał chłopcu włosy.
- Chcesz zapalić? - Zapytał drugi, trzymając odpalonego papierosa w rękach. Cyril obejrzał się, by mieć pewność że nie idzie nikt z nauczycieli. Czysto. Potaknął głową i wziął zakazaną dla niego używkę. Pociągnął i zakrztusił się dymem. Młodzież zaczęła się śmiać. Chłopiec nie przejął się tym za bardzo i pociągnął drugi raz. Płuca zaczęły go biec. Chciało mu się kaszleć, a z oka poleciała mu łza.
- Nie chcę już. - Powiedział, chcąc oddać chłopakowi papierosa.
- Pal pal, jest już twój. Jak będziesz chciał więcej to wiesz do kogo się zgłosić. - Cyril posłusznie wypalił papierosa, zgasił i wyrzucił na zewnątrz. Starsi chłopacy zaczęli mu gratulować, jednak dzieciak nie czuł jakiejś satysfakcji.
Młody ruszył na lekcje, kiedy to zatrzymał go nauczyciel.
- Cyril, paliłeś?
- Nie. - skłamał. Było od niego czuć tytoniem, jednak chłopiec nie zamierzał się przyznawać.
- Przecież czuję, paliłeś. - Naciskał nauczyciel. Chłopak stał z kamienna miną, lecz serce waliło mu ze strachu. - Jesteś takim mądrym chłopcem, wiesz jakie są skutki palenia. Czemu to zrobiłeś? - Cyril wzruszył tylko ramionami.
- Nie paliłem. - Trzymał przy swoim.
- Dobrze. - Wzdychnął nauczyciel. - Za karę pomożesz dzisiaj woźnemu.
- Ale ja nie paliłem. - Odrzekł zbulwersowany.
- To nie za palenie, ale za to, że mnie okłamałeś.
Cyril nie miał już nic więcej do powiedzenia. Odszedł wkurzony. Był teraz w naprawdę kiepskim humorze. Jeszcze tylko brakuje ślizgona który pośmieje się z jego czystości krwi.