Gdyby ten czarnoksiężnik stanął przed lustrem, nietrudno by było wyobrazić sobie, co ukazałoby się w lustrze. Mężczyzna o srogiej, poważnej minie, obejmujący w tryumfie syna, który nareszcie go pokochał. Obok bawiłyby się jego wnuki - a wszyscy czystej krwi. Marzy mu się, najbardziej na świecie, aby rodowód Carrow'ów pozostał czystokrwisty po wsze czasy.
Oprócz tego zdarza mu się widywać wszystkich męskich potomków jako kolejnych ministrów, samego siebie również jako ministra. Nie bez powodu został sekretarzem - czas, by w ministerstwie nastał ład i porządek, a mugole i półszlamy ustąpiły miejsca lepszym czarodziejom - tym czystej krwi.

Głowę rodziny Carrow nie da się opisać w kilku prostych słowach. Jest to postać złożona, pełna zawiłości i czasem nawet pewnych sprzeczności. Zacznijmy od opisania wyglądu.
Scott Reuben Carrow to mężczyzna o ponadprzeciętnej budowie ciała - choć ma czterdzieści osiem lat, a na jego skórze formują się zmarszczki, to wciąż trzyma się w wysokiej formie. Jego wzrost osiąga sto osiemdziesiąt pięć centymetrów - człowiek dosyć wysoki, choć spotykało się i wyższych. Jego usta niemalże za każdym razem są zaciśnięte w poziomą kreskę, niewyrażającą żadnych emocji. Srogie, ale niespecjalnie krzaczaste brwi są zazwyczaj zmarszczone, a oczy koloru jadowitej zieleni miotają się czujnie i odstraszająco to na prawo, to na lewo. Włosy koloru bardzo ciemnego brązu są zazwyczaj elegancko ułożone, choć Scott w ich ułożenie nie ingeruje - układają się one tak naturalnie, więc mężczyzna nie czuje większej potrzeby by czesać je i układać sto razy dziennie. Jego nos jest nieco spłaszczony i uwydatniony, ale nie na tyle, by stanowiło to o większości jego wyglądu. Na prawym policzku znajdują się dwie blizny, odniesione w wyniku rykoszetu własnym zaklęciem - gdy mężczyzna był młody, próbował miotać nożami za pomocą czarów, ale ostrza nie poleciały w tę stronę, w którą miały polecieć. Od tamtej pory czarnoksiężnik nauczył się, aby nie rzucać zaklęć dla zabawy.
U Scotta można dosyć wyraźnie zauważyć elegancję i arystokrację, z którą się obnosi oraz szlachetność i czystość swego rodu, którą stara się prezentować w dowolnych chwilach.
Ubiór starszego Carrowa, zgodnie z jego własną sentencją "Jak się odziejesz, tak będą cię odbierali", prezentuje wysoką jakość wykonania i równie wysoką cenę. Czarny, matowy garnitur został uzupełniony kremową koszulą z najwyższej półki. Górę dopełnia doskonale kontrastujący krawat rubinowego koloru, nadający całości jeszcze więcej elegancji i stylu. Pasek ze skóry, robiony na zamówienie u najlepszego krawca w Londynie, opina jego pas, a srebrna klamra z pozłacanymi elementami prezentuje stan pieniężny jego i jego rodziny, który i tak jest znany w magicznym świecie. Na nogach widać czarne spodnie oraz eleganckie, brązowe półbuty. Na głowie często widnieje elegancki, męski kapelusz.
Charakter Carrowa również nie jest tajemnicą. Odziedziczył go po swoim ojcu, którego starał się zadowolić, stając się takim samym człowiekiem jak on.
Gardzi szlamami oraz czarodziejami półkrwi. Uważa ich za "bezużyteczne, psujące powietrze śmiecie, które powinny zgnić w szambie". Nie odzywa się do takich ludzi, a jeśli takowa sytuacja się zdarzy - zazwyczaj mówi lakonicznie i z pogardą. Nie boi się również obnosić ze swoimi poglądami publicznie - z pewnością nie jest tajemnicą, że co druga osoba wie, kim jest Scott Reuben Carrow i jakie poglądy rozgłasza. Osobiście mu to nie przeszkadza - jest z tego dumny, bo wie, że większość ludzi go szanuje, nawet jeśli miałby to być szacunek spowodowany strachem.
Czy para się czarną magią? Ba, dla niego to chleb powszedni. Ileż to razy słyszał pogłoski o samym sobie, jakoby zabił kogoś zaklęciem eksplozji - a ile z tego okazało się prawdą? Z pewnością co najmniej co drugie słowo. On nie boi się używać zaklęć czarnomagicznych w miejscach publicznych, bo wie, iż jest niemalże nietykalny. Potęga, jaką jego rodzina zbudowała, oraz aura strachu, jaką Scott sam roztacza, są tak duże, że możliwość skrytykowania publicznie jego działań jest niemalże znikoma. Istnieje jednak wyjątek, w którym - o dziwy - półkrwi czarodziej może zostać włączony w szeregi rodziny. Jednak najpierw Carrow musi wyrobić sobie o takiej osobie dobre zdanie, co praktycznie nigdy się nie zdarzyło, a jeśli już sobie takowe zdanie wyrobi - owy "nieszczęśnik" musi udowodnić, że jest godny przynależenia do rodowodu Carrowów. Zazwyczaj jest to proste zadanie zabicia czarodzieja mugolskiej krwi bądź coś podobnego.
Warto również wspomnieć, iż Scott z nienawiścią ściga swoją byłą żonę.

Scott nigdy nie miał zamiaru pozwalać synowi spotykać się z jakimikolwiek przedstawicielami nieczystej krwi, ale na jego nieszczęście i niemoc on i tak go nie słuchał i robił, co chciał. Graysen był chyba jedynym żyjącym krewnym starszego Carrowa, którego ten naprawdę kochał - w końcu szesnastolatek był jego pierworodnym synem. Nie obchodziło go, że jego matka była szlamowatą dziwką; Graysen był jedynym wyjątkiem tolerancji mężczyzny. I on, głowa rodu Carrow'ów, wciąż miał nadzieję, że chłopaka da się utemperować. Jego niesubordynację jak dotąd tłumaczył wiekiem i głupotą, jaką w tym wieku ludzie potrafią się odznaczać, ale w głębi duszy wewnętrzny głosik wciąż mu powtarzał, że dla syna nie ma nadziei. Oczywiście Scott nie zamierzał ustępować, a jego nieco despotyczne zachowanie było spowodowane chęcią utrzymania jakości swego rodu oraz ciągłego wzmacniania jego pozycji.
- Pamiętaj, mój synu: szlamy nie zasługują na to, aby istnieć i obracać się w tym samym środowisku co my. Kiedyś to zrozumiesz. Mam nadzieję, że się z nimi nie zadajesz w szkole, bo dostaję nerwicy na samą myśl, że te brudasy oddychają tym samym powietrzem, co ty. Czemu nie możesz znaleźć sobie... - bez końca mu powtarzał mężczyzna. Był świadomy, że mało to zmienia w zachowaniu syna, ale miał nadzieję na to, że w końcu coś trafi do tej jego głowy i chłopak zmądrzeje. W końcu był jedynym dziedzicem Scotta, a sam mężczyzna ubolewał nad brakiem większej ilości dzieci. Co prawda miał córkę, ale dziedzicem mógł zostać jedynie chłopak.
Zdarzało mu się również wytykać Graysenowi, aby nigdy nie palił papierosów - prawdziwą używką arystokracji były cygara, które przecież sam z uwielbieniem palił. Miał nadzieję, iż syn nie zepsuje się na tyle, żeby to świństwo dostało się do jego otoczenia.
Ale nikt nie wiedział, co przyniesie przyszłość.