Gdyby mógł spojrzeć w zwierciadło Ain Engarp, zobaczyłby siebie samego, znów młodego i żądnego przygód, szczęśliwego siedemnastolatka, stojącego obok swojej ówczesnej (i jedynej) miłości. Za nimi rozpościerałaby się ogromna, zielona przestrzeń, trawa łagodnie falowałaby w podmuchach wiatru. W oddali widać byłoby las I zbocze góry. Sam Victor, wraz ze swoją śmiejącą się wybranką, stałby na brzegu niewidocznego dla widza jeziora, mrużąc oczy od słońca i wypatrując czegoś na wodzie. Widok ten byłby połączeniem aktualnych tęsknot Shacklebolta za latami beztroski i jego ówczesnych, czystych i niewinnych marzeń.

Victor jest mężczyzną o pokrytej zmarszczkami, poważnej twarzy. Wysoki na metr osiemdziesiąt pięć auror nie jest ani otyły, ani chudy, i choć jego ciało zaczęło się już starzeć a wcześniej piękne, szatynowe włosy - siwieć, utrzymuje wyprostowaną, pełną autorytetu sylwetkę. Jego szare oczy wraz ze zmarszczkami wokół nich nadają mu wygląd mądrego, a postawa – dumnego człowieka. I choć wiek już nie ten, a jego wcześniej wysportowane ciało nie jest już takie samo, Victor stara się utrzymać kondycję poprzez częste marsze i przebieżki.  Nie ma żadnych tatuaży ani widocznych cech charakterystycznych poza bruzdami na twarzy – z tych mniej widocznych, będzie to tylko stara blizna na prawym ramieniu, pamiątka z wojny.

Shacklebolt jest poważnym, zwykle nieskorym do żartów człowiekiem. Wydaje się być oschły i dumny, lecz osoby, które miały okazję go poznać wiedzą, że w większości są to mylne wnioski wynikające ze stylu bycia Shacklebolta, wieku i sposobu myślenia. Oczywiście, kiedyś taki nie był – przed laty Victor był radosnym, dowcipnym chłopcem, choć już wtedy zdarzały mu się momenty melancholii i powagi, szczególnie gdy był sam. Jednak wraz z wiekiem, prawdopodobnie z powodu różnych nieszczęść spotykających go na każdym kroku, samotności i przede wszystkim wojny, Victor stwardniał. Coraz rzadziej się uśmiechał i żartował, aż w końcu w ogóle przestał. Stworzył swoje reguły i zasady, według których zaczął żyć. Przestał rozglądać się za rozrywkami, skupił się na pracy, rzadko tylko rozmawiając ze swoimi współpracownikami na tematy luźniejsze. Na pierwszym miejscu prawie zawsze stawia rozkazy, a zaraz potem – kodeksy i regulaminy, według których powinien działać, a dopiero później, gdyby powyższe nie miały zastosowania do danej sytuacji, swoimi własnymi osądami i sympatiami. Nie oznacza to, że wykona każdy rozkaz, jaki dostanie od przełożonego – ma swój własny system moralny, który to właśnie sprawił, że Shacklebolt odnalazł powołanie jako auror. W większości nie zadaje pytań i wykonuje polecenia uznając je za dobre moralnie, potrzebne, by poprawić świat. Gdyby jednak był pewien, że wykonanie rozkazu przyniesie dużo więcej zła niż jego złamanie, nie wahałby się długo, by go złamać. Zwykle jednak rozkazy to dla niego świętość i gdyby miał wybierać pomiędzy wykonaniem polecenia a uratowaniem któregoś członka swojej rodziny, prawdopodobnie wybrałby wierność służbie.

Zacisnął dłoń na oparciu fotela. Skóra, którą pokryty był mebel, lekko zaskrzeczała.
Spóźnił się. Spóźnił się o jakieś pięć minut. Był mocno poirytowany, choć zdawał sobie sprawę, że nie była to jego wina. Dostał informację po prostu za późno. I teraz jego cel uciekł, a on miał przed sobą dwa trupy.
Zaklął pod nosem i odwrócił się. Zwłokom już nie pomoże, wciąż jednak ma przed sobą zadanie do wykonania. Ministerstwo powinno zostać poinformowane o tym, co się tutaj wydarzyło, nie miał jednak czasu, by tutaj czekać. Wiedział, w którym kierunku Maxwell szedł. Nie potrzebował drugi raz upewniać się, że wszystko sprawdził – omiótł tylko wzrokiem salon, miejsce śmierci Bogu ducha winnego małżeństwa, którego nazwiska nawet nie znał, i już przekraczał próg, wkraczając w mrok bezksiężycowej nocy. Było ciepło jak na późny listopad, choć oczywiście nie wystarczająco ciepło, by zalegający od kilku dni śnieg zaczął się topić. Victor ominął zamarzniętą kałużę idąc w kierunku, w którym musiał udać się Maxwell.
Nie wypominał sobie spóźnienia. Nie chciał jednak dopuścić, by liczba ofiar się zwiększyła. Miał za zadanie złapać tego człowieka i zamierzał to zrobić tej nocy. Kciukiem prawej dłoni przejechał po rękojeści swojej różdżki. Wiedział, że gdy będzie potrzebna, nie zawiedzie go.
Nagle w oknie domu nieopodal zobaczył ledwo widoczny błysk i już wiedział, co to oznacza. Pomyślał tylko, że ten dom będzie ostatnim, którego nie zdążył uratować i przystąpił do wykonywania właśnie ustalonego planu. Po upewnieniu się, ze budynek nie posiadał żadnych tylnich wyjść stanął przy ścianie, niewidoczny z okien, samemu zapewniając sobie widok na drzwi frontowe i czekał. Nie było sensu, by wchodził do środka i szukał Maxwella, a było to zbyt ryzykowne. Życia mieszkańcom też już nie przywróci. W tym miejscu natomiast mógł przygotować niespodziankę dla mordercy.
Nie musiał długo czekać. Po paru minutach drzwi się otworzyły i przeszła przez nie szybkim krokiem ciemna sylwetka która, nie rozglądając się, chciała ruszyć dalej swoim szlakiem.
- Dobry wieczór, Maxwell – powiedział Shacklebolt, gdy jego cel właśnie się przewracał, unieruchomiony, z wytrąconą poza zasięg ręki różdżką – miło cię wreszcie poznać.