Tak bardzo za nią tęsknie, widok jej roześmianych i błyszczących oczu zawsze przyprawiał moje całe ciało o dreszcze. Nie mogłem oderwać wzroku od jej anielskiej twarzy, delikatnych rys, pełnych czerwonych ust, które z każdym następnym pocałunkiem smakowały jeszcze bardziej słodko. Stoi tutaj przede mną, będąc tylko odbiciem w zwierciadle, czuję jak w moim gardle rośnie gula. Otwieram usta by coś do niej powiedzieć, by ją przeprosić, że za to co ją spotkało.. ją i nasze nienarodzone dziecko. Widzę małego chłopca, tak bardzo podobnego do mnie, jakby był kopią mnie samego. Trzyma moją zmarłą żonę za skrawek sukni i chowa się za nią. Nie poznaje mnie, nie miał okazji by mnie poznać bo jeszcze się nie narodził gdy moja żona zmarła na moich rękach. Jego także chciałem przeprosić, krzyczałem błagając o przebaczenie, ale nie słyszeli mnie. Odwrócili się i.. po prostu odeszli zostawiając mnie samego z moimi myślami i poczuciem winy palącym od środka.

Gabriel ma 1,83m wzrostu, więc nie jest ani za wysoki ani za niski. Jego włosy mają naturalny kolor brązowy i czasami są rozwiane na wszystkie strony świata. Nie zawsze ma czas by idealnie je ułożyć. Zazwyczaj to ma je idealnie zaczesane. Wagę ma w normie, co widać po jego budowie ciała pasującej do jego wzrostu. Nie posiada żadnych znaków szczególnych typu blizny czy tatuaże. Jego oczy są koloru szarego, można rzec, że przenika on na wskroś każdego kto spojrzy w jego niezwykły koloryt oczu. Ubiera się bardzo elegancko jak to przystało na nauczyciela. Na pierwszy rzut oka jest bardzo zadbanym i dbającym o siebie mężczyzną ubierającym się w garnitury rozmaitych kolorów (oprócz różowego) i pasujących butów. Czasami można go zobaczyć w niezbyt eleganckim stroju w jednej z gospód w Hogsmeade. Warto tutaj wspomnieć o tym, ze jego życie nie było łatwe i dlatego potrafi topić swoje smutki w alkoholu, jest idealnym towarzyszem do picia i do rozmowy. Co jeszcze można o nim powiedzieć? Na jego twarzy dość rzadko pojawia się uśmiech, nie pamięta nawet kiedy ostatnio się uśmiechał. Sprawia wrażenie bardzo poważnego i profesjonalnego, tak też zachowuje się na zajęciach, które prowadzi.

Gabriel jest człowiekiem rzeczowym, nie owija w bawełnę i zawsze mówi to co myśli. Niektórzy mówią, ze to jest wada, lecz on sądzi zupełnie inaczej. Dzięki temu ludzie postrzegają w nim szczerego i rzeczowego człowieka. Kiedyś na pewno był bardziej weselszy, teraz sprawia wrażenie ponurej osoby. Lecz mimo tej ponurej otoczki potrafi okazać innym współczucie i życzliwość. Jest szarmancki i stara się zachowywać jak dżentelmen w obecności kobiet. Raczej unika wszelkich zobowiązań, woli skupić się na pracy i przez to nie mieć czasu na myślenie o tym co było. Raczej jest typem wiecznie zapracowanego samotnika. Lubi czasami w nocy powłóczyć się po korytarzach zamku i pomyśleć nad swoim życiem.

Czas zmienić swoje dotychczasowe życie.
Ta myśl uderzyła go nagle niczym grom z jasnego nieba, dokładnie rok temu zginęła jego żona wraz z ich nienarodzonym dzieckiem. Zginęła tutaj, na jego rękach w tym mieszkaniu w którym aktualnie przebywał. Gabriel rozejrzał się swoimi szarymi oczyma po pokoju, siedział w niskim dość fotelu jak na jego posturę - ulubiony fotel żony. Wpatrywał się uważnie w dywan na którym nadal pozostały nie do końca sprane plamy po tym okropnym wydarzeniu. Musiał zmienić swoje życie. Przez ostatni rok żył jak prawdziwy włóczęga i nędznik, praktycznie nic nie jadł, bardzo schudł a jego twarz stała się zupełnie inna. Jak się na niego spojrzało to można było zobaczyć cień dawnego człowieka..
To nie jestem ja.

Kroki cicho odbijały się echem po posadzce, gdy ubrany w najlepszy garnitur, który znalazł w swojej wyniszczonej szafie i z idealnie ułożonymi włosami przemierzał korytarz. Właśnie szedł na rozmowę o pracę o której zawsze marzył, ale rodzina niestety podcięła mu skrzydła. Teraz miał szansę by się wybić.
Wybacz mi Emily.
Stanął przed drzwiami za którymi była jego przyszłość, drzwi do Dyrektora Hogwartu u którego się stawił by przejąć posadę nauczyciela Eliksirów. Podobno w dzisiejszych czasach o dobrego nauczyciela trudno a wszyscy nagle znikają bez słowa wyjaśnień. Poprawił jeszcze krawat, wziął głęboki oddech i zapukał lekko w drzwi. Gdy usłyszał słowa zapraszające go do środka, pchnął je wkraczając do gabinetu. Z każdym dyrektorem gabinet na pewno był inny i każdy kto miał styczność z innymi dyrektorami dobrze o tym wiedział. Na ustach mężczyzny pojawił się lekki uśmiech, gdy usiadł na krześle wyznaczonym przez dyrektora i posłusznie czekał na jego pytania.
Dlaczego chcesz zostać nauczycielem?
Pierwsze pytanie, które go wprawdzie nie zaskoczyło. Spodziewał się go i nawet miał przygotowaną przemowę, ale po spojrzeniu prosto w oczy dyrektora wiedział, że oczekuje on po prostu szczerości.
- Bycie nauczycielem w szkole w której czuję się jak w drugim domu zawsze było moim marzeniem. Już od małego, gdy mieszkałem w małym miasteczku na drugim końcu świata czułem powołanie do bycia nauczycielem. Studiowałem wszelkie księgi jak tylko najlepiej potrafiłem, bywało nawet, że znajdowali mnie następnego dnia śpiącego w bibliotece. A dlaczego nauczyciel Eliksirów? Był to mój ulubiony przedmiot gdy się uczyłem w Hogwarcie i zawsze go bardzo dobrze wspominam. Starałem się być przykładnym uczniem i wyciągać z zajęć jak najwięcej a nad tymi zajęciami zawsze przesiadywałem jak najdłużej i jak najbardziej rzetelnie. Ponadto chciałbym podzielić się nabytą wiedzą z uczniami.
Nie zająknął się ani trochę, mówiąc to co po prostu myślał. W tym momencie wiedział, że ma jak najbardziej jasny umysł co trochę go aż zdziwiło. Tak jakby całe zło co mu się przytrafiło nagle wyparowało z niego obnażając go ze wszystkich szat i masek, które byłby dla niego ważne.
- Przez ostatni rok nie pracowałem - odpowiedź na kolejne pytanie zadane przez dyrektora była tak niezwykle oczywista, przez moment zawahał się czy powiedzieć jaki był powód, ale przecież w papierach może zobaczyć, że jest wdowcem, prawda? - Wcześniej pracowałem w Ministerstwie Magii w Departamencie Przestrzegania Praw Czarodziejów.
Lekki uśmiech pojawił się na jego ustach na widok reakcji dyrektora, przecież nie ma lepszego kandydata niż on, prawda? Może nie miał barwnej przeszłości, ale widocznie dyrektor nie chciał po prostu wnikać w to co było i nie rozdrapywać starych ran. W tym momencie Gabriel czuł się szczęśliwy. Pierwszy raz od roku czuł się jakby był sobą.