Quirella podeszła do zwierciadła Ain Eingarp. Wiedziała, że lustro to ma niesamowitą moc, jednakże zawsze bała się z nim zmierzyć. Obawiała się tego co pokaże i tak naprawdę uciekała przed poznaniem własnych pragnień. Stanąwszy przed magicznym przedmiotem, zlustrowała go uważnie wzrokiem i opuszkami palców przejechała po zdobionej krawędzi. Strach zmieszał się z nutką poruszenia. Nerwowo przełknęła ślinę i cofnąwszy się od zwierciadła na kilka kroków, wyprostowała swą posturę, wpatrując się w lustro. Ujrzała w nim swoją osobę. Miała na sobie sukienkę z czarnej, kaszmirowej tkaniny. Jej kruczoczarne, kręcone włosy, opadały na biust. Stała uśmiechnięta w ogrodzie pośród mnóstwa, różnobarwnych kwiatów. Oczko wodne pokryte było kwiatami lotosu. Quirella uniosła w swoje dłonie kwiat koloru białego i w tym samym czasie obok niej pojawili się rodzice. Mama, ubrana w kwiatową sukienkę i delikatny szal, który oplatał jej szyję uśmiechała się do Quirelli, kładąc dłoń na jej ramieniu. Ojciec stał po drugiej stronie  z wypiętą klatką piersiową do przodu. Tryskała od niego duma, jednakże tak samo jak mama, uśmiechał się radośnie. Młoda czarodziejka zrozumiała, że jej najskrytszym marzeniem jest spotkanie się z rodzicami. Obraz, który ujrzała w zwierciadle, był dla niej utopijny. Zdała sobie również sprawę, że jej rodzice są dumni, że panna Koirala wyszła na ludzi, pomimo przeciwności losu.

Quirella jest szczupła i ma 1,55 cm wzrostu. Wygląd zewnętrzny podkreśla jej delikatność. Ma bujne, czarne włosy i czekoladowe oczy, a do tego jasną karnację oraz zgrabny, lekko zadarty nosek. Delikatne usta mają naturalną, bladoróżową barwę. Jej charakterystycznym znamieniem jest blizna w kształcie małego serduszka na wewnętrznej stronie prawego nadgarstka. Kształt ten ma od dziecka i prawdopodobnie jej matka miała identyczne.

Czas spędzony w domu dziecka nauczył Quirellę samodzielności. Nierozumiana przez otoczenie, poświęcała się zainteresowaniom i nauce w mugolskiej szkole podstawowej. Tam bowiem wspaniale nauczyła się czytać, pisać i liczyć. Spędzając czas w samotności często pisała wiersze, opisujące żal i tęsknotę za nieznanym. W tamtym czasie czuła się niepotrzebna i rzucona na pastwę losu. Męczyły ją wyrzuty sumienia i obawiała się, że to ona jest winna temu, że rodzina ją porzuciła. Pomimo, iż nie była akceptowana wśród rówieśników, ona akceptowała wszystkich nie patrząc na wygląd czy inne ułomności. Chętnie pomagała osobom, które faktycznie tej pomocy potrzebowały. Kiedy jej życie obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni i dowiedziała się kim tak naprawdę jest, odkryła swoje drugie oblicze. W dalszym ciągu spędzała czas z nosem w książkach, chcąc przyswajać wiedzę. Chętnie uczyła się nowych umiejętności, choć nie zawsze z pozytywnym skutkiem. Często musiała uczyć się na błędach, jednakże z całą pewnością wyciągnęła z nich wnioski. Zasadniczo dziewczyna jest skromna i nieśmiała, stąd często spędza czas w samotności. Jednakże gdy spotka osobę, która dzieli z nią pasje, jest wierną i oddaną przyjaciółką. Jej uroda sprawia, że kobieta jest inna niż wszyscy, ale uważa to za swój atut. Podczas gdy w domu dziecka uważana była za dziwaczkę, w Hogwarcie czuje się jak ryba w wodzie bowiem takich "dziwaków" jak ona jest tutaj całe mnóstwo. Jak każda dziewczyna w jej wieku ma różne przyzwyczajenia. Quirella często gestykuluje, śmieje się do utraty tchu, a kiedy jej się nudzi, potrafi usiąść w obojętnie którym miejscu i w wielkim skupieniu, robiąc przy tym słodkiego i niezdarnego zeza, liczyć końcówki swoich włosów. I chociaż wie, że nigdy tego nie policzy do końca to wychodzi z zasady, że dla chcącego nic trudnego, a zwłaszcza dla osoby ambitnej, którą niewątpliwie jest.  

Mała Quirella, z dwoma kucykami związanymi po bokach jej głowy, rozglądała się po wielkich korytarzach Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, które przemierzała z innymi młodymi czarodziejami. Młodzi, niedoświadczeni, nieco przerażeni, aczkolwiek podekscytowani, wszyscy kierowali się do Wielkiej Sali, w której miała się odbyć ceremonia przydziału nowych uczniów. Quirella była pod wrażeniem schodów, które same się poruszały i obrazów w których postacie żyły własnym życiem. Z wypiekami na twarzy podziwiała wnętrze zamku, jednakże punktem kulminacyjnym była wspomniana wcześniej Wielka Sala. Znajdowały się w niej długie stoły, które ledwo unosiły talerze i miski z pysznym jedzeniem, od którego aż burczało w brzuchu i ciekła ślina. Dziewczynka uniosła głowę do góry i jej oczom ukazał się sufit, a właściwie jego teoretyczny brak, albowiem przedstawiał czarne niebo z setkami pięknych, białych gwiazdek. Wisiały także świece, które nadawały blasku pomieszczeniu. Tiara Przydziału, która dumnie prezentowała się na stoliku sprawiała wrażenie surowej. Quirella, stojąca w szeregu zestresowanych czarodziei została wyczytana jako piąta w kolejności. Z nerwowym uśmiechem rozejrzała się po bokach i zacisnęła delikatnie swoje dłonie. Westchnęła dość głośno, próbując uspokoić siebie w myślach. W końcu podeszła do wyznaczonego miejsca i usiadła na stoliku. Po nałożeniu Tiary na głowę usłyszała głośne i przenikliwe:
- RAVENCLAW!
Po gromkich brawach, jakie rozległy się w sali, Quirella ogarnięta dumą udała się do stołu, przy którym siedzieli uczniowie Ravenclawu. Powitana uśmiechami, postanowiła ucztować przyjęcie do Hogwartu.