W lustrze zazwyczaj widzi się przede wszystkim siebie. Tak też jest z Martinem. Stoi sobie w zwykłym ubraniu, w swoim pokoju. Cisza i spokój... Drzwi jednak są otwarte, wyraźnie widać przechodzących członków rodziny, a wśród nich Briana, który z zawadiackim uśmiechem zagląda na krótko do pokoju brata.

Martin, tak jak typowy przedstawiciel rodziny Sue, jest dość wysokim mężczyzną (180cm) o jasnym kolorze skóry. Najmłodszy syn Elizabeth i Boba Sue jest wyraźnie wychudzony, przez co jego lico już z daleka wygląda, jakby był niedożywiony. Ma wyraźne rysy twarzy i oczy, które są w intensywnie niebieskim kolorze. Włosy bardzo ciemne, sięgające mu za ucho. Nie czesze się zazwyczaj i trzyma je w ogólnym nieładzie. Na jego twarzy często widnieje zarost, którego usunięcie przychodzi mu z trudnością, a bardziej niechęcią. Ogólnie buźkę ma bardzo ładną (tak jak wszyscy Sue), ale widnieje na niej wieczny... brak wyrazu. Albo niezadowolenie lub inne negatywne emocje.
Martin się nie śmieje.
Za młodu był rozpieszczany, jako najmłodszy z rodzeństwa, ale też nie miał łatwo. W końcu psocący bliźniacy często brali go za obiekt żartów. Najnieprzyjemniej było, kiedy to Brian ćwiczył magię niewerbalną. Martin nigdy nie wiedział, kiedy wąż z Serpensortii poleci mu w twarz... I chociaż znienawidził brata za traumę, jaką mu wyrządził oraz za naskarżenie mamie na jego zapał do poznania tajników czarnej magii w zbyt młodym wieku, jedyne co teraz pragnie, to zabić wszystkich, którzy mieli jakikolwiek negatywny stosunek do niedoszłego nauczyciela astronomii.
Młody Sue kiedyś tam wkręcił się w czytanie traktatów filozoficznych i tak mu zostało. Pochłonął go nihilizm, dlatego był przez niemal cały okres szkolny totalnie wyprany z uczuć. Właściwie może czasami czuł strach, bądź lęk. Od zawsze robił sobie podnóżki z książek ku zgorszeniu otoczenia. Przez zamiłowanie do nieopuszczania rodzinnej posiadłości został tłumaczem. Jeszcze w Hogwarcie nauczył się niemieckiego, aby czytać książki w oryginale, kiedy wpadł na pomysł na przyszłość, rozpoczął również naukę francuskiego i łaciny.
Po tragicznej śmierci brata, coś w nim pękło i napłynęły do niego wszystkie emocje, które zebrały się w ciągu jego całego niedługiego jeszcze życia. Postanowił się zemścić. Tak po prostu. Wie, że to wariactwo, ale nie widzi właściwie niczego, co mógłby robić.
Nie ufa nikomu spoza rodziny (oraz bliźniakom). Ma lęk przed machającymi różdżkami.

"PS Jeśli kiedyś trafisz do Madame Malkin, polecam pracującą tam dziewuchę o wrednym spojrzeniu - Estelle Vasquez. Jak jej powiesz, kto jest Twoim bratem to masz zapewnioną rozrywkę na całkiem niezłym poziomie. Istna świruska i wredna baba, ale ostrożnie sprawdzaj towar, jaki sprzedaje, bo może wcisnąć najgorszy. Najlepiej wyjdź niczego nie kupując, ona to lubi."
Leniwym mrugnięciem skomentował całość listu od brata, włączając to głupie postscriptum. Nie wiedział w jakim celu Brian pisze do niego. Sam nigdy mu nie odpisał. Ale wiadomości od niego czasami czytał. Ten aktualny leżał u niego na stole już kilka dni i był czymś w rodzaju listu pożegnalnego. Martin nie zrozumiał sensu czegoś takiego, przecież starszy brat siedział w Anglii praktycznie całe życie. Hogwart, czy Londyn - nie robiło to dla młodszego Sue żadnej różnicy.
Właściwie to nawet nie rozumiał tego zamiłowania Briana do Anglii. Przecież Londyn śmierdzi. Wszyscy Sue siedzieli grzecznie w przestronnej rezydencji gdzieś na środku niczego, ale taki Bob musiał ulec żonce od Malfoy'ów i zamieszkać tam. Martin, w przeciwieństwie reszty rodziny (oprócz Briana oczywiście) nie miał ojcu tego za złe. Właściwie było mu to obojętne. Tak jak wszystko inne.
Wrzucił list do kosza, po czym wrócił do tłumaczenia kolejnego rozdziału. Szło mu dzisiaj wyjątkowo powolnie. Od rana czuł się paskudnie, a klimat w domu również był jakiś niesprzyjający.
Poza tym, było wyjątkowo cicho. A to go zaniepokoiło. Rezydencja Sue zawsze była pełna wrzawy, chociaż nie mieszkały tu żadne małe dzieci, lecz niemal same kobiety. To właściwie wszystko wyjaśnia. Spojrzał przez okno. Catherine siedziała na łące w wysokiej trawie i jak zwykle paliła papierosa. Poznał siostrę z daleka bez problemu. Tylko ona pozwalała sobie na chodzenie bez starannie uczesanych włosów. Właściwie to mógłby ją uwielbiać, gdyby tylko dał sobie miejsce na jakiekolwiek uczucia.
W końcu dobiegł go jakiś dźwięk. A właściwie tona dźwięków. Niczym lawina, poleciały okrzyki, szloch, urywane zdania. Ktoś zapukał do uchylonych drzwi. Spojrzał na swoją najstarszą siostrę, która otworzyła je bardziej, zaglądając do pokoju brata. Była blada, w jej zazwyczaj spokojnych oczach dostrzegł jakieś załamanie.
Jane Mary przekazała wiadomość o śmierci młodszego bliźniaka i wyszła.
Obrócił pióro w dłoni trawiąc tą informację. Ponownie zerknął przez okno. Catherine wciąż paliła. Czy już wiedziała?
Nie chciał wychodzić z pokoju. Nie chciał widzieć, ani słyszeć, co się dzieje na dole. Ale jakoś musiał dostać się do siostry. Zaryzykował i szybkim krokiem wyszedł z pokoju. Zszedł po wszystkich schodach, jakie dzieliły go od poddasza na parter, po czym niezauważony wyszedł bocznymi drzwiami.
Starał się ignorować napływające do jego uszu lamenty i urywki informacji.
Hogsmeade... Marsz ROMu... Spłonął...
Sunął w wysokiej trawie ku swojej siostrze swoim standardowym krokiem, lekko pochylony.
- Patrzcie państwo, któż to postanowił opuścić swój pokój? - zaśmiała się swoim zachrypniętym głosem wpatrując się w niego wiecznie radosnymi oczami.
Wietrzyk wiał, ale nie przynosił najcichszego nawet dźwięku z domu. Martin usiadł obok niej, rozejrzał się po niemal pustym horyzoncie. Kiedyś tu był las, lecz został spalony przez Jack'a - starszego z bliźniaków - Szatańską Pożogą. Teraz to miejsce porosły trawy. Spojrzał siostrze w oczy. Chciał, żeby to widziała. Chciał, żeby to poczuła. Sam chciał ją zobaczyć i poczuć, kiedy to powie.
- Brian nie żyje.