Cassidy stojąc przed zwierciadłem widzi siebie. Widzi jak siedzi na zdobionym fotelu, obitym burgundowym zamszem. Siedzi i trzymając w dłoni kieliszek z szampanem wznosi toast za siebie, w końcu została Ministrem Magii. Kobieta, dasz wiarę?

Cassidy może i nie wygląda jak z okładki czasopisma "Czarownica", może i nie została nigdy miss Hogwartu, ale czy to ważne? Ma dopiero szesnaście lat, ma też brązowe, głęboko osadzone oczy, które patrzyły na świat z pod na w pół przymkniętych powiek, bo lubi je analizować. Znaczy, otoczenie. I potem przewraca tymi oczami, bo to otoczenie ją niezwykle  rozczarowuje.
Rozpuszcza włosy, bo jako osoba trochę próżna nie lubi ich wiązać. Dba o nie jak o swój największy skarb, bo wie, że włosy to jej atut. Bo nie ma ust pełnych ani wachlarza rzęs. Bo nie jest długonogą blondynką o alabastrowej skórze. Brązowe, sięgające połowy pleców pukle to wszystko, czym może się pochwalić. Gdyby się na chwilę uśmiechnęła może i wyglądałaby bardziej przystępnie, ale nie.  Ta ślizgonka nie lubiła nadmiernego wyrażania emocji, więc jej wyraz twarzy stanowił kompletne przeciwieństwo jej włosów i chociaż wiedziała o tym doskonale to nie robiła nic by to zmienić.
Panna Pride uraczy Cię sarkastyczną uwagą, to bardziej niż pewne. Prędzej możesz spodziewać się tego, niż przychylnego spojrzenia. Często wzrusza ramionami. Często mówi "nie". Często obraca się na pięcie i możesz tylko patrzeć, jak odchodzi tanecznym krokiem ubrana w swój ulubiony wełniany sweter.

Padało. Wieczór był brzydki i nie ulegało wątpliwościom, że to właśnie dlatego większość uczniów pochowała się w zaciszu swoich dormitoriów, biblioteki, czy schowków na miotły.
Cassidy jednak nie była przedstawicielką żadnej z tych grup. Ubrana nad wyraz ciepło jak na połowę września pobiegła w stronę wieży astronomicznej, by tam w zaciszu dudniącego w okna deszczu pobyć w samotności i ponarzekać przy okazji na otaczający ją świat.
Dziś na obiad kurczęce udka były naprawdę zbyt tłuste. No i wiecznie te ziemniaki. To oczywiste, że chcieli ich utuczyć w tym Hogwarcie. Napisze o tym w liście do matki, poskarży się, to pewne. Matka wystosuje wyjca do dyrekcji i może to załatwi sprawę. Cassidy z chęcią zjadłaby coś o wiele bardziej wyszukanego. Na przykład bażanta.
No i zadają tak wiele. Ślizgonka miała obecnie na głowie trzy eseje na dwa tysiące słów, wykucie na blaszkę zastosowania smoczej krwi, a nazajutrz musi wyrecytować przecież wszystkie miejsca, gdzie w ostatnim dziesięcioleciu widywano druzgotki. Porażka. To właśnie słowo cisnęło się na jej usta, gdy pokonywała kolejne stopnie schodów i uparcie parła na górę.
Minęła jakąś trzecioroczną krukonkę. Nie zaszczyciła jej spojrzeniem, ale to nie znaczy, że nie zdążyła wcale ocenić jej sposobu ubierania, nie umytych włosów, czy kaczego chodu. Uwielbiała to robić. Uwielbiała oceniać ludzi po pozorach, a potem utwierdzać się w przekonaniu, że ma rację. Co mogła powiedzieć o tej dziewczynie? Że była niechlujna. Że na pewno nie narzekała na zbyt duże grono adoratorów. Cassie z radością będzie teraz obserwować tę małą, by przyznać sobie kolejny punkt, choć miała ich już tak wiele.
Ale wracając... Dotarła już do tej cholernej wieży, chociaż musiała się przy tym lekko spocić. Poprawiła włosy opadające jej na twarz i zamknęła za sobą ciężkie, dębowe drzwi. Stanąwszy na wprost okna dostrzegła, że nie jest w pomieszczeniu sama. Krzywy uśmiech poruszył wargi ślizgonki, a ona sama drgnęła, chcąc z wymuszoną niedbałością przepędzić nieproszonego gościa.