Chris stoi w otoczeniu nieznanych sobie ludzi, którzy wpatrują się w niego z podziwem, ale nie czuje się skrępowany. Jest sławny. Stoi uśmiechnięty. Bije od niego pewność siebie.

Sto osiemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu. Siedemdziesiąt kilogramów. Jest blondynem. Włosy średnio długie, grzywka ulizana w prawo. Jego oczy są koloru błękitnego. Nosi okulary z okrągłymi oprawkami, jego wada wzroku jest mała. Cerę ma jasną. Rysy twarzy niczym  się nie wyróżniają. Szaty ucznia nosi w sposób elgancki. W dni wolne preferuje sweterki.
Chris jest optymistą. Lubi przebywać wśród innych osób. Jest miły i uprzejmy. Chce być w centrum uwagi, ale gdy do tego dochodzi, traci pewność siebie. Jest osobą lubiącą prawić dowcipy. Jako Krukon jest oczytany. Szybko przyswaja sobie wiedzę. Jest opanowany i dopiero w ostateczności przechodzi do rozwiązań fizycznych. Zazwyczaj jednak preferuje walkę słowną. Nie ufa ludziom.
Lubi biegać. Jego ulubionym przedmiotem jest OPCM. W przyszłości chciałby być aurorem, ale posada dyrektorska w Hogwarcie również go zadowoli.
Nie popiera rasizmu. Nie lubi, gdy ktoś próbuje mu udowodnić, że jest mądrzejszy od niego.

Tego dnia życie Chrisa przebiegało pomyślnie jak to w każdy piątek, gdy zaczynał się weekend. Właśnie leżał sobie na swoim łóżku w pokoju i czyścił różczkę, podczas gdy nikogo nie było dookoła. Rozmyślał nad tym co zrobić z taką ilością wolnego czasu.
Postanowił pójść trochę pobiegać na świeżym powietrzu. Wstał z łóżka, podszedł do drzwi wyjściowych, otworzył je i...
- Chris...! Ej, Chris... obudź się! - wyszeptał mu do ucha jakiś randomowy chłopiec, szturchając go za ramię. Młodzieniec otworzył powoli oczy, przetarł twarz ręką i sięgnął po okulary, leżące na półce obok. Założył je na oczy i przyjrzał się dokładnie budzącemu - Słuchaj, wiem, że jest trzecia w nocy, ale musisz mi pomóc. Widzisz... Dziś są urodziny Josephy, a ja niechcąco uszkodziłem prezent, który dla niej zrobiłem. Dlatego przyszedłem do Ciebie, bo wiem, że jakoś sobie z tym poradzisz!
- Dobra, dobra, pokaż mi to tutaj, naprawię i wracam spać - losowy chłopiec wręczył Chrisowi bransoletkę, która nie tyle, co nie wyglądała na uszkodzoną, a po prostu w niektórych miejscach była źle podoczepiana. Nasz bohater w parę chwil złączył wszystko jak należy i oddał bransoletkę kumplowi. - Nie wiem jak mogłeś być na tyle leniwy by nie móc samemu tego naprawić, ale... Dobra, masz co chciałeś, cześć... - odparł zmęczonym głosem po czym zasnął...