To czego ta dziewczyna pragnie jest naprawdę bardzo trudne do odgadnięcia. Nigdy do niczego tak wyraźnie nie dążyła. Jedyne co zawsze ją pociągało to niezależność. Nie chciała spełniać rozkazów innych, nie chciała podporządkowywać się komukolwiek. Więc jedynym widokiem jaki mogłaby zobaczyć Jas w tym wyjątkowym zwierciadle mógłby być jej własny obraz - jej jako samodzielnej, nie uzależnionej od nikogo i silnej czarownicy, która postrzega siebie jako idealną i nic i nikt tego nie zmieni.

Jasmine posiada bardzo nietypową urodę. Jest mulatką, o brązowych oczach, długich (bo sięgających prawie pasa po wyprostowaniu), kręconych włosów w kolorze jasnego brązu. Jest dosyć szczupła, jednak zaokrąglona w odpowiednich miejscach, co (nie można ukryć) podoba się mężczyznom. Mierzy ok. 175 cm. Zdecydowanie jej atutem są usta. Ma je duże, pełne, zadbane. Stara się, aby nigdy nie zabrakło na nich kolorowej pomadki lub błyszczyku, który wręcz kocha. Oprócz tego nie można jej zobaczyć bez umalowanych oczu. Po prostu ma już pewnego rodzaju nawyk malowania się codziennie, bo tego wymaga jej praca; ma być wiecznie piękna i zmysłowa. Za prawym uchem ma cienką, niemal niewidoczna bliznę, którą przeważnie zakrywa włosami. Jest to pamiątka po jednej z awantur, jaką urządził jej były chłopak, kiedy dowiedział się, gdzie zaczęła pracować. Zaraz po tym, zerwała z nim (wręcz nie znosiła kiedy traktowało się ją jak czyjąś własność i nie liczyło się z jej zdaniem).  

A co można powiedzieć na temat charakteru młodziutkiej panny Brown? Na pewno to, że jest nieustraszona, odważna i wiecznie stawiająca na swoim. Bardzo dobrym tego przekładnym może być jej ucieczka z domu (lub jak kto woli wyprowadzka; może to być różnie nazywane, zależy to od perspektywy). Nienawidzi, kiedy się jej rozkazuje, kiedy narzuca się jej swoje zdanie. Uważa, że każdy jest wolny, ma wolną wolę i może robić co chce. Właśnie za takie zachowanie, jakim obdarzyli ją jej rodzice, szczerze ich nie znosi.
Po drugie: jest indywidualistką. Wyznaje zasadę: „chcesz coś zrobić, zrób to sam” oraz „umiesz liczyć, licz na siebie”. Nie ufa po prostu ludziom, woli polegać tylko na sobie, ponieważ uważa to za bezpieczne i ma wtedy pewność, że zostało to wykonane dokładnie tak, jak ona to sobie obmyśliła. Jest perfekcjonistą w każdym calu. Uwielbia porządek, czystość.
Następnie: jest śmiała i pewna siebie, co czasem przechodzi w arogancję czy też zarozumiałość. Powodem tego jest jej praca. Jest bardzo świadoma swojej urody i ciała. I tutaj znowu stało się to z biegiem czasu. Wcześniej nie była taka. Oczywiście, skromna także nigdy nie była, lecz teraz ma po prostu manię na punkcie swojego wyglądu i swobodnie mówi o sobie jako o kobiecie wręcz idealnej. Cóż, taka się po prostu stała, robiąc to co robi.
Oprócz tego, Jasmine cechuje się wysoką kulturą osobistą i nienagannymi manierami. Została pod tym względem bardzo dobrze wyszkolona, kiedy trafiła do agencji kurtyzan, po to, aby być odpowiednią towarzyszką dla klientów agencji, podczas równych eleganckich spotkań, bankietów czy bali.

Tego pięknego, słonecznego popołudnia, Jass szła szybkim krokiem po głównej alei ulicy Pokątnej. Wszyscy wokół cieszyli się ładną pogodą, słońcem, niebem bez choćby jednej chmurki. Jedyną osobą, którą można było bez problemu odróżnić z tłumu przechodniów była właśnie ta, ciemnowłosa dziewczyna, które skwaszona mina odpychała każdego, kto na nią spojrzał. A dlaczego była w tak podłym nastroju? Już od rana wszystko zaczęło się chrzanić. Budzik nie zadzwonił. Nie mogła znaleźć swojej ulubionej pomadki. Stłukła błękitny, porcelanowy kubek na twardej posadzce w łazience, a co gorsza w tym samym przeklętym miejscu złamała różdżkę. Nosz, cholera! Próbowała tylko naprawić kubek. Nie wychodziło, więc ze wściekłości rzuciła różdżką i pach! Znów na tej samej cholernej posadzce! To było jakieś złe fatum.
Szła więc z tą wściekłością wymalowaną na twarzy najpierw ulicami Londynu, chcąc wpierw kupić nowy kubek (bez którego nie mogła się obyć, jako perfekcjonistka) a później chodnikiem magicznej ulicy. Jej celem był sklep wytwórcy różdżek, u którego zakupiła swoją pierwszą jakieś osiem lat temu. Nie lubiła co prawda pokazywać się na Pokątnej, gdyż w każdej chwili mogła natknąć się na któregoś z rodziców albo brata (z którymi miała konflikt od pewnego czasu), jednak ta sytuacja była wyjątkowa. Nie mogła obyć się bez różdżki (dużo bardziej niż bez kubka!)
Weszła więc do klepu Ollivandera i rozejrzała się powoli po pomieszczeniu. Skrzywiła się. Kurz. Wszędzie kurz. Nienawidziła kurzu... W swoim mieszkaniu zawsze zachowywała porządek. Miała obsesje na punkcie czystości, więc przebywanie w takim miejscu nie sprawiało jej przyjemności.
Wreszcie zauważyła mężczyznę, który podniósł głowę, jak tylko usłyszał, że ktoś przybył.
- Witam, panno Brown. W czym mogę ci służyć? - spytał grzecznie wytwórca, odkładając jeden z futerałów, na pobliski regał.
Dziewczyna westchnęła, starając się zapomnieć o tych wszystkich pyłkach krążących w powietrzu wokół niej. Zwróciła się z wymuszonym uśmiechem do czarodzieja.
- Oczywiście potrzebuję różdżki. Inaczej bym tutaj nie przyszła, prawda? - oznajmiła chłodno, lecz można było wyczuć w jej głosie odrobinę grzeczności i kultury. Na co dzień odpowiadała właśnie takim tonem. Nigdy nie był on czysto serdeczny, jednak zawsze pojawiała się tam nutka życzliwości.
- Naturalnie. Już czegoś dla ciebie szukam. - odparł mężczyzna, posyłając jej lekki uśmiech.