Ona u boku przystojnego mężczyzny- kochającego męża. Czystokrwistego czarodzieja, który nie piętnuje jej za mieszaną krew, która płynie w jej żyłach

Jak chyba nietrudno się domyśleć, cechą szczególną pozwalającą rozpoznać Irlandkę z drugiego końca pomieszczenia są jej włosy. Saoirse bowiem posiada istną burzę ogniście rudych loków sięgającą jej do łopatek. Zazwyczaj (w akcie rezygnacji, bo jak tu zapanować nad nimi gdy kompletnie się nie słuchają i jeszcze puszą, gdy jest wilgotno?) ma je rozpuszczone.   Kolejną rzeczą w jej wyglądzie, dzięki której zasadniczo wyróżnia się wśród innych, jest jej blada karnacja. Choć na mieszkankę Wysp Brytyjskich, gdzie mgli kiedy nie pada, to raczej nic dziwnego.  Ale równowaga w przyrodzie musi panować. Taki brak melaniny musiał odnaleźć swoją rekompensatę w piegach. W całym mnóstwie piegów pokrywających każdy centymetr kwadratowy jej skóry. Największe skupiska tychże można zaobserwować przede wszystkim na twarzy, rękach ramionach i nogach, czyli w sumie wszędzie.  Wprawne kobiece oko z całą pewnością zauważy, że Irlandka stara się zwalczać nadmiar piegów nadmiarem pudru na twarzy. Skoro jesteśmy już przy jej twarzy, to oprócz piegów i pudru oczywiście znalazło się tam miejsce na parę dużych, zielonych oczu o całkiem przyjemnym, migdałowym kształcie, smukłego, choć lekko zadartego nosa i wiecznie uśmiechniętych, wąskich ust. Nie ma jednak Brwi, tylko brwi. Są w takim samym kolorze jak jej włosy. (Jest kobietą więc dlatego jako jedyna się uchowała przed rodzinną klątwą...). Całokształt irlandzkiego oblicza jest całkiem ładny. Nawet jeśli ktoś nie jest amatorem takiego typu urody, trzeba przyznać że Saoirse jest bardzo fotogeniczna.  Nie jest zbyt wysoka. Liczy sobie dokładnie 176 centymetrów. Mogłaby być odrobinę wyższa, ale nie narzeka. Jej figura również nie jest dla niej powodem do narzekań. Jest chuda, ale przy tym nie koścista. Może się pochwalić parą całkiem zgrabnych nóg.

Obco brzmiące dźwięki. Tak trudne do wymówienia. Przeczesała zzieleniałe z irytacji loki. Musi się tego nauczyć. Musi. Choć była już tak zmęczona, że wszystkie bukfy zaczęły tańczyć jej przed oczami. Jeszcze raz!
„В садах впервые загорелись маки,
И лету рад и вольно дышит город
Приморским ветром, свежим и соленым.
По рекам лодки пестрые скользят,
И юных липок легон… легo… лег…”

FRAOHUN!- krzyknęła w przypływie złości strącając na podłogę wszystko, co do tej pory znajdywało się na biurku.

To było wybitnie głupie. Wydała z siebie iście potępieńcze westchnienie i mocno roztarła sobie skronie. Ostrożnie podniosła swoją różdżkę z ziemi i zaklęciem przywróciła wszystko do poprzedniego porządku. Podparła głowę ręką i chwilę błądziła wzrokiem po pomieszczeniu. Półki z książkami, (z czego większość stanowiły romansidła, które sprzedawała w swoim sklepie, książki do zaklęć, i odpowiednio zakamuflowane rosyjskie słowniki i książki o sławnych, mugolskich malarzach), obdrapana szafa, (która już dawno się poddała i usilnie chciała pozostać w obecnym stanie, tak że im bardziej jej właścicielka zdeterminowana była, aby nadać jej porządny wygląd, to tym bardziej złaziła z niej farba {ostatecznie jej właścicielka również się poddała, twierdząc, że taki szkaradny mebel upodobni jej lokum do skromnych pokoi na poddaszu i innych obskurnych nor przedstawicieli paryskiej bohemy artystycznej. To przecież dodawało jej wielkiego animuszu.}), małą kuchenkę, cynowy czajnik i wreszcie zatrzymując się na obrazie przedstawiającym kobietę. Bardzo piękną kobietę o pociągłej twarzy i nienaturalnie długiej szyi. Patrzyła na Irlandkę swymi pustymi szarymi oczyma, jakby chciała przeniknąć w głąb jej duszy. Obraz był namalowany przez jakiegoś mugola z Włoch. Tak jej się przynajmniej wydawało, bo  zlepek liter umieszczony w prawym dolnym rogu obrazu głosił „Modgliani”. Ciekawe, czy jeszcze żył. Podczas swych ostatnich odwiedzin w Paryżu kupiła ten obraz za bardzo śmieszne pieniądze…
Wróciła do swojego tomiku z wierszami i kartek porozrzucanych po biurku. Z tego co widziała, kolor jej włosów już się uspokoił, bijąc w oczy miedzianą rudością jak zwykle.
Przygryzła wargę. Musiała to skończyć. Jeszcze chwilę. Krótką chwilę. Zaparzyła sobie herbaty i znów zasiadła przed biurkiem tylko to to, by obudzić się następnego dnia z obolałymi plecami i zapuchniętymi oczami. Rażące promienie słoneczne wdzierały się pod jej powieki. Na domiar złego- herbata jej wystygła.