Charlotte jeszcze nigdy nie miała okazji, aby spojrzeć w lustro, które odzwierciedliłoby jej najskrytsze marzenie i pragnienia. Nie oznacza to jednak, że nie czytała na temat takiego magicznego przedmiotu, który schowany był gdzieś w murach Hogwartu.
Doskonale wiedziała jak wyglądałaby jej wizja.
Koło niej w odbiciu pojawiliby się jej rodzice, którzy zostawili ją pod domem dziecka, kiedy miała dwa miesiące. Nigdy ich nie poznała, a bardzo chciałaby z nimi porozmawiać i ich zobaczyć. Charlotte jest ciekawa kim są/byli z zawodu i czy jeszcze żyją.

Charlotte w trakcie swojego dzieciństwa nigdy nie była specjalnie ładna. Zawsze wolała trzymać się w grupie osób, z którymi się przyjaźniła i wiedziała, że nie będą się z niej za plecami wyśmiewać. Cóż... Trzeba było przyznać, że Charlotte była po prostu gruba. Nie chodziło tu o kilka nadprogramowych kilogramów, tylko o dość sporą nadwagę z którą zmagała się przez znaczną część swojego dzieciństwa. Zawsze jednak starała się nadrabiać wszystko dobrym humorem. Obelgi i wyzwiska kierowane w jej stronę zawsze były odwracane przez Pannę Mark w żarty.
Do tej pory często zdarza jej się powiedzieć coś nieodpowiedniego do danej sytuacji, co wywołuje śmiech u jej rozmówców.
Dopiero, kiedy zaczęła dorastać, jej ciało zaczynało przybierać bardziej kobiece kształty. Nadmiar kilogramów z czasem całkowicie zanikł, kiedy urosła do 170cm, co pozwoliło dziewczynie na zawieranie nowych znajomości w nowej szkole, która okazała się być Niewidzialną Szkołą Magii.
Do tajemnic należy jednak fakt, czy jest podobna bardziej do swej rodzicielki, czy raczej ojca. Chociaż ma bardzo dobry kontakt ze swoimi przybranymi rodzicami i bardzo ich kocha, w żaden sposób nie jest do nich podobna. Od swoich biologicznych rodziców udało jej się odziedziczyć czarno-brązowe włosy (zależnie od padającego na nie światła) i niebieskie oczy. Jednym spojrzeniem potrafi ocenić, czy osoba, z którą właśnie rozmawia próbuje ją okłamać. Podczas uśmiechania się (co robi dość często) w jej policzkach pojawiają się urocze dołeczki.
Z reguły jest osobą ciepłą i przyjaźnie nastawioną, co nie oznacza jednak, że pozwoli wejść sobie na głowę pierwszemu-lepszemu uczniakowi.  

"O nie. Nie. Błagam. Tylko nie to." Szeptała do siebie w myślach, podczas gdy uzdrowicielka, u której pracowała jako stażystka została wezwana do urazu, gdzie doszło do rozszczepienia się ciała podczas nieudanej teleportacji. Charlotte nie była przekonana co do jej obecności w tamtej sali. Był to jej pierwszy dzień w szpitalu i dziewczynie wydawało się, że będzie zajmowała się zwykłą wysypką lub zatruciami. Los jednak całkowicie odwrócił się do niej plecami.
Z lękiem w oczach wpatrywała się w nogę, która w ogóle nogi nie przypominała. Twarz Charlotte stała się blada i wydawać się mogło, że zaraz zemdleje, kiedy usłyszała zawodzenie mężczyzny. W kończynie pojawiły się okropnie wyglądające rany cięte, przez które prześwitywały kości. Najgorsza jednak była krew. Szkarłatna ciecz znajdowała się niemalże wszędzie. Białe łóżko na którym leżał poszkodowany, teraz przybrało kolor dojrzałej wiśni, a chwilę później na podłodze zaczynała się tworzyć kałuża krwi. Widok nie należał do tych najprzyjemniejszych.
- Charlotte, podaj mu Szkiele-Wzro.
Panna Mark zamrugała kilkakrotnie powiekami przenosząc spojrzenie na swoją przełożoną. Jakim cudem ona mogła być tak spokojna widząc taki widok. Przecież każdemu normalnego człowiekowi, żołądek podszedłby do gardła.
- Charlotte, obudź się! Nie czas na drzemki. Podaj mu Szkiele-Wzro.
Usłyszała ponaglenie i krokiem przypominającym chód robota ruszyła do białej półki, stojącej tuż przy ścianie. Nieobecnym wzrokiem zaczęła szukać odpowiedniego eliksiru, kątem oka śledząc poczynania starszej kobiety, która ostrożnie przemywała ranę poszkodowanego.
- Charlotte! Chyba chciałaś pracować w szpitalu, prawda?
Ta uwaga dość szybko ocuciła Charl i spowodowała, że krew w jej żyłach na nowo zaczęła krążyć w odpowiednim tempie. Uzdrowicielka miała całkowitą rację. Od małego wiedziała, że zostanie uzdrowicielem. Nawet wtedy, kiedy nie wiedziała, że jest czarownicą, była pewna, że w przyszłości będzie lekarzem.
Wzięła jeden głęboki wdech, policzyła szybko do dziesięciu w myślach, aby uspokoić oddech i już pewniej zabrała się do pomocy mężczyźnie.