Ostatnie dni słodkiej wolności... Brian planował wykorzystać te dni najlepiej jak się da. Namiętnie uczęszczał na wszelkie imprezy prywatne oraz publiczne, a także spacerował. Sklep przekazał w ręce kuzyna tydzień temu. Miał nadzieję, że ten zajmie się nim odpowiednio. Najchętniej powierzyłby go bratu, lecz ten nie chciał mieć na głowie zamorskiego lokalu. Jak to burżujsko brzmiało.
Brian ubrał się elegancko, co nie było u niego żadną nowością. W wietrzne dni nie nosił kapelusza, nie było celu walczyć z wiatrem, który namiętnie lubił zrywać nakrycia z głów, a na szukanie jakiegoś skutecznego zaklęcia na to, a pewnie jakieś było, nie miał czasu. Jego włosy i tak zawsze były po prostu widowiskowym nieładem, odpowiadało mu to całkowicie.
Tego dnia nie odbywało się żadne fascynujące wydarzenie. Dopiero jutro miał zaplanowane wyjście na wieczorek poetycki... Pewnie będzie strasznie nudno, nie liczył na wysoki poziom. Poza tym dla niego dobra sztuka to ta, którą można drogo sprzedać. Więc kiedy zobaczył, że wejście na imprezę jest darmowe... cóż. Mimo wszystko przybędzie.
Wszedł sobie ot tak do "Pijanej wiedźmy". Uwielbiał tą nazwę, zawsze mimowolnie kojarzyła mu się z Estelle Vasquez, tą dziwaczką z Madame Malkin. Niechęć, jaką kobieta do niego pałała, zawsze go śmieszyła, toteż lubił grać wobec niej strasznie wymagającego klienta. Przy okazji, nie zauważył nawet kiedy, faktycznie ją znienawidził. Za to, że była taka głupia i nie umiała sobie z nim radzić. Brian wychowany był do szacunku dla kobiet, który przekraczał wszelkie normy... ale zazwyczaj na jego drodze nie stawały pokraki pokroju Estelle.
Rozejrzał się po pubie. Wiele z tych osób znał, chociażby z widzenia. W końcu znaleźć tu można było tylko czystokrwistych... Ród Sue co prawda bywał czasem przyjmowany z kpiącymi uśmieszkami na twarzach, lecz widać było w nich potencjał. A przynajmniej tak sami sobie wmawiali. Brian odwiesił płaszcz na wieszak, gdzie wisiał sobie w otoczeniu równie drogich okryć. W takim miejscu jak to, mógł sobie odpocząć od wszystkiego i poczuć się dobrze z powodu najodpowiedniejszego towarzystwa. Nie miał w zwyczaju siedzieć tu sam, a widok samotnego sekretarza Ministra Magii aż przyciągał, niczym magnes. Brian zamówił szybko szklaneczkę rumu, po czym automatycznie się skrzywił. Upodobanie tego trunku było jedną z nielicznych rzeczy, które łączyło go z jego bratem bliźniakiem. Drugą był wygląd, a trzecią rodzina. Poza tym, to nic. Jack postanowił zostać piratem, więc spędza czas pływając statkami i właściwie nikt nie wiedział, czym też ten dziwak się zajmuje. Całe szczęście, że jego rozwój emocjonalny był na poziomie orzeszka i nie w głowie było mu uganianie się za pannicami, bo znając go, pewnie splamiłby honor rodziny puszczając się z Mugolką.
Tak czy inaczej wziął szklaneczkę i zbliżył się ku Carrowowi. Znali się już trochę, aczkolwiek takie znajomości warto odświeżać. Dostrzegł w gazecie słowo "Hogwart". Idealnie. Będzie mógł w trakcie rozmowy o artykule dorzucić luźno, że właśnie sam rozpoczyna tam pracę za kilka dni.
- Przepraszam, wolne? - spytał z eleganckim uśmiechem wskazując na krzesło przy stoliku Carrowa.

Coś nieustannie drażniło go na niewielkim zaroście nieco zsiwiałego koloru. Może go swędziało, a może po prostu w zamyśleniu drapał się po brodzie - tak czy siak, jego lewa dłoń cały czas męczyła podbródek. Prawa raz trzymała gazetę, a innym razem chwytała za kufel z alkoholem. Niemniej obie były widocznie zajęte.
Usłyszał skrzypienie otwieranych drzwi i porządny szum wichury, jaka panowała na zewnątrz. Jednoznacznie oznaczało to, że ktoś wszedł do środka. Po chwili drzwi równie głośno się zatrzasnęły.
Starszy Carrow nawet nie raczył podnieść głowy. Mało tego, praktycznie nie zwrócił na to uwagi. Miał lepsze i ciekawsze zajęcie, jakim było rozmyślanie nad artykułem o wyborze dyrektora. Mężczyzna naprawdę się tym przejmował, jako że również i od wyboru dyrekcji oraz kadry nauczycielskiej zależała przyszłość jego syna, który - nieszczęśliwym trafem - nie podzielał polityki i opinii ojca. Przynajmniej nie podzielał ich większości.
Przełożył stronę do tyłu, wracając do artykułu, w którym wspomniany był wywiad z członkiem Brygady Uderzeniowej Ministerstwa, niejakim Jewgienijem Bułhakowem, którego czarnoksiężnik zwykł widywać w oddali, gdzieś na korytarzach w budynku Ministerstwa. Uśmiechnął się, gdy wspomniano o skorowidzu i prychnął cicho.
Skończył czytać prasę, gdy usłyszał "przepraszam, wolne". Zwinął Proroka Codziennego w rulon i schował do wewnętrznej kieszeni płaszcza, który wisiał tuż za nim.
Spojrzał na osobę, która się do niego odezwała. Mężczyzna, elegancko ubrany, ale włosy rozpiechrzone na wszystkie strony.
- Jak pan widzi. - mruknął gniewnie Carrow. Nie lubił, jak przerywano mu lekturę.
Tak po prawdzie mówiąc, to w ogóle nie lubił, jak ktoś się pytał, czy miejsce jest wolne, po czym się dosiadał. Oczywiście Scott ani razu nie powiedział "nie, idź sobie", czy coś takiego - byłoby to po prostu mało eleganckie.

Brian zasiadł więc wygodnie na krzesełku stawiając swoją szklaneczkę z rumem na stole.
- Mam nadzieję, że nie przerwałem lektury - spytał widząc, jak Carrow schował gazetę. Udał zatroskanie.
- My się znamy, Brian Sue - skinął nieco głową posyłając ponownie swój elegancki uśmiech.
Carrow nie wyglądał na zadowolonego. Cóż go tak zdenerwowało. Obecność Briana, czy jakiś artykuł w gazecie? Jeśli to pierwsze - jedyne co mężczyzna mógł zrobić to pożegnać się i wyjść. W końcu, wysoce niestosowne by było, gdyby ktoś na jego stanowisku zaczął rzucać nieuprzejmościami w niewinnemu niczego Brianowi Sue.
Oh, jakże Brajanek kochał te ścisłe zasady dobrego wychowania. Dzięki nim mógł działać ludziom na na nerwy zupełnie bezkarnie.
- Czy to jakiś artykuł zaprzątał panu humor, czy wina tej okropnej pogody? - zaczął pogawędkę. - Miejmy nadzieję, że lada dzień zawita słoneczna wiosna.
Tak. Anglia i słońce. Ale przynajmniej rozmowa jakoś się kształtowała.
- Coś ciekawego dzieje się w świecie? Wie pan, człowiek szykujący się do zmiany miejsca zamieszkania całkowicie traci głowę i tak prozaiczna czynność jak sięgnięcie Proroka zostaje zepchnięta w krąg zapomnienia - wziął do ręki szklaneczkę i upił łyk rumu.
Powolutku i subtelnie dojdzie oczywiście do tematu swojej nowej pracy. Brian nie tracił okazji, żeby się tym pochwalić. Aż dziw, że jeszcze nikt nie odpowiedział "wiem", usłyszawszy tą wspaniałą informację. Aż dziw, że nie pisali o tym na pierwszych stronach Proroka. Chociaż kto wie, gdyby znał się lepiej z kimś z wydawnictwa...
Brajanek przypominał w tym trochę studenta prawa... tylko o ile ten drugi wali prosto z mostu, Sue miał w sobie sporo elegancji i ogłady.