Czasami dupa przymiera głodem, a w przypadku Marcusa, który był pozbawiony jakiegokolwiek uczciwego dochodu była sytuacja nad wyraz mu znana. Rodzina pozbawiła go wszystkich pieniędzy, które miał w skrytce, a to dlatego, że znając Ministerstwo Magii to już by nic w tej skrytce nie było. Niby tacy uczciwi, a łapy swoje by na majątku Wraitów z miłą chęcią położyli. Całe szczęście, że ród Marcusa niby składający się z rodowitych anglików miał sporo z żydów i nie pozwolił by ktokolwiek ruszył ich hajs.
Oczywiście, że nie miał im tego za złe, ale liczył na to, że chociaż zakopią co nieco pod jakiś drzewem i sprzedadzą mi lokalizacje ów błyskotek. Na nieszczęście tego młodego kryminalisty nic takiego nie miało miejsca, a nawet jakby miało to pewnie też by nie zaszaleli jakoś specjalnie.
Musiał pracować, a w jego przypadku ciężko było o jakąkolwiek formę uczciwego zarobku. Nie miał takich możliwości bo nikt nie zatrudni ściganego przestępcy, który został na dodatek wykluczony ze swojej rodziny, a nazwisko raczej by mu nie pomogło bo dziadek zrobił niezły szum, kiedy tylko dowiedział się, że jego ukochany wnuczek ma tak dużo za uszami.
Dlatego nieodłącznym elementem jego życia stała się Ulica Śmiertelnego Nokturna, która była kopalnią zleceń. Niestety gościu, który ostatnio nagrywał mu robotę po prostu rozpłynął się w powietrzu i teraz Marcus musiał wziąć sprawę w swoje ręce, które były naprawdę niezłe nie tylko podczas aktywności takich jak kradzież, ale też i innych. Nikt nigdy nie narzekał.
Jak na razie musiał ukryć swoje wyjątkowe dłonie w sporych kieszeniach szarego płaszczu, który był nieodłącznym elementem jego garderoby. Ciuch był naprawdę porządny, ale nie jest to teraz zbyt istotne, w końcu musi się trochę poszwędać.
Przemierzając okolicę usłyszał jakąś nad wyraz ciekawą rozmowę, ale niestety gadka się urwała, a potencjalni zleceniodawcy zniknęli w odmętach Białego Wiwerna. Oczywiście nie zamierzał zaproponować im by to mu zlecili robotę, gdyż wiedział jakie byłyby tego skutki. Oni zgarniają większą ilość zysku, a w tym momencie Wrait nie potrzebował żadnych pośredników. Musiał wykorzystać swoje umiejętności i okraść ich tym razem nie z zastawy po babci, a informacji.
Natychmiast ruszył za nimi i sam zdobył się na odwagę, by wejść do tego jakże przytulnego przybytku. Wykorzystał okazje i usiadł tuż obok nich, a jako, że nie chciał rzucać się w oczy postanowił udać zwykłego chlejusa i natychmiast zamówił Brandy przy okazji żartując, że nie jest to jego pierwszy i ostatni trunek, a zabawi tutaj do rana.

Jaki rodzaj patologii przychodzi do takiego miejsca jak Biały Wiwern? Pewnie czarodzieje, którym w życiu nie wyszło lub jak w przypadku Marcusa tacy, którzy pragnę czegoś więcej niż przestronny pokój w rodowej rezydencji.
Wrait nie przepadał zresztą za swoją rodziną to i wolał spędzać czas w gronie chlejusów, którzy walą szczynami, a nie w towarzystwie swoich wymuskanych krewnych. Oni byli sztuczni, a tutaj wszystko było takie prawdziwe! Dobrze, że czasy się zmieniają i cały ten świat pokryty nierealnymi farbami po prostu się rozpada.
Dla większości paniczów podróż do tego przybytku, a tym bardziej przebywanie w nim skończyłoby się traumą. W końcu trzeba wiedzieć jak się zachować, a to nie jest bal u znajomego taty tylko burdel, w którym dostaniesz prędzej po mordzie niż ktoś pochwali twój nowy surdut.
Musiał dobrze rozegrać tę partię żeby się nie sparzyć, a tym bardziej od razu nie wpaść. Wyzerował brandy i zamówił kolejne, które również szybko opróżnił i zrobił to w taki sposób by każdy zauważył. Miał mocną głowę, ale tylko on aktualnie o tym wiedział i zamierzał to wykorzystać!
Oczywiście dalej przysłuchiwał się rozmowie, ale nie tak ostentacyjnie jak pewnie zrobiłaby większość. Był świadom, że typy spod ciemnej gwiazdy bywają ostrożni, ale na ich miejscu spotkanie by przeniósł do Hyde Parku, w końcu tam głównie siedzieli mugole, a jak jeszcze wejdziesz w jakieś krzaczory to już raj totalny.
Marcus nigdy nie skorzystał z żadnych krzaków podczas zimowego festynu, broń Boże! Co miałby w takowych robić ten ułożony dżentelmen.
Tych dwóch jegomości nie skorzystało z porady Wrait'a, a nawet jakby chcieli to raczej nie wyglądali na takich co potrafią czytać w myślach. Gorzej jeżeli potrafią bo wtedy Marcus byłby w dupie, a raczej mu się to nie uśmiechało.
Zarejestrował istotne informacje i je przetworzył, a z nich wynikało, że ma czas do jutra popołudnia żeby opróżnić pokój. Ciekawe o jaką miskę chodziło i czy ten fant znajduje się w ów pomieszczeniu, a i nie wiedział za bardzo co to za pokój. Trochę patowa sytuacja, ale może gdy użyje swoich wdzięków to dowie się tego i owego od jakiegoś pracownika Dziurawego Kotła? Bo chyba o to miejsce im chodziło.
Blondyn dostrzegł, że trzeba już się zmywać bo jeden zrobił się trochę podejrzliwy. Marcus opróżnił wstając brandy i żartując do nieokreślonego tłumu walnął idiotycznym tekstem, gdyż chciał żeby drugi mężczyzna odniósł wrażenie, że ma do czynienia po prostu z jakimś debilem.
- No odwaga w płynie to i może dzisiaj obrócę jakąś panienkę. - rzucił w eter zmierzając w stronę wyjścia.

Marcus niespecjalnie przepadał za gazetami, a tym bardziej Prorokiem Codziennym, który przez pewien okres jego życia był niekończącym się tematem w jego domu. Wszystko to zawdzięczał matce, która usilnie próbowała rozbudzić w podświadomości młodego Wrait'a smykałkę do dziennikarstwa, ale niestety nie udało jej się to, a blondyn obrał zupełnie inną ścieżkę zawodową.
Odrzucały go te cotygodniowe dyskusje jego matki z dziadkiem, które przeradzały się w kłótnie. Nie chciał w takich uczestniczyć, a wiedział, że gdyby tylko poszedł śladami swojej rodzicielki z pewnością by się to tak skończyło. Czasami jednak czytał jej artykuły i z tego co pamiętał były naprawdę dobre, ale to tylko z powodu liberalnych poglądów jego matki, która uważała się za kobietę wyzwoloną spod jarzma mężczyzn.
Dziwne, że udało jej się zakochać i stworzyć związek, który nie opierał się na umowie między rodzinami, a prawdziwej miłości. Marcus wierzył, że i go takowa kiedyś dopadnie, ale bał się, że w obecnym świecie nie ma szans żeby być szczęśliwym i dlatego chciał stworzyć zupełnie nowy ład, a żeby móc to zrobić musiał mieć środki, które pozwolą mu zrealizować ten złożony plan.
Przed dotarciem do wyjścia udało mu się jeszcze usłyszeć kilka ciekawych faktów, które może przydadzą mu się w dalszym działaniu - chociażby imię jednego z delikwentów. Było naprawdę gustowne i przypadło do gustu Marcusowi, a co za tym idzie zrobiło mu się trochę głupio, że chce ich okraść. Na szczęście moralność Wrait'a nie była dla niego czymś istotnym i po prostu zignorował chwilowe poczucie winy, które mogłoby mu przeszkodzić.
Przy wyjściu uśmiechnął się do starca, który zareagował na jego niezbyt istotne słowa, które miały być tylko przykrywką. Pijani ludzie nie byli brani poważnie przez innych, a jako, że udawanie takiego nie jest niczym trudnym to Marcus postanowił to wykorzystać i jeszcze na wyjściu odrobinę przeciągnąć temat jego podbojów i upojenia.
- „Coco jamboo i do przodu!” – to moje hasło. Dobre, nie? - zażartował do staruszka odpowiadając na jego słowa i posyłając zawadiacki uśmiech. - Żadna panna się nie oprze! - dodał po chwili łapiąc za klamkę, która miała być punktem save'u jego trasy. Chciał jak najszybciej zniknąć, gdyż wiedział, że zaraz może zrobić się tutaj niezły kocioł. Czuł wzrok jednego z delikwentów na swoim ciele, a raczej nie miał ochoty na Marcusa w tym sensie.
Wyjść - taki był plan, który musiał zrealizować jak najszybciej, a gdy tylko wyjdzie na ulicę to kierunek podejrzana alejka i cel - rozpłynięcie się w powietrzu.