"… Ponurak, dziś wieczorem. Nie spóźnij się i bądź gotów!"
Magnus raz jeszcze przeczytał list, który niedawno otrzymał, a potem położył go na biurku z niewielkim cmoknięciem. Zdjął okulary, które były mu niezbędne już gdy chciał coś przeczytać. Potarł delikatnie swoją brodę, wpadając z zadumę.
Zachary nie miał zbyt wielu przyjaciół, chociaż zdecydowana większość osób, z którymi przecięły się jego ścieżki, chciałaby owym przyjacielem nazywać. Na ten pokręcony rodzaj zaszczytu i przywileju, mogli zasłużyć naprawdę nieliczni. Dlatego też nie musiał się wcale zastanawiać nad tym, od kogo dostał ten list. Nie musiał nawet patrzeć na charakter pisma, wystarczyło, że spojrzał na sowę, która ów list przyniosła i wszystko stało się jasne.
Nox sfrunął z sufitowej belki i usiadł na ramieniu swojego właściciela, zakrakał cichutko, acz na tyle wyraźnie, by zwrócić uwagę mężczyzny. Ten z kolei westchnął lekko i ponownie pogładził się ręką po brodzie.
- Ponurak zatem.

Wieczór należał do tych chłodniejszych, jednakże to nie przeszkodziło osobom obecnym w melinie, w otwarciu okien, aby chociaż trochę przewietrzyć panujący tam zaduch. I właśnie przez takie otwarte okno, do środka wleciał kruk, który kilkoma szybkimi manewrami okrążył wszystkie stoliki i znalazł sobie dogodne miejsce, by spocząć. A gdy tylko to zrobił, wydał z siebie charakterystyczne krakanie, sygnalizując tym samym, że niedługo pojawi się jego właściciel. Ptak umiejscowił się tak, aby osoba, która to napisała do Zacharego, mogła go wyraźnie zobaczyć i tym samym przygotować się przed rozmową, zbliżającą się wielkimi krokami.
Być może ktoś chciał zwrócić uwagę na czarne ptaszysko, które wleciało tutaj jak do siebie, hałasując i przeszkadzając spokojnie dopijać kolejny kufelek ciemnej lury, którą tutaj od biedy nazywają piwem. Być może znalazłby się też taki, który spróbowałby pozbyć się kruka rzucając jakiś czar, zapewniając sobie i innym odrobinę rozrywki w ten ponury wieczór.
Jakkolwiek chcieliby zareagować, nie było im to dane, gdyż parę chwil po tym, jak Nox wleciał do przybytku, drzwi otworzyły się szeroko i w progu stanął pokaźnej postury mężczyzna. Kruk zakrakał raz jeszcze i poczekał, aż jego właściciel wejdzie do środka meliny, zamykając za sobą drzwi. Poczekał, aż Zachary zlustruje pobieżnie wzrokiem całe otoczenie i ruszy w kierunku konkretnego stolika, przy którym usiądzie i rozpocznie krótki dialog na temat ewentualnego zlecenia. Poczekał, aż mężczyzna rozsiądzie się wygodnie, machnie ręką na barmana, każąc podać butelkę whiskey, po czym naleje sobie do szklanki i wypije pierwszą kolejkę jednym, solidnym łykiem. Poczekał, aż nastąpi moment, w którym Zachary odstawi szklankę na stół z głośnym stukotem. Wtedy też zerwał się ze swojego miejsca, trzepocząc skrzydłami, zanurkował między stoliki i wyhamował dokładnie w tej chwili, w której zbliżył się do swojego właściciela i miał lądować na jego ramieniu. Dokładnie w tej chwili, w której Zachary Magnus splecie palce swoich dłoni i ułoży je na stoliku, wpatrując się w osobę siedzącą naprzeciwko. Dokładnie w tej chwili, w której z ust mężczyzny padły pierwsze słowa:
- Mów do mnie.

Zachary wpatrywał się z nachylającą się ku niemu kobietę, samemu pozostając niewzruszony w swojej pozycji, którą przyjął na samym początku. Patrzył, czekał i milczał. Nox w tym samym czasie przekrzywiał swój łepek tak, aby móc również dokładnie przyglądać się rozmówczyni jego właściciela.
A gdy mężczyzna uznał, że ciszy już starczy, spojrzał na swoją szklankę, którą uzupełnił o brakujący trunek chwilę temu, i wypił jej zawartość jednym łykiem, tak jak poprzednio.
- Nie widzieliśmy się już pewien czas. - Zaczął, pociągając lekko nosem. - Pozwolę sobie zatem przypomnieć ci, jak się sprawy mają, gdyż najwyraźniej o nich zapomniałaś. Pierwsza istotna sprawa, którą to chciałbym poruszyć… Pan Magnus, dla ciebie, tak? Pan pieprzony Magnus. Nic więcej, nic mniej.
Chwila przerwy, którą przeznaczył na podrapanie się po brodzie i kilku cmoknięciom. Wyglądało to zupełnie tak, jakby zastanawiał się nad tym co dalej, jednak on doskonale wiedział co dalej.
- Druga sprawa to nasz, tak zwany dialog, który prowadzimy. Nie zastanawiam się, czemu musiałem się tutaj pojawić. Ja czekam, aż mi to powiesz, tak? Ja słucham tego, co masz do powiedzenia, ty mówisz mi wszystko co wiesz. Ja słucham, ty mówisz. Nie odpowiadam na żadne, pieprzone pytania!
Zachary podniósł swój głos, jednakże do krzyku było mu zdecydowanie daleko. Niemniej cały konspiracyjny nastrój, jaki chciała stworzyć kobieta, prysł jak bańka. Magnus zdecydowanie nie lubił takich gierek.
Nox z kolei zakrakał zajadle, wpatrując się w oczy kobiety, jakby gotowy był w każdej chwili ruszyć ku niej z impetem i je wydziobać, gdyby tylko mężczyzna wydał mu takie polecenie. Takowe jednak się nie pojawiło.
Nastała natomiast cisza, która powoli zaczynała robić się nieznośna. Zachary cały czas wpatrywał się w kobietę swoim nieustępliwym, nieprzyjmującym sprzeciwu wzrokiem, upewniając ją w tym, że jest to pierwsze i ostatnie zarazem ostrzeżenie, jakie jej daje. W końcu jednak surowość nieco ustąpiła, a jego twarz przybrała teraz wyraz swoistego rozpogodzenia, które trudno było przypisać do jakiejkolwiek emocji.
Poprawił jeden ze swoich złotych sygnetów, westchnął lekko i rozłożył delikatnie dłonie w geście zachęcającym Megan do zabrania głosu.
- Cały czas czekam i słucham. - Rzucił tylko, po chwili chwytając za butelkę whiskey i nalewając jej sobie do szklanki.
Zachary nie miał najmniejszego zamiaru odpowiadać na pytania postawione przez kobietę. Chciała się z nim czymś podzielić, co znaczy, że również liczyła na pewien zysk. Ale Magnus nie był pierwszym lepszym lujem spod muru, którego ściąga się na robótkę. Zdecydowanie nie. Gotów był wysłuchać tego, co kobieta ma mu do powiedzenia, a potem ewentualnie postanowić co dalej.
Nox po raz kolejny już zakrakał złowieszczo, tym razem jednak, zatrzepotał kilkukrotnie skrzydłami, jakby chciał rozprostować kości. Następnie znów wbił swoje czarne jak noc oczy, w rozmówczynię jego właściciela.

Nox zakrakał i przeskakiwał z nóżki na nóżkę, na ramieniu swojego właściciela, gotowy w każdej chwili wystrzelić w kierunku kobiety i zająć się jej pięknymi oczkami. Magnus jednak postukał go delikatnie po nóżce, dając wyraźnie do zrozumienia, że nic z tego. Przynajmniej w tej chwili.
On sam wpatrywał się w kobietę nieprzerwanie, z tą samą, surową miną, wewnątrz tocząc niewielki bój o to, co powinien teraz zrobić. Czy jej potrzebował? Za nic, poradzi sobie i bez jej “drogocennych” informacji, którymi tak się szczyci. Dlatego też równie dobrze może teraz wstać i po prostu wyjść, puszczając całe to spotkanie w niepamięć. Z drugiej jednak strony miał ochotę pokazać, gdzie znajduje się jej miejsce i co się dzieje, gdy postanowi wystawić swój łeb poza z góry ustaloną linię.
Ostatecznie jednak zdecydował się na trzecią opcję. Siedział zatem z założonymi rękoma, świdrując kobietę spojrzeniem.
W końcu jednak oderwał od niej wzrok i nalał sobie whiskey do szklanki, którą to następnie wziął w dłoń i zaczął się bawić, zanim wypił jej zawartość.
- Mów. - Odezwał się w końcu, przerywając narastającą ciszę.
Cały czas zastanawiał się czy nie lepiej po prostu wyjść. Ostatecznie mógł posłuchać, co kobieta ma do powiedzenia, a potem wyjść, zostawiając ją z niczym i niech sobie idzie do tych dziesiątek innych, których ma pod ręką. Ale istniała również możliwość, że to co mu powie, będzie rzeczywiście ciekawe i warte jego bliższej uwagi.
Nox przechylił łepek i spojrzał z zainteresowaniem na swojego pana, a potem swoje paciorkowate oczka przeniósł na kobietę. Kłapnął kilkukrotnie dziobem.

Zachary spojrzał na kobietę z miną niekryjącą zdziwienia. Musiał się upewnić, że się nie przesłyszał. Jednakże im dłużej na nią patrzył, tym bardziej upewniał się, że jest ona poważna. Cholera! To co przed chwilą powiedziała, było jak najbardziej na serio. Czy kobietom się tutaj już kompletnie poprzewracało w głowach? Nie ma go chwilę, wraca i się okazuje, że to teraz one tutaj dyktują warunki? Świat oszalał. Nie, serio.. oszalał. I ona też oszalała jeżeli myślała, że Magnus się zgodzi na coś takiego.
- Nie. - Zaczął nadwyraz spokojnie. - Nie, nie… nie ma mowy… Niedorzeczność.
Osunął się na oparcie, stwarzając wystarczającą przestrzeń między ławą a stołem, by móc swobodnie założyć nogę na nogę i rozsiąść się nieco wygodniej.
- Mam ci dać połowę zysku za informacje? Nawet ja bym tyle nie zażądał. Bądźmy poważni.
Spojrzał na nią zdecydowanie oceniającym wzrokiem, jakby nie mógł dalej pojąć, jak w ogóle mogła zaproponować tak głupią rzecz, jak równy podział zysków. Nie mieściło mu się w głowie to, jak zuchwałe się stały teraz kobiety w magicznym świecie. A może to tylko ona taka była? Udało jej się raz czy dwa i teraz myślała o sobie jak o pani świata?
- Powiem ci jak zrobimy. - Odezwał się w końcu, po dłuższej chwili milczenia. - Będę tutaj siedział i czekał, aż zaczniesz mówić sensownie i dojdziemy do pełnego porozumienia w tej kwestii. Jeżeli jednak masz zamiar kontynuować tę farsę, to już teraz możesz wstać i iść do swoich dziesiątek innych osób na moje miejsce i wciskać im te bzdury. - Dał jej chwilę, aby przetrawiła to, co do niej powiedział. - Tak czy owak, przestań marnować mój czas.
Czy Zachary był gotowy zrezygnować z zysku? Oczywiście, że tak. To, że nie było go kilka lat, nie znaczyło, że rzuci się na każdą możliwość zarobku, jak wygłodniały pies na byle ochłap. A już na pewno nie pozwoli aby jakaś kobieta ustawiała mu warunki. Do tego tak niedorzeczne warunki. Za kogo ona go miała w pierwszej kolejności. Przecież on to Zachary pieprzony Magnus. Facet, który mógł rozwalić jej głowę gołą ręką, tylko dlatego, że krzywo na niego spojrzała. Spalić całą tę budę, bo nie zasmakował w serwowanym mu alkoholu.
Zdecydowanie lepiej, aby kobieta w czas sobie o tym przypomniała, gdy jeszcze Magnus wysiła się, by rozmawiać z nią w miarę miło i kulturalnie.
Nox zakrakał złowieszczo.

Godzina dwudziesta była tą, o której czyhające w mrocznych zakamarkach zło dopiero zaczynało się z niego wychylać, kierując swe chwiejne kroki w stronę takich melin jak Ponurak właśnie. Nic dziwnego więc w tym, że wnętrze knajpy było dość puste - przy stolikach zasiadało zaledwie kilku chłopa, prezentujących się nadzwyczaj jak na takie miejsce normalnie. Trzech podpitych, brodatych dziadków grało w rosyjską ruletkę, jeden jegomość w kapturze zachłannie pałaszował cały bochenek chleba, podejrzany goblin beztrosko spoczywał pod stolikiem, dwóch potencjalnych, łysych zbirów dyskutowało o czymś półszeptem, a niższy z nich próbował ukryć przed twoim spojrzeniem zniekształconą rękę z czterema palcami, a przy barze zasiadała bezzębna kurtyzana. Uśmiechając się do ciebie szczerze zalotnie uniosła do góry wytatuowane brwi w kształcie liści akantu.
Właściciel meliny nie podszedł do twojego przybycia zbyt entuzjastycznie i sprzedaży whiskey uprzejmie odmówił:
- Moja melina jest czysta jak wili przepiękny tyłeczek, proszę opuścić ten lokal. - Powiedział wampir dość niewyraźnie, bo próbował zasłonić górą wargą zdecydowanie zbyt wielkie jak na człowieka kły. Dopiero co otworzył, bo słońce za chmury zachodziło, a już się hołota zbiegła?
Wyciągnął czerwoną tabliczkę z napisem BRYGADZIŚCI, AURORZY I INNI PRACOWNICY MINISTERSTWA DZIESIĘCIOKROTNOŚĆ WŁAŚCIWEJ CENY, po czym powiesił ją na ścianie za sobą, tuż obok ZAKAZU ROBIENIA ZDJĘĆ, UMIERANIA I WYMIOTOWANIA DO CUDZYCH TALERZY.