On sam, siedzący w ogrodzie pośród kwiatów, zadowolony z życia, uśmiechnięty, z pieskiem na kolanach.

Obywatel cień. Dziesięć tysięcy imion, dziesięć tysięcy nazwisk, życiorysy pisane na serwetkach w podmiejskich spelunach, kłamstwa karmione propagandą wolności. Urodzony i wychowany na półwyspie bałkańskim szaleniec, przeciwnik komunistycznej partii czarodziejów rodzącej się w jego ojczyźnie. Antysystemowiec podziemi, wyspecjalizowany szpieg o tysiącu osobowości neutralizujący polityczne działania zarówno świata czarodziei jak i mugoli. Szmugler, bandyta, najemnik.
Kłamca.
Poszukiwany listem gończym w ośmiu z jedenastu państw bałkańskich pod fałszywym nazwiskiem uciekł do Anglii gdzie udając Romskiego szlachcica zbudował nową tożsamość i zdobył stanowisko w szkolnej kadrze.

Costia na codzień zdaje się być pobłażliwym pedagogiem o łagodnym podejściu do uczniów. Zdaje się odrobinę faworyzować wychowanków domu Gryffindora, jednak zawsze znajdzie ku temu doskonałe wytłumaczenie. Uśmiecha się, spokojnie przechadza korytarzami, cierpliwie śledzi życie gawiedzi.
Niepokój wzbudza tylko w tych bardziej wrażliwych, tylko kiedy siedzi w cieniu, kiedy obserwuje, kopci, za oparem dymu schowany wierci wzrokiem, kiedy ten uprzejmy uśmiech spływa ze szczurzej twarzy, a marsowy grymas marszczy brwi.
Kiedy jest sam, kiedy spadają wszystkie maski, a z przygarbionego wychowawcy-dziwaka prostuje się szpetna bestia z ust której sączy się tylko słodko-gorzki, trujący jad łgarstw.

Nie jest piękny, nie wygląda sympatycznie, wkłada wiele wysiłku by utrzymać swój wizerunek, ale przecież najciemniej pod latarnią. Dwa metry, atletyczna budowa, czujne wilcze oczy, którym mało co umyka, orli nos, nieschludne krucze włosy i nieskrępowana elegancja.
Nawet gdy kłania się w pas nie spuszcza z Ciebie wzroku, nawet kiedy się uśmiecha, wygląda jak głodny pies, nawet gdy się śmieje to spojrzenie wydaje się być zbyt zimne na człowieka.

Pojawił się późnym wieczorem, otulony przeciwdeszczowym płaszczem z czarnego moleskinu z kapturem naciągniętym głęboko na twarz. Sklep Ollivandera o tej porze świecił pustkami, a stary Ollivander wychynął spomiędzy sięgających sufitu komód ze zmartwioną miną.
- Jesteś... - westchnął. Nie było by kłamstwem, gdyby powiedział, że liczył na to by autor tego tajemniczego listu nie stawi się po swoje haniebne, obrzydliwe zamówienie.
Costia ściągnął kaptur z głowy i zgarnął z twarzy mokre włosy. Pogoda tego lata nie okazywała łaski, a strugi płynące rynsztokami Pokątnej niosły ze sobą więcej bałaganu niż uliczne śmietniki mogłyby pomieścić. Gdyby nie ten uprzejmy człowiek po drodze, który uznał, że płaszcz jest mu zbędny byłby tu teraz cały przemoczony, wyglądając jak straszydło. Bo przecież nigdy nie wyglądał strasznie!
Podniósł na sprzedawce spojrzenie swoich swoich jasnych oczu i uśmiechnął się. Mimo szczerych intencji bycia sympatycznym na twarzy staruszka zagościł grymas mieszaniny trwogi i niechęci.
- Chodź za mną...
Ruszyli zawiłymi alejkami sklepu w kierunku zaplecza, a ciężki wzrok cygana wbijał się bezlitośnie w plecy wytwórcy różdżek.
Co kombinujesz, Ollivander, chcesz mnie oszukać? Chcesz mnie wystawić? Czuje Twój strach, czuje jak się pocisz, niemal widzę jak trzęsą Ci się ręce.
- W czym problem Garrick. - powiedział, gdy zatrzymali się przy drzwiczkach nie sięgających dorosłemu mężczyźnie nawet do piersi.
- W czym? - sapnął kwaśno starzec- W czym?! - stuknął w drzwiczki różdżką i otwarłszy je wybrał jedno z kilku podłużnych pudełek leżących w szeregu na jedynej, znajdującej się wewnątrz półce.- To najbardziej niegodne zamówienie mojej kariery. Mam nadzieję, że nikt o nim nigdy nie usłyszy.
Szary karton nie odróżniał się w ogóle od reszty opakowań dostępnych w sklepie, producent zdawał się jednak doskonale wiedzieć po co sięga. Sposób w jaki trzymał pudełko wskazywał na jego ogromną niechęć do jego zawartości. A może to obrzydzenie, którego nawet nie próbował ukryć na twarzy?
- Dziękuję, bardzo mi pomogłeś. - Lupei spróbował znów się uśmiechnąć, wkładając tym razem większy wysiłek w sympatyczny wyraz twarzy i omal się nie zachłysnął, gdy jego rozmówca wcisnął mu pakunek w ręce.
- Nie chcę Twoich podziękowań, niczego od Ciebie nie chcę poza obietnicą, że nigdy więcej nie przekroczysz progu mojego sklepu. - wysapał wpierw czerwieniejąc, później blednąc na twarzy.
Costi otworzył swoje cenne zamówienie i z zadowoleniem spojrzał na szaro-brązową, lekko prążkowaną, niepozorną różdżkę znajdującą się wewnątrz.
- Nie mogę Ci tego obiecać... jesteś wspaniałym rzemieślnikiem...