Czy on już umarł i trafił do nieba? Nawet nie zdążył zareagować na jej przytulenie, nie zdążył słowa powiedzieć, kiedy doktor wpadł do środka. Chyba nie spodobał mu się zastany obraz, a Ururu nie mógł dopuścić, żeby cokolwiek negatywnie wpłynęło na odbiór Addyson przez lekarza.
- Panie doktorze, ja tylko miałem moment smutku, a panna Clemen chciała mnie podnieść na duchu. Wie pan dobrze, że nikt mnie tu nie odwiedza, dlatego jestem jej wdzięczny za okazaną troskę. I niech pan tylko zobaczy jak owinęła mi rękę bandażem! Dokładnie tak samo jak panie pielęgniarki. Nie za mocno, żeby nie było powikłań, nie za luźno, wszystko się trzyma i jest na swoim miejscu - zaczął nawijać, jak to miał w zwyczaju, unosząc rękę i obracając ją, żeby doktor mógł zobaczyć. - Okład też dobrze zrobiony, czuję się już coraz lepiej. Naprawdę niesamowicie dobrze wykonane zadanie, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę, że takich rzeczy nie uczą w Hogwarcie. A szkoda, bo na pewno przydałyby się jakieś zajęcia z pierwszej pomocy. Zaklęciom nie powinno się ufać. Szczególnie w krytycznych sytuacjach, ludzie potrafią być wytrąceni z równowagi i jeszcze pogorszyć tym sytuację. Normalne rozwiązania są najlepsze. Jak jest rana to opatrunek zrobić, a nie bawić się jakimiś czarami. Mugole sobie bez magii radzą i żyją.
Doktor z całą pewnością mógł obserwować stan Ururu biorąc pod uwagę ilość wypowiadanych przez niego słów. Na początku niemal się nie odzywał, bo był wyczerpany. W miarę poprawy jego stanu, gadał jak szalony. Powinno się mieć specjalny prędkościomierz dostosowany do tempa mówienia i na jego podstawie oceniałoby się zdrowie Marqueza. Taki specjalny termometr.
Informacja o nowym pacjencie nieco zaniepokoiło. Objawy smoczej ospy? Miał nadzieję, że się nie roznosiło w ten sam sposób co ta choroba. Ale wtedy chyba by nie kładli tego kogoś akurat tutaj. Zaczął się troszkę martwić o Addyson. Oh, nawet nie zdążył jej odpowiedzieć. Chyba jeszcze mieli czas, w końcu nie ruszała się z pomieszczenia.

Z sercem wyskakującym jej z piersi, odskoczyła od Marqueza, kiedy usłyszała za sobą chrząknięcie. Chrząknięcie lekarza, któremu miała towarzyszyć przez resztę praktyk. Jak ona mu teraz spojrzy w oczy? W mgnieniu oka oderwała się od chłopaka, prawie spadając z jego łóżka. Na całe szczęście udało jej się nie krzyknąć, co było prawdziwym wyzwaniem. Przestraszyła się lekarza, a następnie jej głowę naszły okropne myśli. Czy jej „wybryk” będzie uznany jako niekompetentność i będzie to jej ostatnia godzina spędzona w szpitalu na praktykach?
Przerażone, piwne tęczówki przemknęły po twarzy doktora, zaraz zatrzymując się na butach dziewczęcia.
- O...O…Oczywiście, Doktorze. – Szepnęła naprawdę zawstydzona swoim czynem. - To się więcej nie powtórzy. – Odezwała się już pewniej, przełykając ślinę i odważyła się w końcu spojrzeć na mężczyznę.
Na jej policzkach pojawiło się jeszcze większe zaczerwienienie, kiedy Ururu stanął w jej obronie i zaczął wypowiadać swój monolog, w którym wychwalał to jak się nim zajęła. Niespokojnie przestępowała z nogi na nogę, nie do końca wiedząc jak się zachować. Rzuciła w kierunku Marqueza niepewne spojrzenie chcąc, żeby… już się przymknął. O niczym innym nie marzyła niż o tym, żeby w końcu nie próbował ratować jej tyłka, bo jedynie wprowadzał ją w jeszcze większe zakłopotanie.
Bez żadnych słów przytaknęła jedynie głową na słowa lekarza i podeszła do łóżka obok Ururu. W ciszy jak najdokładniej potrafiła, zaczęła ścielić posłanie dla chorego. Smocza ospa? Miała cichą nadzieję, że to jednak nie ta choroba, bo czytała na jej temat w książkach i opisywany widok naprawdę nie był przyjemny. Zielona skóra, okropnie wyglądająca wysypka?
Kątem oka spojrzała na białowłosego. Martwiła się, że również będzie mógł się tym zarazić.

Rurkowi trochę przeszkadzała suchość lekarza. Nie mógł być jak te młodsze pielęgniarki, które uwielbiały słuchać jego paplaniny, kiedy zmieniały mu opatrunek? Chichotały wtedy i nazywały "uroczym chłopcem". Czuł się wtedy bardzo mile, chociaż nie rozumiał ich śmiechu. Poruszał zazwyczaj naukowe tematy, albo jakieś poważne.
Na słowo "powikłania", grzecznie ułożył się w łóżku. Nie chciał ich mieć. Wtedy później wyjdzie (o ile w ogóle), a on chciał się spotkać z Addyson poza szpitalem przecież. Poza tym wolał, żeby widziała go grzecznego, słuchającego starszych. W końcu różnie był odbierany w szkole, pomimo tego, że szczerze szanował wszystkich dorosłych. Nawet profesora Bułhakowa. Ale jego temat wciąż z trudem poruszał. Kiedy już mu się zdarzyło - nie dochodził do niczego. Nie potrafił stwierdzić, czy to on przesadził, czy profesor. A może znowu sam powiedział coś w nieodpowiedni sposób?
Słuchał tego, co miał do powiedzenia doktor. Maseczkę mógłby sam założyć, ale pozwolił zrobić to Addyson. Nie chciał pozbawiać jej zadania do wykonania. Poza tym kolejna okazja do tego, żeby móc sobie na nią popatrzeć z bliska.
Oczekując na przybycie pacjenta, rozważał sobie teorię względności, aczkolwiek do jego głowy wlatywały natarczywe myśli o chorobie, jaka być może zagości zaraz w jednym pomieszczeniu. Leżąc, nie widział, kiedy przywieziono chorego, lecz wszystko dobrze słyszał. Kaszel brzmiał naprawdę tragicznie. Rurek właściwie chętnie spojrzałby na niego, lecz kotara zasłaniała wszystko. Postanowił posłuchać odpowiedzi Addyson na pytanie doktora.

Tuż po tym jak skończyła ścielić łóżko obok posłania Ururu, stanęła z boku czekając na kolejne polecenia rzucone w jej kierunku z ust lekarza. Nie chciała tracić u niego jeszcze większej ilości punktów. Już wystarczająco mu się naraziła w pierwszej godzinie stażu tutaj.
Wzięła od doktora maski i posłusznie założyła jedną z nich Marquezowi, a drugą nałożyła na swoją twarz.
Równie szybko wzięła z szafy fartuch i rękawiczki i na miarę swoich możliwości szybko nałożyła na siebie potrzebne rzeczy.
- Oczywiście, Doktorze. – Potwierdziła pospiesznie, przytakując szybko głową. Kotara oddzielająca oba łóżka została zasłonięta, więc dziewczyna nie miała już wglądu na Ururu. A szkoda. Po tak długiej rozłące, naprawdę chciała z nim spędzić więcej czasu. Zważywszy na to, że w końcu udało im się pogodzić.
Niemniej jednak musiała skupić się na swoim stażu. Założyła rękawiczki i stanęła przy nogach łóżka, kiedy do sali przyniesiono chorego. Widok, który pojawił się przed oczami Puchonki był co najmniej… przerażający. Drgnęła, nieświadomie z przerażeniem w oczach wpatrując się w mężczyznę.
- Zielona skóra… Wysypka… Mogą lecieć iskry z nosa podczas kichania... – Wydukała, ignorując żołądek, który dawał o sobie znać, podchodząc praktycznie do gardła.

Za poleceniem lekarza podeszła bliżej łóżka, aby lepiej przyjrzeć się niemiłemu obrazkowi, który malował się przed jej oczami. Była przygotowana a to, że nie zawsze będzie widziała kwiatuszki i motylki. Ludzie tutaj przychodzili z naprawdę poważnymi dolegliwościami i smocza ospa wcale nie powinna wywoływać w jej brzuchu prawdziwej rewolucji.  Z drugiej jednak strony był to jej pierwszy dzień. I pierwszy pacjent z taką poważną chorobą. Niemniej jednak musiała sobie poradzić.
- Pacjent ma zieloną skórę i wysypkę. Dodatkowo bardzo kaszle. Czy to, jak i plucie żółtą wydzieliną jest również objawem smoczej ospy? – Odważyła się żeby zadać lekarzowi pytanie, które ją nurtowało od samego początku przybycia tutaj mężczyzny. Nie wiedziała czy powinna pytać. Może równie dobrze sama powinna znać na tego typu pytania odpowiedzi? Naprawdę nie potrafiła sobie przypomnieć, czy czytała już o tym w którymkolwiek podręczniku o magicznych chorobach.
Odsunęła się od łóżka zzieleniałego pacjenta i piwne tęczówki skierowała na doktora, kiedy informował ją, że ma wykonać prosty eliksir na kaszel.
Na Merlina! Czy jak wysadzi pół szpitala, to czy da radę kiedykolwiek odbudować Munga? Bez jednak żadnych sprzeciwów udała się do kociołka, w którym miała przygotować wywar.
Liść pokrzywy, proszek z rogu dwurożca, lawenda i składnik standardowy. Niby nic trudnego, ale z Clemen nigdy nic nie wiadomo.

The member 'Addyson Clemen' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K6' : 6

Może to i lepiej, że lekarz trzymał ręce przy sobie. Addyson czułaby się niebywale skrępowana, gdyby pozwolił sobie na taki kontakt fizyczny, nawet jeśli miałoby to na celu jedynie dodać otuchy, przestraszonej widokiem chorego, Puchonce.
Odruchowo odskoczyła od łóżka pacjenta jeszcze dalej, kiedy ten kichnął, a z jego nosa, niczym z czarodziejskiej różdżki, wystrzeliły iskry, które gdyby nie szybka interwencja pielęgniarki najprawdopodobniej puściłyby z dymem pościel jak i łóżko mężczyzny.
- Oczywiście. – Mruknęła cicho, zabierając się za wykonywanie zadanego jej polecenia.
Odetchnęła z ulgą, kiedy eliksir okazał się być naprawdę w porządku… Przynajmniej w jej mniemaniu. Nie przybrał żadnego koloru i nie wydzielał żadnego zapachu, więc wydawać by się mogło, że jak na pierwszy raz poszło jej całkiem dobrze i – uwaga! – nie puściła w powietrze nawet jednego, szpitalnego kociołka. Chyba zasłużyła na porządne ciastko na Pokątnej. Po skończeniu stażu najprawdopodobniej właśnie tam się uda, żeby wpatrując się w sklepowe witryny zapomnieć o przykrym widoku jaki tu zastała.
Niemniej jednak, teraz była w szpitalu i musiała się dobrze spisać, żeby nie przynieść wstydu swojej rodzinie, sobie, no i oczywiście szkole. W końcu uczyła się w Hogwarcie, więc powinna coś z tej nauki wyciągnąć.
Po podaniu pacjentowi przez lekarza eliksiru, opuściła pokój, ściągając maskę, fartuch i rękawice, które już do niczego nie były jej potrzebne.
- No cóż… Muszę przyznać, że nie spodziewałam się takich widoków już pierwszego dnia praktyk. – Odezwała się cicho, ale dość pewna tego, co chce powiedzieć. - Chyba nie mam więcej  żadnych pytań.