Przez większość drogi do szpitala Św. Munga zachodziła w głowę, jakie powiązania były pomiędzy jej kochaną Estellką, a Elliotem. Może leżeli na tej samej sali? Czy znali się już wcześniej? Gdyby sprzedawczyni poznała jakiegoś mężczyznę, Sofijka na pewno by o tym wiedziała!
Pewnym krokiem ruszyła w poszukiwaniu Panny Vasquez, którą miała odprowadzić do domu. Niestety, szybko została zatrzymana przez jedną z kobiet.
- Tak, nazywam się Sophia Templer. – skinęła w kierunku uzdrowicielki, a na jej ustach pojawił się delikatny, uśmiech. - Awans to bardzo duży krok w mojej karierze zawodowej… Nie wiem czy jestem na to gotowa. Szczerze powiedziawszy nie miałam jeszcze okazji, żeby nad tym pomyśleć. – poinformowała kobietę cicho wzdychają.
Z jednej strony, mogła zyskać w oczach Bułhakowa i nie tylko. Niestety zawsze istniała również druga strona medalu… Nie wiedziała czy się nadaje. Bycie stażystką to jedno, a wyższa ranga, to mnóstwo obowiązków. No i jak wygląda BUMowiec, który zaparza kawę na każde zawołanie Bułhakowa?
- Przepraszam, ale przyjaciółka na mnie czeka. Do widzenia. – pożegnała się z uzdrowicielką i szybko odnalazła gotową do drogi Estellę.
Dziewczyna nie wyglądała najlepiej. Stylowa „fryzura” również nie pasowała do rysów jej twarzy. Skóra w dalszym ciągu była zaczerwieniona, ale najważniejsze było to, że sprzedawczyni żyła.
- Oh, Este… Tak się cieszę, że cię widzę. – w oczach stażystki pojawiły się łzy i bez ostrzeżenia przytuliła się delikatnie do dziewczyny, uważając na jej poparzenia.
- Mam tu coś dla Ciebie. Ale dostaniesz po tyłku za to, że nic mi nie powiedziałaś o nowym mężczyźnie w twoim życiu. – zagroziła jej palcem, podając jej prezent od Brygadzisty.

Estelle podziękowawszy za dary wspaniałych mazideł, skinęła zdawkowo, udekorowaną szarą chustą, głową, po czym obróciła się na pięcie i... ujrzała nikogo innego jak kochaną Sofię Templer! Wpadły sobie w ramiona, a Vasquezówna ukradkiem dostrzegła drobne łezki spływające powoli ze ślicznej buziuchny dziewczyny. Co za słodka i urocza istota.
-Chyba nie zdążyłam ci podziękować za uratowanie życia, wiesz?- bąknęła z czystej kurtuazji, poklepując ją leciutko po plecach. W jej tonie na próżno można było szukać prawdziwych emocji, w głębi serca bowiem żałowała, że nie spłonęła na miejscu zdarzenia wraz z biedną Ruth.
Usta i oczy szeroko otwarła w wyrazie głębokiej konsternacji. Peruka i...facet? Na samo wspomnienie tajemniczego mężczyzny, Estelle wnet pomyślała o zaginionym, nieodzywającym się od tygodni Williamie. Był jedynym przyjacielem płci brzydkiej, którego na pierwszy rzut niewprawionego oka można było pomylić z wybrankiem serca lub partnerem. Jednakże tuż po niedoszłym Wieczorku Poetyckim ślad po nim zaginął, później zaś nadszedł przykry czas straszliwych wydarzeń w Hogsmeade, gdzie zginęli jego rodzice oraz ciocia. Również brak odzewu.
-Zaskoczę cię, ale nie mam pojęcia o kim mówisz. Od kogo ten prezent?
Zerknęła w kierunku drzwi w poszukiwaniu innych postaci, ale w pokoju przebywały wyłącznie one.
Bądź co bądź, nie było to kwestią zbyt istotną dla wypłowiałej z pstrokatych barw weselszych odcieni rzeczywistości Estelle. Nawet utrata włosów, ani czerwone plamy na ciele nie zdawały się mieć teraz znaczenia.
-Sophio, czy... macie już jakiś trop? Błagam. Nie zbywaj mnie.

Radośnie uścisnęła Vasquezównę na przywitanie, ale chcąc w ten sposób ukryć również łzy. Sofijka nie mogła sobie nawet wyobrazić życia bez Estelle. Kochała ją i traktowała jak własną siostrę i fakt, że miałaby ją już nigdy więcej nie zobaczyć, byłby dla niej okropnym ciosem prosto w serce.
- Nie wygłupiaj się. Nawet nie biorę pod uwagę, że mogłoby mi się nie udać. – zmarszczyła brwi, głośno wzdychając. – Dobrze cię widzieć. – na ustach stażystki, pojawił się szeroki uśmiech i wierzchem dłoni przetarła swoje policzki z łez.
W dalszym ciągu nie mogła wyrzucić ze swojej głowy widoku, który zastała, gdy wróciła na miejsce marszu, który tak naprawdę nie zdążył się zacząć, a już pogrzebał czarodziei, których prochy rozwiane zostały przez wiatry w Hogsmeade. Na całe szczęście, stażystka szybko znalazła Estellę, której rany były naprawdę poważne.
- Masz ich, aż tylu? - zachichotała cicho, odklejając się w końcu od przyjaciółki i spoglądając na nią karcącym wzrokiem.
Do tej pory wiedziała wszystko o mężczyznach, którzy wpadli w oko czarownicy i na odwrót. Dziewczyny zwierzały się sobie, chociaż były z dwóch różnych światów.
- Czy imię „Elliot”, coś ci mówi? Chce wiedzieć wszystko co łączy cię z tym Brygadzistą i nie ma żadnego „ale”. – zaśmiała się, biorąc od dziewczynę paczuszkę pełną różnych mazidełek, które sprzedawczyni miała w siebie wsmarowywać.
- Este… Wiesz, że nie mogę. Nawet jeśli bardzo bym chciała… – powiedziała zgodnie z prawdą. - Jesteś gotowa do powrotu do domu? – zmieniła szybko temat.

Sophia. Wyglądało na to, że była ona jedyną osobą, której los Estelle nie dyndał gdzieś u rąbka spódnicy, jedyną, która przyszła w odwiedziny i okazywała wzruszenie na widok łysego, poparzonego nieszczęścia. Mimo tego, Vasquezówna nie potrafiła okazać dozgonnej wdzięczności, ani w słowach, ani w geście chociażby pocieszającego uśmiechu. Została zbyt wybrana z emocji, które teraz musiała jeśli nie znaleźć głęboko w sobie, to najzwyczajniej w świecie... zagrać.
-Nie płacz, nie mogę przecież wyglądać aż tak źle - zażartowała wybornie, zręcznie przechodząc do następnej części wypowiedzi swojej przyjaciółki -aż tylu? Błagam cię -spiorunowała ją karcącym wzrokiem, palcem wskazując czubek ogołoconej głowy.
-Więc ten cały Elliot jest brygadzistą? Na Boga, i Ty dziwisz się, że nic Ci jeszcze na ten temat nie powiedziałam? - rzuciła żarcikiem numer dwa. Prawdą było, iż o facecie nigdy wcześniej nie słyszała, czy należał zatem do jednostek istotnych i odgrywających w życiu Estelle jakiekolwiek znaczenie, czy nawet jej nie znał i z litości podarował poparzeńcowi perukę? Kto wiedział?
Niestety, tak jak się spodziewała, Sophia nie miała zamiaru puścić pary z ust. Trudno, i tak nie liczyła na inną odpowiedź.
-W porządku Sof. Rozumiem. Zmywajmy się stąd, bo o ile warunki tu mają lepsze niż w mojej norze, to abstynencja mi nie służy... mam nadzieję, że masz wolny dzisiejszy wieczór.
Z peruczką i mazidełkami w rękach, skierowały się z Sophią w kierunku najbliższego kominka, którym dzięki szpitalnej sieci fiuu, miały przetransportować się do mieszkania Estelle.

- Oooo! Zobaczysz! Ja też ci już nic nie powiem!
Zagroziła jej ponownie paluszkiem, chociaż na ustach stażystki widniał szeroki uśmiech. W końcu mogła się podroczyć z jej kochaną Estellką!
Posłała dziewczynie jedynie pocieszający uśmiech. Naprawdę nie mogła rozmawiać z nią o sprawach dotyczących nieudanego marszu. Jedyne co Estelle mogła zrobić to przeczytać proroka. Nie dowie się zbyt dużo z gazety, ale lepsze to niż nic.
- Nawet gdybym go nie miała, to doskonale wiesz, że dla ciebie zrobiłabym wszystko. – zachichotała cicho i razem z czarownicą udała ku najbliższemu kominkowi.
- Ja stawiam! – rzuciła pospiesznie, przenosząc się do mieszkania Estell za pomocą magicznego proszku.

[z tematu] x2

Zgodnie z poleceniem recepcjonistki zajęła ławkę oczekując na przybycie kompetentnej osoby, która miała przeprowadzić jej szkolenie.
Po naprawdę głębokim zastanowieniu stwierdziła, że bardzo zależy jej na pracy w BUMie. Przyzwyczaiła się do dawki adrenaliny, kiedy szła w teren, a nawet kąśliwe uwagi Bułhakowa znosiła już o wiele lepiej niż na początku. Nauczyła się go ignorować, kiedy wstał lewą nogą i potrafił przyczepić się nawet do najmniej ważnej rzeczy. Mimo wszystko praca w Brygadzie była dla niej czymś wyjątkowo ważnym i fakt, że podpisana umowa o staż powoli wygasała wcale nie sprawiała, że na jej ustach pojawiał się uśmiech. Wręcz przeciwnie – bała się o swoją przeszłość. W dalszym ciągu chciała pracować jako policjantka, chociaż trzeba było przyznać, że na początku na żaden awans nie chciała się zgodzić. Było jej dobrze tak jak jest i nie chciała tego zmieniać. Dopiero po głębokiej analizie stwierdziła, że musi się zgodzić, bo inaczej wyleci z biura, a Bułhakow z szerokim uśmiechem zadowolenia zatrzaśnie za nią drzwi. Nie mogła mu na to pozwolić. Stawiła się więc w szpitalu, czekając na dalszy rozwój wydarzeń.
Uważnie zlustrowała idącego w jej kierunku przystojnego mężczyznę. Szczerze powiedziawszy spodziewała się jakiegoś starszego mężczyzny w podeszłym wieku z siwymi włosami i długą brodą. Na Merlina! Jak bardzo się pomyliła!
Wstała szybko z zajmowanej ławki, a jej błękitne spojrzenie przemknęło po twarzy lekarza, zaraz przypominając sobie, że jest tu w sprawach zawodowych. Żaden flirt nie wchodził więc w grę. Musiała bym kompetentna. Przecież czegoś nauczyła się w Brygadzie Uderzeniowej, oprócz parzenia kawy.
- Wystarczy: Sophia. – Dziwnie się czuła, kiedy ktoś zwracał się do niej per „Pani”. Chociaż była już dorosła, czuła się niewyobrażalnie staro w takich okolicznościach. - Zrobiłam co w mojej mocy. W zaistniałej sytuacji nie widziałam lepszego rozwiązania. Posiłki zostały wezwane, ale nie chciałam, żeby okazało się, że jest już za późno. – Równie mocno uścisnęła jego dłoń. Nie chciała, żeby uznał, że skoro jest kobietą nie nadaje się do pracy w Brygadzie Uderzeniowej. Ona jeszcze wszystkim pokaże na co ją stać!
- Oczywiście, nie widzę w tym żadnego problemu. - Na usta przywdziała swój klasyczny uśmiech numer jeden i ruszyła do gabinetu mężczyzny, kiedy ten w końcu ruszył do wspomnianego pomieszczenia.
Czy się denerwowała? Okropnie. W środku, aż wrzała od emocji, które w niej się zebrały w ciągu ośmiominutowego nic nie robienia. Niemniej musiała zmierzyć się ze swoim przerażeniem.

- Rozumiem. – Przytaknęła głową, siląc się na wymuszony uśmiech. Czy chciała awansować? Odpowiedź była naprawdę prosta – nie. Kłóciło się to jednak z pytaniem: czy chcesz dalej pracować w BUMie? Nie chciała rezygnować z pracy stażystki w Brygadzie. Było jej dobrze tak jak było. Przynieść, podaj, pozamiataj. Najbardziej przerażał ją z tego wszystkiego fakt, że miała stać się kimś na poziomie Bułhakowa.
Po kilku dniach poważnego namysłu w końcu się zgodziła i tak oto znalazła się w szpitalu. Wdrapała się po schodach na drugie piętro, usilnie wpatrując się przed siebie, żeby nie okazać zdenerwowania. Bo prawda była taka, że w środku, aż wrzała od nadmiaru emocji.
Z udawanym więc spokojem, weszła do gabinetu, a jej niebieskie tęczówki niemalże od razu uważnie prześledziły cały wystrój gabinetu.
- Hm… Ładna paprotka. – Rzuciła od niechcenia, żeby w gabinecie lekarskim nie panowała krępująca cisza. Sophia wręcz nienawidziła tak sterylnych pomieszczeń. Zawsze wtedy miała ochotę, żeby znaleźć miejsce, w którym osiadł kurz, albo znajdowała się jakaś nieestetycznie wyglądająca plama, która mogłaby zniszczyć cały wizerunek pokoju.
- Tak. „Wyjście w teren” jest chyba najczęściej używanym sformułowaniem. – Przyznała, a na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech. Spojrzała na kartkę, która została do niej przysunięta, a następnie maczając końcówkę pióra w atramencie, zaczęła skrupulatnie odpowiadać na każde pytanie. Najdłużej zatrzymywała się przy pytaniach dotyczących jej rodziny. Nigdy nie ukrywała, że nie ma najlepszych stosunków z osobami, które powinny być jej bliskie. Nie podobało im się to, że wybrała drogę czarodzieja, a nie próbowała żyć jak każdy inny normalny człowiek. Dzielenie się jednak z tym z innymi ludźmi wcale nie było dla niej łatwe.