Absurdem jest dzielić ludzi na dobrych lub złych. Ludzie są albo czarujący, albo nudni.

Ludzie się zmieniają...

07.07. Rok 1908 Godzina 22:59
Tik tak, tik tak…
Zegar znajdujący się w rogu sali powoli zbliżał się do wybicia pełnej godziny, gdy po pomieszczeniu rozległ się głośny wrzask dziecka. Do rąk zmęczonej kobiety zostało wręczone małe zawiniątko, które nie przestawało krzyczeć. Ktoś bardzo niefajny wyciągnął je z ciepłego miejsca, gdzie nie musiała robić nic. Spokojnie, zwinięta w kłębek ssała swój kciuk i od czasu do czasu kopnęła coś mięciutkiego.
Teraz było jej zimno, coś dziwnego działo się w jej brzuszku i musiała używać tych dwóch dziwnych dziurek, które znajdowały się nad jej ustami.
Schowajcie mnie z powrotem!
Dzieciątko otworzyło swoje duże, niebieskie oczka i ziewnęło, otwierając swoją małą buzię.
- Spójrz na jej oczy. Jest tak bardzo podobna do ciebie. W przyszłości skradnie niejedno męskie serce.
Coś dziwnego pomiziało ją po kręconych, czarnych włoskach, a małe zawiniątko zaczęło machać swoją małą, pomarszczoną rączką i ucichło jakby rozumiało, że słowa skierowane do leżącej na łóżku kobiety, dotyczyły małej rodzynki.
- Masz rację. Tato… Odłóż ją proszę do kołyski… Jestem tak… Zmęczona… - Kobieta ziewnęła, podając dziewczynkę starszemu mężczyźnie i zamknęła podkrążone oczy. Musiała odpocząć. Nie było żadnych fajerwerków. Może jej córka nie odziedziczy żadnych, magicznych zdolności po jej ojcu?
Nikt nie zauważył, że przez tęczówki dziecka, które zostało odłożone do kołyski przelała się pełna paleta różnych barw.
- Dobranoc Sophio. Śpij dobrze.

02.02. Rok 1914 Godzina 7:26
Sześcioletnia dziewczynka odrzuciła swoją kołdrę na bok i podekscytowana postawiła gołe stópki na zimnej posadzce. Musiała się pospieszyć. Dzisiejszego dnia miała udać się z mamą po jej zwierzątko! Uroczy kotek już czekał na nią w domu sąsiadki.
Radośnie skacząc, niczym rzucona piłeczka pobiegła do łazienki, aby pospiesznie umyć swoje zęby. Nałożyła pastę na szczoteczkę, otworzyła buzię i… z jej ust wydobył się głośny pisk. Zbliżyła się bardziej do lustra i wyszczerzyła się do swojego odbicia.
DLACZEGO JEJ PRZEDNIE ZĘBY BYŁY DŁUŻSZE I WIĘKSZE NIŻ ZAZWYCZAJ?!
Spanikowana, odrzuciła szczoteczkę, a jej włosy na jej oczach zaczęły przybierać dziwny, niebieski kolor.
Nie przestając krzyczeć wróciła do pokoju i schowała się głęboko pod kołdrę. Nie wiedziała co jest z nią nie tak.

18.07. Rok 1916 Godzina 15:37
- Zrób to jeszcze raz! Jeszcze raz! - krzyczała radośnie mała dziewczynka, klaszcząc w dłonie i biegając wokół swojej siostry, której roześmiane, niebieskie oczy wpatrywały się w punkt przed siebie.
- Ale ja tak nie umiem na zawołanie! - sprzeciwiała się starsza z dziewczyn, i zaczęła gonić swoją młodszą siostrzyczkę, a jej nos był teraz podobny do narządu węchu kota, włosy stały się krótsze i szaro-brązowe, a oczy zielone.
- Przypominasz teraz Offie! – wykrzyknęła Effie i rzuciła się na plecy Sophii, bawiąc się jej krótkimi kudełkami i mierzwiąc je tak jak zawsze robiła to ze swoją kotką.
- Effie. Ale obiecaj, że nie powiesz nic mamie. Ona zawsze tak smutno na nas patrzy, kiedy bawimy się w czarodziejki. I dziadek jest zawsze zły i krzyczy. Nikt nie może się dowiedzieć o tym co umiem, dobrze? – zapytała spokojnie, z śmiechem zrzucając siostrę z pleców.
Usiadła na krótko przyciętej, zielonej trawie i wzięła głęboki wdech. Zamknęła oczy na powrót próbując wyobrazić sobie jej zwykłą twarzyczkę, którą często widywała w lustrze.
- Jasne, że tak! Przecież ci obiecałam! Ale nauczysz mnie tak kiedyś? To niesamowite, że potrafisz zrobić coś takiego! Jestem prawdziwą czarodziejką. – usłyszała od swojej siostry, która usiadła obok niej i chichocząc, wyrywała zieloną trawę i rzucała nią w Sophię.

26.05. Rok 1920 Godzina 10:10
Zerwała się z łóżka w tak gwałtowny sposób, że przestraszyła swojego kota, który prychając zeskoczył z łóżka i obrażony wybiegł z pokoju przez otwarte drzwi. Niebieskooka w ekspresowym tempie przebrała się w szkolny mundurek, poprawiając niebieski krawat. Zapominając o podręcznikach, złapała za różdżkę, którą schowała w kieszeni i pognała na zajęcia z transmutacji.  
- No, no… Templer. Kiedyś będziesz tylko do podawania kawy. Siadaj na swoim miejscu. – usłyszała od profesora i z westchnięciem zajęła miejsce obok swojej koleżanki. Była zła, że nauczyciel ją dyskryminował za jedno spóźnienie. JEDNO! Inni spóźniali się praktycznie codziennie. Nic więc dziwnego, że jej włosy przybrały wściekle czerwony kolor, a oczy stały się różowe.  Zdążyła się już przyzwyczaić do tego, że kiedy zbyt mocno się denerwowała, albo odczuwała silne emocje, jej włosy i oczy zmieniały kolor.
- Templer. Uspokój się i zostań po zajęciach.
Tego dnia dowiedziała się o swoim genetycznym obciążeniu. Była metamorfomagiem? To niemożliwe. Od zawsze chciała być „normalna”. Niekontrolowana zmiana koloru włosów i oczu nie była w tym wcale pomocna. Już nigdy nie będzie normalna. Tak jak mówił jej dziadek.

Powspominajmy...