Dziewczyna odkryła zwierciadło pod koniec siódmego roku nauki w Hogwarcie. I szczerze mówiąc nigdy by nie spojrzała w lustro gdyby nie jej przyjaciółka, która od dłuższego czasu przychodziła w te miejsce by popatrzeć na swojego zmarłego ojca. Kiedy ona zaś spojrzała w lustro zobaczyła siebie w ministerstwie magii. Była pracownikiem. Kiedy szła korytarzem ludzie na nią patrzyli z podziwem, szanowali ją. Wtedy już wiedziała, że zwierciadło nie pokazuje przyszłości. Rodzice Lucy nie żyli, a jednak ta ich widziała. Jednakże już wcześniej kiedyś natknęła się na opis tego magicznego przedmiotu. Ale czy to znaczyło, że nie może pracować w Ministerstwie magii? Oczywiście, że nie.  

Effie ma sto siedemdziesiąt osiem centymetrów wzrostu. Jak widzicie jest wysoka, przynajmniej jedna z wyższych wśród swojego otoczenia. Nie nosi butów na wysokim obcasie, zdecydowanie woli płaskie buty. Nie lubi nawet osób, które są wysokie, a jeszcze na siebie wciskają szczudła. Jednak nie ma nic do osób niskich, które zakładają takie obuwie by być wyższym.  Sylwetkę ma również szczupłą, zaokrąglaną w niektórych miejscach. Mimo, że o nią dba i stara się zwracać uwagę na to, co je nie wydaje się przesadnie chuda. Ma pięćdziesiąt sześć kilo. Jest z natury szatynką, chociaż zdarza się jej przefarbować włosy. Zazwyczaj stara się, by wyglądały naturalnie i zdrowo. Nie narzeka na ich wzrost, ponieważ dość szybko rosną tak samo jak paznokcie. Nie ma długich szponów, nie płacze kiedy jakiegoś złamie. Zazwyczaj są krótko obcięte, pomalowane lakierem przezroczystym. Oczy otoczone gęstymi rzęsami są zielone, chociaż to też zależy od padania światła. Czasami mogą się wydać po prostu.. orzechowe. Jednak mówimy tylko o zaletach jej wyglądu! Ma mnóstwo wad jak każdy normalny człowiek. W wieku szesnastu lat miała problem ze swoją postawą. Ciągle się garbiła, a kiedy siedziała już prosto to można było zauważyć u niej na plecach garba. Na szczęście udało jej się go pozbyć po specjalnych ćwiczeniach, ale zdarza jej się wracać do tego nawyku. Na nadgarstku ma znamię w kształcie serca. Niektórzy mówią, że uroczo wygląda, ale jej się nie podoba. Kiedyś nawet chciała je usunąć magicznie, ale nie wyszło. Effie jest leworęczna. Również czaruje lewą ręką, chociaż nauczyciele w szkole na nią krzywo patrzyli i nie jeden próbował ją nastawić na prawą. Można zdecydowanie powiedzieć o niej, że jest uparta! Jej włosy potrzebują dużo czasu by się ułożyły, a na plecach ma mnóstwo pieprzyków co nie wygląda za dobrze!  

Dziewczyna przez dłuższy czas nic nie mówiła. Po dobrej minucie ciszy odłożyła na bok swoją gitarę i spojrzała na gości ze szkoły, którzy przyszli, ponieważ tęsknili za nią, za jej graniem, za dziwnym poczuciem humoru, a może również ironią? Kto wie, ta wizyta była zupełnie niespodziewana. Nawet nie miała zbytnio miejsca dla ośmiu osób, tyle szczęścia, że była sama w domu. Jedna z jej byłych przyjaciółek spojrzała na nią i uniosła brwi. Chwila, o co pytała? Chyba o to, dlaczego przestała grać. Musiała się dobrze zastanowić, co powiedzieć. Przecież nie może powiedzieć prawdy. Nie mogą się dowiedzieć!
- Nie byłam gwiazdą tak naprawdę. Grałam przez te wszystkie lata tylko dlatego, że to lubiłam. Rozumiecie, pasja. Ale lata mijały, a ja sobie po prostu zdałam sprawę, że to tylko szczeniackie wygłupy. Nie odłożyłam na bok gitary i nie powiedziałam "dosyć tego, stać mnie na więcej", ale coraz rzadziej biorę instrument do ręki.- Wyznała. Skłamała. Nie ładnie kłamać przyjaciołom! podpowiadało jej sumienie. Oni nie są już moimi przyjaciółmi! Nie znam ich! mówił inny głosik. Racja, nie znała ich, a nawet kiedy ich czasem mijała nie przyznawała się za bardzo do nich.
Jej paczka już dawno się rozpadła. Kiedyś byli nierozłączni. Już na trzecim roku poznała Ericka, który się nią zainteresował. Znaleźli wspólny język i tworzyli parę, którą podziwiano. Zaczęli razem grać i śpiewać. On trafił do drużyny quidditch'a, a ona mu wiernie kibicowała. Spędzili razem tyle lat i stworzyli razem grupkę przyjaciół nie wiadomo nawet kiedy! Była zakochana na amen po prostu. A co się stało? Na siódmym roku przyłapała go z jej najlepszą przyjaciółką - Lucy! Kiedy chciała słuchać tłumaczeń, ten tylko zaśmiał się jej w twarz! Robili to już ponoć od dwóch lat. A ona? Ona była tylko w niego wpatrzona jak w obrazek. Nigdy już nie da rady się zakochać. Nie chce popełnić tego błędu.
Ktoś ją szturchnął, a ona zaskoczona nawet nie wiedziała o co chodzi. Ah.. znowu pytali, co się zmieniło. Ona się zmieniła! Czy tego nie widzieli? Przestała ufać im, chociaż tego bardzo chciała. Nikt jej nie powiedział o tym, chociaż wszyscy wiedzieli! Przyjaciele! Odchrząknęła i wstała.
- Nie chcę was wyganiać, ale zaraz muszę iść się zobaczyć z siostrą.- Powiedziała i otworzyła drzwi na zewnątrz. Tak, w tym była dobra. Wcale nie chciała ich wyganiać, a jednak to robiła. "Nie chcę was wyrzucać, ale wynoście się już" tak to miało brzmieć? Kiedy wszyscy już wyszli mogła sobie pozwolić na osunięcie się na podłogę i rozmyślanie, jak bardzo była ślepa! Dobrze jest sobie popłakać kiedy nikt nie widzi, a mieć kamienną twarz kiedy wszyscy na nią patrzą badawczo.