Mała, może roczna Shiloh wyciągająca ku niemu szczuplutkie łapki. Okryta beżowo-mlecznym kocykiem obszytym cienką, różową wełną, ubrana w tiulową, śnieżną sukieneczkę z bufiastymi rękawkami. Uśmiechnięta, zaróżowiona, chyba gaworząca – Hugo nie jest pewien przez wzgląd na to, iż lustro nie wydaje dźwięków. Siedzi wsparta na kilku obitych koronką poduchach, otoczona dwiema szmacianymi lalkami i włochatym misiem. Zajmuje miejsce dokładnie przy lewej zewnętrznej kostce Hugo, bliższą łapką próbuje schwycić go za nogawkę.

Przez pierwsze pięć lat swojego życia był małym księciem. Pupilkiem ojca, macochy, rozlicznych ciotek, babek i piątych wód po kisielu - siostrzenic ciotecznych brata od strony szwagra dziadka. Dopieszczany zarówno delikatnym dotykiem, jak i czułym słowem, słodkim ciastkiem, czy odległymi obietnicami. Pęczniał w swoim małym dostatku jak drożdżowy placek w ciepełku. Dostawał prezenty, ochuchiwany był ochami i achami, każdy jego ruch rączką, czy mielenie gryzaka zalążkami ząbków spotykało się z wielkim poruszeniem. Chociaż nieświadomie, powoli przyzwyczajał się do tego stanu i nie przewidywał, by cokolwiek miało się zmieniać. Wszak był rozkoszny, dziecięco pucołowaty, pocieszny i śliczniutki – w ogóle nie przypominał mężczyzny, którym powinien się stać po osiągnięciu pełnoletności. Szaro-błękitne oczęta odziedziczył po przodkach ze strony matki. Tak samo było z jasną, zdrową cerą i gęstymi złotymi loczkami cherubinka. Śmiało mógłby wtedy pozować Rafaelowi, czy Michałowi Aniołowi. Tak przynajmniej twierdziła lwia część rodziny.
Powód specjalnego traktowania? Ojciec na jakiejś wycieczce w interesach skundlił się z ledwo co napotkaną przedstawicielką nieludzkiego rodu. Wszystko zdawało się być jeno krótkotrwałą, chociaż pełną namiętności i ogólnej wesołości przygodą, dopóki nie znalazł pod drzwiami rodzinnego domu kosza z noworodkiem. Trzeba dodać, że noworodkiem płci wybitnie męskiej, co mogło być powodem porzucenia przez matkę. Wile rzadko kiedy tolerują mężczyzn w swym gronie na dłużej. „Udomowione” przedstawicielki co prawda zakładają rodziny, jednak wszechobecne nienawiść i nieporozumienia na tle rasowym przeszkadzają im w pełnej integracji z ludzkim społeczeństwem. Hugo nie okazał się być córką, toteż nie był godzien pozostania przy matczynej piersi. Podepchnięty ojcu, wciśnięty w rodzinny obrazek Mary i Irvinga Toddów, spełniał swój obowiązek jako najmłodsza latorośl wciąż nie mogących się doczekać potomka, niemłodych już partnerów. Nie była to oczywiście łatwa zmiana. Pierw traktowany był ze zrozumiałą wrogością i niepewnością, aczkolwiek jego wielkie, niemowlęce oczka i raczej ciche usposobienie przydały mu akceptacji i powolnej, sukcesywnej asymilacji z każdym odłamem Toddów i pochodnych. Instynkt macierzyński Mary kwitł, chociaż nie ona go rodziła, prawie dumny z pracy swych lędźwi Irving nadał synowi drugie imię po sobie dla zacieśnienia więzi i pokazania, że się do niego przyznaje. Nie czuł się ojcem w pełnym wymiarze, jednak potomek reperował jego poczucie miejsca w społeczeństwie. Nie byli już ostatnimi z okolicy, którzy nie mogli budować podpory rodu na nowych gruntach. Do czasu.
Pięć lat później Mary powiła małą, czarnowłosą Shiloh. Dziecko było tak brzydkie, jak tylko mógł być noworodek, jednak dla szczęśliwych rodziców było najpiękniejsze na świecie. Zatrwożony o swoją przyszłość w rodzinie Hugo poczuł się nagle zepchnięty na dalszy tor. Już nie dla niego były koronkowe poduchy podkładane pod pupę. Musiał sobie radzić sam, w końcu był „dużym chłopcem”. Czerwonawe, wiecznie napięte i rozwyte „coś” przesłaniało wszelkie jego dotychczasowe racje. Jadał posiłki, uczył się, przebywał w towarzystwie. Jednak już nie on i jego specyficzna uroda były tematem ochów i achów. Naprzemiennie defekująca i płacząca siostrzyczka tarmoszona była za policzki i całowana w czoło. W końcu była córką TEGO domu, a nie jeno przybłędą. Hugo został zepchnięty na drugi plan. Zmienił się, oczywiście… Z wiekiem gasł, a jego uroda traciła na mocy. Nie kusił jak matka, chociaż nawet jako kilkulatek wciąż mógłby reklamować producentów pasty do zębów dla sławnych i bogatych. Złote loki ciemniały, przechodząc w jasny, ciepły kasztan. Pucołowatość malała, przydając mu z każdym rokiem coraz bardziej chłopięcych rysów twarzy. Ubrany w kiecuszkę nie był już ‘śliczną dziewczynką’ tylko ‘biednym, ślicznym chłopcem, którego ktoś postanowił ośmieszyć’. Jedynie oczy ciągle pozostawały takie same – szaro-błękitne, relatywnie symetryczne, osadzone na tyle głęboko, by nie nadawać mu żabiej aparycji, a na tyle płytko, by nie kojarzyć się z upośledzeniem. Jeszcze kilka lat i śmiało mógłby zacząć mówić o siebie w kategorii ‘przystojnego’.
Teraz powstrzymuje język. Nie mówi w towarzystwie tego co mu ślina na język przyniesie, pomny traumatycznych koszmarów wieku dziecięcego. Diagnoza była brutalnie prosta i nie dająca nadziei na odmianę – śmierć łóżeczkowa, nic nie można było zrobić. Jednak właśnie wtedy na światło dzienne wyciągnięte zostały małe brudy z przestrzeni całego roku. Nienawiść brata do siostry, jego grymaszenie na wspólne spędzanie czasu, bicie małej istotki po twarzy za które zbierał tęgie lanie… Wcześniej lekceważone „chcę, żeby sobie poszła”, „niech idzie do dziadka!” (który zmarł kilka miesięcy wcześniej na nieznaną, przykrą chorobę) nabrało nowej mocy. Tragedia rodzinna rozbuchała złe opary nagromadzone w każdym jej członku.
Nawet dziś, wciąż młody, przystojny i, co najważniejsze, narcystyczny Hugo nie może się pozbierać po wieloletniej awanturze. On rozdrapywał rany stwierdzeniami, że przecież mogą kochać już tylko jego, za co zamykany był na wiele godzin we własnym pokoju. Nie rozumiał logiki kary – przecież powiedział prawdę i nie zrobił niczego złego. To, że jego uczucia różniły się od rodzicielskiej miłości do utraconego pacholęcia nie docierało do niego żadną drogą.
Podjąwszy naukę w Hogwarcie był całkowicie ukontentowany. Oddalił się od ciężkiej atmosfery panującej w domu, a comiesięczne czeki zasilały jego konto. Mógł żyć spokojnie. Dorastać, mężnieć, zmieniać się. Nie wyglądał już jak mały aniołek – przeszkadzało mu w tym nabyte 186 cm wzrostu, niemiłosiernie wystające kości w okolicach bioder i zdecydowanie za długie palce. Zachował jednak posmak wilej krwi w sobie, toteż pomimo braku typowo kobiecego powabu i tak ma naturę podrywacza i odpowiednie ku temu predyspozycje wyglądowe. Całkowity brak rozbudowanej partii mięśniowej poza przepisowe, nadające mu wyprostowanej sylwetki, zakrywa dobrze skrojonymi szatami. Myje się codziennie i goli, by zachować świeżość. Uwydatniona grdyka na chudej szyi co prawda jest mu zadrą w palcu, jednak stara się tego nie eksponować. Wcale nie uważa tego za ‘męskie’. On sam nie jest przecież rozpoznawany przez kategorię owłosionego dryblasa u boku jakiejś powabnej panienki.

Już dawno wyrósł z zachwytu nad nowościami. Pierwszy raz idąc po korytarzach hogwardzkich nie zachwycał się ich bogatą historią, ani detalami architektonicznymi. Nie zwracał uwagi na półkolumny, czy zewnętrzne galerie, na doskonałą symetrię krętości schodów i zachwycający, zupełnie przypadkowy dobór ozdób witrażowych w prawie każdym oknie rozlicznych wież zamkowych.
Za jego plecami szeptano. Nikt nie podawał mu ręki i nie przedstawiał się radośnie, w obawie przed odrzuceniem i wyśmianiem, bądź przez zwykłą, dziecięcą, szczerą bezlitosność – kto chciałby zadawać się z ponurakiem, którego mało co obchodzi? Wiadomo było tylko tyle, że pochodził z zamożnego domu ledwie znanej rodziny, która dość chętnie i bez zbędnych rodzicielskich oporów wysłała go z samego krańca Szkocji do dalekiej Anglii – zupełnie samego jedenastolatka, który zdawał się nie dziwować nad swoim aktualnym położeniem. Znaczy się, że przywykł.
Musiał być dziwakiem. Albo niebezpiecznym psychopatą. Albo dziwnym, niebezpiecznym psychopatą.
Nic to, że dziewczynki śmigały sarnimi oczami za każdym jego krokiem. Nic, że podnosił i oddawał upuszczone (specjalnie i przez przypadek) pióra, obłędnie się uśmiechając i odchodząc w milczeniu. Był mądry. Dużo czytał i dużo wiedział, a to budowało jeszcze większy mur pomiędzy nim a rówieśnikami.
Aż do feralnej lekcji eliksirów dnia piętnastego września.
Poprzednie zajęcia były czystą wiedzą teoretyczną. Wykładowca opowiadał coś o płynnej śmierci i życiu, o pięknie mieszających się i reagujących wespół ingrediencji , o uwadze i latom praktyki poświęconym idealnemu warzeniu poszczególnych mikstur. Tego dnia jednak mieli rozdziawiać paszczę nad własnymi kociołkami, obserwując pierwej w bezpiecznych warunkach skutki nieprzestrzegania jasno określonych na pergaminie przepisów i sposobów wykonania. Kontrolowane wybuchy, kociołkowe bąki i purpurowe, wylęgające się za cynowy wylew gluty towarzyszyły grupie przez kolejne trzy godziny. Młodzież jednak nie wykazywała stosownego do zaangażowania w zajęcia szkolne cwaniactwa i olewactwa. Wszyscy siedzieli jak zaczarowani, przyglądając się parze wybranych młodych czarodziejów i im, kolejno, udanym i nieudanym próbom mieszania dwóch lub więcej składników. Tego dnia śmiechu było co niemiara i nawet osmalony aż po cebulki włosów Hugo promieniał jak Maria Skłodowska-Curie. Chyba się zakochał!
W fiolce przelewającej się leniwie i niezorganizowanie amortencji ustawionej w gablotce przy biurku nauczyciela. Sam nie mógł wsadzić tam rąk, jednak patrzeć nikt mu nie zabronił. Tak więc patrzył, znowu smakował zazdrości względem innych i poznawał co to pożądanie względem cudzego dobra. Znaczy się, nie zamierzał nic zwędzić, to jeszcze nie ten etap jego życia. Chciał sam, chociaż wciąż pod okiem nauczyciela, własnoręcznie uwarzyć coś tak pięknego i potężnego. Zaklęcia były super, oczywiście, trucizny i eliksiry były jednak ponad zachwyt kiwającym się i strzelającym feerią barwnych iskier kijkiem. Nic jeszcze tak nagle nie wzbudziło zainteresowania chłopca.
A było to dopiero preludium jego barwnej kariery amatora płynów różnorakich.