Świat, który jest bez podziałów i każdy jest w nim równy.

Kiedy człowiek, a tym bardziej czarodziej wygląda identycznie jak druga osoba stara się coś z tym zrobić. Marcusowi się poszczęściło i przyszedł na świat w towarzystwie swojego brata bliźniaka, a dzięki temu nie dość, że w życiu było mu raźniej to jeszcze wyglądał tak samo jak ten młodszy o niecałą minutę berbeć. Nigdy jakoś się tym szczególnie nie przejmował, ale z wiekiem zrozumiał, że mogą płynąć z ich podobieństwa przeróżne korzyści. On był kryminalistą, a jego brat nie. Starał się go nie mieszać w swoje sprawy, ale w przypadku zagrożenia wykorzystywał ów sytuację i po prostu podszywał się pod swoją lepszą, według systemu kopię.
Ten wysoki przystojniak mierzy ponad metr dziewięćdziesiąt i nie dość, że oszołamia swoją zawadiacką urodą to jeszcze szczyci się niezłym ciałem. Naprawdę uważa, że w przypadku zagrożenia czasami lepiej wykorzystać pięść niż różdżkę, a połączenie mięśni i magii bywa już zupełnie zabójczą mieszanką.
Kilkudniowy zarost również może być niezłym orężem, ale to już w sytuacji gdzie trzeba odrobinę zmienić podejście i nie od razu wsadzać komuś różdżkę. Zazwyczaj jednak pozostaje przy starej szkole i kończy z gębą we krwi, ale nie przeszkadza mu taki wizerunek. Wydaje mu się, że blizny nadają istotą charakteru, a jako, że będąc czarodziejem zalicza się do grona istot to nie ukrywa ich zbyt często za pomocą magii no chyba, że podszywa się pod swojego ukochanego Leona.
Marcus to bezczelny blondyn, który myśli, że czasami wszystko mu się należy, a to już jest sprawką jego rodziców, którzy uważali, że rozpieszczając go sprawią, że ten wyrośnie na porządnego czarodzieja. Naprawdę im to nie wyszło, gdyż jest zupełnym przeciwieństwem takowego, a wręcz w Hogwarcie powinni pokazywać jego list gończy strasząc pierwszoroczniaków, że jeżeli dalej będą broić to skończą jak Marcus.
Ten zielonooki typ nie widzi w sobie zbyt wielu wad, a wręcz uważa, że jego chamstwo to zaleta, która sprawia, że niektórym miękną nogi gdy tylko otworzy buzię i wprawi swoje usta w ruch.  

To był dopiero syf! Marcus zastanawiał się jak do tego wszystkiego doszło, w końcu miała to być standardowa robota. Miał wejść i zgarnąć wszystko co wartościowe, a potem po prostu się ulotnić. Osoba, która nagrała mu tę akcję twierdziła, że właściciele tego domu są aktualnie na wakacjach i wrócą dopiero za dwa tygodnie, a co za tym idzie miał możliwość działać i to na spokojnie. Okazało się, że państwo Haundi postanowili wrócić odrobinę wcześniej i chyba nie spodziewali się, że w swojej posiadłości zastaną nieproszonego gościa. Marcus był tak samo zdziwiony jak głowa rodziny, którą właśnie okradał. Trzymał w ręku ładny wazon, który sprzedany na czarnym rynku zagwarantowałby mu miesiąc leżenia brzuchem do góry, ale w tych okolicznościach musiał ten przedmiot wykorzystać w inny sposób.
Pan Haundi nie był chyba typem dyplomaty i zareagował zbyt pochopnie, a dokładniej mówiąc rzucił w stronę Wrait'a zaklęcie. Możliwe, że zastawa w rękach nieproszonego jegomościa wyprowadziła go z równowagi, a jako, że Marcus był osobą, która nie lubi konfliktów i stara się je jak najszybciej rozwiązać natychmiast pozbył się jego majątku ze swoich objęć rzucając przedmiotem w stronę nadlatującego czaru, który jak się okazało nie był zbyt potężny. W momencie gdy, zaklęcie spotkało się z przeszkodą, ten drogocenny element wystroju pomieszczenia rozbił się na tysiące niewielkich elementów. Ciężko opisać minę złodzieja gdy zrozumiał, że waza nie jest wazą, a swego rodzaju urną, która najwidoczniej przechowywała prochy kogoś kto dla Pana Haundi musiał być ważną osobą.
Wrait chyba nigdy nie rozumie, jakim trzeba być chorym pojebem żeby trzymać czyjeś sproszkowane ciało w swoim domu jako element wyposażenia. Przecież istnieje tyle romantycznych sposobów na oddanie komuś czci, a jeżeli nie łączyła ich jakaś relacja na tle miłosnym to już chociaż mógł zawartość rozsypać po ogródku czy coś, a nie stawiać nad kominkiem.
Marcus nie życzyłby najgorszemu wrogowi by ten skończył jako pył, który grzeje się nad kominkiem, ale to tylko jego opinia, która w tym momencie była niezbyt istotna. Musiał działać, bo jakiś indyjski imigrant czarodziej zamiast podać mu curry, stara się go zabić, a wszystko to przez tego pajaca, który nagrał mu tę robotę.
Kilka zaklęć szybko rozwiązało niekorzystną sytuację, ale jak się okazało chwile później ten syf przerodził się w jakiś burdel i to chyba tajlandzki, bo w życiu nie spotkało go tyle nieoczekiwanych zwrotów akcji i niespodzianek. Domyślał się, że Pan Haundi będzie miał jeszcze Panią Haundi, ale żeby od razu jakiegoś bachora mieszać w ten bigos?
Jego oprawca już nie żył, a kobieta najwidoczniej niemagiczna łkała nad ciałem swojego ukochanego. Gówniara też trochę popłakała, a Marcus jako, że nie był typem żałobnika zawinął się z torbą pełną fantów.