WPROWADZENIE DO TRANSMUTACJI
DLA POCZĄTKUJĄCYCH

Emeryk Switch



„Transmutacja jest najbardziej złożonym i niebezpiecznym rodzajem magii.”


SPIS TREŚCI

---

1. Podstawowe definicje transmutacji.
2. Historia transmutacji.
3. Składniki transmutacji.
4. Prawa Cristoffa.
5. Metoda krokowa.
6. Paradoks Gampa i teoria Waltera Whitney.
7. Prawo jednolitości transmutacji.
8. Różdżki w transmutacji.
9. Rodzaje transmutacji.
10. Podział filogenetyczny transmutacji.
11. Podział transmutacji ze względu na szybkość przemiany.
12. Opór transmutacyjny transmutanta.
13. Zakres zaklęć poznawanych na zajęciach.

Nim adept zechce przyswoić sobie wiedzę z tej najtrudniejszej wśród wszystkich dziedzin magii winien poznać znaczenie samego słowa transmutacja, a także jego pochodzenie i to, czego tak naprawdę powinien spodziewać się po nadchodzących miesiącach ciężkiej, ale jakże satysfakcjonującej nauki.
Słowo transmutacja pochodzi od połączenia łacińskich słów trans - poprzez oraz mutatio - zmiana. Nie trudno więc się domyślić iż jest to nauka dotycząca przemiany jednego w drugie. W nadchodzących latach przyjdzie czytelnikowi uczyć się najróżniejszych jej rodzajów, jednego jednak trzeba nauczyć się już na samym początku - nic nie jest niemożliwe. Małe przedmioty potrafią zmienić się w wielki, duże w te malutkie. Ożywianie posągów, choć wcale nie takie łatwe, możliwe jest tak samo, jak zmiana człowieka w zwierzę. Do nauki transmutacji potrzebny jest jednak spory zapas cierpliwości i to w nią młody czarodziej winien się wyposażyć.

Transmutacja, jak każda dziedzina magii rządzi się jednak swoimi prawami i to je pragnę przedstawić w swoim dziele, które właśnie czytelnik trzyma w swych dłoniach. Przestrzegam jednak już na samym początku młody adepcie, podczas transmutowania przedmiotów należy być bardzo skupionym i unikać przejęzyczeń, które mogą skończyć się bardzo niefortunnie dla ciebie bądź twojego otoczenia. Należy też pamiętać, że nie każdy przedmiot da się transmutować, o tym jednak później.

Tego, kto zechce zgłębić tajniki tej magii czekają lata praktyki, ciężkiej pracy i poświęconego czasu. Z roku na rok jednak wszystko będzie coraz łatwiejsze, a zmiana dużych przedmiotów coraz mniej niemożliwa.

Transmutacja, jak na każdą złożoną dziedzinę magii składa się z kilku pomniejszych, pokrewnych a jednak różniących się między sobą specjalności. Jedną z nich jest transfiguracja. Podobnie do transmutacji, ma korzenie pochodzące z języka łacińskiego, trans - poprzez i figuro - kształtuje.  Jest prostsza niż zwykła transmutacja. Polega ona na tym, że zamieniamy daną cechę przedmiotu, np. kolor, rozmiar, kształt, głębia, smak czy zapach. Była ona używana już bardzo dawno temu, jednak, gdy odkryto inne dziedziny transmutacji, używano jej coraz mniej. Możliwa jest także zamiana dwóch cech, ale taką sztukę wykonać może wybitny czarodziej.
Przemiany cech fizycznych człowieka nie nazywamy transfiguracją - wtedy określamy je mianem transmutacji, a dokładniej metamorfomagii.
Transfigurację dzielimy na: transfigurację cech priorytetowych oraz transfigurację cech złożonych (więcej niż jedna). Cecha priorytetowa to ta, którą zauważamy na pierwszy rzut oka. Są to: barwa, rozmiar, głębia, kształt (wielokąty foremne, łuk, okrąg).

Ze względu na to, którą cechę substratu zmieniamy, transfiguracja została podzielona na cztery rodzaje:
➛ transfigurację atmosferyczną, czyli zmianę zapachu substratu,
➛ transfigurację kształtną, czyli zmianę kształtu obiektu,
➛ transfigurację metryczną, czyli zmianę wielkości,
➛ transfigurację ambitną, czyli zmianę koloru.

We współczesnej nauce wyróżnia się także transfigurację głębi, czyli zmianę „wymiaru” obiektu (np. z dwuwymiarowego na trójwymiarowy), jednak ten odłam ciągle poddaje się badaniom i nie został jeszcze wprowadzony do oficjalnego podziału transfiguracji.

Na samym wstępie tej krótkiej notki historycznej należy zaznaczyć, że transmutacja istnieje od tysiącleci, od zawsze wręcz służy człowiekowi i jest dziedziną, która pojawia się w pierwszych przekazach ludzkości.

Według starożytnych podań, pochodzących z czasów poligamii i wielkich władców pokroju Juliusza Cezara, czarodzieje praktykowali magię przemieniającą jedną strukturę w drugą. Była to bardzo pożądana i upragniona nauka, wyjątkowa i przede wszystkim - trudna. Każdy kto umiał się nią posługiwać uważany był za kogoś wielkiego, ważnego i definitywnie podnosiło to jego status społeczny.

W starożytnych szkołach magii naukę przemiany jednego obiektu w inny początkowo nazywano transformacją – połączenie dwóch łacińskich słów trans – poprzez i formae – forma. Ostatecznie jednak, wybitny mag tamtych czasów i odkrywca wielu zaklęć transmutacyjnych Antigius, nieznaną wtedy zbyt dobrze dziedzinę magii nazwał transmutacją. Współczesna nauka opiera się więc na fundamentach wiedzy Antigiusa, spisanej na kamiennych tablicach zwanych tabella mutae.

Jeszcze do niedawna czarodzieje używali bardzo prymitywnego zapisu równania procesu przemiany wynalezionego w starożytności, kiedy wiedza o transmutacji nie była zbytnio rozwinięta. W równaniu transmutant oznaczony jest przez grecką literą omega a wynik transmutacji przez grecką alef.

Amerykański transmutolog, Ervin Canneman znowelizował podane równanie. Kwestionował on fakt, że jedna strzałka zastępuje wszystkie ciągi przemian oraz procesów, które zachodzą na substracie. Dodał on do równania pojęcie siły woli. Twierdził, że za pomocą siły woli można przetransmutować każdy obiekt magiczny i niemagiczny.

Niedługo później powstała kolejna koncepcja rozwijająca podane równanie. Transmutolog Walence jako pierwszy zbadał i opisał fakt, że na proces transmutacji wpływa wiele procesów i bodźców (np. stan różdżki, zdrowie maga, opór transmutanta, siła woli). Zależnie od tego, czy czarodziej ma wpływ na czynniki czy nie, dzieli się je na czynniki zależne i czynniki niezależne. Dla przykładu siła woli jest zależna od czarodzieja więc jest czynnikiem zależnym, jednak na ciśnienie atmosferyczne czarodziej nie ma
wpływu, więc jest to czynnik niezależny. Wszystkich tych czynników wpływających na proces przemiany są tysiące. Sam Walence nie był w stanie opisać ich wszystkich. Wysunął on twierdzenie, że podczas przemiany dochodzi do ścisłej zależności między transmutantem a samym magiem. Wszystkich czynników wpływających na proces transmutacji jest bardzo dużo. Walence dowiódł, że zachodzi między nimi do swoistej interakcji, dzięki której otrzymujemy pożądany wynik transmutacji.

W historii transmutacji należy przyjrzeć się także niektórym postaciom, których dokonania były znaczące i wprowadziły tę dziedzinę magii na zupełnie nowy poziom.

Samuel deLion przyczynił się w transmutacji tym, że wraz z Tommy'm Nyerem (obaj byli Amerykanami) wynaleźli sposób przemieniania się w zwierzę. Opisali dokładny przebieg i sposób w wielu książkach. Dzięki nim świat poznał animagów (choć nazwa nie została sporządzona przez nich). Szybko owa wieść okrążyła świat, a ludzkość zaczęła nazwać ich animagami od animal - zwierzę i mag - czarodziej. Wkrótce jednak ludzie zaczęli sami eksperymentować i bez pomocy książek czy specjalistów próbowali przemienić się w jakiekolwiek zwierzę. Niektóre wypadki kończyły się tragicznie. Ale sam Tommy Nyer stwierdził, że przemiana w owady (muchy, chrząszcze, komary itd.) stały się niezbyt ciekawe, więc postanowił wymyślić przemianę w małe gryzonie (myszy, szczury, chomiki itd.). Udało mu się. Tymczasem Samuel DeLion chciał być lepszy od swojego dawnego przyjaciela i sięgnął po takie zwierzęta jak tygrys, lew, gepard, orzeł, żyrafa,
krokodyl i inne duże stworzenia. Skończyło się to tragicznie, ponieważ zacięta rywalizacja między Samuelem a Tommy'm doprowadziła ich obu do śmierci, której mogli uniknąć. Od tego czasu wielu uczonych zmieniało i doskonaliło sztukę przemiany w zwierzę.

Profesor Jaron Svoray z Egiptu był wielkim uczonym, skończył studia Transmutacji i nauczał w Egipskiej szkole. Wynalazł wiele prostszych sposobów na transmutowanie większych przedmiotów. Udowodnił, że najprościej transmutuje się przedmioty z tego samego tworzywa, czyli np. drewniany stół w drewniane krzesło, metalowy stół w metalowe krzesło niż np. drewniany stół w metalowe krzesło. Mieszanie tworzyw jest bardzo trudne i wymaga ogromnej precyzji, ale oczywiście jest do wykonania. Udowodnił również, że pozornie nietrudno transmutować gryzonia w innego gryzonia, albo płaza w innego płaza, ale oczywiście ssaka w gada jest o wiele, wiele trudniejsze.

Erla Zwingle zapoczątkowała przemianę człowieka w przedmiot nawet o bardzo małej wielkości bądź o bardzo dużej wielkości nie zależnie od wagi i wzrostu człowieka. Udoskonalając swoją dziedzinę zabiła swego męża przemieniając go w dzbanek do herbaty i niestety nie potrafiła już tego procesu odwrócić. W podobny sposób uśmierciła swoją przyjaciółkę, dwójkę dzieci i swojego ojca (matka uciekła). Po 2 latach wpadła w obsesję sławy i transmutowania wszystkich ludzi jakich mogła. Pewnego razu wybiegła na ulicę wykrzykując nowe zaklęcie i rzucając je na wszystkich, którzy byli tego dnia na ulicy. Niestety ona jak i inni uczeni nie wiedzieli jak ich odczarować. Nie wysłano jej do Azkabanu lecz do szpitala św. Munga, gdzie stwierdzono, że jest psychicznie chora.  Zmarła po 6 latach.

Marco Farnea pochodzący z Brazylii wynalazł bardzo rzadką transmutację. Zmieniał istoty żywe w różne przedmioty, które zawierały pewne części i czynniki życiowe poprzedniego organizmu np. szczekająca szklanka, latający talerz, gryzący stół, zastawa stołowa która sama chodziła i nabierała to co dana osoba chciała. Czasami było to bardzo przydatne. Marco zdobył wielką sławę i cieszył się wielkim szacunkiem innych czarodziejów. Przeprowadził się do Anglii, dokładnie do Londynu. Poznał kilku niewłaściwych ludzi, niedługo po tym został złapany przez aurorów i umieszczony w Azkabanie, gdzie umarł po 3 miesiącach.

Mając już za sobą wprowadzenie do zrozumienia transmutacji, a także zarys historyczny można skupić się na rzeczach bardziej praktycznych. Jak to się dzieje, że jeden przedmiot zmienia się w drugi? Co musi zaistnieć, by doszło do transmutacji?
Tutaj własnie wchodzą składniki transmutacji, czyli trzy jej podstawowe składniki - Transmutant, Transmutacja oraz Wynik Transmutacji.

Transmutant to obiekt, który podlega przemianie.

Transmutacja to ogół procesu przemian, nazwa zaklęcia, które służy do danej przemiany.
Przykładowo, dla transmutacji igły w zapałkę, którą przeprowadza się zaklęciem Pinennpa, Transmutantem jest igła a Transmutacją zaklęcie Pinennpa.

Wynik transmutacji to produkt, obiekt, w który chcemy przemienić nasz substrat.
Dla powyższego przykładu Wynikiem transmutacji jest zapałka.

Mamy już wszystko, co potrzebne jest nam, aby stworzyć podstawowy wzór składnikowy transmutacji:

Transmutant + Transmutacja ➔ Wynik Transmutacji
Igła + Zaklęcie Pinennpa ➔ Zapałka

W transmutacji, jak w każdej ścisłej dziedzinie nauk, istnieje bardzo dużo praw, zasad i zakazów, które optymalizują procesy przemiany, wyjaśniają ich istotę oraz prowadzą do tego, że nasza przemiana nie jest niebezpieczna. Dwa podstawowe prawa, które musi znać każdy młody adept magii, nazwane są pierwszym i drugim prawem Cristoffa. Nazwa wzięła się od nazwiska wynalazcy, szwedzkiego transmutologa, Svena Cristoffa.

I PRAWO CRISTOFFA

---

Transmutacja jest tym bardziej złożona, im bardziej złożony jest subprodukt i produkt transmutacji. Cristoff w tym prawie wyjaśnia nam istotę złożoności, czyli trudności naszych przemian. Jeśli subprodukt (nam znany jako substrat lub transmutant) i produkt, czyli wynik transmutacji jest bardziej złożony tym trudniejsza jest transmutacja.

II PRAWO CRISTOFFAWszystko na świecie jest materią, więc można to poddać przemianie transmutacyjnej. Jedyną rzeczą, której nie można transmutować jest próżnia kosmiczna. Drugie prawo Cristoffa mówi o tym, że praktycznie wszystko można przemieniać, ponieważ wszystko składa się z materii, a każdą materię można przemienić w inną. Nawet powietrze, składające się z azotu, tlenu, wodoru i innych pierwiastków możemy przemienić w inny gaz, który składał się będzie z azotu, tlenu i helu. Jest to tak zwana transmutacja pierwiastkowa, bo dokonujemy zmian pierwiastków. Cristoff zaznaczył jednak, że jedyną rzeczą, której nie można transmutować jest próżnia kosmiczna. Dlaczego? Ponieważ w próżni nie znajduje się żadna materia. Nie ma w niej nawet najmniejszej bakterii, więc nie ma czego transmutować.

W tym momencie przechodzimy z czysto teoretycznej wiedzy w naukę praktyki, która jednak bazuje na wszystkich tych zasadach, które zostały napomknięte w poprzednich rozdziałach podręcznika. Każdy szczegół jest istotny, nie wolno pomijać żadnego z kroków i pilnować skupienia, którego utrata może mieć fatalne skutki.

Praktykując transmutację musimy zapoznać się z jedną z metod kodowania zaklęć. Każda z nich opisuje przebieg transmutacyjny na swój własny sposób. Na samym początku zajmiemy się najprostszą z tych metod, metodą krokową. Określa ona dokładnie każdy krok, który należy uczynić, by poprawnie dokonać przemiany.

METODA KROKOWA

---

➛ Krok pierwszy - jest podstawowym krokiem w każdej transmutacji. Określa nas, magów, jako osoby skupiające się na danej przemianie, a pamiętamy przecież z wcześniejszych lekcji, że skupienie i koncentracja jest jedną z najważniejszych cech, które należy opanować, by dokonać transmutacji.
➛ Krok drugi - określa nam równanie proste danego przykładu przemiany.
➛ Krok trzeci - zapisujemy w nim równanie złożone danej transmutacji.
➛ Krok czwarty - polega na obliczeniu oporu danego transmutanta.
➛ Krok piąty - zawiera odpowiedni chwyt i manipulację, przypisane danemu przykładowi.
➛ Krok szósty - jest to formuła zaklęcia zmieniającego z wyodrębnionym akcentem.

Cristoff jest jednym z najwybitniejszych odkrywców w dziedzinie transmutacji. Jednak i najlepsi mogą się mylić. Drugie prawo Cristoffa nie jest do końca prawdziwe. Cristoff skonstruował je w XV wieku, kiedy transmutacja nie była jeszcze tak dobrze znana jak w świecie współczesnym. Najprawdopodobniej z tego wynikała jego pomyłka.
Sven Cristoff miał swojego ucznia, Gampa. Gamp, który dalej prowadził badania mentora skonstruował prawo, które jest następstwem drugiego prawa Cristoffa.

PRAWA GAMPA

---

➛ Przetransmutować można każde ciało stałe, ciecz, plazmę i gaz oraz materię i niematerię.
➛ Każdy obiekt można dowolnie poddawać działaniu transmutacji.
➛ Wszyscy byli przekonani o trafności prawa, zarówno Cristoffa jak i Gampa, dopóki nie odkryto pewnych wyjątków, nazwanych paradoksem Gampa.

1. JEDZENIE I PICIE - nie można dokonać transmutacji, jeśli wynikiem ma być żywność. Jedynym wyjątkiem jest transmutacja żywności, jeśli zmieniamy jeden produkt spożywczy w inny, jednak w takiej samej ilości, nie podwajamy go, nie zwiększamy jego rozmiaru oraz nie pomnażamy wyniku transmutacji.

2. METALE SZLACHETNE I PIENIĄDZE - pieniędzy nie można wytworzyć z niczego, tak sam jak metali szlachetnych i wszelkiego rodzaju dóbr uznawanych za walutę.

3. DUCHY I OSOBY - nie można przywrócić nikogo do życia, anie przyzwać ducha osoby zmarłej znikąd. Podobnie jest z poważnymi obrażeniami - dotyczy to przede wszystkim utraconych lub zmasakrowanych części ciała.

4. UCZUCIA - nie da się ich wyczarować w żaden sposób, możliwe jest jedynie stworzenie wizji stanu silnego zauroczenia przez podanie osobie Amortencji. Wiąże się to jednak z wieloma następstwami i nie jest zalecane.

5. RÓŻDŻKI.


Walter Whitney, kolejny znany transmutolog, próbował dojść, dlaczego tak się dzieje. Dlaczego nie można przemienić czegoś w jedzenie lub pieniądze. Odkrył, że każda przemiana, gdzie rolę grają obiekty o dużej wartości emocjonalnej dla maga jest bardzo dekoncentrująca. W transmutacji bardzo ważne jest skupienie, koncentracja i perfekcja. Jeśli chcemy zamienić substrat w produkt, który ma dla nas bardzo dużą wartość, np. pieniądze lub jedzenie, transmutacja nie zajdzie, ponieważ sama myśl o tym, że możemy mieć więcej pieniędzy lub jedzenia dekoncentruje czarodzieja w taki sposób, że nie może skupić się na przemianie. Owa teoria nazwana jest teorią Whitney. Ciągle poddawana jest badaniom, jednak wszystko wskazuje na to, że jest ona trafna. Jej treść brzmi: Próba transmutacji transmutanta o dużej wartości emocjonalnej jest na tyle dekoncentrująca, że niemożliwa do wykonania.

Jak wiemy transmutacja jest łatwiejsza, jeśli substrat i produkt są mniej złożone. Podobne znaczenie ma prawo jednolitości transmutacji, które mówi nam o tym, że jeśli transmutujemy obiekty wykonane z tego samego materiału (np. transmutacja zeszytu w książkę – oba obiekty są z papieru) lub organizmy tej samej grupy, wtedy nasza transmutacja jest mniej złożona, czyli łatwiejsza. Jest jednolita. Wynika z tego, że łatwiej przemieniać pająka domowego w pająka ptasznika, ponieważ są one z tej samej grupy – pajęczaków, niż orła białego w żabę, ponieważ orzeł jest z grupy ptaków a żaba jest płazem. Jednolitość transmutacji określają również jeszcze inne czynniki, np. rodzaje transmutacji, które powodują, że transmutacja tych samych materiałów może być jednak trudniejsza niż transmutacja między materiałowa, jeśli jest to transmutacja pomnażająca, ale o tym opowiem dalej.

Różdżka to podstawowy atrybut czarodzieja. Jest to kawałek specjalnego drewna, które uzyskuje się z drzew, o których wiedzą tylko wytwórcy różdżek. Zwykły czarodziej nie może sobie od tak wytworzyć różdżki. Ten specjalny kawałek drewna zawiera magiczne właściwości. Te właściwości nadaje mu przede wszystkim rdzeń różdżki – część ze stworzenia magicznego. Mogą być to włosy z grzywy jednorożca, włókno smoczego serca czy pióro feniksa. W opisie różdżek wyróżnia się także jej długość (mierzy się ją w calach), cechą, w której specjalizuje się dana różdżka (np. doskonała do transmutacji) oraz niekiedy jej elastyczność. Najsłynniejszymi wytwórcami różdżek są Ollivanderowie.

Wiemy już czym jest różdżka i jakie posiada cechy, ale jak ją trzymać? W przypadku transmutacji ustalono parę chwytów, zwanych zasadami poprawnego chwytu:
➛ chwyt alfa polega na trzymaniu różdżki między kciukiem a pozostałymi palcami z ręką wyprostowaną w łokciu i uniesioną na wysokość naszego transmutanta;
➛ chwyt beta nazywa trzymanie różdżki między kciukiem a pozostałymi palcami z ręką przylegającą do ciała zgiętą w łokciu uniesioną na wysokość transmutanta;
➛ chwyt gamma to chwyt różdżki między kciukiem a pozostałymi palcami z ręką wyprostowaną w łokciu i uniesioną ponad wysokość substratu.
Są to trzy podstawowe chwyty, które bezwzględnie należy umieć.

Do przemiany nie wystarczy jedynie różdżka, zaklęcie i koncentracja. Należy wykonać też odpowiednie ruchy różdżką, aby do takiej przemiany doszło. Opisano wiele prostych i złożonych ruchów różdżką. Przedstawię podstawowe z nich, które również należy zapamiętać:
➛ ruch okrągły nadgarstka polega na ruchu obrotowym naszego nadgarstka, nie dotykając substratu;
➛ ruch haczykowaty to półobrót nadgarstka nie dotykając transmutanta;
➛ ruch kłucia polega na dźgnięciu transmutanta, nie dotykając go;
➛ ruch pojedynczego puknięcia to jednokrotne puknięcie w substrat;
➛ ruch wielokrotnego puknięcia to wielokrotne puknięcie w substrat;
➛ ruchy złożone to następujące po sobie proste ruchy różdżką.

Czas wprowadzić Was w zawiły i skomplikowany świat rodzajów transmutacji. Wszystkich rodzajów transmutacji, które do tej pory zostały odkryte jest około 120. My poznamy tylko kilka podstawowych. Rodzaje transmutacji dzielą się na grupy główne (transmutacja liczebna, wielkościowa, składnikowa i złożona). Grupy główne zawierają w sobie podgrupy.

Zacznijmy od transmutacji liczebnej. Jak sama nazwa wskazuje określa ona „liczbowość” substratów i produktów w przemianie.
[color:b643=2d4c47]➛ Monotransmutacja jest przemianą jednego substratu w jeden produkt. Jest to najbardziej popularny rodzaj transmutacji, stosowany w życiu codziennym.
➛ Politransmutacja to zamiana minimum trzech obiektów w inne, ale nie zmieniając ich liczby. Na przykład politransmutacją jest zmiana 10 kamieni w 10 patyków. Obiekty się zmieniły, ale ich liczba pozostała taka sama. Ze względu na transmutowaną liczbę obiektów wyróżnić można pięć stopni politransmutacji:

✛ stopień I jeśli przemieniamy od 3 do 10 obiektów
✛ stopień II jeśli przemieniamy od 11 do 100 obiektów
✛ stopień III jeśli zmieniamy od 101 do 1000 obiektów
✛ stopień IV jeśli zmieniamy od 1001 do 10 000 obiektów
✛ stopień V jeśli przemieniamy więcej niż 10 000 obiektów
➛ Transmutacja podwójna to taki rodzaj transmutacji, gdzie dochodzi do zmiany dwóch substratów w dwa produkty.
➛ Transmutacja pomnażająca to przemiana jednego lub kilku substratów w inny produkt jednocześnie pomnażając jego liczbę, na przykład transmutacja kubka w 3 doniczki. Przemienialiśmy jeden kubek w trzy doniczki, zmieniliśmy i pomnożyliśmy produkt. Przemiana 3 świec w 6 fiolek to również transmutacja pomnażająca. Zmieniliśmy substrat i dodatkowo pomnożyliśmy.
➛ Transmutacja scalająca to przeciwieństwo transmutacji pomnażającej. Dochodzi tutaj do scalenia, czyli zmniejszenia liczby obiektów produktu transmutacji. Dla przykładu, transmutacja 4 świec w 2 fiolki. Zmieniliśmy substrat i dodatkowo zmniejszyliśmy jego liczbę, z czterech zrobiło się dwa. Przeważnie używa się transmutacji scalających dwukrotnie (dwukrotne zmniejszenie liczby produktów) lub trzykrotnie (trzykrotne zmniejszenie liczby produktów).

Jeśli chodzi po transmutacje wielkościową, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana. Występują tu także rodzaje transmutacji, które są transfiguracją.
➛ Transmutacja zwiększająca międzyrzeczowa jest przemianą jednego substratu w produkt, który jest większy od substratu. Dla przykładu zmiana szpilki w szafę jest transmutacją zwiększającą międzyrzeczową.
➛ Transmutacja zwiększająca niemiędzyrzeczowa to przemiana substratu w taki sam, tylko większy. I tu dochodzi do naszej transfiguracji. Transmutacja zwiększająca niemiędzyrzeczowa to nic innego jak transfiguracja metryczna.
➛ Transmutacja zmniejszająca międzyrzeczowa to przeciwieństwo transmutacji zwiększającej. Dochodzi tu do zmiany substratu w mniejszy produkt.
➛ Transmutacja zmniejszająca niemiędzyrzeczowa to, podobnie jak zwiększająca, transfiguracja metryczna, jednak dochodzi tu nie do zwiększenia a do zmniejszenia rozmiaru obiektu.

Rodzaje transmutacji składnikowej określają materiał, z jakiego jest zbudowany substrat i produkt. Tutaj nie ma żadnej reguły, trzeba nauczyć się nazw na pamięć.
➛ Azotransmutacja to zmiana papierowego substratu w drewniany produkt.
➛ Breotransmutacja to przemiana papierowego substratu w metalowy produkt.
➛ Geotransmutacja to zmiana drewnianego substratu w inny drewniany produkt.
➛ Hezotransmutacja to zmiana metalowego substratu w drewniany produkt.
➛ Mezotransmutacja to przemiana metalowego substratu w metalowy produkt.
➛ Kreotransmutacja to zmiana szklanego substratu w inny szklany produkt.
➛ Frezotransmutacja to zmiana szklanego substratu w metalowy produkt.
➛ Laksotransmutacja to przemiana szklanego substratu w papierowy produkt.
➛ Zeotransmutacja to przemiana szklanego substratu w drewniany produkt.

Transmutacja złożona to trochę skomplikowane rodzaje transmutacji. Ale wszystko jest dla ludzi, więc obejrzyjmy je „od kuchni”, żeby wszystko zrozumieć.
➛ Transmutacja złożona podrzędnie jest to zamiana minimum dwóch różnych obiektów w identyczne produkty. Liczba substratów i produktów nie zmienia się. Przykładem może być tutaj transmutacja sofy i krzesła w 2 taborety. Zarówno liczba substratów jak i produktów jest równa dwa, substraty były innymi obiektami, produkty są identyczne. Jednym z odłamów transmutacji złożonej podrzędnie jest politransmutacja, dlatego w przypadku transmutacji złożonej podrzędnie stosuje się takie samo stopniowanie jak w przypadku politransmutacji.
➛ Transmutacja złożona równorzędnie jest to zmiana minimum dwóch różnych obiektów w inne produkty. Liczba zarówno substratów jak i produktów pozostaje bez zmian. Dla przykładu, transmutacją złożoną równorzędnie może być zmiana telewizora, krzesła i lampy w fotel, taboret i doniczkę. Substratów jak i produktów są po trzy sztuki a każdy obiekt jest inny.
Transmutacja złożona równorzędnie dzieli się na jednomiarową i dwumiarową. Jednomiarowa występuje wtedy, kiedy wszystkie substraty i/lub produkty są tej samej „żywotności”, tzn. wszystkie substraty/produkty są albo martwe albo żywe. Dwumiarowa to taka, gdy „żywotność” obiektów jest różna, występują w przemianie zarówno obiekty martwe jak i żywe.
➛ Transmutacja złożona nadrzędnie jest to przemiana minimum dwóch identycznych substratów w inne produkty. Liczba substratów i produktów nie zmienia się. Dla przykładu, transmutacją złożoną nadrzędnie jest przemiana 2 długopisów w szpilkę i wykałaczkę. Liczba substratów i produktów jest taka sama, substraty są identyczne a produkty różne.
Podobnie jak w transmutacji złożonej równorzędnie, w transmutacji złożonej nadrzędnie wyróżnia się transmutację letalną (martwą), semi-letalną (pół-żywą) i witalną (żywą). Transmutacja letalna występuje, gdy wszystkie obiekty, zarówno substraty jak i produkty są martwe, witalna, gdy wszystkie obiekty są żywe a semi-letalna, jeśli następuje pomieszanie obiektów, występują zarówno martwe jak i żywe.

Kolejnym podziałem, który niestety trzeba znać i pamiętać jest tak zwany podział filogenetyczny transmutacji. Jest to podział ze względu na „żywotność” substratów i produktów. Spotkaliśmy się już z nim w przypadku transmutacji złożonej nadrzędnie.

➛ transmutacja letalna (martwa) – jest to rodzaj przemian, w którym wszystkie substratów i produkty są obiektami martwymi;

➛ transmutacja semi-letalna (pół-żywa) – zawiera przemiany, gdzie „żywotność” substratów i produktów jest różna, występują zarówno obiekty martwe jak i żywe*;

➛ transmutacja witalna (żywa) – każdy obiekt w danej przemianie jest organizmem żywym.

Niestety, jak to zwykle bywa, jest pewien haczyk. Wyobraźmy sobie leżący na drodze liść, który spadł z jesiennego drzewa. Gdy mamy go w ręku jest już martwy, nie zachodzi w nim żaden proces życiowy. Jednak wcześniej, kiedy znajdował się na drzewie był żywy, zachodziło w nim wiele procesów jak np. fotosynteza. Dlatego jeśli w przemianie występuje obiekt, który w obecnej chwili nie żyje a żył wcześniej, jak na przykład wspomniany liść czy chociażby zwłoki człowieka, traktujemy ten obiekt jako obiekt żywy.

Istnieje jeszcze czwarta gałąź podziału filogenetycznego. Jest to transmutacja psychiczna, o której w klasie pierwszej za dużo mowy nie będzie. Do transmutacji psychicznej zalicza się wszelkie czary beż użycia różdżek, przy użyciu zaklęć niewerbalnych, transmutacje ożywieniowe oraz przemiany animizacyjne (zmiana człowieka w zwierzę), metamorfomagiczne (zmiana cechy człowieka) i wilkołacze. Jest ona bardzo trudna do wykonania, dlatego poznacie ją dopiero w klasach starszych. W tym przypadku obowiązkowym atrybutem maga nie jest różdżka a siła woli i umysłu, czystość myśli i koncentracja.

Obok podziału filogenetycznego istnieje również podział transmutacji ze względu na szybkość przemiany. Jeśli czas transmutacji danego obiektu jest niski, wtedy może dochodzić do transmutacji natychmiastowej, jeśli natomiast czas zmian jest powolny, występować może transmutacja wolna. Podział wygląda następująco:

➛ transmutacja wolna – mówi się o niej, gdy czas przemiany substratu w produkt wynosi więcej niż 5 sekund;
➛ transmutacja pół-wolna jest przemianą, która zachodzi od 2 do 4,9 sekund;
➛ transmutacja średnia występuje wtedy, gdy czas przemiany waha się między 1,9 a 1 sekundę;
➛ transmutacja szybka to przemiana, gdzie czas zmiany substratu w produkt wynosi od 0,5 do 0,9 sekundy;
➛  transmutacja natychmiastowa jest to przemiana, gdzie czas zmiany wynosi mniej niż 0,5 sekundy.

Opór transmutacyjny transmutanta jest miarą siły, jaką substrat „broni się” przed dokonaniem na nim transmutacji. Aby obliczyć opór, należy skorzystać ze wzoru:

p = C + r

p - to grecka litera rho, oznaczająca opór transmutanta;
C – znana nam już stała oporu Cristoffa;
r – również znana stała Rothera.

ROK I

---

➛ REPARIFARGE - Cofa skutki błędnej transmutacji.


ROK II

---

➛ APERACJUM - zaklęcie ujawniające niewidzialny tusz. Jest idealne do odczytywania zaszyfrowanych, ukrytych wiadomości.
➛ DENSAUGEO - wydłuża przednie zęby tego, na kogo zostanie rzucone.
➛ GEMINO - powiela małe obiekty, tworzy duplikat obiektu, na który zostało rzucone.
➛ VERA VERTO - przemienia zwierzę w pucharek na wodę.


ROK III

---

➛ REDUCIO - zamienia w proch wskazane obiekty. Nie działa na bardzo duże przedmioty.


ROK IV

---

➛ ANTEOCULATIA - powoduje rośnięcie poroża na głowie tego, na kogo zostanie rzucone. Efekt utrzymuje się przez kilka godzin i jest nie do zdjęcia przez żadne zaklęcie. Poroże może wyglądać różnie - zależnie od woli rzucającego czar.


ROK V

---

➛ EVANESCO - powoduje znikanie małych przedmiotów lub osłabia działanie zaklęcia Aperacjum. Dodawając cząstkę "Vipera-" świetnie działa na węże.
➛ DURO - zamienia przedmioty w kamień.


ROK VI

---

➛ FURNUCULUS - powoduje pojawienie się na twarzy białych krost i piekących bąbli.


ROK VII

---

➛ ZAKLĘCIE KAMELEONA - zaklęcie całkowicie niewerbalne. Kamufluje,upodabnia do otoczenia przedmiot lub żywą istotę.
➛ PIERTOTUM LOCOMOTOR - ożywia posągi, zbroje, rzeźby i inne obiekty nieożywione.