DEMASKOWANIE PRZYSZŁOŚCI

Kasandra Vablatsky


SPIS TREŚCI

---

1. Pojęcie wróżbiarstwa.
2. Ceromancja - wróżenie z wosku.
3. Chiromancja - wróżenie z dłoni.
4. Haruspicja - wróżenie z wnętrzności zwierząt.
5. Hydromancja, kataptomancja i krystalomancja - wróżenie z tafli.
6. Kartomancja - wróżenie z kart.
7. Onejromancja - interpretacja snów.
8. Piromancja - wróżenie z ognia.
9. Tasenografia - wróżenie z fusów.
10. Wróżenie za pomocą wahadełka.
11. Wróżenie z gwiazd, liczb i run.
12. Wróżenie z kryształowej kuli.
13. Inne metody wróżenia.
14. Jasnowidzenie.

Wróżenie (wróżbiarstwo, dywinacja) – dziedzina magii, zespół czynności związanych z próbami przepowiadania przyszłości z pomocą specjalnych przedmiotów i technik, a według niektórych interpretacji, także sił nadnaturalnych.

Badania etnograficzne różnych kultur wykazały, że wróżby są równie popularne jak wiara w bóstwa. Większość przepowiedni odnosi się do szczęścia w miłości, majątku lub posiadania dzieci, czyli do tego, co najbardziej interesuje większość ludzkości.

Niektórzy naukowcy przypisują popularności wróżbiarstwa kilka przyczyn psychologicznych:

➛ Język wróżb jest prawie zawsze na tyle niejasny, aby trudno było zweryfikować ich prawdziwość w przyszłości, gdyż prawie zawsze pozostawia on dużą możliwość interpretacji, tego co ma się właściwie zgodnie z wróżbą wydarzyć.
➛ Ludzie wierzący we wróżby mają skłonność do zapominania nieudanych przepowiedni. Za to doskonale pamiętają te, które się sprawdziły.
➛ Wróżbiarze są dobrymi psychologami praktycznymi i umieją odgadywać, czego od nich oczekują klienci, „przepowiadając” im taką przyszłość, której się klienci podświadomie obawiają, lub odwrotnie – mówiąc im to, co chcą usłyszeć.

W rzeczywistości, bardzo trudno jest ocenić, czy ma się przed sobą prawdziwego wróżbitę, czy tylko uzurpatora.

Sposób wróżenia polegający na laniu wosku roztopionego w mosiężnym tyglu. Gorący wosk wlewa się powoli do misy z zimną wodą. Kiedy zetknie się z powierzchnią wody, zastyga, przyjmując rozmaite kształty. Zwyczaj lania wosku przez ucho od klucza i interpretowania kształtu cienia rzucanego przez zastygniętą bryłę należy do dziedzin wróżbiarstwa, które przyjęły się wśród mugoli.
Dawniej zamiast wosku stosowano też ołów.

Jako ciekawostkę należy zaznaczyć, że Turcy wykorzystują wróżby z parafiny do wykrywania przestępców i odnajdywania skradzionych przedmiotów. Wróżba ze świec w tureckiej kulturze polega na topieniu kawałka wosku na wolnym ogniu przez wróżkę, która wypowiada magiczne zaklęcia. Następnie usuwa stopiony wosk znad żaru i z jego kształtów odgaduje złodzieja, jego pochodzenie, bądź miejsce w którym się ukrył. W XVI-wiecznej Alzacji kobiety poprzez wróżby ze świec odczytywały, który jest sprawca uroku. Dla tego rodzaju wróżby brały one tyle świec, ilu miały podejrzanych. Każdej świecy przypisywały one imię podejrzanego i oczekiwały, która ze świec wypali się szybciej. Osoba, do której przypisana była najszybciej spalona świeca rzuciła zły czar na daną osobę.

Zagadnienie to było różnie nazywane na przestrzeni wieków np. nauka starożytna, sztuka dywinacyjna, wróżenie lub umiejętność odczytywania losów ludzkich z dłoni.

Chirognomia to badanie konturów, zewnętrznych kształtów dłoni (szerokość, długość), spoistości wnętrza dłoni, kształtu palców i określanie ogólnego wyrazu. Chirologia polega na badaniu wnętrza dłoni, tj. wzgórków, linii i znaków.

Wrożby z ręki prawdopodobnie mają swe korzenie w starożytnych Indiach i stamtąd rozprzestrzeniły się na kraje basenu Morza Śródziemnego i Chiny. Chiromancja w chwili obecnej jest najbardziej popularna właśnie na wschodzie, zwłaszcza w Indiach, Chinach, Syrii i Egipcie. Co ciekawe, wróżba z rąk stała się nawet przedmiotem wykładanym na uniwersytetach europejskich - w Grecji i Rzymie. Pierwsze wzmianki o chiromancji w Europie pojawiły się w 1448. Przez następne lata sztuka ta straciła na popularności i powrócono do niej dopiero po 1700. Wróżba z rąk opiera się na odczytywaniu przyszłości linii znajdujących się na dłoni.


Każda dłoń rozpatrywana jest oddzielnie, ponieważ według poglądów chiromantów:

➛  Lewa dłoń ma związek z tym co ukryte, a mianowicie z przeznaczeniem człowieka czyli z tym co się w jego życiu wydarza, a na co nie ma wpływu. Na podstawie lewej dłoni określany jest charakter człowieka, jego osobowość, uzdolnienia, wady i zalety
prawa dłoń służy do ustalenia postawy i działania człowieka - ta dłoń została nazwana przez chiromantów dłonią wolnej woli.
➛  Prawa dłoń służy do ustalenia postawy i działania człowieka - ta dłoń została nazwana przez chiromantów dłonią wolnej woli.


Do przepowiadania losu używa się często tej ręki, którą piszemy. Osobom praworęcznym wróży się z ręki prawej, osobom leworęcznym - z lewej. Nazywa się ją ręką główną. Jej linie ujawnią zdolności, talenty i opiszą przeznaczenie. Druga ręka także potrzebna jest do wróżenia chiromantycznego. Z układu jej linii odczytamy informacje na temat marzeń, uczuć i tęsknot. Ważny jest także kształt dłoni. Dłonie kwadratowe mają osoby praktyczne i zdecydowane, a dłonie prostokątne osoby łagodne i wyrozumiałe.

TYPY DŁONI

---

ELEMENTARNY – tego rodzaju dłoń charakteryzuje ludzi, ciężko pracujących fizycznie od wielu pokoleń czy wcieleń. Cechują ją krótkie palce i szeroka silna dłoń.

SZPATUŁKOWATY – dłoń duża i szeroka, palce nieco dłuższe i grube, o tępych szerokich końcach, należą do człowieka czynu, nie filozofa.

STOŻKOWATY – dłoń charakteryzująca się krótkimi szczupłymi palcami, i stożkowatym kształtem samej dłoni. Należą one do osoby pobudliwej, porywczej, impulsywnej i pełnej życia – jest trudna we współżyciu.

KWADRATOWY – ten typ dłoni należy do osób systematycznych i rzeczowych, statecznych i szanujących prawo. Wykazuje skłonność do konserwatyzmu.

SĘKATY – tępe końce palców, duże wyraziste stawy. Cechuje osobę, która przywiązuje duże znaczenie do materialnej strony życia, jest zdecydowana, logiczna i mądra. To typ filozoficzny.

SZPICZASTY – palce szczupłe, dłoń szczupła, końce palców szpiczaste. To dłoń należąca do osoby idealistycznej, niepraktycznej, nieoszczędnej i niezapobiegliwej.

MIESZANY – to zbiór cech wszystkich powyższych typów. W zależności od tego, który typ przeważa, tak też układają się cechy takiej osoby.


JAKOŚĆ I KOLOR SKÓRY

---

JAKOŚĆ:
Gładka - wrażliwość.
Wilgotna - nerwowość.
Pomarszczona - oschłość.
Sucha - opryskliwość.

KOLOR:
Różowy - zrównoważony, pogodny, zdrowy.
Czerwony - emocje.
Żółty - zazdrość, kłopoty z wątrobą.
Złoty - energia, samodzielność.
Blady - bezradność.
Biały - wyrozumiały.
Ziemisty - uparty.
Siny – mściwy.

BUDOWA:
Dłoń płaska - trwałe przekonania, rozwaga, brak umiejętności dyplomatycznego załatwiania spraw.
Dłoń wklęsła - brak pewności siebie, skrytość, walka ze światem.
Dłoń duża - precyzyjne prace, można na takiej osobie polegać.
Dłoń mała - człowiek zaangażowany w "wielkie sprawy", wielkie ambicje, wysoko mierzy.
Dłoń szeroka - człowiek pracowity, praca jest dla niego bardzo ważna.
Dłoń smukła - taki człowiek robi tylko to, co lubi lub musi, nie lubi robić nic za kogoś innego.
Dłoń umięśniona - dużo energii, przy braku taktu.
Dłoń pulchna - wrażliwy, delikatny, może szukać pomocy u innych.
Dłoń koścista - oschły, podejrzliwy.


LINIE NA DŁONIACH

---

Linie na dłoniach powstają na skutek życzeń, napięć i zmartwień. Linie są oznaką prawdziwego życiowego doświadczenia i przejść. Wiele drobnych linii świadczy o nerwowości i braku wewnętrznej równowagi. Dlatego im mniej linii znajduje się na ręce, tym prostsze życie człowieka. Linie przerwane oznaczają nagłe zmiany warunków życiowych. Nowe linie zapowiadają świeże uczucia i ciekawe sytuacje. Linie wyraźne i silne świadczą o wielu ważnych wydarzeniach, w których osoba starała się brać aktywny udział. Linie bardzo delikatne oznaczają, że osoba woli zdawać się na decyzje innych ludzi. Ważny jest także kolor linii. Różowe oznaczają radość, optymizm i dobrą kondycję. Blade lub białawe wskazują na możliwość kłopotów zdrowotnych. Żółte maja osoby, które czują się osamotnione lub mają kłopoty z wątrobą. Czerwone oznaczają gwałtowną i nieprzewidywalną naturę. Im są ciemniejsze, w tym większym stresie znajduje się posiadająca je osoba.


KSZTAŁTY LINII

---

Linie cienkie - osoba o dużym temperamencie, niecierpliwa i lubiąca przygody.
Duża liczba linii i znaków - duża nerwowość i zbytnie uleganie emocjom.
Linie bardzo długie - predyspozycje do nauk ścisłych i przyrodniczych.
Linie szerokie - świadczą o unormowanym trybie życia, wewnętrznym spokoju, szczerości i jasności umysłu.
Linie głębokie - duża witalność, mocny charakter, zdecydowanie w działaniu i duża odporność psychiczna.
Linie słabo zaznaczone - osobowość spokojna, stroniąca od emocji i wybijania się na pierwszy plan.
Linie łamane - zapowiadają zmienne koleje losu, kłopoty i wielkie emocje, czasem dramatyczne.


SZEŚĆ GŁÓWNYCH LINII

---

Linia życia - opisuje siłę, a nie długość życia. Powiązana jest z ilością energii, jaką masz do dyspozycji, poczuciem witalności, pędu, motywacji i fizycznej siły. Biegną od niej często odgałęzienia nazywane liniami ambicji, wysiłku, sukcesu, podróży, Marsa, zmartwienia, wpływu.

Linia głowy - pokazuje jak energia życiowa jest przekładana na myśli, postawy i pozyskiwanie informacji. Opisuje możliwości intelektualne.

Linia serca - związana jest głównie z romantyczną lub poetycka ideą serca, choć można z niej odczytać także fizyczny stan organu. Opisuje uczucia, jakimi darzymy ludzi wokół nas. Ludzie i rzeczy, które kochamy, będą widoczne na linii serca, podobnie jak ludzie, którzy kochają nas.

Linia losu - nazywana linią kariery. Występuje głównie na dłoniach ludzi, którzy sami się troszczą o swoją przyszłość, wykorzystują wrodzone talenty i rozpoznają własne ograniczenia. Świadczy o samokontroli, dyscyplinie, determinacji, zmyśle praktycznym, sile woli i poczuciu celu.

Linia Słońca - pokazuje sukces i spełnienie ambicji, twórcze wykorzystanie talentów do dobrych celów. Mówi również o bogactwie, choć jej brak nie oznacza biedy.

Linia Merkurego - jest oznaką doskonałych zdolności komunikacyjnych. Świadczy o talencie do handlu, albo ogólnie radzenia sobie z informacją. Może też świadczyć o umiejętności manipulowania marzeniami i podświadomymi pragnieniami innych.

Rodzaj wróżby z wnętrzności zwierząt ofiarnych (najczęściej wątroby), stosowanej przez Etrusków.

Sposób ich wykonywania był następujący:
➛  model wątroby, na którym wyróżniono 16 rejonów nieba
➛  40 pól odpowiadających wpływom 40 bogów
➛  porównywano z wątrobą ofiarnego zwierzęcia i na tej podstawie ustalano bardzo szczegółowe przepowiednie.

Etruskowie przejęli ten zwyczaj od ludów wschodu - Hetytów i państwa Mari, z kolei od nich przejęli go Rzymianie.

Hydromancja – metoda wróżenia z wody. Pod uwagę bierze się jej kolor, stopień wzburzenia, kształt fal itd. powstałych na skutek wrzucenia kamienia do zbiornika. Metody hydromancji zostały opisane przez jezuitę Martína Antonia Del Rio w XVI wieku. Jedna z metod polega na zanurzeniu w wodzie pierścienia zwisającego na sznurku a następnie potrząsaniu. Wróżenie odbywa się na podstawie ilości uderzeń pierścienia o ścianę naczynia. Druga metoda polega na rzucaniu w wodę trzech kamieni i obserwowaniu tworzących się fal. Inne metody zakładają mącenie wody oraz obserwowanie jej powierzchni.
Pauzaniasz opisał w II w. n.e. fontannę niedaleko Epidauros zbudowaną na cześć bóstwa Ino, do której wierni wrzucali kawałki chleba w nadziei na otrzymanie przepowiedni od bogini. Jeżeli chleb zanurzał się, oznaczało to przyjęcie daru i dobrą wróżbę, jeżeli jednak kawałki te spływały z fontanny oznaczało to pecha.
Starożytne plemiona germańskie posiadały obyczaj wrzucania nowo narodzonych dzieci do Renu celem sprawdzenia czy pochodzą one z prawego łoża. Według tej tradycji, dzieci z prawego łoża będą pływać, natomiast bękarty utoną.

Katoptromancja i krystolomancja stosowane były już w zamierzchłej przeszłości. Za ich pomocą starano się przepowiadać przyszłość. Pochodzą one z bardzo dawnego sposobu przepowiadania przyszłości, poprzez wpatrywanie się w obrazy na powierzchni wody. Za wynalazcę zwierciadła Grecy uznawali Hefajstosa. Zwierciadło przypisywano cechy magiczne; było cudownym przyrządem, którego optycznego działania nie rozumiano. Wierzono, iż zwierciadła i niektóre kryształy pomagały w odpowiednim koncentrowaniu się.
Wiek XVI nadal był naznaczony polowaniami na czarownice. Nie przeszkadzało to jednak w szerzeniu się praktyk tajemnych, nie tylko na dworach cesarskich czy królewskich, ale także w szerszych kręgach, niekoniecznie z wyższych szczebli. Bardzo mocno rozwijało się zainteresowanie magią. W tym rozpowszechniła się krystalomancja - sztuka przepowiadania przyszłości z kryształu. Bardzo modne były wówczas kryształowe wisiorki traktowane jako amulety bądź talizmany. Katoptromancja jak i krystalmancja przywędrowały na ziemie polskie z Niemiec. Najdawniejszy polski podręcznik traktujący o krystalomancji - Modlitewnik był autorstwa Władysława Warneńczyka (początek XV w.). Pierwsze pismo dotyczące katoptromancji pochodzi z późniejszego czasu - z XVI wieku.
Wierzono także, że w kryształach mieszkają duchy. Zresztą prawo zabraniało krystolomancji. Pierwsze akta sądowe dotyczące wykorzystywania kryształów dotyczą roku 1467 i prowadzą nas na wieś. Tam niejaki William Byg został postawiony w stan oskarżenia za to, że szukał winnych kradzieży za pomocą kryształu. Również i tutaj wykorzystywany był młody chłopak, który w swej wizji miał widzieć złodzieja. Jednakże w tym wypadku akurat kara nie była surowa, lecz tylko kościelna. Surowe kary rozpętały się dopiero 20 lat później.

Kartomancja (stawianie kabały) – wróżenie z kart, przeważnie są to karty do gry 24-listkowe (od asa do dziewiątek), 32-listkowe (od asa do siódemek) lub 52-listkowe (od asa do dwójek), używany jest również tarot składający się z 78 kart, znane są także specjalne karty przeznaczone tylko do wróżenia. Poszczególnym kartom przypisuje się różne znaczenia, a z ich wzajemnego rozkładu odczytuje się przepowiednię.

Przyjęcie pewnej konwencji znaczenia poszczególnych kart jest sprawą indywidualnych, osobistych zapatrywań i skłonności.

Karty do gry składają się z czterech kolorów, a mianowicie: trefl, karo, kier, pik. Każdemu kolorowi jest przypisana pewna ogólna właściwość. W każdym kolorze są 3 figury (w tarocie 4), symbolizujące jakieś osoby. W ten sposób uzyskuje się pewną typologię osobowości. Pozostałe karty oczkowe od 2 do 10 oznaczają pewne zdarzenia. Jednak karty są wieloznaczne, co umożliwia modyfikowanie wypowiedzi.


ZNACZENIE KOLORÓW

---

KOLOR	PORA ROKU	SIŁA	ŻYWIOŁ
♠	zima	bierna	ziemia
♣	jesień	bierna	woda
♦	wiosna	aktywna	powietrze
♥	lato	aktywna	ogień

Są znane różne układy kart, od najprostszych, składających się z trzech kart, następnie rozpowszechniony układ siedmiu lub więcej kart, do bardziej skomplikowanego składającego się z 78 kart tarota. Karty wykłada się w określonej kolejności.
Czytanie kart polega na kojarzeniu ich znaczeń, (uwzględniając "wpływ" sąsiednich kart) przez co uzyskuje się wypowiedź, czasami zgodną z oczekiwaniami zainteresowanej osoby, pomyślną lub wzbudzającą lęk. Karty naświetlają sytuację, a człowiek podejmuje decyzję. Niektóre karty mogą mieć dwie pozycje: pozycję normalną i odwróconą. Pozycja normalna, to taka, która ilość symboli koloru dominuje na górze karty, bądź ten symbol widzimy bez odwrócenia. U niektórych kart trudno zdefiniować pozycję: wszystkie karo, walety, króle, damy, dziesiątki, ósemki, szóstki, czwórki, dwójki.


KARTY TAROTA

---

Talia kart tarota składa się z 78 kart. Tarot dzielimy na dwie części: Arkana Mniejsze (56 kart) i Arkana Większe (22 karty). Arkana, słowo pochodzenia łacińskiego, oznacza tajniki, sekrety. Każda, pojedyncza karta ma swoją interpretację. Naukę czytania tych kart powinno się zacząć od poznania Arkanów Większych.

Uważa się, że w tarocie nie ma jednej, właściwej interpretacji kart. Każdy w trakcie nauki wróżenia z kart tarota powinien wypracować swój własny klucz, symbolikę. Tarot nie jest wyrocznią, wskazuje jedynie na możliwości, jakie ma przed sobą człowiek, mówi o tym, co może się wydarzyć, ale nie musi. Tarot ostrzega i podpowiada, mówi o naszych siłach i słabościach, radzi jak walczyć z naszymi lękami, niepowodzeniami, jaką drogę należy obrać, by zakończyła się ona sukcesem. Wróżąc z tarota można nie tylko poznać swoją przyszłość, ale i dowiedzieć się, jakie wydarzenia z przeszłości mają wpływ na obecną sytuację i w jakim momencie życia jesteśmy teraz.

Arkana Większe.

---

Są one ponumerowane i mają indywidualne znaczenie. Każda z kart tarota wskazuje na różne stany umysłowe, emocjonalne i duchowe człowieka. Każda karta ma podstawowe, tzw. archetypowe znaczenie, resztę trzeba wypracować w czasie poznawania i uczenia się wróżenia z kart tarota. Wielkie Arkana nazywa się inaczej atutami, są to najważniejsze karty, uważa się, że są one również najstarsze. Oparte są na symbolice archetypowej, podstawowe ich zrozumienie pomoże nam później w głębszej ich interpretacji. Poszczególne karty ukazują nasze wewnętrzne i zewnętrzne doświadczenia. Arkana Większe wskazują na drogę duchowej ewolucji, oświecenia, od narodzenia poprzez inne poziomy życia wewnętrznego.

0 Głupiec
I Mag
II Kapłanka
III Cesarzowa
IV Cesarz
IX Eremita
V Arcykapłan
VI Kochankowie
VII Rydwan
VIII Moc
X Koło fortuny
XI Sprawiedliwość
XII Wisielec
XIII Śmierć
XIV Umiarkowanie
XIX Słońce
XV Diabeł
XVI Wieża
XVII Gwiazda
XVIII Księżyc
XX Sąd ostateczny (zmartwychwstanie)
XXI Świat


Arkana Mniejsze.

---

Mniejsze Arkana dzielimy na buławy (kije), puchary (kielichy), miecze i denary (monety). Każda z tych dziedzin ma kolejno:
➛ karty ponumerowane od 1 do 10,
➛ asa,
➛ pazia,
➛ rycerza,
➛ królową,
➛ króla.

Najprostszy i najbardziej naturalny rozkład, polegający na odczytywaniu kolejno wyciąganych kart:
➛ Używamy pełnej talii, nie tylko 22 Wielkich Arkanów.
➛ Nie odwracamy kart do góry nogami. Przeciwnie, dbamy o to, aby wszystkie były nieodwrócone. To, czy dana karta ma sens pozytywny czy negatywny, wynikać będzie z pozycji karty, a nie z tego, czy położona jest prosto, czy odwrotnie.
➛ Bardzo starannie tasujemy talię przed wróżbą i dajemy pytającemu do przełożenia. Karta leżąca w talii w miejscu przełożenia jest odtąd kartą numer jeden w naszym rozkładzie.
➛ Kolejne karty leżące w talii za kartą nr 1 są kolejnymi kartami naszego rozkładu i każda coś dla nas znaczy.
➛ Nasz rozkład nie ma sztywno ustalonej liczby kart. Po niektórych kartach możemy przerwać wykładanie dalszych i uznać, że to koniec dywinacji. Oczywiście, nie w każdym miejscu - bo tylko niektóre liczby kart tworzą zamkniętą całość. Wróżbę możemy zatrzymać po karcie nr 1 (raczej rzadki przypadek), nr 3 (bardzo często trzy karty wystarczają!), 6, 9, 10 lub 12. Najczęściej wystarczy odkryć SZEŚĆ kart - tę liczbę polecam, gdyż tyle kart daje dostatecznie jasny obraz tego, co się dzieje. Nie ma sensu odkrywać więcej kart niż 13.


Znaczenie kart.

---

1 - karta na pierwszym miejscu
To jest karta podstawowa, zawiera ogólną informację o problemie. Zanim wyłożysz następne, staraj odgadnąć wszystko, co mówi  ta pierwsza karta, gdyż przez cały czas będzie ona dla nas głównym źródłem informacji, jakby pryzmatem lub lupą, przez którą będziemy oglądać następne karty. Jeżeli z niej coś wynika, to żadna następna karta tego nie wykasuje, dalsze karty są tylko dodatkami do tej pierwszej. Niekiedy odpowiedź tej karty jest na tyle jednoznaczna, że można na niej przerwać wróżenie i nie patrzeć na następne karty.

2 - karta na drugim miejscu
Kiedy już ogólnie znamy problem, interesuje nas, jakie są negatywne strony danej sprawy, czego się możemy obawiać, czego się należy wystrzegać. Odpowiedzi na te pytania przynosi karta na drugim miejscu, karta negatywna i ostrzegająca. Z niej wyczytujemy ostrzeżenia, przestrogi, wady; to, co nam grozi; to, czego nam brakuje. To jest ten sens, który w innych rozkładach uzyskuje się przez odwrócenie karty do góry nogami.

3 - karta na trzecim miejscu
Kiedy już znamy jasne i ciemne strony sytuacji, o którą pytamy, chcielibyśmy wiedzieć co robić, jak postąpić? Karta numer trzy zawiera właśnie praktyczne wskazówki do działania i pomaga podejmować konkretne decyzje.

4 - karta na czwartym miejscu
Odpowiada na pytanie: co by się stało, gdybym NIC nie zrobił? Oczywiście, wtedy cała sprawa potoczyłaby się w sposób odruchowy i nawykowy, zapewne tak, jak to już się kiedyś działo w przeszłości. Dlatego ta karta mówi zarazem o obciążeniach z przeszłości. Kiedy wiemy, co i jak robić, warto poznać, co nam w działaniu przeszkadza. A przeszkadzają nam głównie stare nawyki, złe wspomnienia, blokady i nałogi, których narobiliśmy sobie w przeszłości. To są nasze kule u nogi  i o nich mówi ta karta.

5 - karta na piątym miejscu
Żeby coś robić, trzeba wyjść na zewnątrz, zwrócić się do innych ludzi. Piąta karta mówi o partnerze lub partnerach; jest oceną ludzi, z którymi współdziałamy albo od których w taki lub inny sposób zależy nas los. Karta ta przypomina siódmy dom horoskopu i - podobnie jak on - oznaczać może zarówno naszych przyjaciół jak i bezpośrednich przeciwników.

6 - karta na szóstym miejscu
Oznacza nadchodzącą przyszłość. (I dlatego, zwykle, możemy na tej karcie zakończyć wróżbę.) Ale przyszłość, którą wskazuje ta karta, jest czymś szczególnym. Chodzi tu o taki rozwój wydarzeń w przyszłości, który logicznie wynika z tego, co już jest, co już się stało. To jest ta przyszłość, jaką sami sobie przygotowujemy. Jest to raczej ocena naszych zamiarów, planów i celów, niż faktycznie to, co się wydarzy.

7 - karta na siódmym miejscu
Przyszłość niesie także zdarzenia, których się nie spodziewamy. Siódma karta mówi o tym, co przychodzi z zewnątrz, spoza tego kręgu świata, który zazwyczaj bierzemy pod uwagę w swoich rachubach. Dlatego ta karta oznacza zarówno niespodziewane dobrodziejstwa, jak i zaskakujące nas mniejsze i większe katastrofy. Wydarzenia zwiastowane przez siódmą kartę mają to do siebie, że są niezależne od naszej woli i nie możemy nimi kierować.
Uwaga! Jeśli poprzednie karty układają się tak, że coś się nie zgadza, jeżeli wyczuwamy w nich pewną lukę, pewien brak informacji, to siódma karta często dopełnia obrazu. I odwrotnie. Jeżeli wszystko z pierwszych sześciu kart rozumiemy i układają się one w logiczną całość, to lepiej siódmej nie ruszać, bo tylko wprawi ona nas i klienta w pomieszanie. Po tej karcie NIE przerywamy wróżby - musimy wyciągnąć następną, ósmą.

8 - karta na ósmym miejscu
Ósma karta, przeciwnie, mówi o rzeczach, które na pewno się nie zmienią, które są i pozostaną oczywiste i niezmienne. Mówi o czymś, czego klient nie zmieni, bo ma do tego mocy: o obiektywnych, nieuchronnych warunkach i o czymś, do czego jest za bardzo przywiązany. Ta karta mówi także o rzeczach zbyt oczywistych, aby je w ogóle zauważyć, tak jak nie zauważamy powietrza, którym oddychamy, póki jest czyste.

9 - karta na dziewiątym miejscu
Dziewiątą kartę nazwać można kartą mistrzostwa. Radzi ona, nad jakimi sprawami warto się skupić, nad czym warto dalej pracować. To jest dalszy ciąg karty trzeciej, która mówiła, co robić w danej chwili, i karty szóstej, która mówiła, co wyniknie z naszych planów. Ta pokazuje jeszcze dalszy plan: to, ku czemu powinniśmy świadomie dążyć, kierunek naszego rozwoju. Tu możemy wróżbę przerwać.

10 - karta na dziesiątym miejscu
Ta karta mówi o tym, jak to, co robimy, wpłynie na innych ludzi, na nasze środowisko; jaki pożytek lub straty przyniesiemy innym. Mówi o tym, co nasze działania, obawy, pasje, życiowe decyzje są warte z bardziej ogólnego punktu widzenia. Na tej karcie też można poprzestać.

11 - karta na miejscu jedenastym
Jedenasta karta mówi o nie wykorzystanych szansach. Mówi o tym, co zostanie rozproszone, co się rozwieje, rozmyje, nie osiągnie dojrzałego kształtu. To jest karta naszych złudzeń.

12 - karta na miejscu dwunastym
Ta karta nie zawiera odpowiedzi na konkretne pytanie, ale jest wskazówką dla wróżącego: każe jeszcze raz przyjrzeć się całemu rozkładowi kart pod nowym kątem; tak, aby wyłowić sprawy, które - być może - zostały pominięte. Ta karta przypomina, o co właściwie pytano.

13 - karta na miejscu trzynastym
Trzynasta karta jest kartą nowych początków i mówi o tym, co wydarzy się w przyszłości, która jeszcze wydaje się odległa. Mówi o tym, co zdarzy się za rok lub za lat dwanaście. Ma więc także sens negatywny, gdyż z niej wynika, że coś nie wydarzy się ani zaraz, ani szybko. Niekiedy ta karta może być wskazówką co do spraw, które klient ukrył (lub chce ukryć), lub takich, do których się nie przyznaje nawet przed samym sobą. To jest karta tego, co nieświadome.

Interpretacja snów stała się kwestią roztrząsana przez specjalistów z tej dziedziny. W wielu badanych przypadkach przyniosła ona rozwiązanie zagadki, odkrycie przyszłych wydarzeń, czy też po prostu stwierdzono alegorię snu do życia danej osoby. Wróżenie ze snów, bo chyba tak należy nazywać sztukę interpretacji marzeń sennych, nazywa się zawiłym, obcobrzmiącym terminem onejromancja. Wróżenie ze snów było znane już w starożytnym Egipcie, o czym świadczą chociażby interpretacje snów samego Mojżesza. Biblia w kilku miejscach wspomina o proroczych snach, które można określić jako onejromancje. Według biblistów sny proroków pochodzących jeszcze z czasów przed Chrystusem znajdowały odbicie w rzeczywistości. Wróżby ze snów nie koniecznie muszą przebiegać w sposób naturalny, bowiem marzenia senne mogą wywołać rytuały lub inne praktyki magiczne uaktywniające niejako zdolności jasnowidzenia.
Możliwe jest nawet przewidywanie przyszłości ze snów. W chwili obecnej w sklepach ezoterycznych, czy nawet zwykłych księgarniach nabyć można sennik, który pokazuje symbolikę snu i jej znacznie. Wróżba z marzeń sennych dzięki sennikowi może równie dobrze być zatem przeprowadzona samodzielnie, bez udziału specjalisty od onejromancji.

☛ SENNIK ☚

Ogień, jako jeden z czterech żywiołów na ziemi, od wieków fascynował ludzi. Jest to żywioł, który nie sposób czasem okiełznać, choć ludzie podejmują ku temu rozpaczliwe próby. W zamierzchłych czasach ogień był elementem rytuałów magicznych, a jednocześnie uznawano go za siłę świętą, którą ludziom podarowali sami bogowie. Symbolizował on energię i światło Słońca. W czasie największych uroczystości świątecznych zapalano na wzgórzach święte ognie.
wrózenie z ognia
Ogień uznawany jest za żywioł uosabiający uzdrawianie, energię fizyczną, artystyczną twórczość, ale również destrukcję, oczyszczenie i seksualność. W świecie magii ogień jest bardzo istotny, ponieważ wyobraża on siłę woli czarowników, która koniecznie musi być ukierunkowana na osiągnięcie wyznaczone celu. Ogień niesie ze sobą niebezpieczeństwo dla maga, ponieważ jeśli jego wola będzie zbyt słaba i wymknie się spod kontroli, wówczas wynik działań magicznych stanie się niszczący nie tylko dla niego, ale także dla jego otoczenia. Wróżenie z ognia fachowo nazywa się terminem piromancja. Co ciekawe, metoda tego rodzaju wróżenia nie jest zbyt ściśle powiązana z jakimkolwiek kręgiem kulturowym. Wróżby z ognia były znane od czasów prehistorycznych, odkąd bowiem wynaleziono ogień ludzie bali się go i uznawali za potężną żywiołową siłę magiczną. Wróżba z ognia znana jest w przeróżnych zakątkach świata i do dziś jest aktywnie wykorzystywana. Ogień wśród wielu kultur jest pierwotnym symbolem życia.
Wróżby z płomieni to jedna z najstarszych metod wróżbiarskich znanych człowiekowi, jednakże należy dobrze panować nad ogniem, aby uzyskać odpowiedzi na nurtujące nas pytania. Mówi się, iż piromancja nie jest przeznaczona dla osób słabych duchem, bowiem ogień może po prostu nimi zawładnąć. Niezwykłość żywiołu ognia sprawia, że wróżenie z niego daje wiele satysfakcji, ale należy z nim postępować nader ostrożnie.

Wróżenie z fusów herbacianych albo z osadów z kawy lub wina w Europie zapoczątkowana została w XVII wieku, gdy holenderscy kupcy wprowadzili herbatę z Chin do powszechnego obrotu. Można ją powiązać z wcześniejszą średniowieczną tradycją wróżenia z kształtów roztopionego wosku. Przyjęła się szczególnie w Anglii, Szkocji i Irlandii, gdzie popularne było wręcz wytwarzanie specjalnych glinianych naczyń, przeznaczonych do wróżb z fusów.

Możemy zadać sobie teraz pytanie - więc jak wróżyć z fusów? Nic bardziej prostego, jedyne czego będziemy w tym momencie potrzebować to porcelanowa filiżanka, która nie posiada żadnych wzorów i zdobień, oraz herbata, która nie powinna być nazbyt sproszkowana. Osoba, której będziemy wróżyli nie może dodawać niczego do herbaty, gdyż może to zepsuć efekt wizualny, na który wskaże wróżba z fusów. Najważniejszą rzeczą podczas wykonywania takich wróżb jest fakt, że herbatę musi wypić osoba, której chcemy przepowiedzieć przyszłość. Ważne jest, aby nie wypijać herbaty do końca, gdyż musimy zostawić warstwę wywaru, która będzie zakrywała fusy.
Po zakończonym rytuale picia herbaty, osoba wróżąca musi wziąć filiżankę w swoją lewą ręke i trzykrotnie zamieszać w kierunki przeciwległym do ruchu wskazówek zegara. Następnie odwracamy filiżankę do góry dnem, tak aby wypłynęła uprzednio pozostawiona warstwa napoju.
W tym momencie w filiżance zostają już tylko fusy, z których musimy wydobyć odpowiednie wróżby. Ważne jest, aby odczytywać powstałe wzory pod różnymi kątami nachylenia filiżanki. Jest to istotne głównie dlatego, iż znak powstający bliżej uchwytu, oznacza zdarzenie, które będzie miało miejsce w domu, w rodzinie, bądź w najbliższej okolicy. Natomiast im dalej od uchwytu, tym zdarzenie bądź sytuacja jest dalsza od osobistych problemów osoby, której wróżymy. Istotne jest również położenie względem głębokości. Im wyżej ukaże się znak, tym bliższe wydarzenia przedstawia, natomiast wróżby z fusów herbaty ukazujące się na samym dnie, będą miały miejsce w bardzo odległej przyszłości.
Jeśli w danym dniu wróżba w żaden sposób nie chciała nam się ukazać, a na dnie filiżanki zobaczyliśmy jedynie papkę fusów, należy przerwać wróżenie i powtórzyć je kolejnego dnia. Jest to bardzo ważne, gdyż nie można wróżyć kilka razy tego samego dnia. Pamiętaj także, że wróżba z fusów kawy jest zamiennikiem dla herbaty i także w tym wypadku nie możemy powtarzać wróżby z użyciem innego typu wywaru.

Metod wróżenia jest całe mnóstwo, jednakże wciąż do najbardziej popularnych należą wróżby za pomocą wahadełka. Bywa, iż wahadełko jest zastępowane różdżką i wówczas trafniejszym określeniem tego rodzaju wróżenia byłby termin różdżkarstwo. Wróżenie z wahadełka w żadnym przypadku nie wymaga na nas posiadania specjalnych rekwizytów magicznych, ponieważ w roli wahadełka może posłużyć zwykły wisiorek, który musi wykonany być z naturalnego materiału. Wisiorek powinien zostać zawieszony na rzemyku bądź sznurku, niewskazane są w tym przypadku łańcuszki. Według specjalistów złote czy srebrne łańcuszki, albo co gorsza wykonane z metalu wywołują złą energię, która przechodzi przez wszystkie jego ogniwa, aż do wisiora. Kiedy już zaopatrzymy się w wahadełko możemy rozpocząć wróżenie.

Należy skierować się twarzą w stronę północy i zadać odpowiednie pytanie, na które szukamy odpowiedzi. Wróżenie online z różdżki wygląda bardzo podobnie, jedynie rekwizyt nieco inaczej wygląda. Zadane podczas wróżenia pytanie powinno być możliwie krótkie i jednoznaczne. Wróżby za pomocą wahadełka wykorzystywane są najczęściej do wróżby mówiącej za ile lat dana osoba wyjdzie za mąż. W trakcie wróżenia należy wciąż powtarzać to samo pytanie w niezmienionej formie. Wahadełko i wróżby za jego pomocą pozwolą znaleźć odpowiedź na ważne pytania, wskazać drogę życiową, wykryć choroby, a nawet odnaleźć zaginione osoby. Różdżkarstwo czy też wróżenie z wahadełka znane było już w starożytności, kiedy to z pomocą różdżki starano się odnajdywać źródła wody.

Astrologia – wróżbiarstwo polegające na przewidywaniu przyszłości poszczególnych ludzi i wydarzeń na Ziemi na podstawie położenia ciał niebieskich na nieboskłonie[1].
Astralistyka postuluje, że we wszystkich kulturach świata zjawiska meteorologiczne, astralne, kosmiczne wywierają na ludzi przemożny wpływ, człowiek uważa je za znaczące lub decydujące o jego losie.
Od astrologii odróżnia się astrolatrię, czyli kult gwiazd i planet, uważanych za demony, bóstwa lub ich siedziby.
Jest to dziedzina nauczana na zajęciach Astronomii.

Numerologia - prognozowanie z liczb, opierające się na przekonaniu, że numer przyporządkowany danemu obiektowi (numer domu, samochodu, telefonu, zakodowane pod postacią liczby imię, itp.) ma związek z jego losem. Numerologia uważana jest przez naukowców za pseudonaukę, nie mającą żadnych racjonalnych ani eksperymentalnych podstaw.

Wróżenie z run - istnieje bardzo wiele metod wróżenia, choć niektóre są znane już z zamierzchłych czasów i po dziś dzień są stosowane. Jedną z takich metod jest wróżenie z run. Samo słowo runa oznacza tajemnicę, bądź też wiedzę magiczną. Należy przy tym zaznaczyć, że znaki runiczne mogą zastępować litery. W wielu językach pochodzących z najdawniejszych czasów można odnaleźć słowa kojarzące się z runami. Nic w tym dziwnego, bowiem znaki runiczne były niegdyś zwykłym alfabetem, choć nie można zaprzeczyć, iż wykorzystywano je do uprawiania magii. Wróżenie z run według mitów i starożytnych legend zostało podarowane ludziom przez bogów.

Wróżenie z kuli jest uznawane za najstarszy sposób przewidywania przyszłości. Sama magiczna kula, z której każdy wróżbita przepowiada nam przyszłość, jest już stałym elementem kultury, a w świadomości każdego z nas istnieje przeświadczenie, że jest to atrybut nieodłączny dla każdej wróżki. W przeszłości wróżbici używali tafli wody, która jest pierwowzorem kryształowej kuli. Kula jest najczęściej wykonana z czystego szkła, jednak wśród środowiska magicznego najbardziej cenionym materiałem jest górski kryształ lub beryl.

Przed każdym procesem przepowiadania przyszłości, wróżbita musi naładować kulę odpowiednią energią psychiczną, która ma nadać magicznych mocy płynących z wnętrza osoby. Najczęstszym procesem jest długotrwałe trzymanie kuli w rękach, oraz mocne skupienie na trzymanym przedmiocie. Wróżbici utrzymują, że to pozwala przelać ich magiczną moc na kryształową kulę, która ukaże przyszłość w najjaśniejszych barwach. Wróżenie powinno się odbywać w zaciemnonym miejscu, do którego wpadają nieliczne promienie słońca, które pozwolą na swoiste wypełnienie kuli barwami i znakami. Ważna jest także cisza i spokój, które pomogą kuli ukazać najpełniejsze wizje przyszłości. Kulę podczas wróżenia początkowo zasnuwa przerażająca mgła, z której po pewnym czasie zaczynają wypływać odpowiednie wizje, które jest w stanie zauważyć jedynie wróżbita. Oczywiste jest, że na kuli nie pojawiają się nigdy oczywiste obrazy z przyszłości, a jedynie barwne obłoki i nieregularne kształty, które wraz z niezwykłą mocą wróżbity dają wizję przyszłości. Wróżby ze szklanej kuli są mocno uzależnione od kolorów, oraz sposobu zachowania się migotających i przepływających kształtów.

Osoby wróżące często zadają pytania kuli, która odpowiada unoszeniem, bądź opadaniem obłoków. Unoszenie jest traktowane jako odpowiedź pozytywna, natomiast opadanie jako negatywna. Oprócz obłoków często można dostrzec także symboliczne kształty, takie jak czaszki, które symbolizują śmierć, bądź aureola symbolizująca czuwanie istot nadprzyrodzonych nad naszym losem.

➛ Alektromancja – wróżenie przy użyciu specjalnie tresowanego koguta.
➛ Aleuromancja – wróżenie za pomocą mąki.
➛ Alomancja – wróżenie za pomocą soli.
➛ Astragalomancja – wróżenie za pomocą kości do gry.
➛ Brontoskopia - wróżenie z grzmotów i piorunów.
➛ Dafnomancja – wróżenie z gałązek lauru wrzucanych w ogień.
➛ Gastromancja (garosmancja) – wróżenie ze światła świec odbitego na powierzchni wody umieszczonej w okrągłym szklanym naczyniu.
➛ Geomancja – wróżenie z rozrzucanego pyłu lub ziemi.
➛ Wróżenie z gałęzi – np. wróżenie z gałęzi jemioły, wróżenie z gałązek wiśni.
➛ Idolomancja – wróżenie z figurek, wizerunków i posągów.
➛ Kattabomancja – wróżenie z naczyń wykonanych z metalu.
➛ Kledonismancja – wróżenie z wypowiedzianych lub zasłyszanych słów.
➛ Kleidomancja (klejdonomancja) – rozmaite metody wróżenia za pomocą klucza.
➛ Koskinomancja – wróżenie za pomocą sita lub przetaka.
➛ Lekanomancja - z ruchów węży.
➛ Litomancja – wróżenie z dźwięku wydawanego przez poruszane kamienie.
➛ Ogarytmancja – wróżenie za pomocą logarytmów.
➛ Macharomancja – wróżenie z noży.
➛ Metoposkopia – wróżenie ze zmarszczek na czole.
➛ Oinomancja – wróżenie z barwy wina oraz z okoliczności towarzyszących jego piciu.
➛ Ofalomancja – wróżenie z pępka lub pępowiny.
➛ Omomancja – wróżenie z kości łopatkowych.
➛ Onychomancja – wróżenie z paznokci.
➛ Sciomancja – wróżenie z cieni.
➛ Tyromancja – wróżenie ze sposobu, w jaki ścina się ser.

Zdolność umożliwiająca postrzeganie osób, zjawisk i przedmiotów w czasie i przestrzeni bez udziału percepcji zmysłowej.

Litera ψ jest symbolem jasnowidzenia.

Parapsycholodzy wyróżniają:
➛ jasnowidzenie przyszłości – prekognicja,
➛ jasnowidzenie przeszłości – retrokognicja,
➛ psychometrie (obecnie termin psychometria oznacza metodę badań psychologicznych) – dawniej było to jasnowidzenie polegające na opisywaniu przedmiotów, miejsc czy osób, zazwyczaj na podstawie jakiegoś przedmiotu.


Dziewiętnastowieczna literatura ezoteryczna wyróżniała następujące typy jasnowidzenia, według używanych organów ciała subtelnego:
➛ jasnowidzenie astralne,
➛ jasnowidzenie mentalne,
➛ jasnowidzenie przyczynowe.

Odmianą jasnowidzenia jest jasnosłyszenie, w którym informacje docierają w postaci dźwięku.