Gdyby Rebecca stanęła przed ogromnym lustrem AIN EINGARP, najprawdopodobniej zobaczyłaby w nich swoich rodziców, którzy są z niej bardzo dumni. Spełniła swoje marzenia; otworzyła aptekę z ziołami i miksturami, jednak co z tego, skoro nie miała z kim podzielić się swoim sukcesem? Na drugim planie można by było dostrzec nienaruszony, duży, biały dom z czerwoną dachówką, w którym się wychowała.

Rebecca Roslin to kobieta o włoskich korzeniach i jak na rodowitą włoszkę przystało jest niezależna. Ma silny charakter i południowy temperament, który dość często sprowadza na nią kłopoty. Potrafi postawić na swoim i zadbać o swoje interesy. Niestety na tym jej Włoskie cechy się urywają.
Trudno u niej odnaleźć ciemne oczy, lśniące, czarne włosy i ciemną karnację.
Nie należy do osób niskich, ponieważ mierzy około 168 centymetrów.
Niemalże całą twarz Reb zdobią drobne piegi, których jednak się nie wstydzi. Ma mały, nieco zadarty nos (co nadaje jej twarzy nieco łobuzerski wygląd), duże niebieskie oczy i kręcone, blond włosy. Mimo, że nie unika słońca jej cera jest blada. Prawą brew zdobi niezbyt duża blizna, którą nabawiła się w wieku 7 lat, kiedy spadła ze schodów.
Nie należy do osób, które chodzą z głową w chmurach. Twardo stąpa po ziemi, chociaż nie można zarzucić jej braku humoru. Uwielbia się drażnić, a na jej ustach prawie zawsze widnieje szeroki i życzliwy uśmiech.

I nastał ten wymarzony dzień. Dzień w którym oficjalnie otwarta miała zostać jej apteka. Marzyła o tym niemal od dziecka, a teraz, stała przed zamkniętymi drzwiami w białej sukience w zielone grochy, w ręce ściskając pęk kluczy. Duże, niebieskie oczy przeniosła na swoich dziadów, którzy po raz pierwszy byli na Pokątnej i teraz z zaciekawieniem japońskich turystów, zachwycali się nad każdym możliwym szczegółem. Dla mugoli poruszające się szyldy, samoczyszczące się witryny i sprzedawane sowy, nie były codziennym widokiem.
- Kochanie... Nie płacz...
Usłyszała cichy głosik babci, która w jej oczach dostrzegła łzy. Podeszła do swej ukochanej wnuczki i mocno do siebie przytuliła. Rebecca objęła staruszkę, przytulając się do niej i pociągając nosem.
- Spójrz tylko... Spełnia się twoje największe marzenie. Oboje z dziadkiem żałujemy, że wyprowadzasz się tak daleko, ale przecież damy sobie razem radę.  
Poklepała blondynkę po plecach, po dłuższej chwili w końcu się od niej odklejając.
- Jesteś zaradną czarownicą. Jestem przekonana, że twoi rodzice byliby z ciebie dumni!
Włoszka przytaknęła nieśmiało na słowa kobiety i ponownie przygarnęła ją do siebie.
- Kocham cię babciu!
Puściła ją i rzuciła się w objęcia mężczyzny, który ze swym aparatem robił właśnie zdjęcie jakiemuś czarodziejowi w śmiesznej czapce na głowie.
- Ciebie też dziadku!
Wymamrotała pod nosem, ocierając łzy z piegowatego policzka i pewnym krokiem podeszła do drzwi. Wsunęła klucz do zamka i biorąc głęboki wdech otworzyła pomieszczenie, w którym będzie spędzać znaczną część swojego życia.