Animagii zaczęła uczyć się w wieku 24 lat, by nieco ponad rok później opanować pełną przemianę bezróżdżkową. Przyjmuje postać wilczycy, która wielkością doskonale odpowiada gatunkom występującym dziko w Wielkiej Brytanii. Nie wyróżnia się na ich tle - przynajmniej pod względem anatomicznym - zupełnie niczym. Czarne futro, zupełnie jak u wszystkich wilków gęstnieje na zimę i przerzedza się, gdy zbliża się lato. W swojej zwierzęcej formie, posiada niezwykle wyczulone zmysły i możliwość przemieszczania się na duże odległości znacznie szybciej niż uczyniłaby to na dwóch nogach. Jest wilkiem-samotnikiem. Zawsze unikała kontaktu z przedstawicielami tego gatunku. Poświeciła wiele godzin na studiowanie ich zachowań w teorii i domyśla się, że jako obce (nie całkiem normalne) zwierze, mogłaby spotkać się z nieprzyjemnym powitaniem.
Cieszy ją czas spędzany na czterech łapach. Kiedy nadarza się okazja, wymyka się nocami do Zakazanego Lasu, by trochę pobiegać. Jeśli przy śniadaniu profesor Fletcher zdaje się nieobecna duchem, z pewnością jeden z tych spacerów jest tego wynikiem.    
Jest animagiem niezarejestrowanym. Na tą chwilę nie ma ani jednego żyjącego człowieka, który wiedziałby, że posiada tą umiejętność.  

Róże towarzyszą jej od zawsze. Jej matka kochała te kwiaty i pilnowała, by zawsze stały w każdym pomieszczeniu w domu. Adara wyrastała otulona ich zapachem i zapewne dlatego silnie kojarzy tą woń z bezpieczeństwem i spokojem. Każde miejsce, w którym później mieszkała szybko przesiąkało aromatem róż. W Hogwarcie hoduje kilka pięknych krzewów tylko i wyłącznie dla siebie. Nawet jej skóra pachnie tymi kwiatami, gdyż zwykła szczodrze skrapiać się wodą różaną przed opuszczeniem gabinetu.
Zawsze nosi przy sobie srebrną papierośnicę pełną wiśniowych cygaretek. Pali dużo i często, nie kryjąc się z tym szczególnie ani przed uczniami ani przed resztą kadry. Tytoniowy dym osiada na jej włosach i ubraniach. Porzuciła już próby pozbycia się go. Jest częścią jej osoby tak samo jak specyficzna woń wilgotnej ziemi, którą przesiąka spędzając całe dnie w szkolnych szklarniach.