Pani Crouch skrzywiła się widząc, że małżonek sięga po fajkę. Nie pochwalała tego, ale Frederick jakoś niekoniecznie się tym przejmował - nawet wtedy, kiedy wszystkie zasłony w salonach przeszły zapachem tytoniowego dymu. Kiedy niewielkie kółko dopłynęło leniwie do niej, machnęła dłonią, chcąc je odgonić i rozproszyć. Nie lubiła dymu, palił jej dziadek, jej ojciec i wszyscy mężczyźni w domu. Oczywiście teraz już nie strofowała męża, żeby tego nie robił, ale kiedyś jeszcze jej się to zdarzało.
-Przydałby nam się, oczywiście. Ale nie wiem czy chcę jakiegoś byle jakiego z Menażerii - stwierdziła z przekąsem, wciąż patrząc z dezaprobatą na fajkę Fredericka - Musisz jednak przyznać, że nie wszyscy nasi pracownicy są tak beznadziejni. Bethany moim zdaniem sprawuje się bardzo dobrze i jeśli nie masz nic przeciwko to chciałabym ją zatrzymać, nawet kiedy nabędziemy już skrzata.

Mężczyzna zdawał się nie zauważać tego, w jaki sposób Orianne reagowała na jego palenie. Nie akceptowała tego, choć przez tyle lat wspólnego pożycia nauczyła się akceptować nałóg swojego męża. Chociaż... nałóg to zbyt wiele powiedziane. Frederick lubił palić tytoń i głównie z tego powodu to robił. Nie miał jednak najmniejszego zamiaru przestawać.
- Sądzisz że ze skrzatami z Menażerii jest coś nie tak? To porządny sklep, nie widzę powodów, dla których nie mielibyśmy się tam wybrać w poszukiwaniu jednego z tych stworzeń, wszak z tego, co się orientuję nigdzie indziej nie mają takiego szerokiego pogłowia. Poza tym, co to za różnica skąd będzie skrzat, moja droga? - zmarszczył brwi, nie do końca rozumiejąc, do czego dąży jego żona.
- W rzeczy samej - skinął głową. - Jeśli tak bardzo ci na niej zależy, niech Bethany pozostanie. Ale wydaje mi się, że nie ma sensu opłacać większej ilości służby, kiedy zakupimy już skrzata - tu Orianne miała rację, do załatwienia niektórych spraw nie nadaje się sługa, który nie byłby człowiekiem.

Nie nauczyła się akceptować palenia Fredericka. Po prosty lata praktyki wykazały, że bez sensu jest zwracanie mu uwagi. Frederick i tak zrobi to co uważa za słuszne w danej sytuacji. Zwłaszcza, że w tak błahej sytuacji zdanie jego żony nie robi na nim żadnego wrażenia.
- Możemy się wybrać do Magicznej Menażerii, proszę bardzo - rzekła Orianne, nie do końca pewna czy chce tam iść - Kiedy przechodziłam w okolicach sklepu całkiem niedawno nie przedstawiał żadnego sensownego wyboru. Wszystkie skrzaty wydawały się liche i nijakie.
Orianne czuła jak zmęczenie coraz mocniej ogarnia jej całe ciało. Zerknęła na zegar wiszący na ścianie. Prawie jedenasta. Czas był najwyższy aby zacząć szykować się do snu.
- Dziękuję - uśmiechnęła się do męża w podzięce za zgodę na zatrzymanie służącej - A tymczasem chyba powinniśmy udać się na spoczynek. W każdym razie ja planuję tak zrobić.
Wstała z fotela i podeszła do tego, na którym siedział Frederick. Stanąwszy za fotelem położyła mu dłonie na ramionach i przez chwilę delikatnie je rozmasowywała.
- Masz do mnie jeszcze jakąś sprawę? - zapytała cicho.

Kompletnie nie rozumiał teraz Orianne. Nie trzeba było mieć wilkołaczych zmysłów, ażeby zwietrzyć, iż jego żona coś kombinuje. Nie wiedział, jaki może mieć interes w tym, żeby zaopatrywać się w skrzata spoza Magicznej Menażerii i nie mówić mu wprost, jaki jest tego sens. Nie chciało mu się też wierzyć, że pani Crouch aż taką uwagę zwracała na fizyczne aspekty pomocy domowej, którą i tak przyjdzie im widywać ekstremalnie rzadko. Poza tym wszystkie domowe skrzaty wyglądały na wygłodzone i schorowane. Nie chciało mu się jednak drążyć tematu, był już zmęczony.
- Zrobimy, jak będziesz chciała. Mnie to wszystko jedno, kto będzie nam sprzątał dom. I tak nie mam zamiaru utrzymywać z tą istotą żadnych bliższych kontaktów - Minister Magii wzruszył ramionami i odłożył wypaloną fajkę na stolik przy fotelu.
Na wyraz podzięki żony uśmiechnął się jedynie, po czym skinął, godząc się z nią, że warto byłoby położyć się spać.
Masowany, przymknął oczy. Poczuł się, jak za młodu, kiedy jeszcze on i Orianne, rześcy i skoczni, usilnie poszukiwali różnorakich sposobów, aby zapałać do siebie uczuciem godnym ballad i romantycznych opowieści. Pamiętał lata na wpół szczerych wyznań, spojrzeń, pocałunków. Bezsenne noce, odkrywanie swoich ciał, namiętne poszukiwania miłości w łożnicy. Czy ją znaleźli?
Pięćdziesiąt lat życia Fredericka nauczyło go, że w świecie nie ma miejsca na miłość z bajek. Są jedynie zobowiązania i tak naprawdę jedynie one mają jakąkolwiek wartość w obecnym okrutnym świecie postępującej biurokratyzacji i niszczenia jednostki na wszelkie możliwe sposoby. Nigdy tego nie powiedział, ale w głębi swego skutego lodem serca Crouch cieszył się, że towarzyszką jego życia została akurat Orianne.
- Nie, kochana - położył dłoń na jej dłoni, nie rozchylając powiek. - Chodźmy już spać.

/zt x2