Lustro najprawdopodobniej odbiłoby jego własną osobę. Nic więcej. Tak naprawdę osiągnął już wszystko, co w życiu zaplanował. Egzaminy zdał? Zdał. Pracę dostał? Dostał. Wojnę przeżył? Przeżył.
Nadintrepretejszyn: Jedyne o czym marzy Marcus to święty spokój, którego w tej rodzinie raczej ciężko jest uświadczyć. Za duża ilość ciotek, kuzynów i przyszywanych babć działa ewidentnie destrukcyjnie.

Pierwszą rzeczą po jakiej idzie rozpoznać rodowitego Weasley'a jest ognisty kolor włosów. Marcus szczególnie się w tym przypadku od reszty rodziny nie różni, wszakże genów się nie wybiera. Za czasów pierwszej młodości nawet próbował się buntować – rozjaśniał je wówczas do płowego blondu – jednak od parunastu lat pogodził się z faktycznym stanem rzeczy. Nigdy nie pokazuje się we fryzurze „dopiero co wstałem z łóżka”. Zaczesuje włosy na bok, przygładza et voila nawet rudy może wyglądać porządnie.

Z twarzy całkiem przyzwoity. Nie jest z pewnością ładnym chłopcem. Już dawno wyrósł z mundurka szkolnego. Zresztą nie był typem do którego wzdychała połowa koleżanek z dormitorium i parę nauczycielek.
Ma mocno zarysowany podbródek, wystające kości policzkowe, w miarę normalne usta i nos też taki średniawy. Oczy – wiecznie zmrużone – spojrzeniem raczej nie przeszywają człowieka na wskroś. Szare. Żadne srebrne... Może nieco zielonkawe, jeśli trafi na odpowiednie światło.

Mierzy sobie 179 centymetrów wzrostu, ważąc przy tym 70 kilogramów.
Spędza sporo czasu w mugolskich dzielnicach Londynu, toteż jego styl ubierania nie oparł się współcześnie panującej modzie. Oczywiście ma w szafie parę eleganckich szat wyjściowych, ale jest ich niewiele. Preferuje raczej eleganckie płaszcze, garnitury.

-

Marcus jest człowiekiem, który całe swoje życie podporządkował ochronie ludzi. Wszystkich. Nieistotna jest dla niego krew – wyznaje zasadę, że sprawiedliwość nie obchodzi ani grubość sakiewki, ani błękit w żyłach, a czyny i honor czarodzieja.

Z jednej strony jest upartym, często przesadnie oziębłym i ostrym w słowach perfekcjonistą, z drugiej... to kolejny Weasley. Nie dałby skrzywdzić w żaden sposób swojej rodziny, nie pochwala też nagonki na mugoli (ma paru niemagicznych przyjaciół i nie jest mu z tego powodu straszliwie źle), aczkolwiek wolałby nie wciągać ich do rodziny.
Po części zbyt mocno szanuje tradycję czarodziejską, poza tym zdaje sobie sprawę, że taka mugolska kobieta źle by się czuła ksenofobicznym środowisku Ministerstwa Magii, a kolacje czy bankiety byłyby dla niej straszliwą męczarnią.
Zresztą. Ma dopiero 35 lat. Jeszcze zdąży sobie znaleźć jakąś odpowiednią kandydatkę, o ile ta oczywiście zapuka do drzwi jego gabinetu. Pracoholizm odsiewa znaczną większość panien na wydaniu, choć zdaje sobie sprawę, że jest parę upadających rodów, które z przyjemnością połączyłyby się z jego rodziną (jakkolwiek kiepską opinią by się nie cieszyła).

Na razie nie ma czasu. Pracuje. Ambitnie podnosi poprzeczkę swojej kariery, która aktualnie znalazła się w wysoce satysfakcjonującym punkcie. Fakt jednak, z pracy wychodzi dość rzadko.
Zawsze może być lepiej. I będzie.

Ma specyficzne poczucie humoru, lubi mocny alkohol i zdarza mu się palić. A któż w dzisiejszych czasach jest bez wad?

Szczerze mówiąc Marcus nie miał pojęcia co robił poprzedniej nocy. Jedyne co wiedział to to, że straszliwie boli go głowa i prawdopodobnie wypił o parę „ostatnich” szklaneczek ognistej za dużo.
Potarł skronie opuszkami palców, ze wszystkich sił starając się utrzymać w pionie i nie pozwolić własnej ociężałej głowie opaść na blat biurka.

Sytuacja była krytyczna.
Nie był w stanie wypełnić nawet jednej rubryczki raportu dla szefowej. Świat wirował, a mgliste wspomnienia nie chciały się ze sobą skleić w żadnej realny sposób.
Musiał zasięgnąć informacji.
- Mathilda... Byłaś w tym pubie... Co się wczoraj działo?- Mruknął niemalże bezgłośnie do siedzącej naprzeciw czarownicy.
Jasnowłosa sekretarka oderwała wzrok od swojego stosiku dokumentów, by spojrzeć w przekrwione, otoczone ciemnymi sińcami oczy Weasley'a.
- Co pamiętasz?
- No właśnie taki problem, że nic...
Przez ułamek sekundy odniósł wrażenie, że kobieta parsknie śmiechem. Uniosła kąciki ust, zmuszając się jednak do zachowania pozorów profesjonalizmu.
- Marcus byłeś tak pijany, że przywołałeś zaklęciem wszystkie karaluchy z Dziurawego Kotla, stworzyłeś z nich posłuszną armię, a potem wygłosiłeś mowę, która miała je nakłonić  do przyniesienia ci kolejnej butelki whisky.
Poczuł jak krew odpływa mu z twarzy i robi się blady aż po same rozdwojone końcówki swoich ognistych włosów.
Idź na integrację służbową, mówili. Będzie fajnie, mówili.
Co go do diabła podkusiło, żeby dać się tam zaciągnąć? Jego nienaganna reputacja legła w gruzach.
- Nie martw się...- Mathilda  przechyliła się nad papierami, porozumiewawczo klepiąc go po wierzchu dłoni.-Musze cię zapewnić, że to była najbardziej inspirująca przemowa jaką w życiu słyszałam.