Nokturn zdecydowanie nie był miejscem, gdzie osoba pokroju Tiffany powinna spędzać swój wolny od pracy czas, a jednak ostatnio coraz częściej zbaczała ze swojej normalnej trasy i zahaczała o tą uliczkę właśnie, jakby celowo szukała zwady. Zawsze wydawało jej się, że jest człowiekiem prostym i niewiele wymaga od życia, ale z każdym kolejnym dniem wątpiła w to coraz bardziej. Samotnie wieczory, które dziewczę spędzało na przesiadywaniu przy oknie, skąd obserwowała maszerujących Pokątną przechodniów z początku były odskocznią od normalności, ale teraz, kiedy stały się codziennością - pogrążały ją w większej depresji. Każdy człowiek na świecie miał coś do zrobienia. Wyższy cel do realizacji. Relacje, znajomych i rodzinę. To wszystko ich budowało, tworzyło. Uwielbiała poddawać ich wnikliwej analizie, a trzeba było przyznać - była dobrym obserwatorem, ale... co z nią samą? Z szarą, pracującą w bibliotece myszką, przez większość określana mianem mola książkowego i nudziary, w głębi serca marzyła o gruntownej zmianie.
Ona i smoki. Smoki i ona. Podróżniczka, poszukiwaczka przygód, potężna czarodziejka.
Musiała pozostawić to wspaniałej sferze marzeń, bo z miasta wyjeżdżała co najwyżej do szkoły, potężna była jedynie w gębie, a z zaklęć opanowała dobrze głównie te czyszczące, więc nadawała się co najwyżej na pokojówkę. Dodatkowe żniwo zbierała niska samoocena, więc pomimo już nie tak młodego wieku wciąż, ku swojej rozpaczy, ciągnęła życie wiecznego singla.
Szła przed siebie stukając cichutko obcasami brązowiutkich bucików i wpatrywała się w nicość, nic nie robiąc sobie z padającego deszczu. Nic więc dziwnego, że nieuwaga doprowadziła do małego wypadku, jakim było bezpośrednie zderzenie z bliżej nieokreślonymi, biegnącymi ludźmi. Upadła na bruk z gracją worka ziemniaków, cudem nie rozwalając sobie przy tym głowy i/lub noska. Leżała tak w kompletnym bezruchu, ignorowana przez większość przechodniów, bo nie była to jedna z tych okolic, w których podawało się pomocną dłoń.
Wtem usłyszała jakieś krzyki, więc oprzytomniała, podniosła się lekko i spojrzała w stronę, z której dobiegały. Kruszyna dostrzegła Vincenta. Niepewnie dźwignęła się na równe nogi i bezczelnie wpatrywała w mężczyznę, nie decydując się na rzucenie w jego stronę jakiegokolwiek słowa. Owszem, powinna skinąć głową i iść sobie, albo przynajmniej przywitać się, ale nie był to przecież pierwszy przypadek, kiedy to panienka Chamber zachowała się po prostu głupio. Łatka lekko stukniętej wbrew pozorom wcale jej nie przeszkadzała. Narzekała tylko na brak wrażeń... tylko, że czego ona niby spodziewała się po Bibliotece Magicznej? Tłoków i wybuchów? Zagadek? Zabaw matematycznych?
Czegokolwiek poza wycieraniem półek?