On sam na podwyższeniu w jednej z sal sądowych ministerstwa magii, z orderem Merlina pierwszej klasy na piersi, prezentuje zebranym nowe, usprawnione prawo świata czarodziejów. Wszyscy obserwują ministra z wyraźnym podziwem i miłością. Obraz ma tendencje do częstych zmian, tam gdzie jego wrodzona praworządność miesza się z pychą.

Lawrence Mundy jest wysokim, starszym mężczyzną o smukłej budowie ciała. Mierzy 187 centymetrów wzrostu, jest przy tym bardzo szczupły z chudymi kończynami, długą szyją i subtelnie odstającym brzuchem świadczącym o przekwitaniu. Posiada podłużną, poznaczoną zmarszczkami i drobnymi bliznami twarz, o niezwykle surowym, karcącym wyrazie oraz duży, wysunięty podbródek. Choć już wyraźnie siwieje, jego włosy oraz zarost wciąż zachowały wyraźny złoty kolor. Jak każdy w rodzinie ma zielone oczy. Wiecznie zmarszczone z dezaprobatą brwi, duży, rzymski nos oraz ostrożne spojrzenie i mocno zaciśnięte, wąskie usta przy grzywie siwo-złotych włosów sprawiają, że przypomina nieco starego lwa.
Jako, że oprócz Hogwartu, ukończył również mugolski uniwersytet (gdzie studiował prawo), posiada dość dobre pojęcie o świecie mugoli. Wypracował dzięki temu swój własny styl ubioru, pasujący do obu społeczeństw. Zazwyczaj ubiera się wyłącznie w czerń i biel, skórzane buty, proste spodnie z paskiem, biała koszula oraz surdut który dodaje mu staroświeckiego, formalnego stylu.

Pogoda była dość dobra, tego chłodnego, styczniowego poranka. Mróz szczypał, co prawda w policzki, ale było wyjątkowo słonecznie i rześko. Lawrence Mundy był w tym momencie jedynym klientem kawiarni przy Oxford Street. Siedział na wygodnym fotelu przy oknie i pił powoli swoją kawę. Doszedł właśnie do wniosku, że ten tydzień był idealny na zgłoszenie chorobowego. Zmęczony pracą, ogromnie potrzebował takiego dłuższego urlopu.
Lawrence Mundy sam na sam z gorącą kawą, gazetą, listami od rodziny i uroczymi kelnerkami z kawiarni przy Oxford Street. Rozsiadł się jeszcze wygodniej, zapalił papierosa i otworzył kopertę zawierającą list od swojego kuzyna.
Drogi Lawrence
Mam nadzieje że Twoje kości szybko przestaną tak boleśnie...
Przerwał lekturę i westchnął. Był to kluczowy motyw większości listów jakie dostawał od swojej rodziny z Australii. Co prawda bardzo cieple wspominał wszystkie swoje wizyty na południowym kontynencie, to mogliby go w końcu przestać namawiać do przeprowadzki. Prawie cała rodzina zwaliła się już na stałe do kolonii, z powodu złota, egzotycznych zwierząt i ciepłej pogody. Czy oni nie mogli zrozumieć, że Lawrence miał w ojczyźnie pracę, którą cenił i, co nie mniej ważne, ogromny dom który za sobą zostawili? Poza tym zauważył pewną bardzo ciekawą tendencję do umierania w młodym wieku na skutek zabaw z plującymi kwasem emu wśród swoich krewniaków. Ród Mundy przypominał mu nieco za bardzo eksperyment dowodzący istnienia naturalnej selekcji. Kogo obchodzi, że mały Timmy udusił krokodyla gołymi rękoma? Stało się tak tylko dlatego że jego dłoń, oddzielona od ciała utknęła w trzewiach bestii.
Szybko przeczytał resztę listu i zdecydował się, że odmówi na zaproszenie tak grzecznie jak tylko się da, ale innym razem.
Schował list do wewnętrznej kieszeni surduta i wziął do ręki Proroka Codziennego sprytnie zaczarowanego tak, że dla mugoli wyglądał jak codzienna gazeta.