Gdy staje przed lustrem, nie widzi bogactw, władzy, kochającej rodziny czy spokojnego ciągu dalszego życia. Nie widzi siebie w drogich ubraniach, nie widzi siebie jako Ministra Magii.
Stoi tam mężczyzna ubrany w szaro-białe szaty, noszący na głowie tiarę. Widzi siebie jako dyrektora Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, człowieka, który osiągnął mistrzostwo w warzeniu eliksirów. Szanowanego na arenie międzynarodowej czarodziej, o którym pisze się w książkach i gazetach. Pojawiającego się w kartach mężczyznę. Człowieka, który samą swoją obecnością pobudza tłumy do działania. Kogoś, kto dokonał wielkich czynów i dokona jeszcze większych. Opiekuna domu Slytherin, uwielbianego przez każdego ucznia.
Zanim to osiągnie, minie z pewnością ogrom czasu. Jednakże, Marcus Rutherford ma zamiar spełnić swoje ambicje i przekroczyć najśmielsze oczekiwania wobec niego.

Profesor Rutherford to człowiek młody jak na profesora - w końcu ma tylko dwadzieścia dziewięć lat. Wygląda może na nieco starszą osobę, ale jednak pozory mylą. Jego rysy twarzy sprawiają wrażenie człowieka surowego, ale cierpliwego i opanowanego. I w rzeczywistości Marcus taki jest. Wymaga szacunku od swoich uczniów, ale dba o nich jak o siebie samego. Gdy trzeba coś powtórzyć - będzie tak długo powtarzał, aż zostanie to zrozumiane.
Włosy ma krótkie, ciemnobrązowe, a oczy - szaroniebieskie. Jest mężczyzną o przeciętnej budowie ciała, jednakże codziennie ćwiczy, aby utrzymać swoją kondycję. Mierzy sto siedemdziesiąt sześć centymetrów wzrostu, więc nie jest ani wysoki, ani niski. Ubiera się zazwyczaj tak, jak powinien ubierać się nauczyciel, któremu zależy na swojej posadzie - elegancko.
Człowiek ten jest raczej nieskory do przemocy - zazwyczaj używa jej jedynie w obronie koniecznej, bądź gdy zajdzie taka potrzeba. Szanuje innych nauczycieli. Czasem zdarza mu się rzucić kilkoma wulgaryzmami, ale głównie wtedy, gdy się zdenerwuje. Jest twardy i wymagający, ale zadowolony z pracy ambitnych uczniów. Nie jest stronniczy i rozdziela zarówno punkty, jak i kary sprawiedliwie. Wszelkie problemy stara się rozwiązać bez użycia siły i gróźb.
Może i jest inny niż większość osób, które znajdowały się w Slytherinie, ale jest dumny ze swojego charakteru. Prawdziwy wzór cnót, nie ma co.
Człowiek ten jest wyjątkowo ambitny. Marzy, by pewnego dnia objąć stanowiska dyrektora Hogwartu i zostać jedną z najbardziej szanowanych osobistości na całym magicznym globie. Marzy również o osiągnięciu perfekcji w warzeniu eliksirów. Ma dużo ambitnych celów, które przeplatają się jeden po drugim. Zamierza je spełniać, krok po kroku. Aż pewnego dnia wszyscy będą zdumieni jego osiągnięciami.

To był najpiękniejszy dzień w życiu Marcusa Rutherforda. Tego dnia wszystko wydawało się mu być lepsze, w piękniejszych barwach. Ciemne niebo nie było już takie ciemne, a gęsty deszcz, który bębnił w szyby, z minuty na minutę stawał się coraz rzadszy.
Pytacie, czemu to był najpiękniejszy - i chyba jedyny taki - dzień jego życia?
Już tłumaczę.
Właśnie dostał wymarzoną posadę w Hogwarcie, szkole, z którą tak mocno był związany przez kilka lat. Do tego jako opiekun swojego poprzedniego domu, Slytherinu. Wcześniej składał podanie do ministerstwa, ale zanim go przyjęli przyleciała odpowiedź na jego podanie o posadę prosto od dyrektora szkoły. Mógł wreszcie się wykazać, spełnić swoje ambicje i sny. Mógł wreszcie zacząć pracę, która doprowadziłaby go na szczyt rankingu czarodziejów.
Stanął przed lustrem. Wystroił się na pierwszy dzień pracy - granatowa marynarka z czarnym krawatem. Skórzany pasek za dwa galeony ze srebrną klamrą. Schludnie uprasowane, eleganckie spodnie koloru granatu. Buty - czarne niczym noc, wypolerowany i wyglancowane. A na to wszystko płaszcz z klapami koloru ciemnoszarego, sięgający nieco za pas.
Zdążył się ogolić. Jego broda była gładka jak nigdy przedtem.
W prawej ręce znajdował się uchwyt aktówki, do której świeżo upieczony nauczyciel Eliksirów schował wszystkie niezbędne przedmioty - podręczniki, notatnik i samopiszące pióro, kilka batoników mugolskiego pochodzenia i oczywiście dziennik.
Na ramieniu usiadła mu jego wierna sowa, Cichoszpon. Szara, dostojna.
Za paskiem oczywiście jego ukochana różdżka.
Z nowymi możliwościami przed sobą i uśmiechem na twarzy, czarodziej wyruszył z mieszkania ku "przygodzie".