Graysen stojąc u jej boku niewzruszony, w milczeniu wysłuchuje co ma takiego do powiedzenia. Tak jak się spodziewał; kiwa głową na znak zrozumienia i bujając się nieznacznie na obu wyrośniętych kończynach, odzywa się na głos tuż po zakończonych monologu. Niemalże od razu wie co ma powiedzieć i jak sprawę ująć, nie ma zamiaru ani koloryzować, ani sprawy przedstawiać w świetle barw pastelowego różu. W tej kwestii nie pozostaje mu nic innego jak postawić na całkowitą szczerość.
- Masz rację - stwierdza spokojnie - z punktu widzenia rodziny taka jak moja, osoby jak ty, zawsze będą uznawane za brudne. Sam zresztą podzielam ich poglądy i się z nimi zgadzam. Pomimo tego wszystkiego, naprawdę cię lubię, Wittermore i moja sympatia nie jest czymś, nad czym jestem w stanie zapanować. Gdy na ciebie patrzę, nie widzę dziewczyny półkrwi, tylko... Kaylin.
Podchodzi do niej i wolną ręką czochra skrupulatnie ułożoną fryzurę Krukonki. Nie wpada na lepszy gest, który mógłby oczyścić poważną atmosferę.
- Skoro tej rozmowy nie było, uznaję że się zgodziłaś i idziemy razem.
Uśmiecha się nadzwyczaj szeroko jak dla swojej osoby i nie czekając na jej reakcję, poklepuje ją po pleckach, tym samym subtelnie przesuwając z miejsca obranego pod księgarnią. Skoro zrobili zakupy to mogli udać się z powrotem do zamku... chyba, że zażyczyłaby sobie obranie innego kierunku dalszej wyprawy.

Skończyła swoją wypowiedź, na pozór niewzruszona ani jednym ze swoich słów. Gdyby jednak jej się przyjrzeć, można by ujrzeć drżenie dolnej wargi, uciekające spojrzenie, czy przygryzienie wargi, co miało być jasnym dowodem na to, że jednak się przejmowała. Że zależało jej na jego opinii, a przecież już ją znała - nie dało się ukryć jej mugolskich korzeni. Pochodzenia matki, którą na swój, dość upośledzony sposób kochała, ale której wstydziła się bardziej, niż czegokolwiek innego. Wszyscy o tym wiedzieli - to było błędne stwierdzenie. Ale ktoś, kto w jakimś stopniu miał to samo pochodzenie, ktoś kto został wpisany do Skorowidza, do którego ona nie została dopuszczona przez fakt bycia półszlamą, musiał wiedzieć o tym, kim była Jessica Wittermore. Z jakiego powodu miałaby więc przed nim kłamać? Mogła wciskać kit innym, ale nie jemu.
Słowa, które wypowiedział sprawiły, że zadrżała znacznie i poczuła, jak robi jej się gorąco. Rumieniec wypłynął na policzki, choć dużo bardziej rzucały się zaszklone oczy, które odzwierciedlały zaskoczenie, ale i radość, jaką poczuła, gdy dotarł do niej sens jego wypowiedzi. Nie wiedziała, jak na to zareagować. Nie wiedziała, co powiedzieć, ba, nie wiedziała nawet co myśleć.
... naprawdę cię lubię...
Nie wiedziała, czemu zrobiło jej się od tego dobrze. Spuściła wzrok i kiwnęła głową, nieświadomie zbliżając się do niego, gdy na plecach poczuła gładzącą ją dłoń. Uspokoiła się, choć serce zaczęło bić szybciej. Poczochrane włosy pozostały takie, jakie je ukształtowała dłoń Carrowa, a Wittermore nie miała w tej chwili głowy do tego, by się tym przejmować.
- Dziękuję. - Powiedziała cicho i ruszyła za nim. Ciężko było jej się na czymkolwiek skupić, bo wciąż miała w głowie słowa, jakie dopiero co opuściły usta Graysena.