Jewgienij Bułhakow nie zwykł robić dla innych rzeczy za darmo, jednak tym razem coś w środku kazało mu przyjść i pomóc Elliotowi. Za to, że uratował jego życie, za to, że był tam i pomyślał o zaklęciu, które uratowało nie tylko Bułhakowa, ale i kolka innych, znajdujących się w pobliżu osób. Przypłacił to przy okazji wylądowaniem twarzą w kwasie i rekonwalescencją w szpitalu. I choć, co było oczywiste, spełniał tylko swoje BUMowskie obowiązki - Gienusza był mu w jakiś sposób wdzięczny. Jeszcze trzy miesiące temu było mu wszystko jedno, czy umrze, czy nie. Od niedawna jednak powróciła w nim chęć do życia, do robienia czegokolwiek. Do zrobienia jeszcze wielu rzeczy, do spełnienia planów, które tworzyły mu się w głowie. Prawdę mówiąc, w tamtym momencie przekonany był, że to już koniec.
- Nie masz za co dziękować. Byłem ci to winny. - Zaczął również odkładając niesione przez siebie pudło. - Zawsze lepsze to, niż bezczynność, co? - Zaśmiał się przyglądając mu uważnie. Szkoda, że już więcej nie spotka go w terenie. Że już więcej nie zobaczy go w biurze 11. Bo o ile Bułhakow nie zwykł do przywiązywania się - i tak też było tym razem - o tyle, zawsze miło było na Elliota popatrzeć i zamienić z nim kilka słów. Że niby teraz miał użerać się z Forks bez niego? Nawet nie chciał o tym myśleć.
- Masz to jak w banku. Zwłaszcza, że właśnie straciłem swoją stażystkę. - Zaśmiał się. Wszyscy w biurze wiedzieli, że Templer była jego stażystką. Urobił ją sobie już na samym początku i dziewczyna była gotowa szorować podłogę biura na kolanach, gdyby tylko tego zażądał - tak bardzo się go bała.