Iga miała od samego rana dobry humor, jednak nigdzie nie mogła znaleźć sobie miejsca. Przechadzała się po zamku szukając sobie jakiegoś zajęcia. Szła z uśmiechem na twarzy, gdy nagle zauważyła drzwi do sali, w której dawno nie była. Otworzyła je i ujrzała zwierciadło, które pokazuje najgłębsze, najbardziej utęsknione pragnienia naszego serca.
W odbiciu ukazała jej się szczęśliwa, uśmiechnięta rodzina.
- Widzę nas... Jesteśmy dorośli. Chyba już po ślubie. Wnioskuję to po tym, że na palcach mamy obrączki.
Ja mam na rękach syna, a mąż trzyma za rączkę uśmiechająca się córkę, która wyciąga czule ramiona w stronę matki. My również trzymamy się za ręce, a obok znajdują się pies i kot. Taka wesoła rodzinka!
Boże, jakie to słodkie! - uśmiechnęła się do swojego odbicia i lekko westchnęła.

Dziewczyna jest szczupła i ma 1,50cm wzrostu. Chodzi pewnym siebie krokiem, ma niebieskie oczy w kształcie migdałów, które radośnie patrzą na świat i ciemnieją, stając się czarnymi, gdy ktoś wyprowadzi ją z równowagi. Są okolone brunatną siateczką rzęs. Nos ma mały i lekko zadarty. Na policzkach i nosie ma piegi, które według innych dodają dziewczynie uroku.Usta różowawe, kryjące małe, białe zęby.
Po jej plecach, spływają kaskadą, płomienno-rude włosy do ramion.
Zazwyczaj są rozpuszczone i pofalowane.
Na lewym nadgarstku ma bliznę przypominającą małego smoka po wypadku z dzieciństwa.
Dziewczyna nie lubi się stroić - nie nosi żadnej biżuterii, nie maluje się. Ubiera się dosyć normalnie. Najczęściej nosi ubrania w wzór kwiecisty. Lubi i spodnie i spódnice, więc ubiera je na zmianę. Szata codzienna w ogóle jej nie przeszkadza, przyzwyczaiła się już do niej. Jedną z najmniej rzucających się w oczy cech dziewczyny jest jej styl ubierania się. Nie nosi się, jak typowa modelka, a zwyczajna, mugolska dziewczyna.
Z powodu swojej krótkowzroczności nosi okulary. Delikatnie pachnie nutami kwiatowymi.



Panna Nox jest szorstka w obyciu, co przejawia się dość często różnymi docinkami i ociekającymi ironią odpowiedziami. Biada temu kto zajdzie jej za skórę, ponieważ nie zawaha się przed użyciem dość drastycznych środków, by dopiec takowej osobistości.
Jest  bezczelna, oraz kłótliwa. Na jej twarzy przeważnie figuruje perfidny uśmieszek, a oczy rzucają złowrogie iskry. Zamiast szukać przyjaciół i poznawać ludzi, zazwyczaj siada w kącie i czyta grube tomisko o magicznych stworach.
Ma wyjątkowy dar pocieszania innych, zawsze znajduje jakiś sposób, by daną osobę pocieszyć. Jest sprytna, więc nie raz wymigała się od kłopotów, które przychodzą do niej dość często. Ma wyjątkowe poczucie sprawiedliwości, co przejawia się na każdym  kroku. Nie używa ściąg, ponieważ jest to niemoralne. Uważa, iż cel można osiągnąć tylko ciężką pracą.
Czasami, gdy zabraknie jej cierpliwości zdarzy jej się jednak uczynić coś nie do końca fair.
Nie wyrywa się do odpowiedzi, a jeśli już ktoś ją o coś zapyta - w większości zna odpowiedź i nie mówi regułek prosto z książek. Odpowiada własnymi słowami, opisuje to po swojemu. Interesuje się rysunkiem oraz zwierzętami ze świata mugoli, jak i magicznymi stworzeniami.
Przegląda dużo ksiąg i podgląda jak wygląda anatomia bądź morfologia danego zwierzęcia.
W domu ma pełno takich grubych książek.
Bezgranicznie oddaje się opiece nad swoim jeżykiem oraz szkicowaniu. Dniami i nocami może szkicować, gdyż ma do tego talent. Wszystkie marginesy na pergaminach są pełne rozmaitych obrazków i miniaturowych jeżyków.

Iga  martwiła się o brata, od przyjazdu do domu widziała go może z dwa, trzy razy. Nie widywała go podczas posiłków w jadalni, nie chodził na zajęcia domowe... tylko cały czas siedział w swoim pokoju i nie dopuszczał do siebie nikogo. Ile razy próbowała zajrzeć do brata, dowiedzieć się co się stało, ten za każdym razem "spał". Naprawdę nie wiedziała co się z nim działo, nigdy się tak nie zachowywał.
Dzisiaj chciała po raz kolejny zajść do niego, kiedy ktoś z domowników poinformował ją, że widział, jak Ben wychodził z domu.
Nie czekając na nic, zarzuciła na siebie swój ciepły płaszczyk i ruszyła szukać brata. Szukanie trochę jej zajęło, aż w końcu zrezygnowana miała wracać do domu, kiedy do głowy wpadło jej jeszcze jedno miejsce. Od razu więc się tam skierowała i pomysł okazał się trafny.
Widząc siedzącego na ławce chłopaka, od razu rozpoznała w nim brata. Szybkim krokiem podeszła do niego, a kiedy była na tyle blisko, żeby zobaczyć w jakim jest stanie, na jej twarzy pojawiło się jeszcze większe zaniepokojenie.
- Hej Ben, co się dzieje? - zapytała zmartwionym głosem i usiadła obok chłopaka, przyglądając mu się z troską.