Może dla tych którzy słyszeli o tym, co dziewczyna widzi w zwierciadle kiedy jej szmaragdowe oczy spoglądają na gładką taflę, może wydać się niezrozumiałe, ale przesłanie tego obrazu jest zaiste banalnie proste. Kiedy ta cyganeczka stoi przed lustrem, widzi tylko całe morze zieleni, które rozpościera się przed nią. Czyli, krótko mówiąc cały świat ma u swych stóp, bowiem Esmeralda niczego tak nie pragnie jak wolności, która w dzisiejszych czasach jest tak bardzo niepewna.

Romka jest posiadaczką pięknych, długich, lśniących i czarnych niczym skrzydło kruka włosów. Przez co doskonale komponowały się z jej niegdyś złocistą skórą. Zdecydowanie nie odejmuje jej to urody. Cały ten piękny obrazek dopełniają duże, soczystozielone oczy, niektórzy przyrównują je do kawałków szmaragdu. Cóż, nie bez przyczyny dziewczyna ma na imię Esmeralda. Jej małe usteczka, które mają malinowy kolor, skrywają szereg ładnych i białych ząbków, które to odsłaniają się w chwilach radości.

Jeżeli chodzi o jej figurę: na pewno każdy by powiedział, że jest idealna, ale tylko sama zainteresowana wie gdzie ma jakieś niedociągnięcia, albo niedoskonałości, które sprawiają, że do ideału jej daleko. Romka jest szczupła, ale bez przesady. Można powiedzieć, że natura idealnie wyliczyła jej wymiary. Miejscami jest wąska, a w innych miejscach, tak jak powinno być, szersza, przez co na pewno nie jeden mężczyzna chciałby wodzić swoją dłonią po jej ciele. Cóż, niestety nikt takiego zaszczytu jeszcze nie dostąpił i pewnie nie dostąpi. Jej dłonie są małe, i wydają się być tymi dłońmi które nigdy nie zaznały ciężkiej pracy, zakończone długimi paznokciami, Ciężko stwierdzić jakie ma nogi, bowiem cały czas nosi na sobie długie barwne spódnice, które sprawiają, że cyganka przypomina barwnego motyla, który szykuje się do lotu. Za to jej nóżka jest równie mała co rączki. Bardzo często odziana w białe baletki, z malutkimi kokardkami na czubkach. Skóra dziewczyny jest gładziutka, i wydaje się być bardziej skórą małego dziecka aniżeli siedemnastoletniej dziewczyny.

Osobowość:
Esmeralda jest delikatną niczym kwiat róży dziewczyną. Potrafi dostrzec piękno w nawet najbrzydszej rzeczy na tym świecie. Wierzy, że w każdym znajduje się jakaś cząstka dobra, przez co wiele osób nazywa ją po prostu dzieckiem które żyje w jakimś świecie bajek. Romka jest bardzo przyjazną osobą, można nawet spokojnie powiedzieć, że aż za nad to. Nie ma przed nikim żadnych tajemnic (po za tym, że nie umie pisać), ale u niej tak naprawdę nie ma pytań bez odpowiedzi... szczerej odpowiedzi. Jest wierna i to bardzo, jeżeli ktoś zyska jej przyjaźń może liczyć na jej oddanie i poświęcenie do końca swojego życia. Wiele osób powie, że cyganeczka jest naiwna. Jeżeli ktoś ją zdradzi, albo oszuka... wystarczy, że przyjdzie ładnie przeprosi a dziewczyna jest w stanie wybaczyć "n" razy. Pytanie czy ma jakiś limit?. Dziewczyna żyje w swoim świecie, jak to się mówi, ma swoje kolory i swoje kredki. Wiele osób chciałoby poznać ten świat, ale nie jest to wcale takie łatwe. Romka jest niczym kotka, która włóczy się nie wiadomo gdzie, i najbardziej lubi takie samotne wyprawy.  Cyganka jest pełna życia... wszędzie jej pełno, jeżeli słyszysz jakieś brzdęki, albo wesołe nucenie pod nosem możesz być pewnym, że za chwile pojawi się Esmeralda. Dziewczyną jest spóźnialska, jeżeli z nią się umawiasz na daną godzinę musisz doliczyć jakąś godzinę na czekanie. Zdarza się jej być wybuchową. To pewnie dlatego, że najprawdopodobniej może mieć hiszpańskie korzenie... przynajmniej tak podejrzewa.

-Co się stało? - Zapytał się starszy mężczyzna o siwych włosach oraz brodzie. Jego ubiór pozostawiał naprawdę wiele do życzenia. Biała jedwabna koszula przestała być biała już dekadę temu, a dziury, które stworzyły się w niej zastąpiły kolorowe łaty. Spodnie były o wiele za długie, przez co człowiek ten wyglądał trochę jak dziecko, które przymierzało spodnie ojca. Z nogawek wychodziły już nitki które świadczyły o wiekowości tych spodni.
- Ona nie chce tańczyć...- Odpowiedział mężczyzna który był o wiele młodszy. Chociaż jego brud na twarzy, oraz bardzo podobny stan odzieży świadczył o czymś zupełnie innym. Trzymał on za przedramiona dziewczynkę gdzieś tak na oko ośmioletnią. Miała ona piękne zielone oczy które przykrywała gruba warstwa długich i czarnych rzęs, oraz długie brązowe włosy które wydawały się mienić w ten piękny letni poranek. Na jej biodrach znajdowała się piękna kolorowa spódnica która przywodziła na myśl prawdziwą tęczę, a na małych nóżkach znajdowały się białe baletki które pięknie podkreślały jej stópki. Za to jej skóra miała piękny, zdrowy złocisty kolor. Nie często spotyka się takie ładne dziecko.
- Nie mogę... ostatnim razem prawie co nas nie złapali... następnym razem możemy nie mieć tyle szczęścia - powiedziała cicho swoim delikatnym głosikiem który na myśl przywodził świergot słowika. Ostatnim razem kiedy dziewczyna tańczyła władze chcieli ich zamknąć, ale nie wiedzieć dlaczego jeden z policjantów kiedy tylko spojrzał na cygankę, dał im tylko ostrzeżenie.
- Mamy kraść bez odwrócenia uwagi - Powiedział młodszy mężczyzna z wyraźnym rozbawieniem i przekonaniem, że taki plan na pewno się nie uda.
- Głupia dziewczyno... - Powiedział starszy i chwycił cyganeczkę za jej piękne policzki i przyciągnął w swoim kierunku. Nie był to wcale delikatny uścisk. Kobiety wśród cygańskiej społeczności nie miały wcale łatwo. Podlegały mężczyźnie, ale starszyzny musiały się słuchać tym bardziej
- Nic ci nie zrobią, nie widzisz jak na ciebie patrzą. A teraz jazda tańczyć, albo tak ci przyłożę, że przez tydzień nie będziesz w stanie się poruszyć- Kiedy zakończył mówić, walnął swoją drewnianą laską o ścianę pobliskiego budynku, tak mocno, że aż tynk odleciał. Dziewczynka tylko podskoczyła lekko, a w jej zielonych oczach przez chwilę zakręciły się łzy. Spojrzała tylko w ziemię, i westchnęła ciężko. Kochała tańczyć, kochała patrzeć jak ludzie się uśmiechają, ale nie lubiła robić tego pod przymusem. Pragnęła być wolna niczym ptak, nie podlegać pod nikogo. Wiele z was pewnie powie, że to głupie pragnienie, marzenie dziecka. I pewnie będziecie mieć rację. Ona zdawała sobie z tego sprawę. W końcu gdyby odeszła, gdzie by niby miała się podziać? Nie znała żadnego miejsca, a dziecko jak by na to nie spojrzeć miało nie wielką szansę na przeżycie. Owszem mogła by użyć swojej urody, ale wiedziała, że nie wszyscy ludzie będą chcieli tylko ją podziwiać. Niektórzy będą chcieli zbrukać jej godność, jej czyste ciało. A na to nie mogła pozwolić. Na samą myśl się w niej coś gotowało.