Naprawdę zaczynała się przyzwyczajać do tego miejsca, do tego stołu i atmosfery, która przy niej panowała. Zastanawiała się, czy tak jest zawsze. Nie powstrzymała się jednak przed spojrzeniem na stół Gryfonów. Co jak co, ale nie ma zamiaru płakać nad rozlanym mlekiem. Stało się, więc tak powinno być. Da z siebie jak najwięcej, zrobi wszystko, aby być najlepszą uczennicą domu borsuka i kaczki.
- Podoba mi się to słowo - powiedziała radośnie.
Ruszyła z Nadzieją trzymając się jej blisko lochami do pokoju wspólnego Puchonów. Minęli się z Ślizgonami, którzy coś tam pomrukiwali, ale czmychnęli w stronę swojej części. Weszli do środka i tam wysłuchali wszystkiego, co trzeba. Słysząc słowa nowej przyjaciółki przysunęła się do niej bardziej. Jedynej przyjaciółki jaką Kim miała w swoim życiu i miała nadzieję, że tak już zostanie, że Nadzieja będzie chciała się z nią przyjaźnić na zawsze.
- Chce być z tobą... - spojrzała na prefekta, który czytał nazwiska w tym właśnie Kimi. Cicho mruknęła niezadowolona z przydziału. Znowu w tym dniu poszło coś inaczej niż tego chciała. Westchnęła ciężko. Poczekała, aż Nadzieja zostanie przydzielona i uśmiechnęła się.- Ale przynajmniej jesteśmy obok siebie - znalazła chociaż jeden mały plus w tym wszystkim.
Nagle do jej nóg przypałętało się czarne coś, mała kulka. Był to jej kotek. Wzięła go szybko na ręce i pogłaskała.
- Poznaj, to jest Luck - uśmiechnęła się lekko.

Słuchając uważnie prefekta, który powtarzał najważniejsze części regulaminu, uśmiechnęła się do Kim. Też bardzo chciała być z dziewczyną w pokoju. W końcu już się do niej przyzwyczaiła... Los jednak chciał inaczej. Nic nie szkodzi. Dzięki temu pozna więcej osób. Planowała zaznajomić się z tyloma dzieciakami, ile tylko się da.
- Możemy przecież spędzać ze sobą całą resztę czasu - uśmiechnęła się. - Poza tym bałabym się, że spać z tobą w jednym pomieszczeniu - zachichotała. Spanko przy szalonej Kim? Może jednak było by zabawnie. Ale nie należy zapominać, że są w szkole. Nadzieja wciąż nie mogła przywyknąć do tej myśli. W końcu Hogwart był tak bardzo pięknym i magicznym miejscem...
- Śliczny - wyciągnęła dłoń i pogłaskała kotka, aczkolwiek uważała, że jedynym słusznym, jest jej własny. - Mój pewnie siedzi przestraszony w koszyczku... O ile nie zszedł na zawał - przewróciła oczami. Henryczek bardzo źle znosił zmianę otoczenia, dlatego nie zabierała go nigdy na wakacje do Polski.
Świadomość bycia blisko łóżka, przyniosła ze sobą głębokie ziewnięcie, które Hope przysłoniła elegancko rączką.
- Chyba się zmęczyłam tym dniem... Nie mogę się doczekać jutrzejszych lekcji! - pisnęła. - Spotkajmy się w pokoju wspólnym rano jak najszybciej, dobrze? - wyszczerzyła się. Następnie uściskała koleżankę, uważając na trzymanego przez nią kotka i ruszyła nieśmiało poznać swoje nowe współlokatorki.

[zt]

- No wiem, wiem. Jesteś pierwszą dziewczyną, z którą się dogaduję - powiedziała szczerze.- Całe życie przyjaźniłam się z chłopakami i przyjaciółmi mojego taty - zaśmiała się.- Więc znajomości z tobą nie odpuszczę - uśmiechnęła się szeroko.
Wysłuchała opowieści o jej kocie i skinęła głową. Odwzajemniła uścisk na tyle, na ile pozwalał jej Luck i potwierdziła, że pojawi się w umówionym miejscu. Sama też była zmęczona, więc także poszła do swojego dormitorium. Trochę bała się wejść do pokoju. Zawsze zastanawiała się z kim będzie mieszkać resztę swojego życia szkolnego. Miała tylko nadzieję, że się z nimi dogada. Chwilę stała tak przed drzwiami do pomieszczenia i w końcu weszła do środka. Przywitała się grzecznie z dziewczynami serwując im swój Kimowski uśmiech i kilka żartów. Nie była pewna, czy wkupiła się w łaski dziewcząt. Nie potrafiła z nimi rozmawiać. Chciała wrócić do swojego pokoju, który znała. Szybko przebrała się w piżamkę i wcisnęła do zimnego łóżka tuląc swojego misia i kota do siebie. Tej nocy zasnęła dosyć późno jak na nią. Nie potrafiła spać w obcych łóżkach, ale starała się przywyknąć.

[z/t]