Nadź starała się podejść do całej sytuacji jakoś rozsądnie, znaleźć dobre rozwiązanie, które usatysfakcjonuje jedną i drugą stronę, a przynajmniej pozwoli jej uniknąć możliwej krzywdy, jaką chłopak niewątpliwie mógłby jej wyrządzić. W końcu był w stanie dość nieprzewidywalnym, bo po trzeźwym Graysenie Potocka nie spodziewała się większej przemocy. Carrow Carrowem, ale nie byli już jakimiś młodziakami, potrafili rozwiązywać problemy na poziomie... czyli po prostu się unikać.
Rączki Hope odruchowo chciały osłonić twarz, gdyż ślepia Krukona wyglądały, jakby miały zaraz wypaść, a nie chciała mieć z nimi kontaktu. Niestety ta inicjacja siły została kompletnie niezauważona przez całkiem silne ciało Carrowa, który wciąż dzielnie przybijał dziewczę do podłogi.
Dopiero kiedy czyn został wykonany, a zmysły Nadź odebrały informację o nim, zaczęła się prawdziwa panika. Nerwowe szarpanie okazało się nieskuteczne, gdyż Graysen podwoił siły, po czym opadł przygniatając ją do ziemi. Mimo wszystko śpiącego człowieka łatwiej z siebie zrzucić, tak więc udało jej się wydostać spod Krukona.
Starając się nie dać łzom błądzącym przy powiekach ujścia, skierowała się do zlewu, żeby wymyć upaprane wnętrznościami Carrowa kosmyki włosów. Całe szczęście, tylko one ucierpiały. Stan chłopaka był chyba gorszy. Usiadła na podłodze, na przeciwległym krańcu sali i z ponurą miną obserwowała śpiącego, bądź nieprzytomnego człowieka z kruczego Domu.
Po kilku minutach zdecydowała się chwycić jego różdżkę i podjąć się ryzyka. Zaklęcie czyszczące zadziałało dopiero za czwartym razem, ale przynajmniej udało jej się nie spalić niczego. Kiedy już tak kucała przy czystym, śpiącym Krukonie, zastanowiła się jak to jest, że taki Carrow mógł przybrać ciało tak niewinnie wyglądającego chłopca. Śpiąc przypominał postać wyjętą z jakiejś baśni o Śpiącej Królewnie, ale Nadziejce nawet przez myśl nie przeszło, żeby ucałować usta, z których wyszło tyle podłych słów (i jeden bełt). Pogłaskała go tylko czule po głowie, jak to robiła każdemu pierwszorocznemu Puszkowi niemogącemu zasnąć z tęsknoty do domu. Zastanowiło ją, jak taki Carrow wygląda w środowisku naturalnym poza Hogwartem. Co robi w wakacje lub w święta, kiedy oczywiście nie siedzi przy rodzinnym stole?
Starała się nie zasnąć, ale niestety sen ją pochłonął. W pozycji siedząco-pochylonej przy Krukonie zastał ją woźny. Mieli niesamowite szczęście. A przynajmniej ona miała. Mężczyzna tylko otworzył drzwi, nie zajrzał nawet do środka, po czym słychać było jego krzyki i kroki, gdyż właśnie poganiał jakichś Ślizgonów śmieszków, którzy z rana już robili mu dowcipy. Chwiejnym, ale szybkim krokiem opuściła pomieszczenie nie martwiąc się nawet o to, czy woźny zastanie Carrowa, czy też uda się Krukonowi uciec. Z czystej dobroci serca dźgnęła go tylko intensywnie w policzek, co by miał szansę na obudzenie się i szybką ewakuację.