Uśmiechnięta postać to pierwsze, co ukazuje się moim oczom w momencie spojrzenia w zwierciadło Ain Eingarp. Skończyłem szkołę z wyróżnieniem, jako najlepszy uczeń w historii Hogwartu. Trzymam w dłoni Puchar Domów, a na szacie mam przypiętą odznakę prefekta. Mało tego, przyjąłem propozycję dyrekcji szkoły i rozpoczynam w niej pracę jako nauczyciel obrony przed czarną magią. Edukacyjny sukces to największe, o czym marzę.  

Nie należę do najwyższych osób na świecie, choć mój wzrost nie powoduje także kompleksów. Można uznać, że jest przeciętny, bowiem mierzę 175 cm. Ważę przy tym niedużo, około 65 kilogramów, jednak nie czuję się z tym źle, mimo że wiele osób mogłoby twierdzić, iż jestem nieco za chudy, jak na chłopaka. Mając to na uwadze, nietrudno się domyślić, że moją budowę ciała można określić jako szczupłą. Na głowie rosną mi brązowe włosy, nieco dłuższe na górze, zaś wygolone po bokach i z tyłu. Zaczesana na prawo grzywka opada delikatnie na czoło, nie przykrywając pięknych, ciemnobrązowych oczu.

Tak się stało, że nie obdarzono mnie żadnymi charakterystycznymi cechami - brakuje mi więc znamion, blizn, większych pieprzyków czy tatuaży. Chyba że do charakterystycznych cech można zaliczyć delikatne rysy twarzy i wiecznie dziecięcy wyraz, jaki na niej panuje. Do tego wszystkiego mam pewną postawę, nie jest ona w żadnym razie wycofana, i czuję się dobrze w swoim ciele.

Ludzie mówią, że zawsze uderzam prawdą między oczy. Jestem bardzo szczery i za każdym razem mówię to, co myślę, niezależnie od sytuacji. Silny, ale nie wybuchowy, charakter powoduje, że często kłócę się z innymi. I choć lgnę do ludzi, to niełatwo jest mnie polubić. A wszystko dlatego, że mam skłonności do bycia przemądrzałym i wszechwiedzącym. To z kolei powoduje oczekiwania wiecznego przyznawania mi racji w większości kwestii, lecz nie można napisać, że nie potrafię przyznać się do błędu.

Rzadko tracę nad sobą panowanie, chyba że ktoś obraża mnie lub moich najbliższych. Jestem mocno związany ze swoją mugolską rodziną, co niektórzy czarodzieje mogą uznawać za słabość. Pragnę udowodnić, iż jestem dobrym czarodziejem mimo swoich korzeni. Nie pozwoliłbym skrzywdzić rodziców i zrobiłbym wszystko, by ich chronić.

Czy jestem molem książkowym? Trochę tak. Biblioteka to mój drugi dom. Jeśli czegoś nie wiesz, idź do biblioteki - to moje motto. Do tego jestem pewny siebie, nie daję sobie w kaszę dmuchać, mam dostateczną śmiałość i odwagę, by posunąć się do czynów, których nie zrobiliby inni. Jestem surowy, przywiązany do zasad i regulaminów.

Niektórzy mówią, że czasem brakuje mi poczucia humoru, bo proste żarty mnie nie bawią, są zbyt głupie w moim mniemaniu. Odgrywam rolę głosu rozsądku, wytykając plusy lub minusy zachowań innych, także swoich. Jestem jednak bardzo koleżeński, pomogę komuś, jeśli sobie tego zażyczy, choć niejednokrotnie zachowuję się jak zarozumialec. Jestem bardzo zdeterminowany i uparty w swoich dążeniach, rzadko tracę zimną krew. Wybijam się spośród innych inteligencją i pracowitością, tak przynajmniej twierdzili moi dotychczasowi nauczyciele, choć czasem przesadzam ze swoimi ambicjami.

Wybija godzina ósma rano, kiedy do mojego pokoju wchodzi mama, próbująca mnie obudzić. Po kilku szturchnięciach i ciągłym pojękiwaniu, postanowiłem wreszcie ulec. Odwróciłem się do niej twarzą, wcześniej chowając ją w poduszkę, i uśmiechem zasygnalizowałem, że już wstaję. Śniadanie było gotowe, ojciec zapewne zdążył już zjeść połowę swojej porcji, bo śpieszy się do pracy. Może jeszcze złapię go, zanim wyjdzie.

- Dzień dobry - wykrztusiłem, zaspany wchodząc do kuchni i zajmując jedno z miejsc przy stole. Mama usiadła tuż obok. Razem z ojcem wpatrywali się we mnie, raz za razem posyłając w moją stronę znaczące uśmiechy. Byli dumni, wiem o tym. Najbardziej z tego, że kończę kolejny rok z coraz lepszymi stopniami, o ile to w ogóle możliwe. Chłopak z totalnie mugolskiej rodziny radzi sobie tak dobrze. Dlatego rozpiera ich duma, zresztą mnie też, co tu dużo mówić.

- Ja się bardzo cieszę, że jesteście szczęśliwi, ale moglibyście przestać się tak wpatrywać, kiedy jem? To trochę krępujące - powiedziałem w końcu, zaczynając się przy tym śmiać. Oni również wybuchli śmiechem. Ojciec zerknął na zegarek i stwierdził, że musi już wychodzić. Jest motorniczym, który pracuje w pocie czoła, by niczego mi nie zabrakło. Może nie ma z tego kokosów, ale na wszystko wystarcza. Mama prowadzi mały sklepik spożywczy za rogiem, więc pewnie też niedługo będzie musiała wyjść zmienić pracownice. Myślicie, że z własnego biznesu można zarobić krocie? Mylicie się.

Biorąc do ust ostatni kęs jajecznicy i dopijając herbatkę, zastanawiam się, którą z książek dziś przeczytać. Tęsknie za murami szkoły i tym, że każdy dzień miałem w zasadzie w pełni zaplanowany. Teraz nieco się nudzę, wśród mugolskich rówieśników. Zwłaszcza, że z magii poza murami Hogwartu korzystać nie można. Kto by pomyślał, że ten czas tak szybko popłynie. To już szósty rok szkoły, a wydaje się, jakbym zaledwie wczoraj słyszał ostry krzyk Tiary Przydziału, oznajmiającej, że trafiam do Gryffindoru. Znajomi z pociągu byli pewni, że trafię do Ravenclaw. Zresztą ja też tak myślałem, bo sporo czytałem o czterech domach. A jednak, jakimś trafem, zostałem przydzielony do Gryffindoru. Dopiero z czasem zrozumiałem, że odwaga, jaką w sobie skrywam, i pewność w działaniu, męstwo - to wszystko powoduje, że Ravenclaw nie byłby odpowiedni. Że jednak drzemią we mnie nie tylko spryt i książki.

Najważniejsze jest to, że czuję się dobrze jako Gryfon. Gdyby nie fakt, że rodzice bardzo mnie kochają, z wzajemnością, wolałbym jednak zostać w szkole jak najdłużej. Nawet w okresie wakacyjnym czy w czasie ferii. Ale wracam, bo tęsknię. I oni też tęsknią. Tak bardzo, jak ja teraz za szkołą. Chcę, by kolejny rok w Hogwarcie już się rozpoczął. I tą piękną myślą kończę zastanawiać się nad szkołą, ponieważ właśnie otwieram kolejny podręcznik. Co prawda czasu do rozpoczęcia nauki jest jeszcze sporo, ale ja nie chcę mieć zaległości. Już teraz przygotowuję się więc do pierwszych zajęć.