Dzwonek zabrzęczał, gdy przed Lawrencem Mundy otworzyły się drzwi do sklepu różdżkarskiego. Ten dostojnie przepchnął się przez drzwi, zawiesił swój kapelusz na haczyku przy drzwiach i z rękoma splecionymi za plecami, zaczął bez słowa przechadzać się po sklepie. Nie było tu za wiele do oglądania, różdżki nie potrzebowały reklamy by się sprzedawać toteż sklep przypominał bardziej magazyn. Inne świątynie handlu na pokątnej miały kolorowe witryny, z najlepszym towarem ułożonym na miękkich, jedwabnych poduszkach na wystawach. Ollivander poza górą towaru miał tylko kulawe krzesło i mnóstwo starych, zakurzonych pajęczyn.
-Chciałbym zakupić różdżkę.- zwrócił się w końcu do siedzącego na krześle dżentelmena. -Preferuję modele bez zdobień.

Mundy, podniósł wysoko brwi, oglądając okładkę czasopisma. Wstrętny paszkwil, znowu mieszał jego i całą instytucję ministerstwa z błotem. Wyglądało na to że nie wyjdzie z tej rozmowy z twarzą, a zaprzeczając mógł tylko pogrążyć się jeszcze bardziej.
-Owszem, to ja. Ta sprawa zresztą związana jest z malfunkcją różdżki.- Zrobił krótką pauzę, i zamyślony spojrzał przez okno na zewnątrz sklepu. -Prawdopodobnie nadwyrężyłem ją, przez te wszystkie lata używania i zwróciła zaklęcie które rzuciłem przeciwko mnie. Stałem wtedy pomiędzy zamachowcami a tłumem, i eksplozja wywołana przez tą... Usterkę! Uratowała mi życie, i pogrążyła tych wszystkich biedaków.- Spojrzał zawstydzony w oczy Ollivandera. -Ale rozumie pan, jak bardzo czarodziej przyzwyczaja się do różdżki... Ufałem jej bezgranicznie, i nawet nie pomyślałem o tym żeby bardziej o nią dbać.
Z rękoma założony za plecami, i grobowym wyrazem twarzy, zrobił jeszcze jedno okrążenie dookoła sklepikarza zanim wrócił do sedna sprawy.
-Tarnina, szpon hipogryfa, 11 cali, bez zdobień. Taką różdżkę zrobił pan dla mnie sześćdziesiąt lat temu, i chciałbym dostać idealną kopię.

Od wydarzeń w Hogsmeade minęło już dużo czasu, choć jakby się nad tym zastanowić - wcale nie tak dużo. Nie tyle, by ludzie zapomnieli, by zaleczyli rany na duszy, bo jak sam Jewgienij się przekonał, te na ciele miały się już coraz lepiej. poparzone ręce, utrata nowego kapelusza i zwęglona różdżka. Tyle przyszło mu zapłacić za obecność na marszu, którego nawet nie popierał. nie mógł się jednak dziwić temu, że go tam wysłano. Skoro doszło do takiej burdy, jasnym było, że byli tam potrzebni. Tylko... Jak im właściwie poszło? Ano, chujowo.
Do tej pory nie wiedział, gdzie mózg miał Alistair Prewett, przez którego omal nie zginął zarówno Jewgienij, jego kumpel Elliot, jak i dwie uczennice, których losem bądź, co bądź musiał przejmować się jego młodszy brat. Do cholery jasnej, na samo wspomnienie coś się w nim gotowało!
Kiedy tylko przyszedł list z Ministerstwa zawierający w sobie dofinansowanie, o które się starał odetchnął z ulgą. Nie miał zamiaru płacić za nową różdżkę, skoro utracił ją przez pracę. Tyle mu się chociaż należało, czyż nie? W pierwszy wolny dzień zgarnął więc marynarkę i portfel, po czym ruszył wprost do sklepu Ollivandera, z którego odpowiedź dotarła do niego zaledwie kilka dni wcześniej. Wszedł do środka i rozejrzał się po pomieszczeniu, nigdy wcześniej się w nim nie znajdując. Swoją różdżkę kupił w Rosji, wiele lat temu. Tutaj jeszcze nie miał okazji się pojawić. Przywitał się skinieniem głowy ze sprzedawcą i wyjaśnił, po co przyszedł. Chciał różdżkę z włóknem ze smoczego serca. Najlepiej wykonaną z berberysu. Długość i sztywność nie miały znaczenia, wychodził z założenia, że odpowiednia różdżka sama go wybierze i nie będzie musiał się przejmować takimi szczegółami.