Szedł całą drogę zastanawiając się, czy aby na pewno był to dobry pomysł. Fakt faktem, na początku podjarał się tym, o czym mówił mu Vakel i nawet napisał list do tej jego znajomej. Potem zaczęło to wszystko do niego docierać i pojawiły się wątpliwości. Kiedy snuł się po ulicach Londynu w kierunku biblioteki czuł jedynie zmęczenie po pracy i wszystkie pytania musiał zostawić na inny dzień. Nie miał na nie najzwyczajniej w świecie siły i postanowił pomyśleć o tym kiedy indziej. O ile w ogóle będzie myślał. Bo prawdę mówiąc - była to chyba jego jedyna szansa na zrealizowanie celu, jaki sobie postawił. Obaj Bułhakowowie wiedzieli, że inaczej się po prostu nie da. Z resztą - nikt nie posuwałby się tak daleko, gdyby nie było nad nim czegoś, co wymagało tak ogromnego poświęcenia.
Spojrzał ostatni raz na list od przyjaciółki Vaksilija i schował go sobie do kieszeni. Poprawił płaszcz i wrzucając w śnieg peta odetchnął dwa razy. No nic, będzie musiał przesiedzieć na tym wieczorku poetyckim i niczego nie rozwalić, żeby móc porozmawiać z kobietą, która miała mu pomóc. Wszedł do środka i rozejrzał się po całym pomieszczeniu - nie zdziwiło go, że jeszcze nikt się nie pojawił. Ba, był święcie przekonany, że wielu było takich jak on, co to do biblioteki chadzali tylko jak naprawdę m u s i e l i.

Tiffany było dzisiaj wszędzie pełno! Musiała dopiąć wszystko na ostatni guziczek, żeby wszystko wyglądało bardzo profesjonalnie. W ramach promocji wydarzenia napisała nawet w Proroku Codziennym specjalną notatkę dotyczącą daty i miejsca spotkania i liczyła na to, że tak często wybierana gazeta przyniesie jej wydarzeniu chociaż odrobinę chętnych. Wbrew wszystkiemu wcale nie przejmowała się tym, że do biblioteki miał zawitać dzisiaj również niejaki Jewgienij, brat jej dobrego przyjaciela. Książka, o którą ta dwójka poprosiła była niebezpieczna, ale nie odmówiła. Miała z młodszym Bułhakowem bardzo dobre stosunki ze względu na to, że oboje należeli przez rok do Stowarzyszenia. Swoją drogą, za jego zgodą miała odczytać dzisiaj jeden z wierszy tego wiecznie zabieganego przygłupa w muszce. Ciekawe, czy jego kochanek o tym wiedział? Spodziewała się go raczej pod koniec, z kapturem na głowie i nożem w kieszeni, bo takie właśnie miała wyobrażenie niebezpiecznych typów spod ciemnej gwiazdy, ale pan policjant zjawił się nawet wcześniej niż inni! Chamber nie wiedziała jak zapowiedziany jegomość wygląda, więc przywitała się z nim normalnie.
- Witam serdecznie! Wydarzenie się jeszcze nie zaczęło, przyszedł pan trochę wcześniej. Może poczęstuje się pan serniczkiem? Sama go piekłam. - zniżyła głos do szeptu - Nie cierpię rodzynek. - postawiła tacę z pokrojonym ciastem obok zakupionych wcześniej miodowych ciasteczek. - Według przepisu mojej maman, cudowna sprawa!
Posłała mu uśmiech wyjątkowo ciepły i pozytywny, zupełnie nieświadoma tego, że stoi obok niej seryjny morderca. Był taki przystojny! Co te Bułeczki w sobie miały, że tak do nich wzdychała?! Nie miał obrączki, jak Vakel! Ciekawe, czy też podrywał i grzmocił wszystko co się rusza, czy jednak był typem szukającym ustatkowania? Ciekawiło ja to z oczywistych względów.

To nie tak, że czuł się nieswojo w bibliotece. Bez przesady, po prostu nie był w żadnej od bardzo dawna i nie do końca wiedział, jak się zachowywać. Na wieczorku poetyckim tym bardziej nigdy nie był, więc stał jak kłoda w jednym miejscu i przyglądał się wszystkiemu z ubocza. Poustawiane krzesełka, stoliki, miejsce dla wygłaszającego. Czy tak właśnie wyglądało życie Vakela, gdy jego nie było obok? Czy to było coś, co sprawiało mu przyjemność? Gienuszka poczuł się dziwnie na myśl, że jego brat ma swoje własne życie, gdzieś tam, z daleka od niego. Nie podobała mu się ta myśl, chciał go mieć dla siebie, tylko i wyłącznie. W tę potrzebę wpisywało się także bycie centrum jego świata i zarządzanie wszystkim, co się w nim działo.
Mlasnął cicho i westchnął szykując się na najnudniejszy wieczór w swoim życiu, gdy usłyszał kobiecy głos, najwidoczniej skierowany właśnie do niego. Odwrócił głowę i spojrzał na dziewczę badawczo, zastanawiając się, czy była tą personą, z którą korespondował, czy nie. Przy okazji oceniał jej atrakcyjność, zupełnie tak, jak robią to kobiety mierząc wzrokiem swoją rywalkę. Po chwili się opamiętał. Do cholery jasnej, czy on już postradał zmysły? Nie było kobiety, która byłaby dla Vaksilija ważniejsza niż on. przynajmniej nie tutaj, w Wielkiej Brytanii. Myśl o pani M. po prostu wyrzucił z głowy.
- Wcześniej? - Powiedział prawie jęcząc. Odruchowo spojrzał na zegarek i zaklął siarczyście w myślach. Dosyć, że będzie się nudził przez całe wydarzenie to jeszcze przyszedł za w c z e ś n i e. Chciał przywalić sobie otwartą dłonią prosto w twarz. Zaraz, co ona powiedziała? Serniczek? Rodzynki? Maman? Co do...
- Bardzo chętnie. - Odpowiedział, jakby automatycznie, bo nie do końca nadążył za natłokiem słów kobiety. - Też ich nie lubię. - Dodał, gdy sens jej słów powoli układał mu się w głowie. A przynajmniej myślał, że o to właśnie jej chodziło. Na uśmiech odpowiedział tym samym, choć dużo bardziej zdystansowanym i naprawdę się postarał, by w tej jednej chwili nie wyglądać, jak psychopata. Z resztą, całą powagę odbierał mu fakt, że memłał w ustach kawałek sernika.
Przerażający pan morderca, nie ma co.

Magiczne wydarzenie kulturalne podobnego kalibru nie mogło obejść się bez obecności nikomu właściwie znanej, szarej myszki Vasquez. Może i była jedynie prostą, nierzucającą się w oczy sprzedawczynią na Pokątnej, ale uważała, iż duchowo w istocie przynależy do klasy wyższej, wykształconej, mogącej pochwalić się erudycją czy znajomością sztuki i literatury. Racja, podobna wiedza na co dzień na nic się nie zdawała, czasem wręcz mogła utrudniać życie swymi natrętnymi wdziękami lecz było to bez znaczenia tak długo jak tylko wprowadzało malutką, żywą iskierkę światła i spełnienia w nudną, mdłą egzystencję Estelle.
- Byłam pewna, że mnie wystawisz - mruknęła pod nosem, lustrując ukradkiem jej nowo przybyłego towarzysza dzisiejszej wyprawy.
William Longbottom. Czy zapraszając go na dzisiejszy wieczór spodziewała się, że przyjmie zaproszenie? Zaraz. Czy mężczyzna właściwie posiadał jakiekolwiek prawo do odmowy?
- Wiesz, co bym ci zrobiła gdybyś nie przyszedł, prawda?
Nie szczędziła mu opisów poszukiwań jego osoby, tortur i kar jakie dla niego obmyśliła. Fakt, przysporzyłoby to Estelle całkiem sporo frajdy, nie mniej jednak była wdzięczna za to, iż William koniec końców dał się wyciągnąć na ten wieczór.
Gdy we dwójkę zawitali do holu biblioteki, ich oczom okazała się spora, przestrzenna sala wypełniona krzesłami, czekającymi na gości. Ich uwadze nie umknęły również stoliki z najprawdopodobniej ciepłą herbatą oraz ciastka. Och, gdyby tylko wiedziała, zgłosiłaby się do pomocy przy poczęstunku. Może mogłaby pochwalić się swoimi wypiekami?
A niech ją! Tego właśnie się obawiała. Nie zastali zbyt wielu gości, więc ku jej przerażeniu nie uda im się wtopić w tłum i uniknąć zagadkowych spojrzeń rzucanych z ukosa. Miała szczerą nadzieję, że nikt do nich nie podejdzie i nie wda się w nazbyt szczegółową konwersację. Może gdyby zjawiła się sama, byłoby znacznie prościej? William zwracał na siebie uwagę, jakkolwiek nie próbowałby temu zaprzeczać. Cholernie wysoki i ta twarz naczelnego bawidamka na dworze królewskim. Trudno. Było już za późno.

Wieczór poetycki... Cóż, kobiety wiedzą jak umilić czas mężczyznom. W końcu czemu miałby zostać w domu i... poczytać książkę, napić się albo po prostu wyjść ze znajomymi na bilard... No dobrze, niech będzie. Tak naprawdę nie miał nic przeciwko takiemu wyjściu. Od kilku dobrych miesięcy coraz bardziej wtapiał się w kręgi przestępcze i taka... miła odskocznia nie była niczym zły, ba. Była czymś porządnym! Ubrany w porządny strój, wymyty i wyczesany (nie, brody nie zgolił) czuł się jak stary dobry William Longbottom, idealny syn oraz uczeń. Wiedział co prawda, że jest to tylko chwilowe, ale czemuż by nie nacieszyć się chwilą?
Na umówionym miejscu stawił się punktualnie i z gracją godną prawdziwego dżentelmena ukłonił się przed Estelle delikatnie muskając jej dłoń swymi ustami. Jak się bawić to się bawić! Czy martwił się gadaniem wśród swoich nowych "przyjaciół"? Całkowicie nie. Mógł powiedzieć, że chce ją okraść, wykorzystać... były dosłownie setki rzeczy, które mógłby naprędce rzucić. Teraz nie miał ochoty się tym kłopotać, wolał cieszyć się chwilą wolności.
-Wystawisz? Panno Vasquez, cóż to za słowa! Przecież nie mógłbym Cię wystawić... Niezależnie od tego, czym mi groziłaś ostatnimi czasy zrobiłem to z wielką przyjemnością! ... A tak poza tym, wyglądasz dzisiaj olśniewająco. - po tych słowach delikatnie się do niej uśmiechnął, a następnie podsunął jej swe ramie, aby wkroczyli tam iście teatralnie!
„Dość mało osób”. Tak oto skomentował obecny san stali, ale nie przejął się tym w żadnym stopniu. Był to w końcu dopiero początek wieczoru, a więc większość gości z pewnością dopiero się zjawi. Zapewne chcieli mieć „niesamowite wejście”. William cenił sobie prywatność, ale nie namawiał do niej innych. W końcu każdy jest takim, jakim go stworzono, a tak błahych rzeczy nie ma sensu poprawiać… przynajmniej w takiej sytuacji.
-Hm… chcesz coś zjeść? Przyjrzeć się książkom… a może zajmiemy już miejsca? – rzekł po czym spojrzał na swą dzisiejszą partnerkę pytającym spojrzeniem. Skoro miał jej dzisiaj towarzyszyć musiał się postarać, aby nie pożałowała tej decyzji. Miły, szarmancki, pomocny... właśnie tego uczył go ojciec. Bądź co bądź zawsze uważnie słuchał tego, co miał mu do powiedzenia. Nauka nie poszła w las!

Uśmiechnęła się do Bułhakowa przyjaźnie. Można powiedzieć, że bardzo przyjaźnie. Do tego stopnia, że można było posądzić ją o próbę poderwania przystojnego czarodzieja, a przecież wcale tego nie chciała... prawda? W każdym razie, szczerzyła się do niego głupio, obserwując jak ten wesoło pałaszuje serniczek będący jej własnym dziełem, z czego jako zupełna sierota jeżeli o gotowanie i pieczenie chodzi była bardzo dumna, po czym wreszcie wydusiła z siebie:
- Tiffany Chamber. - i wyciągnęła rękę z nadzieją, że Jewgienij przynajmniej z grzeczności ją uściśnie, bo trzymanie jej w powietrzu tylko po to, żeby po chwili zabrać było wyjątkowo niezręczne. Nie miała pojęcia jak wygląda osoba, z którą miała się dzisiaj wymienić i nie podejrzewała, aby miała zjawić się na wieczorek. Spodziewała się przybycia czarnoksiężnika nieco później, kiedy będzie już sprzątała salę. Nie wiedziała również, czy Vaksilij ją opisał, więc nic dziwnego, że wynikiem ich niezbyt rozgarniętych działań stała się ta dziwaczna sytuacja. Zgodziła się na to wszystko właściwie tylko i wyłącznie ze względu na swojego przyjaciela, bo wykradanie książek z zakazanych działów mogło pozbawić ją jedynego źródła utrzymania, więc świadomość takiego braku profesjonalizmu była cóż... upokarzająca.
Zupełnie nie przeszkadzały jej delikatne braki w obyciu Rosjanina, więc stwierdziwszy, że słucha jej i nie ucieka - kontynuowała swoją wypowiedź.
- Wydaje mi się, że dzisiejszy wieczorek nie ściągnie tylu osób co dawniej, niestety. Kiedy jeszcze brał w nich udział Bułhakow wszystko wyglądało inaczej, ale dzisiaj mogę co najwyżej przeczytać kilka jego wierszy miłosnych lub erotyków. - westchnęła lekko. - Ojej, schodzą się goście!
Uśmiechnęła się również do nowo przybyłych, a także skinęła głową do stałych bywalców takich imprez, bo siłą rzeczy musiała kojarzyć ich przynajmniej z widzenia, no i - co w tym przypadku najważniejsze: była tutaj głównym organizatorem. Głównym organizatorem, który nagle poczuł presję związaną z musem poprowadzenia takiego wydarzenia i błyskawicznie poczerwieniał na lekko pulchnej twarzyczce.

Obserwował uśmiech kobiety wciskając w siebie kolejne gryzy pysznego serniczka. Musiał przyznać - wyszedł jej znakomicie, choć przecież nie przepadał za słodyczami. Lustrował ją od góry do dołu i oceniał. Kim była dla Vakela? Nazwał ją swoją dobrą przyjaciółką, ale co miał dokładnie na myśli? Czy  drobna bibliotekarka mogła być kolejną kochanką jego brata? Czy powinien być o nią zazdrosny i czuć się poniżony, że to właśnie ona ma mu pomóc?
Kiedy wyciągnęła w jego stronę dłoń, szybko wytarł swoją w chusteczkę i dopiero wtedy złapał jej rękę. Ścisnął zdecydowanie, ale nie za mocno, żeby nie zgnieść drobniutkich paluszków, na których zawiesił swój wzrok.
- Jewgienij Bułhakow. - Przedstawił się i jeszcze przez chwilę nie wypuszczał jej dłoni. Trzymał ją być może trochę za długo, tonąc w spojrzeniu kobiety i badając każdy najmniejszy ruch mięśni jej twarzy. Dopiero potem wypuścił powietrze, odsunął się nieznacznie i nawet uśmiechnął. Nie wiedział, jakim typem człowieka była. Czy kradzież książki to dla niej błahostka, czy może własnie łamała swój kręgosłup moralny tylko po to, by spełnić prośbę Vaksilija. Jeżeli to drugie - cóż, musiał przyznać, że był ze swojego brata dumny. Choć przecież to on, Jewgienij, powinien mieć takie kontakty. I, jakby się zastanowić, miał. Jakieś. Nie był jednak przekonany, czy ludzie, z którymi się zadawał byli w stanie dać mu wiele. Dać mu wszystko, czego zażądał. Z wyjątkiem Vakela, oczywiście.
- Wiersze miłosne i erotyki. - Powstrzymał parsknięcie. Zapowiadało się ciekawie, na pewno będzie miał się z czego śmiać w najbliższym czasie i nie omieszka napisać do Vakela pięknego, wyśmiewającego go listu.
- Może nie będzie tak źle, panno Chamber. - Powiedział rozglądając się po sali i dostrzegając zbierających się ludzi. Uśmiechnął się do niej wskazując na przybyłych. - Powinienem chyba życzyć powodzenia.

Nad wyraz oficjalny komentarz Williama skwitowała teatralnym wywróceniem oczu i pokręceniem głowy. Nie cisnęła jednakże niczym perfidnym, jako iż w holu znajdowała się jedynie czwórka gości i siłą rzeczy w podobnej ciszy wolała nie wdawać się w żadne przekomarzanki ani swawolne dyskusje. Estelle bowiem w towarzystwie dbała o swój wizerunek i opinię niedostępnej damy, którą w rzeczywistości właściwie nie była. Nie poświęciła bibliotekarce i nieznajomemu panie bagiecie zbyt wiele uwagi i była szczerze wdzięczna za to, że i oni byli na tyle zaabsorbowani konwersacją, iż w ich stronę nawet nie zerknęli. Estelle spojrzała na Willa i zmarszczyła w skupieniu czoło. Intensywnie myślała nad rzuconymi przez mężczyznę propozycjami, ale podjęcie decyzji zajęło jej dłuższą chwilkę.
-Chodź, zobaczymy ten cały poczęstunek - podchodząc do stolików, zmrużyła oczy i konspiracyjnie przyglądała się wystawionym ciastom i ciasteczkom. Nie mogła nacieszyć się zbyt długo swym wnikliwym śledztwem, do holu powoli zaczęli schodzić się inni goście. Estelle niemalże odruchowo stanęła u boku Williama i założywszy nonszalancko ręce na piersi, rozpoczęła proces finezyjnej lustracji barwnych i kolorowych postaci, nie chcąc aby żaden detal umknął jej uwadze. Ku umiarkowanemu zaskoczeniu Vasquezówny, na Wieczorku pojawiła się również cioteczka Ruth, która swoje (niepewne wtedy) przyjście zapowiedziała jej już dawno temu. Estelle nie przyznała się Williamowi, iż ktoś z jego rodziny pojawi się na dzisiejszym spotkaniu, nie była pewna czy aby to nie wpłynęło na decyzję dotyczącą towarzyszenia jej na imprezie. Ciekawa jego reakcji, zerkała to w jego kierunku, to w stronę zbliżającej się do nich Ruth.
-Witaj ciociu, zobacz kogo przyprowadziłam - odezwała się z dosyć niecodzienną nutą dumy w głosie, tak jakby faktycznie chwaliła się kobiecie z... no właśnie, z czego? Skłamałaby mówiąc, iż zapatrywania Pani Longbottom również nie była ciekawa - wszak o ich wspólnej znajomości nigdy nie wspominała, czekając na lepsze czasy i ewentualne rozwinięcie lub pogłębienie się relacji.
-Wiem, świat jest mały -wzruszyła ramionami, prostując się i racząc dwójkę ukontentowanym grymasem twarzy.

Przybierając oficjalny ton oraz utrzymując na twarzy iście perfekcyjnie noszalancką minę Will czuł się niczym nastolatek, który jeszcze kilka lat temu brał udział w różnych balach organizowanych przez jego rodzinę lub też przyjaciół Longbottomów. Na twarzy samoistnie pojawił mu się szeroki uśmiech, a w oczach zaczęły tańczyć wesołe ogniki. To było jak gra. Gra, w której nie brał udziału od dzieciństwa. Przebywając na ulicy oraz w różnych spelunach zapomniał już jakie to uczucie przebywać w tak zwanych wyższych sferach. Nie myślmy jednak, że mu tego brakowało, nic z tych rzeczy. Po prostu było to miłą odskocznią. Nie miał jednak zamiaru odrzucać drogi, którą wybrał, gdyż dawała mu ona szansę na spełnienie swoich marzeń. Świat wolny od zła... czy można było mieć lepszy cel w życiu? Wiedział, że będzie to droga trudna, że nie raz będzie musiał użyć siły, a jeszcze częściej postawić na szali swoje życie, ale póki oddychał, a jego serce wybijało równy rytm (nie, nie mówię tutaj o arytmii serca).
Wróćmy jednak do obecnej sytuacji. Mężczyzna posłał Este rozbawione spojrzenie widząc jak zareagowała na jego "nowe ja". Oczywiście nie miał zamiaru zachowywać się tak cały czas, nie chciał, aby partnerka czuła się skrępowana. Na razie jednak czuł się w tej roli doskonale, a więc miał zamiar chociaż przez chwilę kontynuować tę małą grę.
-Dobrze, w takim razie chodźmy! - rzekł po czym nadal ujmując przyjaciółkę za ramię ruszył w stonę poczęstunku. Co prawda nie był głodny, ale widok wszystkich tych smakołyków sprawił, że poczuł delikatne ssanie żołądka. Swoisty odwyk, jaki teraz przeżywał sprawiał, że porządne jedzenie oraz jego aromat skutecznie przypominały mu o tym, że na co dzień może co najwyżej liczyć na trzeciorzędną zupę, którą przygotowano z przeterminowanych warzyw, o ile to w ogóle były kiedykolwiek warzywa. Niestety nie było mu dane dłużej delektować się tym widokiem lub też smakiem, gdyż nagle pojawiła się przed nimi... jego ciotka, Ruth McDonald. Gdyby tylko nie skupiał się na posiłkach może dostrzegłby ją w porę i jakoś się ulotnił, ale teraz nie miał większego wyboru. Trzeba było "stawić jej czoła". Na szczęście jednak na razie rodzina nie wiedziała o jego obecnym "życiu" ustawionym przez wierchuszkę ministerstwa. Ich wiedza ograniczała się do tego, że syn zaprzestał kontaktów z rodziną, a teraz... no właśnie, co teraz? Mówiąc szczerze William sam nie był pewien, wszystko się okaże z biegiem czasu. Musiał jednak stąpać ostrożnie, aby nie powiedzieć za dużo, w końcu praca jego ciotki nie była szczególnie przychylna jego tajnym zadaniom.
-Witaj ciociu, wyglądasz dzisiaj olśniewająco... Zresztą jak zawsze. Przyszłaś tutaj zawodowo czy prywatnie? - rzekł po czym posłał jej czarujący uśmiech, jakimi to raczył ją kiedyś, gdy był jeszcze nastolatkiem. W zasadzie, może nie będzie tak źle? W końcu z siostrą swego ojca zawsze utrzymywał bardzo dobre kontakty. Teraz jednak pozostawało mu rozpocząć konwersację i liczyć na swoje zdolności.

Całkiem przyjemnie, pomyślał Brian idąc dość spiesznym krokiem przez ulicę Pokątną. Postanowił się zabawić przed swoim wyjazdem do Hogwartu. W końcu tam, wbrew pozorom, mogło być o wiele nudniej. No, jakby nie było będzie tam totalnie uziemiony. Wiedział oczywiście z czym wiąże się posada nauczyciela w Hogwarcie. Po prostu chciał się porządnie wyszaleć przed wyjazdem. O.
Dlatego szedł na wieczorek poetycki.
Sztuka dla niego była czymś, jeśli dało się to przeliczyć na pieniądze. Jednak jako handlarz obrazów i innych dzieł, przyzwyczaił się do chodzenia na wydarzenia kulturalne. Co prawda to tutaj nie było niczym szałowym, ale nic lepszego nie miało miejsca w dzisiejszym dniu.
Wszedł do biblioteki i ogarnął wzrokiem spojrzenie. Do jego uszu doleciała nastrojowa muzyczka. Dojrzał kilka znanych mu twarzy, aczkolwiek nie wiedział, czy ktoś go rozpozna. Skinął głową do swojego byłego klienta, który akurat przechodził. Sam po chwili zajął miejsce w przedostatnim rzędzie, uprzednio zaopatrzywszy się w filiżankę z herbatą. No to czas się zrelaksować, Brajanku.

Pobladła na twarzy. Powinna poznać Rosjanina po akcencie, to prawda, ale najwyraźniej była tak skupiona na wszystkim innym dookoła, że popełniła tak karygodny błąd. Z tego powodu Jewgienij mógł dostrzec w jej spłoszonych oczach dużą dawkę niepewności. Tiffany była łatwa do zmanipulowania, jeżeli wiedziało się od której strony ją podejść, w czym nie było trudno się wprawić - właściwie każdy mężczyzna powinien szybko dojść do wniosku, że bibliotekarka jest wyjątkowo zdesperowana jeżeli chodzi o poszukiwanie mężczyzny na stałe, a próby umówienia się z kimkolwiek kończyły się druzgocącym niepowodzeniem, więc dłuższy kontakt, jaki nawiązała z jego bratem był wystarczający, by tego głupola przekabacić na swoją stronę.
- Czy mam uznać ten głupiutki uśmieszek za ich krytykę przed usłyszeniem któregokolwiek? - pokręciła głową. - Zostałam uprzedzona, że jest pan trudny w obyciu, ale nie podejrzewałam, że jest pan upośledzony w kwestiach artystycznych. Oczywiście, że nie będzie źle, wszakże pana brat publikował już swoją poezję na łamach amerykańskich gazet i wiersze skierowane ku pani M. cieszyły się sporym uznaniem krytyków. Chyba, to powinien pan, panie Bułhakow... usiąść w pierwszym rzędzie i dać ponieść się uczuciom, które kierują poczynaniami pana brata. Może to pana trochę otworzy. - zabrała rękę, mrugnęła do niego i odeszła w ciszy, jakby w ogóle nie przejęta całą tą sytuacją, po czym wypuściła z siebie powietrze, dając w ten sposób ujście nazbieranym nerwom. Uff, to było... ciężkie! Ale nie da się zgnoić, co to, to nie! Spadaj na bambus, wredny dziadzie. Poprawiła włoski, odetchnęła i zdecydowanym krokiem weszła na przygotowany podest. Poczekała moment na to, aż zebrane osoby ucichną, kończąc rozpoczęte rozmowy i uśmiechnęła się.
- Witam wszystkich zebranych bardzo serdecznie. Nazywam się Tiffany Chamber i jestem przewodniczącą Brytyjskiego oddziału Stowarzyszenia Magicznych Literatów, oraz pracownicą Biblioteki Magicznej, w której obecnie się znajdujemy. Rozpoznaję dziś na widowni wiele twarzy, kojarzonych przeze mnie właśnie z cyklicznych wieczorków, które odbywały się tutaj w zeszłych latach i mam nadzieję, że tak jak ja cieszycie się z ich wznowienia. - zamrugała. Dziwnie jej było przemawiać to tak dużej ilości osób, ale chciała pokazać zarówno stowarzyszenie, jak i bibliotekę od jak najlepszej strony. - Nie wiem czy zdajecie sobie z tego sprawę, ale ich historia sięga już czasów mojego wczesnego dzieciństwa i uważam za wielki honor fakt, iż teraz ja mam przyjemność otwierać wydarzenie, które swoje początki miało, kiedy ja nie uczęszczałam nawet do Hogwartu. Przywracając tak specyficzne wydarzenie do życia miałam marzenie, aby wieczorki poetyckie stały się całkowicie otwarte i przyjmowało zarówno początkujących we władaniu piórem, jak i w tej dziedzinie wprawionych. Jeżeli ktoś na sali jest debiutantem i jeszcze nie zgłosił chęci do wystąpienia - tu wskazała uprzejmie na znajomego w kapelusiku, siedzącego przy kiermaszu - niech zgłosi to u mojego kolegi Charles'a. My tym czasem zaprośmy gorącymi brawami pierwszą osobę, która odważyła się zgłosić przez nas formularz - Bellę Grec. - i to mówiąc, delikatnie klaszcząc usunęła się na bok widowni.