Skinął głową, chociaż wewnętrznie miał lekko wywalone na tą konkretną potrzebę. Tak czy siak na pokaz smoków nikt jej z Hogwartu nie puści, bo sama Dorothea załatwiła to tylko po znajomości, a ojca Wittermore nikt nie lubił. Bułhakow planował nawet zaproszenie go na wspólne polowanie i przypadkowe zestrzelenie frajera z kuszy, żeby Kaylin mogła spełnić te swoje marzenia o dalekich podróżach. Zniknęłaby mu z oczu, ale szczęśliwa.
Haha, dobre sobie. Był zbyt samolubnym kutasem, żeby jej na to pozwolić.
- Ah, rozumiem, rozumiem. Nie chcę cię już przygnębiać tematem Malfoyów, więc preferowałbym jego zmianę na coś lżejszego i przyjemniejszego. Czujesz się gotowa na swój wakacyjny wyjazd? - zapytał wesolutko, odbierając ich wcześniejsze zamówienia, których treści już nie pamiętam, ale czy to ma jakiekolwiek znaczenie? Po prostu założę w tym poście, że Bułhakow zamówił sobie herbatę. Białą, bo akurat na nią miał ochotę, a teraz siedzi i wpatruje się w filiżankę, narzekając w myślach na wszystko co z nią związane, bo "sam zrobiłby to przynajmniej dziesięć razy lepiej". Polecam ciasteczka orkiszowe w miodzie. Nie zabijaj mnie.

Była mu naprawdę wdzięczna za zmianę tematu, który w domu i tak jest straszliwie roztrząsany. Uśmiechnęła się więc delikatnie i od razu podekscytowała, bo zadane pytanie dotyczyło czegoś, czym ostatnimi czasy po prostu żyłą.
- Och, tak. Umówiłam się już z profesorem Fraserem na dodatkowe zajęcia po lekcjach dotyczące hipogryfów. Ma mi przybliżyć ich zachowania i zasady postępowania z nimi. Wie pan, dokładniej. Bo to, co omawiamy na lekcjach jest po prostu pobieżne. No i skończyłam niedawno kolejną książkę, w której dowiedziałam się kilku ciekawych rzeczy. Wiem, że do wakacji jest jeszcze bardzo dużo czasu, ale prawdę mówiąc, już nie mogę się doczekać. Szkoda, że nie będzie pan mógł tam ze mną pojechać. Postaram się jednak pana nie zawieść i wynieść z tego wyjazdu jak najwięcej. Jestem panu naprawdę wdzięczna za tę możliwość. Gdyby nie pan z pewnością nie odważyłabym się na taki projekt, zwłaszcza, że jeszcze nie skończyłam Hogwartu i nikt tak naprawdę nie traktuje mnie poważnie. - Wpadła w słowotok, a oczy zaświeciły jej się z radości. Zjadła swoją babeczkę i dopiła herbatkę. Nie zabiję cię, ale nie rób tego więcej. Rób mi dobrze, proszę.

Coś nim szarpnęło w tej małej, za ciasnej na ego numerologa klatce, którą zbudował wokół siebie na potrzebę zachowania twarzy jako nauczyciel w najbardziej prestiżowej szkole, przynajmniej w tej części Europy. Rosja wciąż przecież znajdowała się z tym lekko już umartwionym, choć wciąż bijącym w niespokojnym rytmie sercu. Nie spojrzał na nią ostro, nie wykrzywił twarzy wysłuchał słów o tym cholernym Szkocie. Mógł być Fraserem, ale to wciąż był klan mugolski, a bycie częścią martwej już społeczności robiła na nim tyle wrażenia, co wciąż paskudny smak puddingu na wczorajszym śniadaniu.
Mówiła mu wciąż te same, oklepane formułki o tym, że wiele wyniosła z książek i czegoś tam jeszcze, ale co? Cóż z tego wyniosłaś, Wittermore? Dlaczego nie śmiałaś podzielić się czymś konkretnym, jakby napływająca do twojej czaszki wiedza ginęła gdzieś w tej pustce, nie zachowując się wcale. Bułhakow nie mógł cię posiąść, z czego zdawaliście sobie sprawę oboje i najprawdopodobniej nigdy nie posiądzie, bo ryzyko z tym związanie nie było warte jednej nocy z kobietą niedoświadczoną i przerażoną wszystkim, nie wiedzącą czego sama chce i nie potrafiącą zaspokoić go tak, jak te dojrzalsze, które przeżyły już wiele. Nie znaczyło to, że zupełnie jej nie pożądał, ale...
Po prostu chciał, żeby się od niego uzależniła. Żeby skakała jak jej zagra. Chciał utworzyć z niej księżniczkę na miarę panny Black, tak pięknie przemykającej po szkolnym korytarzu, przyciągającą spojrzenie każdego chłopaka, jak ją mijał. To ona mogłaby wybrać któregoś z nich, a nie nie apodyktyczny ojciec. I wtedy dotarło do niego, że kierowała nim nie tylko sympatia do Krukonki, ale i nienawiść do człowieka, któremu była oddana i którego bała się tak jak on Vladimira. Ha, Kenneth nie był godzien tego porównania. Głowa rodziny Bułhakow siała postrach od Wisły po Ural, a nie na terenie domostwa, w którym uwięził i gnębił mugolskiego pochodzenia żonę.
Czuł się zagoniony mentalnie w kozi róg. Przez samego, kurwa, siebie. Wittermore, był tutaj z Wittermore. Lubiłaś opowieści, prawda? Lubiłaś jego opowieści, słodka kruszyno. Przemógł się. Tyle mógł dla niej zrobić.
- Odkąd objąłem posadę nauczycielską, uważałem za jeden z najważniejszych błędów placówki traktowanie niemal dorosłych ludzi jak dzieci z roczników pierwszych. Mam tu na myśli nawet to, jak przerażającym jest fakt, iż osoby muszące prosić mnie o wypuszczenie ich z sali do łazienki muszą zadecydować o tym z czego napiszą egzamin decydujący o całym ich życiu na terenie ich kraju. Owutemów nie da się przecież poprawić. W Koldovstoretzie, gdzie miałem okazję się nauczać wszystko to wyglądało inaczej. Uczniowie wybierali się wgłąb syberyjskiego lasu raz w tygodniu, polując na dzikie zwierzęta za pomocą zaklęć uznawanych w Wielkiej Brytanii za nielegalne, ponieważ tutaj stosowano je tylko na ludziach. Zabawna różnica, prawda? - upił łyk ze swojej filiżanki, ale nie dał jej czasu na odpowiedź, ponieważ od razu po tym monolog kontynuował, nie dając Kaylin nawet przetrawić wstępnie wypowiedzianych słów. Rzadko traktował ją jako kogoś, z kim mógł podyskutować na równi, a podjęcie się tematów takich jak błędy w systemie szkolnictwa, systemie prawnym na wyspach i zaklęć uśmiercających było poważnym zachwianiem relacji nauczyciela z uczennicą klasy szóstej. - Niewiele mówi się o tym tutaj, na zachodzie, ale jedną z tradycji mojej szkoły jest półroczny wyjazd... na roku szóstym, ale naukę rozpoczynaliśmy w wieku lat 9, więc byłem młodszy od ciebie. Pamiętam, że trafiłem nieszczęśliwie na ciężką śnieżycę, przez którą spóźniłem się z powrotem o miesiąc, ku rozpaczy mojej rodziny. Na wschodzie uważa się to bowiem za wstyd, więc uznali mnie za zmarłego i woleli, żeby pożarły mnie wilkory. Ta przepaść, to bezstresowe wychowanie... ma z pewnością swoje zalety, ale wydaje mi się, że jesteście skazani na porażkę w bezpośrednim starciu. - szamotał się w środku bez ładu i składu, ale to nic. To przecież nic. Mogłeś uchylić jej rąbka własnych tajemnic, ten jeden, jedyny raz.

Kaylin zdecydowanie nie była osobą kompetentną do tego typu rozmowy i oboje zdawali sobie z tego sprawę. I być może właśnie dlatego coś zakuło ją w klatce piersiowej, gdy Vakel wpadł w słowotok, nie próbując nawet udawać, że mogłaby za nim nadążyć i dodać do dyskusji coś wartościowego. Coś, z czym on mógłby podyskutować. Nie miała bladego pojęcia o nauczaniu poza Wielką Brytanią, nie znała świata. Nie wiedziała nic o życiu poza murami Hogwartu i salonami, na jakie zabierał ją ojciec, robiąc pośmiewisko zarówno z siebie, jej, jak i całej rodziny. Wittermore w ostatniej chwili powstrzymała więc silną potrzebę rozpłakania się i ucieczki, zatuszowała ją przyłożeniem do ust filiżanki i... Po prostu słuchała tego, co miał jej do powiedzenia. Co mogła odpowiedzieć? I tak była w jego oczach zwykłą gówniarą, której nigdy nie traktowałby poważnie. Kaylin wiedziała, że jej pragnienia związane z nauczycielem nie miały prawa istnieć, nie miały prawa się ziścić. Nie powstrzymało to jednak napływających do głowy myśli i marzeń, nad którymi nie potrafiła zapanować.
- Wstyd to przyznać, ale ma pan rację. Nie umiem rzucić większości z poznawanych na zajęciach zaklęć, udało mi się tak naprawdę opanować tylko kilka i to takich, które ćwiczyłam w domu podczas wakacji. Żeby było śmieszniej - te sklasyfikowane jako zaklęcia szkolne, które powinno poznawać się na etapie nauki w Hogwarcie nie wychodzą mi w ogóle, podczas gdy zaklęcia trudniejsze nie sprawiają mi problemów. Ostatecznie jednak, gdyby ktoś mnie zaatakował nie miałabym szans, zginęłabym zanim zdążyłabym krzyknąć, by zawołać o pomoc. - Powiedziała tylko i wpatrywała się w niego z tym samym uwielbieniem, co zawsze. Gdy spotkali się pierwszy raz wiedziała, że nie był ideałem. Teraz, słuchając o jego niepowodzeniu przypomniała sobie o tym i jakby poczuła się lepiej. Czasem zapominała o tym, że również był człowiekiem i mylił się, popełniał błędy... Nie był Bogiem, choć za takiego go uważała. Był mężczyzną, który wiedział i potrafił dużo, ale nie znaczyło to, że był nieomylny. A mimo to, każde jego słowo było dla niej święte i gotowa była poświęcić wiele, by zastosować się do jego rad i zaleceń.

Uśmiechnął się.
- Dlatego świat został ustawiony tak, żeby miał kto cię bronić, Wittermore. Niewiele znam kobiet, które dałyby radę sprostać walce w bezpośrednim starciu, nie mówiąc już o tym, że przez cały okres kiedy podróżowałem poznałem zaledwie... jedną twórczynię zaklęć. Interesująca kobieta, ale chyba już nie żyje. - bo nie mam od niej wieści odkąd zainteresował się nią mój brat. Czy to już wkroczenie na niebezpieczny temat? Odkaszlnął zażenowany własną nieuwagą, po czym ciągnął temat złej podstawy programowej Hogwartu. - Koldovstoretz jest szkołą wyłącznie męską. Po nauczaniu tutaj i w Niewidzialnej Szkole stwierdzam, że była to opcja słuszna, bo widzę jak koedukacyjny system wpływa na zachowanie dorastających dzieci, ale w swoim obecnym położeniu niewiele mogę zdziałać. Gdybym dostał szansę, prawdopodobnie zreformowałbym wszystko, a przynajmniej zajęcia żeńskiej części na wzór tych z Beauxbaton... ale podobno mam wyjątkowo konserwatywne poglądy. Mimo wszystko wychowałem się w świecie, w którym siostrę guwernantka nauczała szycia, a nie polityki i chociaż nie do końca widziałbym was haftujące godło szkoły, to chętnie zająłbym dziewczęta chociażby tańcem. Poza kilkoma, które grają w Quidditcha, praktycznie rzecz biorąc się nie ruszacie.
Upił łyk herbaty, po czym zastanawiając się jak owa reforma wpłynęłaby na życie i obowiązki Wittermore przypomniał sobie jedną z myśli, która krążyła mu po głowie od dawna. Myśli o jej wspaniałym ojcu, wspomnianym w tej rozmowie wielokrotnie, sterującym jej życiem i losem w celu ochrony resztek swojej godności. Bez męskiego dziedzica i tak nie przedłuży nazwiska. Zacisnął palce na filiżance. Wystarczyło przecież tak niewiele, by uwolnić ją od tego brzemienia. Dwa zakazane słowa, jeden strzał z kuszy podczas polowania, poderżnięte gardło, wilcza jagoda, stare dobre uduszenie... i mogłaby wyfrunąć.
- Z czystej ciekawości, jak wyobrażasz sobie moment, w którym twój ojciec umiera, a ty z matką zostajesz sama. Możesz decydować za siebie. Szłabyś torem, który ci wytyczył, czy uciekła spełniać własne marzenia?
A marzeń miała przecież wiele. Mógł być okrutny, ale wciąż... wciąż darzył ją przecież sympatią, a tyle wystarczyło, by zrobić mały kroczek w celu zwiększenia jakości jej życia. To i trochę pieniędzy, których miał przecież pod dostatkiem, żeby mogła wyjechać, uniknąć wojny, którą jej ukochany próbuje rozpętać i być szczęśliwą. Jemu przecież by to w zupełności wystarczyło.
- Bez niego z pewnością poczułabym się w jakimś stopniu wolna. Nie sądzę więc, bym musiała uciekać, by spełniać swoje marzenia. Matka nie ma tyle odwagi, by mnie do czegoś zmusić, by mi coś nakazać. Mogłabym zadecydować o wszystkim sama. Poprowadzić rodzinę tak, jak chcę. Bez tego całego poniżania się i błagania o atencję każdego, kto nosi jedno z wielkich nazwisk. Nie zmienię tego kim jestem i w przeciwieństwie do mojego ojca zdaję sobie z tego sprawę. Gdyby go zabrakło, wydaje mi się, że życie byłoby łatwiejsze. Na swój sposób oczywiście. Mogłabym robić co chcę, a to byłby dość spory przywilej. Mogłabym...
Mogłabym przyzwolić właśnie potworowi na zrobienie czegoś, czego pożałuję do końca życia.

[koniec sesji walentynkowej]