Kaylin od małego miała wbijane wszelkie zasady zachowań i język formalny. Niemniej, nie wszedł on jej tak silnie, by nie umiała rozmawiać w sposób normalny. Choć może prędzej należałoby określić sytuację odwrotnie - nadal często zapominała się i mówiła rzeczy, których nikt na głos nie wypowiada. Dopiero przy Bułhakowie zaczęła naprawdę gryźć się w język i pilnować wypowiadanych przez siebie zdań i formuł.
- Zdecydowanie masz problem z dobieraniem słów. polecam ci najpierw pomyśleć, potem mówić. - Zaczęła wciąż pamiętając każdą ich rozmowę. Sama nie wiedziała, czemu była dla niego w tej chwili taka... Oschła, choć przecież nigdy nie należała do osób szczególnie sympatycznych. Być może zmęczenie i chęć zaznania snu działały na nią dodatkowo stresująco.
- Jeżeli się lubicie i jesteście w dobrej relacji, możesz nazywać ją po imieniu. Jeżeli Addyson nazywa cię Ururu, a nie panem Marquez, tym bardziej powinieneś się tak do niej zwracać, bo może zrobić jej się smutno. - Już nawet nie ukrywała, że wie, o kogo mu chodzi. No i przede wszystkim pamiętała, że Puchonka opowiadała o Ślizgonie właśnie używając jego imienia, a nie nazwiska. Z tego też wywnioskowała, że ich relacja jest dużo bliższa, niż gdyby miała to być zwykła, przelotna znajomość. Wittermore też od niedawna przestała nazywać Graysena Carrowem, więc nie oceniała i niedopowiadana sobie niczego. po prostu obserwowała. Nie była pewna, czy relacja Puchonki ze Ślizgonem jest najlepszym pomysłem.
- Według nowej mody, możesz być mniej formalny w tańcu z osobą, którą znasz. Według starego obyczaju... Tak po prostu nie przystoi. To zależy, jakie wartości wyznajesz.