@Theodore Callaghan

---

To zdecydowanie nie był najlepszy z jej dni. Kiedy rano wstawała czuła w kościach, że będzie źle. Spodziewała się jednak, że po prostu nie uda jej się niczego nauczyć - jak to zawsze było na zaklęciach, a nie, że padnie ofiarą zaklęcia rzuconego przez tę rudowłosą idiotkę. Kaylin, choć zazwyczaj spokojna do granic możliwości, dzisiaj pierwszy raz tak naprawdę wybuchła i wraz z tym, wszystkie emocje bijące się w jej wnętrzu zaczęły wypływać na światło dzienne. Przede wszystkim jednak, chciało jej się płakać. Chciała, zamiast do Skrzydła Szpitalnego, udać się do gabinetu profesora Bułhakowa i pomóc mu, jak to miała w zwyczaju, w segregowaniu praco domowych i układaniu książek na półkach. Wiedziała, że teraz tylko praca i jego towarzystwo, nawet gdyby nie zwracał na nią uwagi - po prostu był obok, mogło jej pomóc.
Życie, w postaci profesora Zaklęć, zafundowało jej wycieczkę do pielęgniarki w towarzystwie prefekta Hufflepuffu. Mogła zostać na lekcji, prawdę mówiąc bardzo tego chciała. Wiedziała jednak, że jeżeli zostanie w sali, rozpłacze się przy wszystkich, a tego nie chciała. Gdyby mogła, udałaby się do Skrzydła sama tylko po to, by popłakać sobie w samotności. Tymczasem jednak miała towarzystwo, które sprawiało jedynie, że czuła się bardziej upokorzona.
Przez całą drogę nie odezwała się ani słowem, walczyła bowiem z łzami cisnącymi się do oczu. W pewnym momencie przegrała tę bitwę i łzy zaczęły spływać po jej policzkach. Szybko jednak otarła je rękawem szaty, pociągnęła nosem i udała, że nic takiego się nie zdarzyło. Nawet kątem oka nie próbowała patrzeć na towarzyszącego jej chłopaka, któremu powinna chociaż podziękować, tego wymagała kultura. Nie miała jednak ochoty nic mówić. Przewidywała, że gdy tylko spróbuje, jej głos zacznie drżeć i będzie jeszcze gorzej.

Theodore'a nigdy specjalnie nie interesowały niesnaski pomiędzy kolegami i koleżankami z klasy, toteż niezbyt wiedział, jak ma się zachować, odprowadzając Kaylin do skrzydła szpitalnego. Krukonka nie mówiła kompletnie nic, co było dla chłopaka niezwykle peszące. Z drugiej strony mógł zdawać sobie sprawę z tego, jak ta się czuje. Kto jak kto, ale Callaghan doskonale czuł smak ośmieszenia i kompromitacji na oczach dużej ilości uczniów. Ile to razy Malfoy siłą udowadniał mu wyższość czystej krwi nad mugolakami?
Szedł krok w krok obok dziewczyny. Zaczął nerwowo rozglądać się na boki, nie do końca wiedząc, jak ma zacząć jakąkolwiek rozmowę, a także czy w ogóle powinien ją zaczynać. Niemniej postanowił spróbować nieco rozluźnić atmosferę.
- Chcesz posłuchać, jak uczyłem Anastasię transmutacji? Chyba że słyszałaś już plotki, że jakieś dwa tygodnie temu zasypała lawiną kamieni pół biblioteki - uśmiechnął się do niej pokrzepiająco.

Nie byłby to pierwszy raz, gdy ktoś się po prostu z niej naśmiewał i nad nią znęcał. Większość takich przypadków zdarzała się jednak w młodszych klasach, w zeszłym roku miała praktycznie spokój, a odkąd została prefektem było tylko lepiej. Ostatnio jednak Hennessy dostała paraliżu mózgu i zaczęła przekraczać granice, które nawet dla tak spokojnej osoby jak Wittermore były nietykalne. Kiedy pogryzła ją na korytarzu, dziewczynie wydawało się, że bardziej powalona już być nie może. A potem zaczęła się lekcja Zaklęć i uroków, która zmieniła jej pogląd na tą sprawę.
Szła przez całą drogę jedynie przygryzając wargę i milcząc, bo cóż miała powiedzieć? Sama nie wiedziała, o czym mogłaby mówić w takiej sytuacji. Irytowało ją w tej chwili nawet to, że Skrzydło Szpitalne znajdowało tak daleko od sali zaklęć. Wtedy nieprzyjemną ciszę przerwał Theo, na którego spojrzała kątem oka. Była blada, jedyne zaczerwienienia pojawiły jej się wokół oczu, zapewne od ich pocierania, co robiła prawie przez cały czas.
- O niczym takim nie słyszałam. - Powiedziała cicho, zachrypniętym głosem. Chrząknęła, by doprowadzić go do porządku i poczuła, jak jej policzki się czerwienią. Czy był to wstyd, złość, czy coś innego? Ciężko stwierdzić.
- Uczysz ją transmutacji? - Mruknęła, chcąc podtrzymać rozmowę. Mimo wszystko, milej było rozmawiać niż trwać w ciszy.

Zajmowała się właśnie uczniem Gryffindoru, który podczas lekcji latania na miotle spadł z niej i nabił sobie kilka sporych siniaków, które właściwie nie zagrażały jego życiu. Niestety przewrażliwiony nauczyciel latania, od razu przysłał pierwszoroczniaka do Charlotte, aby zajęła się jego obrażeniami.
- Wypij to, a na następnych zajęciach znów będziesz mógł wzbić się w powietrze.
Podała chłopakowi szklankę z przezroczystym eliksirem, karząc mu pozbyć się jej całej zawartości. Zbyt matczynym ruchem ręki poczochrała włosy na jego głowie i spojrzała na otwierające się drzwi do skrzydła szpitalnego.
Zostawiła poszkodowanego w swoim łóżku i podeszła do dwójki perfektów, którzy pojawili się w jej miejscu pracy.
- Co was do mnie sprowadza, gołąbeczki?
Zapytała z szerokim uśmiechem wymalowanym na pogodnej twarzy, uznawszy, że przybyła do niej dwójka uczniów była parą. Przeniosła swoje spojrzenie z chłopaka na dziewczynę, badawczo doszukując się jakichkolwiek urazów.
Już na pierwszy rzut oka można było dostrzec zaczerwienione oczy u Krukonki, która co jakiś czas rękawem przecierała wrażliwą w tym miejscu skórę.
- Wpadło ci coś do oka? A może znowu kazali wam warzyć jakiś wywar drażniący śluzówkę?
Oparła dłonie na biodrach czekając na jakieś wyjaśnienie ze strony nastolatków.

Przyglądała się w ciszy Theodorowi, jednocześnie rękawem szaty pocierając policzki i oczy, by otrzeć resztki łez, które jeszcze kilka chwil temu spływały jej po twarzy. Z minuty na minutę coraz bardziej się uspokajała i zaczynała doceniać towarzystwo - na pewno nie czułaby się lepiej będąc tu samemu. Poza tym, sama nie wiedziała czemu, zdawało jej się, że lubi tego Puchona ze spotkania na spotkanie coraz bardziej. Nigdy nie była mistrzynią kontaktów z innymi i dobrze zdawała sobie sprawę z tego, jak wielu ludzi irytuje swoim zachowaniem, niemniej - Theo wydawał się nie być na nią zły.
Nie zdążyli jednak pociągnąć konwersacji jakoś szczególnie, gdy dotarli do skrzydła szpitalnego i prawie od razu zostali zauważeni przez pielęgniarkę. Kaylin nerwowo potarła oczy i jakby całkowicie nieświadomie zbliżył się do towarzysza, odrobinę się za nim chowając. Nie za bardzo wiedziała, co mogłaby w tej sytuacji powiedzieć - bo prawdę mówiąc, już nic poza ogromnym wstydem jej nie dolegało.
- Rzucono na mnie Jęzlep, ale już jest w porządku. - Zaczęła cicho, chrząkając. - Nauczyciel polecił mi jednak stawić się do skrzydła. - Skończyła zastanawiając się, co w takiej sytuacji może zrobić pielęgniarka. Dać jej ziółka na uspokojenie? Nie narzekałaby, to fakt, ale żadna inna interwencja nie była raczej potrzebna.

To był naprawdę uroczy widok - Krukonka, która chowała się za swoim ukochanym, kiedy przyszło zmierzyć się jej ze szkolną pielęgniarką.
Charlotte już dawno nie widziała tak dobranej pary. Pielęgniarka rzadko kiedy wychylała nos ze skrzydła szpitalnego. Zazwyczaj miała tu pełne ręce roboty. Zawsze znalazł się ktoś, kto przesadził z przedmiotami ze sklepu Zonka, próbował ominąć zajęcia szkolne lub po prostu potknął się na korytarzu, nabijając sobie sporego guza. Uczniowie naprawdę mieli masę pomysłu i w większości zaliczały się one do tych głupich i nieodpowiedzialnych. Chociaż Charlotte miała naprawdę szerokie poczucie humoru, nie mogła zrozumieć dlaczego uczniaki tak bardzo lubili negatywnie wpływać na swoje zdrowie, a nawet życie.
- Twój chłopak może tutaj zostać. Z lekcji już pewnie nic nie wyciągnie, więc może dotrzymać ci towarzystwa.
Zwróciła się w kierunku prefekta Hufflepuffu i ręką wskazała na najbliższe, wolne łóżko, które miała zająć dziewczyna. Gdy już to zrobiła, Charl przyniosła z szafki eliksir uspokajający i przelała go do czystego kubka stojącego na niewielkiej, białej szafce, która stała przy łóżku. Krukonka nie wyglądała najlepiej, a jej przekrwione oczy również nie wskazywały, że była ostoją spokoju.
- Proszę otwórz buzię. Zobaczę czy na pewno wszystko w porządku.
Poleciła dziewczynie, nie zaszczycając Puchona, z którym przyszła nawet spojrzeniem. Teraz cała jej uwaga skupiona została tylko na poszkodowanej.

- Uczę to może za dużo powiedziane - chłopak wzruszył ramionami. - To bardziej korepetycje. Jej nie da się nauczyć niczego konkretnego, dlatego tę niewdzięczną robotę wolę zostawić profesurze. A co do kamieni: chciałem nauczyć ją zaklęcia kopiującego przedmioty. Nie wiem, co zepsuła. Prawdopodobnie to albo akcent postawiony na złej sylabie, albo niezbyt precyzyjny ruch ręką. W każdym razie - zamiast jednego kamienia trasmutowała ich jakieś sto - Theo zaśmiał się, przypominając sobie tamtą sytuację oraz przerażenie w oczach przyjaciółki.
- Przy okazji zobaczyłem, jak w tej sytuacji działa Reparefage. Myślałem że zahamuje działanie zaklęcia, a ono całkowicie je cofnęło - Theo z pewnością rozgadałby się teraz o przewrotności i nieogarnioności transmutacji, ale znaleźli się w skrzydle szpitalnym.
Pielęgniarka szybko ich namierzyła. Chłopak spłonął rumieńcem i uciekł wzrokiem gdzieś na bok, zostawszy określony chłopakiem Wittermore.
- Nie, pani profesor. My nie... - chciał się wyłgać z tej niezwykle krępującej dla niego sytuacji, ale uznał, że nie ma najmniejszego sensu; zwłaszcza, że profesor Mark nie zdawała się go słuchać.
Stanął sobie zatem pod ścianą i założył ręce na piersi, opierając się o nią oraz przyglądając się zabiegom internistycznym.

Słuchała go uważnie, bo w sposób całkiem udany odciągał jej uwagę od całej tej nieprzyjemnej sytuacji, która wytworzyła się na zaklęciach. Nie chciała myśleć o Hennessy, o tym, że ją ugryzła, że rzuciła na nią jęzlep przy całej klasie. Nie chciała myśleć o tym, jak bardzo jej nienawidziła. Babcia zawsze powtarzała, że negatywnych emocji trzeba się wyzbywać. Kiedy Kaylin była mała miała problem z panowaniem nad swoimi emocjami i bardzo często wybuchała, dopiero z czasem zrobiła się bardziej opanowana - można by rzec, chłodna. Nauka jaką wpoiła w nią babcia jednak została i choć dziewczę bardzo się starało, nie potrafiło nie czuć niesmaku za każdym razem, gdy tylko nazwisko Yvon pojawiało się w jej głowie.
- Pewnie musiała być przestraszona. Ja bym była. - Dodała cicho, nadal lekko zachrypniętym głosem. Sama była tak beznadziejna z czarów, że takie rzeczy były dla niej codziennością. A mimo to bała się ich i czuła bardzo źle, gdy znowu coś jej nie wyszło. Transmutacja należała do tych przedmiotów, jak Zaklęcia czy OPCM, które nie szły jej najlepiej. Była pod tym względem przeciwieństwem Theodora, który - jak zdążyła zauważyć na własne oczy - opanował tę sztukę naprawdę dobrze. Spojrzała na niego kątem oka i już miała o coś zapytać, gdy stali się obiektem zainteresowania pielęgniarki. No nic, będzie musiała poczekać na inną okazję.
- Emm, my nie... - Zaczęła dokładnie w tym samym momencie, co Theo i spłonęła rumieńcem niemalże natychmiast. Chrząknęła nie kończąc zdania, bo teraz wydawało jej się ono po prostu głupie. Spojrzała na chłopaka kątem oka i właściwie nie rozumiała, czemu pielęgniarka myślała, że są parą.
To znaczy, Theodore był bardzo miły i w pewien sposób ciągle przyciągał jej wzrok. Nie sądziła jednak, by wspólne przyjście p r e f e k t ó w do skrzydła szpitalnego miało być oznaką miłości, czy innych uczuć z tym związanych. Chociaż, czy myślałaby tak samo, gdyby to profesor Bułhakow ją tu przyprowadził? Nie miała czasu na zastanowienie się, gdyż pielęgniarka dopadła do jej ust i nie pozostawiła żadnego wyboru. Otworzyła je szeroko i czekała, aż pracownica skrzydła zakończy badanie.

- I to jacy zgodni.
Klasnęła w dłonie, jednak nie na tyle głośno, by obudzić pół skrzydła szpitalnego. Miło jej było widzieć parę, która była do siebie tak dobrze dobrana.
Gdy dziewczyna już usiadła na wskazanym przez Charlotte miejscu, pielęgniarka zajrzała do wnętrza ust poszkodowanej, aby sprawdzić, czy zaklęcie nie narobiło zbędnych uszkodzeń. Już nieraz spotkała się z przypadkami, gdy Jęzlep nie tylko przyklejał język do podniebienia, ale również unieruchamiał struny głosowe. W tym jednak przypadku, zaklęcie nie było tak silne, aby narobić większych szkód.
- Wygląda na to, że wszystko jest w porządku, ale nie podobają mi się te wypieki.
Mruknęła, przykładając dziewczynie chłodną dłoń do czoła. Odczekała kilka sekund i dopiero po chwili się od niej odsunęła. Wzięła, przygotowany wcześniej eliksir i wcisnęła go w rękę uczennicy.
- Eliksir ma specyficzny smak i nie każdemu smakuje, więc ty młodzieńcze...
Podbródkiem wskazała na Puchonka, który stał przy ścianie, a później na wolne miejsce na łóżku obok Kaylin.
- ... siadaj tu i pilnuj, aby twoja dziewczyna wszystko wypiła.
Dokończyła zdanie, wpatrując się w Theodora znad swoich okularów. Jej wzrok sygnalizował, że lepiej się jej nie sprzeciwiać. Przynajmniej w tym momencie.

Obudziła się znowu na krótko przed zachodem słońca. Odwróciła się wciskając twarz w poduszkę. Ale już po chwili musiała oderwać się, aby zaczerpnąć oddech. Ten sam sen. Znowu. Noc w noc. A może jednak nie codziennie, tylko z przyzwyczajenia budzi się w takim nastroju? Chociaż nie zawsze sen jest tak intensywny, to uczucie po nim jest równie silne. Myślała, że niedawno już poradziła sobie z tym. Już nie czuła się tak paskudnie... ale to tylko z jednej strony. Bo gdzieś w głębi niej była taka zamierająca z dnia na dzień część.
Zasnęła jeszcze na trochę. Obudziła się po dziesiątej, wciąż z kiepskim humorkiem. Nikogo już nie było w pokoju. No tak. Chyba przegapiła śniadanie. Nie martwiła się tym jakoś specjalnie, Kim na pewno jej coś przyniesie. Hope sięgnęła jednak do szuflady i wciągnęła coś słodkiego. Doprowadziła się do porządku, po czym wyszła ostrożnie z sypialni.
Z pochmurną miną opuściła lochy kierując się do skrzydła szpitalnego. Potrzebowała chyba jakiejś konkretnej pomocy. Słońce świeciło jej trochę w oczy na jednym z korytarzy. Przed wejściem do skrzydła wygładziła swoją szarą prostą sukienkę. Idealnie odzwierciedlała jej humor po przebudzeniu się... Właściwie sama nie wiedziała, skąd miała tak smutne ubranie. Uchyliła lekko drzwi i zajrzała do środka wyszukując wzrokiem pielęgniarki.

@Charlotte Mark

Do tej pory w skrzydle szpitalnym pojawiło się tylko kilka osób. Można było powiedzieć, że panował tutaj spokój. Kilka łóżek było zajętych, ale każdy z uczniów smacznie spał, albo czytał księgę.
Charlotte układała właśnie poduszkę na jednym z łóżek i nakładała białe prześcieradło na materac, gdy drzwi do skrzydła zostały otwarte z cichym skrzypnięciem. Pielęgniarka była już wyczulona na ten dźwięk i potrafiła usłyszeć go nawet z końca sali. Odwróciła głowę, aby szybko zorientować się w sytuacji, czy nie był to jakiś poważny wypadek.
- Dzień dobry. – przywitała się z Nadzieją lekkim skinieniem głowy i odeszła od ścielonego łóżka. Zgrabnym ruchem poprawiła okulary na nosie, podchodząc do dziewczyny.
- Co cię do mnie sprowadza? – wytarła dłonie w fartuch i przekrzywiając lekko głowę w prawo, uważnie przyjrzała się przybyłej do niej Puchonce.

- Dzień dobry - odpowiedziała cicho siląc się na lekki uśmiech. Ostatnim razem była tu tydzień przed marszem, kiedy to oberwała kociołkiem w brzuch. Nerwowo ściskała dłonie spoglądając na pielęgniarkę. - Nie wiem, czy mogę się z tym do pani zwrócić, ale naprawdę nie wiem co zrobić... Od... dłuższego czasu nękają mnie koszmary. Właściwie to ciągle ten sam... Ostatnio miewam go rzadziej, ale ciągle czuję się źle po przebudzeniu. Czy ma pani może jakieś specyfiki, które mogłyby mi pomóc? - spytała ostrożnie. Lekko się denerwowała, aczkolwiek nie tak mocno, jak na początku. Powiedziała wszystko, co miała, poza tym pielęgniarka wyglądała zawsze tak przyjaźnie, że się jej nie obawiała. Miała nadzieję, że obędzie się bez szczegółów snu i wydarzenia, które go spowodowało.

Dłonią wskazała na puste łóżko, które właśnie zaścieliła. Chciała, żeby dziewczyna usiadła i wszystko jej wytłumaczyła. Nie będzie w końcu stała w drzwiach.
- Jest mi bardzo przykro, ale nie mogę dać ci żadnego eliksiru poza skrzydło szpitalne. – Westchnęła cicho, marszcząc lekko brwi. Miała ogromną ochotę, żeby pomóc biednej Puchonce. Pamiętała ją dobrze, bo jakiś czas temu przyszła do skrzydła z nieszczęśliwego wypadku podczas lekcji eliksirów, a Charlotte miała dobrą pamięć co do twarzy. Miała na tyle szczęścia, że ranę na brzuchu szybko można było zaleczyć, bez zbędnych komplikacji.
- Może chcesz na ten temat porozmawiać? Często to właśnie pomaga w problemach ze snem.