Mascius, podobnie jak reszta uczniów, po skończonej lekcji spakował swoje podręczniki i notatnik, a potem niespiesznie zaczął opuszczać klasę. Jak zwykle robił to jako jeden z ostatnich, poniekąd aby przepuścić dziewczyny pierwsze, drugi powód był bardziej skierowany ku jego funkcji. Po prostu chciał mieć pewność, że nikt nie będzie się pałętał niepotrzebnie po klasie, gdy już ich miejsce było na korytarzu. Ponadto musiał odłożyć wcześniej wziętą książkę, na swoje miejsce.
Niespiesznie opuścił salę i już miał się rozkoszować chwilą tylko dla siebie, gdy na jego drodze pojawiła się pewna osóbka. Nikt inny jak urocza panna Fitzgerald, która to wyrzuciła na niego swoje niezadowolenie gdy tylko pojawił się w klasie. Malfoy doskonale pamiętał co jej wtedy powiedział, dlatego też nie był nazbyt zdziwiony faktem, że dziewczyna chciała zamienić z nim parę słów, gdy tylko zajęcia dobiegły końca.
- Istotnie Anastasio. - Rzucił nieco lakonicznie i spojrzał na nią właściwie pogodnym wzrokiem.
Nie był ani poirytowany, ani też znudzony. Nie odczuwał przymusu przebywania w jej towarzystwie, wręcz przeciwnie. Z jego oczu można było odczytać coś na wzór pewnej dozy sympatii i nawet ciepła. Niewielkiego i schowanego za grubą warstwą lodu, ale jednak dalej obecnego. Tylko trzeba było się bardzo mocno przypatrzeć.
- Jestem do twojej całkowitej dyspozycji. - Odezwał się znów. - Mów.
Jego ton był… pogodny. Można powiedzieć, że wręcz podejrzanie pogodny. Zupełnie nie pasujący do osoby, którą Malfoy był. Gdy używał tego tonu głosu, zazwyczaj ludzie zastanawiali się co też on knuje lub na kim wyładuje swój gniew. To jakby swego rodzaju cisza przed burzą. Ostatnie chwile by odwrócić się o sto osiemdziesiąt stopni i zniknąć z jego otoczenia, póki jest jeszcze ku temu okazja.
Teraz jednak nic nie zapowiadało tego, aby miał nagle wybuchnąć lub cokolwiek knuć. Co tylko potęgować mogło niezbyt przyjemne uczucie zmieszania i niepewności co do jego zamiarów.

Patrzył na nią z powagą, naprawdę gotów, by wysłuchać tego co miała do powiedzenia. Nauczył się tego, gdy został prefektem Slytherinu - słuchać innych. Nie oceniać, nie bagatelizować i przede wszystkim nie sprawiać wrażenia, jakby go to całkowicie nie obchodziło. Nawet jeżeli tak było. Przez ostatnie lata stał się kimś, na kim można było polegać. W pewnych kwestiach oczywiście. Niemniej jeżeli nie nauczyciele, to on był pierwszą osobą, do której należało się zwrócić o pomoc. I może to się wydawać dziwne, gdyż prefekci to zazwyczaj psy gończe, zwłaszcza u ślizgonów, to jednak Malfoy dobrze się tutaj sprawdzał. Szybko dojrzał do pewnych kwestii i z chwili na chwilę stawał się coraz bieglejszy w arkanach prefektowania.
Dlatego też uniósł brew gdy usłyszał w końcu o co chodzi dziewczynie. Przekrzywił nieco głowę, przybierając postawę zaskoczonego szczeniaka, który jednak nie krył zainteresowania tym, co go zaskoczyło. Nie spodobał jej się sposób, w jaki ją potraktował? Nie lubi jej, nie chce z nia rozmawiać?
Malfoy przez resztę wypowiedzi Anastasii, analizował dokładniej przebieg całej lekcji, próbując wyłapać co się właściwie stało. Wnioski - dużo pytań. O czym ta dziewczyna mówi? Czemu ta dziewczyna mówi, jakby wiedziała o czym mówi? Co ćpie ta dziewczyna? Co ćpią jej rodzice? Gdzie można to kupić? I za ile?
W końcu jednak nastała cisza, a sama rozmówczyni przekręciła głowę w stronę, co pozwoliło Masciusowi, skorzystać z okazji i przyjrzeć się jej zdecydowanie dokładniej, gdy ona czekała na jego odpowiedź. I chłopak zdecydowanie wykorzystał sposobność, by jak najlepiej zlustrować każdy centymetr jej ciała, skupiając się bardziej na szyi, twarzy i włosach. I trzeba było przyznać, że zdecydowanie podobał mu się ten widok. Zawsze uważał Anastasię za dziewczynę wyjątkowej urody, jednakże nigdy nie przyglądał jej się dokładniej. Teraz zaś uznał, że popełnił straszliwy błąd, ignorując ją wcześniej. Zabawne, że potrzeba było do tego tej sytuacji, by zdał sobie sprawę z tego, co omijał przez cały czas.
Mascius wyciągnął ku niej dłoń i korzystając z tego, że nie patrzyła w jego kierunku, ujął ją, najdelikatniej jak tylko potrafił, za brodę i równie nieśpiesznym ruchem odwrócił jej głowę tak, by chcąc nie chcąc znów stała z nim twarzą w twarz.
- Chcę cię namalować. - Rzucił, całkowicie ignorując całą jej poprzednią wypowiedź.
Gdyby tylko spojrzała w jego oczy, bez problemu mogłaby dostrzec błysk, który informował o tym, że Malfoy właśnie znalazł to czego szukał tyle czasu.
Natchnienie artysty uderzyło w niego jak grom z nieba. W jednej chwili przestał myśleć o wszystkim innym, co go otaczało. W głowie pojawiła się tylko i wyłącznie wizja idealnego obrazu, która z chwili na chwilę stawała się coraz wyraźniejsza. A Anastasia Fitzgerald miała stać się jego Mona Lisą.

Żart? To zdecydowanie nie był żart. Malfoy był w tym momencie poważny. Śmiertelnie poważny, jakby od tego zależało jego życie. Biorąc jednak pod uwagę historię ich wcześniejszych relacji, dziewczyna wyciągnęła całkiem logiczne wnioski i Mascius nie mógł mieć jej tego za złe. Niemniej jednak ostatnio sytuacja między nimi znacznie się polepszyła, toteż ślizgon zachował się odrobinę swobodniej, pozwalając sobie na dotyk. Nigdy nie miał problemu z mówieniem tego co myśli komukolwiek, nie mniej jednak dotyk zawsze pozostawał dla tych.. najbliższych, jakkolwiek by to nie brzmiało w przypadku Anastasii.
- Nie. - Odparł krótko i zgodnie z prawdą. - Chcę cię uwiecznić na jednym z moich obrazów.
Chłopak wykorzystał fakt, że Anastasia nie odsunęła się, ani nie machnęła na niego, by zabrał swoją rękę, toteż pogładził ją delikatnie po twarzy, palcami sięgając policzka. Ciągle się przy tym w nią wpatrywał, nieco ściągając brwi, jakby oceniając każdy, nawet najmniejszy skrawek jej twarzy. Duża uwagę skupił na jej oczach, które nigdy wcześniej nie wydawały mu się równie głębokie i fascynujące, co teraz.
Odkrywał ją całkiem na nowo i sam zaczął być zafascynowany tym, jak z typowej, sztampowej wręcz Gryfonki, która to łaziła niemal wszędzie ze swoim rudym przyjacielem, Puchonem, którego zresztą miał okazję pognębić kilka lat temu, z każdą chwilą stawała się kimś zupełnie nowym. Dziewczyną w pełnej okazałości, która momentalnie zwróciła jego uwagę.
W końcu jednak zdecydował się zabrać rękę, ocierając jeszcze o siebie palce, jakby upewniając się, że Anastasia jest prawdziwa. Spojrzał na swoją dłoń, po czym westchnął lekko chociaż przeciągle, po czym znów wzrok swój zwrócił ku dziewczynie.
- Namaluję cie. A w tym czasie możemy ze sobą rozmawiać tak długo, jak będziesz chciała. - Rzekł, powracając do meritum sprawy, którą poruszyła Gryfonka na samym początku.
Według Malfoya sprawa była załatwiona. Nieme “przepraszam”, “nie było to moim zamysłem”, dla chłopaka oczywiste, mogło okazać się całkowicie niewidoczne dla nikogo innego. Niemniej ono gdzieś tam było, zapewne w jego spojrzeniu, które teraz wyłapywało oczu Anastasii, wyczekując jej reakcji.