Przytaknęła, słysząc pytanie pani Crouch. Nie zorientowała się jeszcze jakich słów może używać, a jakich lepiej unikać - faktycznie, czarodzieje skupiali się głównie na czystości krwi, chociaż w ameryce faktycznie sprawy miały się trochę gorzej.
Rozmowa odbywała się dosyć szybko. Szczerze mówiąc, Roxanne miała wrażenie, że cały czas skaczą z tematu na temat, nie poświęcając każdej z kwestii wystarczająco dużo czasu. No ale najwyraźniej właśnie tak miało to wyglądać, a ona tylko uświadomiła sobie jak wiele musi się jeszcze nauczyć, zanim sama będzie w stanie w prawidłowy sposób przeprowadzać tak ważne rozmowy, jak ta. Widać również było, że pani Sue jest bardzo wprawionym rozmówcą - jej twarz nie wyrażała zupełnie żadnych emocji. Ogólnie cała jej osoba zaczynała ją trochę niepokoić.
Przysłuchiwała się uważnie dalszemu tokowi rozmowy. A więc tym razem zeszło na pokaz smoków... Tutaj, musiała już przyznać, nie wiedziała zbyt wiele poza tym, co przeczytała w teczce przez ostatnią godzinę. Ślizgonów o wiele bardziej interesował temat Marszu. Również nieco zdziwiła ją wypowiedź kobiety, a spojrzenie pani Crouch tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że faktycznie co jest nie tak. Powtórzyła więc w myślach wszystkie rasy, które pamiętała z ONMS: Czarny hybrydzki, Długopysk Portugalski, Długoróg Rumuński, Norweski Kolczasty, Krótkopyski Szwedzki, Ogniomiot Chiński, Ogniomiot Kataloński, Opalooki Antypodzki, Rogogon Węgierski, Spiżobrzuch Ukraiński, Walijski Zielony i Żmijoząb Peruwiański...
- Przepraszam - zaczęła ostrożnie, marszcząc delikatnie brwi, nie chcąc wydać się nieuprzejmą. Nie chciała teraz wychodzić na pannę mądralińską, ale uznała, że po prostu trzeba to jakoś sprostować, sprawa wymagała dokładniejszych wyjaśnień. - Ale wspomniała pani o naturalnym środowisku, a z tego, co sobie w tej chwili przypominam w okolicach Stanów Zjednoczonych nie istnieją naturalne siedliska smoków...

I nadal ta pokerowa twarz... Roxanne miała nadzieję, że kiedyś też będzie w stanie nauczyć się w tak perfekcyjny sposób kontrolować mimikę twarzy, bo, chociaż sama nie była w tym najgorsza, to pani Sue wydawała się być prawdziwą mistrzynią.
Nie spodobała jej się jednak do końca jej odpowiedź. Na samo wyczucie, jej zdaniem powinno się informować o smokach, nawet jeśli są pod obserwacją. W końcu to, jakby nie patrzeć, dosyć niebezpieczne stworzenia. A jednak w tej sytuacji mogła tylko kiwnąć głową na znak, że rozumie oraz uśmiechnąć się delikatnie, podobnie jak zrobiła to pani Crouch.
Następnie w końcu zaczął się temat Hogwartu... Jako że Roxanne była przecież jego absolwentką, bardzo ją ta kwestia interesowała. Osobiście nie widziała nic aż tak kontrowersyjnego w profesorze Bułhakowie, chociaż fakt, że pochodził z rosyjskiego rodu mógł tu mieć faktycznie jakieś znaczenie. A jeśli zaś chodzi o zmiany w kadrze nauczycielskiej... dla Roxanne było to nieco denerwujące, jednak chyba nie dało się nic na to poradzić?
Nieco zaskoczyło ją pytanie pani Sue. Co koedukacyjność szkoły miała do zmian w kadrze nauczycielskiej? Zastanowiła się chwilę zanim udzieliła odpowiedzi.
- Hmm... Wydaje mi się, że ma to swoje wady, ale również i zalety. Niewątpliwie zaletą szkół, które nie są koedukacyjne jest możliwość większego skupienia się nauce oraz być może lepszego doboru przedmiotów w zależności od płci. Można by, przy okazji, jak w szkole Beauxbatons, dołączyć do tego jakieś podstawy etykiety lub ogólnego obycia w społeczeństwie czarodziejów. Z kolei szkoły koedukacyjne sprawiają, że młodzi ludzie łatwiej później nawiązują ze sobą kontakty - mam na myśli to, że na przykład dziewczyna wychowywana w szkole dla dziewcząt może mieć później problemy w kontaktach z mężczyznami i w efekcie nie poradzić sobie w świecie. Podsumowując - uważam, że najlepszym rozwiązaniem byłaby szkoła, w której uczniowie mieszkają razem, podobnie jak w Hogwarcie, ale niektóre zajęcia powinny odbywać się oddzielnie dla dziewcząt i dla chłopców. Mam nadzieję, że rozumieją panie co mam na myśli.

Wysłuchała końcówki rozmowy z taką ilością uwagi, jaką poświęcała poprzedniej części rozmowy. Dobrze było wiedzieć, że kobiety zgadzają się z jej opinią. A sam Hogwart, jako szkoła koedukacyjna sprawował się całkiem nieźle - w końcu poziom nauczania był naprawdę przyzwoity.
- I wzajemnie - odpowiedziała, również kłaniając się pani Sue. Wciąż nie do końca wiedziała co myśleć o kobiecie - sprawiała jednak wrażenie raczej nieprzyjemnej. Odprowadziła ją wzrokiem do wyjścia.
- Rozumiem, jednak muszę powiedzieć, że nawet takie zwykłe spotkanie było niezwykle interesujące. - powiedziała, przywołując na usta delikatny uśmiech. Dowiedziała się paru nowych rzeczy, nie tylko o sytuacji w obu państwach, ale również o tym, jak należy się zachowywać podczas takiego spotkania. Niewątpliwie było to dla niej cenne doświadczenie.
Następnie przejęła od pani Crouch dosyć gruby plik raportów i zabrała się za ich sortowanie. Ta część pracy może i była mniej ciekawa, ale również należała do jej obowiązków, więc nie pozostawało jej nic innego, jak jakoś to znieść i tyle.

Bardzo ucieszyła się, kiedy otrzymała list informujący o tym, że dostała się na praktyki. Czy to oznaczało, że reszta chętnych dostała oceny poniżej jej marnych "zadowalających", czy może po prostu zwyczajnie innych chętnych wcale nie było? Nie wiedziała które z tych stwierdzeń jest prawdziwe, ale postanowiła dłużej się nad tym nie zastanawiać i wykorzystać otrzymaną szansę. Tak więc po otrzymaniu listu stawiła się na podanym miejscu punktualnie, a nawet chwilkę przed czasem. Kłamstwem byłoby, gdyby powiedziała, że się nie denerwuje. W końcu chyba jak dotąd nigdy nie miała okazji pojawić się w ministerstwie, a praktyki mogły być dla niej czymś, co zapewni jej doświadczenie, dzięki któremu łatwiej będzie jej potem znaleźć pracę na poważnie.
Ucieszyła się, widząc Ururu, z którym ostatecznie nie udało się spotkać przed rozpoczęciem praktyk. Ale może uda im się porozmawiać któregoś dnia po skończonej robocie?
- Miło cię widzieć. - przywitała się ze ślizgonem, posyłając mu szeroki uśmiech.
Po wejściu do gabinetu ukłoniła się grzecznie obecnym w pomieszczeniu kobietom, odwzajemniając uśmiech tej, która się odezwała. Wyglądała na nieco zestresowaną.
Wyjęła z torby pergamin i pióro, a następnie usiadła na wyznaczonym miejscu, gotowa wysłuchać tego, co kobieta miała im do powiedzenia. A więc w tym roku odbywały się mistrzostwa świata w quidditchu? Chociaż nie przepadała za samą grą, to musiała przyznać, że ciekawiło ją jak to wszystko będzie wyglądało od drugiej strony, ile potrzeba przygotowań, co należy zrobić, jak wiele czarodziejów i z jak wielu krajów przybędzie na turniej...
- Ja... Tak poproszę... - powiedziała, nieco zaskoczona, że częstują ją napojem. Kawa nie była jednym z jej ulubionych napojów, ale musiała wstać wcześniej niż zwykle (podczas wakacji oczywiście), więc uznała, że trochę kofeiny jej nie zaszkodzi. - Dziękuję - dodała, kiedy już otrzymała filiżankę.

Dla Ururu nadchodziły niezwykle pracowite dni. Otrzymany w niedzielę list oznaczał czas nieustannej pracy. Właściwie to i tak nie robił nic poza nauką, lecz teraz będzie musiał wcisnąć w swój harmonogram dnia praktyki. Nastawił się do nich niezmiernie pozytywnie. Stwierdził, że będą dobrą odskocznią od codzienności, poza tym w końcu się z kimś zobaczy. I to nie z byle kim! Gabrielle była naprawdę niesamowitą dziewczyną. Chociaż nie znali się długo, czuł do niej niezwykle stałe uczucie, jakby byli przyjaciółmi od dziecka.
Ubrał się dość elegancko, bardziej niż zwykle, zabrał również swoją skórzaną teczkę. Dostał ją od ciotki, aby służyła mu za szkolną torbę, lecz używał jej właściwie tylko w wakacje, kiedy wychodząc na miasto nie wypadało po prostu nosić wszystkiego w rękach. Dotarł na miejsce wyglądając jak student prawa z wymiany.
- Mi ciebie również - odwzajemnił Gabrielle uśmiech. - Mam nadzieję, że będziemy się dobrze bawić.
Przywitał się z kobietą prowadzącą praktyki zapewniając, że ma swój sprzęt, po czym zajął miejsce. Wyciągnął z teczki pergaminy i przyrząd do pisania. Upewnił się jeszcze, czy zabrał aby na pewno zwykłe pióro. Nie chciał mieć znowu wpadki z tym samopiszącym - wiadomo, czasami działało wbrew woli.
Zapał Ururu wystygł jak Brajan po marszu, kiedy padło słowo "Quidditch". Czy ze wszystkich możliwych tematów musieli się zajmować akurat tym? On chociaż grał jeden mecz w szkole, Gabrielle jednak nie miała nic wspólnego z tym sportem. Czy to dzień stracony?
- Poproszę - odpowiedział na pytanie o kawę, po chwili rozważania. Nie miał okazji jeszcze pić kawy, nie sądził, że mu zasmakuje. Ale przynajmniej będzie ciekawy temat do rozmyślań. Kiedy pierwszy raz przyjechał do Anglii liczył na to, że wszyscy piją tylko herbatę. Wspominanie kawy było dziwnie egzotyczne, w jego mniemaniu.
Również podziękował za filiżankę napoju, wpatrując się w niego nieufnie.

Upiła kilka łyków napoju i od razu poczuła się rozbudzona, chociaż wiedziała, że na razie to tylko efekt placebo. Następnie zerknęła na Ururu, który chyba był niezbyt doświadczony, jeśli chodzi o picie kawy...
- Uważaj, jest nieco gorzka, ale powinna postawić się na nogi... - szepnęła, korzystając z chwili, kiedy kobieta postanowiła usiąść. Następnie całą swoją uwagę poświęciła słowom kobiety. Miejsc, które postrzegane są ciekawiej? Jakich na przykład?
- Szczerze mówiąc, mam wrażenie, że tak naprawdę niewiele wiem o czarodziejach i czarownicach z innych miejsc na świecie. Czytałam o nich w książkach, ale to przecież nie to samo, co tutaj... - odezwała się po chwili zastanowienia, wciąż trochę nieśmiało, chociaż kobieta wyglądała na miłą i co jakiś czas posyłała im uśmiech.
Potem zerknęła szybko na drugą, wyraźnie czymś zajętą, kobietę, a następnie zwróciła wzrok na Ururu, wyczekując jego odpowiedzi. Była ciekawa, czy dowie się czegoś więcej niż podczas ich ostatniej rozmowy.

Ururu wpatrywał się z zainteresowaniem w czarny napój. Czy to najbardziej ekscytujący element dzisiejszego dnia? Po konsumpcji wzrokowej, nadszedł czas na konsumpcję właściwą. Podniósł filiżankę do ust, zaciągając się intensywnym zapachem napoju, jaki uznał za całkiem przyjemny. Napił się troszkę tylko, słysząc ostrzeżenie od koleżanki. Faktycznie. Kawa była wybitnie gorzka, a niewielka jego porcja była chyba odpowiednia na pierwszy kontakt. Starał się rozsmakować w nowym dla niego napoju, lecz o ile aromat był naprawdę przyjemny, sam smak nie przypadł mu zbytnio do gustu.
Rozmowa rozpoczęła się dość prostym, banalnym pytaniem. Wysłuchał co do powiedzenia ma Gabrielle. Zauważył, że dziewczyna wydawała się trochę onieśmielona. Kiedy z nią rozmawiał, jej wypowiedzi były dłuższe i pełne pasji. Skoro już odebrał jej werbalną wiadomość informującą go o jego kolei na odpowiedź, zastanowił się krótko, jak sformułować tezę.
- Pragnąłbym się dowiedzieć jak wygląda świat czarodziejów na całym świecie - powiedział niemal od razu, pozwalając słowom płynąć dowolnie, tak jak to czynił niemal za każdym razem. - Wie pani, nie miałem nigdy okazji lepiej poznać, jak to wszystko działa. W ciągu roku szkolnego siedzę w Hogwarcie, tam się mogę trochę dowiedzieć od innych uczniów, ale i tak wiele nie rozmawiam z nimi. Dużo informacji zdobyłem od jednego z profesorów, który pochodzi z Hiszpanii, a chodził do francuskiej szkoły magii. Właściwie w Hogwarcie jest kilka osób z grona pedagogicznego, od których mógłbym się czegoś dowiedzieć o innych krajach... Ale to nigdy nie było moim priorytetem. Interesuję się bardziej innymi rzeczami, ale postanowiłem się zapisać na praktyki, żeby poznać coś nowego. Nie mogłem się zdecydować na nic konkretnego, Ministerstwo oferuje wiele ciekawych departamentów, ale koleżanka Gabrielle rozważała to miejsce, więc uznałem to za naprawdę dobry pomysł. Wie pani, to zawsze raźniej odbywać praktyki z kimś znajomym.
Skończywszy monolog wypowiedziany z zawsze uśmiechniętych ust, posłał również krótki uśmiech Gabrielle. Złapał znów za filiżankę dając kawie drugą szansę. Niestety smakowała tak samo.