Kobieta słuchała was uważnie, notując sobie wasze słowa na pergaminie. Najwidoczniej chciała wiedzieć, co interesuje was najbardziej. Czy wiązało się to z zadaniami, które miały być do was bardziej dostosowane? byłoby miło, czyż nie? Kiwnięcie głową i ostatnie machnięcie ręką, aż w końcu jej wzrok znowu na was spoczął.
- Polska i Francja to kraje, z którymi zdarza nam się często współpracować. Myślę, że uda mi się załatwić dla ciebie coś, co urozmaici ci ten staż. - Uśmiechnęła się, a potem skierowała spojrzenie na Ururu.
- Z Japonią nie mamy zbyt wiele wspólnego, jednak z naszych archiwów na pewno się czegoś dowiesz. Jeżeli oczywiście będzie ci się chciało tam zajrzeć. O szkole Mahoutokoro nie wiemy dużo, bo jest to placówka... Cóż, bardzo specyficzna, a jej dyrekcja trzyma wiele dla siebie. Co do mugoli i czarodziejów... Cóż, i tak i nie. Nie jesteśmy zobowiązani prawem i zwyczajami mugoli, więc nie musimy brać udziału w ich wojnach. jednak, jak to miało miejsce ostatnio, część czarodziejów chciała na wojnie zarobić. inni, ci mugolskiego pochodzenia, bywają bardzo związani ze swoją ojczyzną i chcą za nią walczyć. W skrócie więc, teoretycznie nie angażujemy się w mugolskie wojny, mamy mnóstwo własnych problemów, ale bywa też tak, że część z nas chce się w to mieszać. Póki nie wyjawia przy tym swoich zdolności nie łamie naszego prawa. Po ostatniej wojnie skazaliśmy wielu czarodziejów za zbrodnie wojenne, obecnie siedzą w Azkabanie i, na Merlina, niech tam zostaną na zawsze. Nie potrzebne nam kolejne konflikty. - Podniosła się. - Dajcie mi dziesięć minut. Dopijcie sobie kawę i częstujcie się ciasteczkami, a ja pójdę załatwić kilka formalności. - Powiedziała i wyszła z biura.

Po kilkunastu minutach w pokoju znowu pojawiła się kobieta odpowiedzialna za wasze praktyki. Uśmiechała się serdecznie, gdy siadała, jednocześnie sprawdzając coś w notesie.
- Panie Marquez, pójdzie pan pomóc w archiwach. Mają tam trochę teczek do uporządkowania, być może uda się panu natrafić na coś, co pana zainteresuje. Tymczasem, panno Williams, zaraz przybędą do nas goście z innych krajów, które pojawią się na mistrzostwach quidditcha. Zobaczy pani, jak wygląda praca w naszym biurze na co dzień i będzie miała pani okazję poznać kilku obcokrajowców. Jakieś pytania zanim zaczniemy? - Uśmiech nie schodził z jej twarzy, gdy czekała na pytania, jakie moglibyście jej zadać.


Ururu Marquez możesz zadać pytanie, ale możesz też zrobić [z/t] i udać się od razu do archiwum.

Ururu zgodnie z zaleceniami wyszedł z pomieszczenia i skierował się do archiwum. Tymczasem prowadząca praktyki i Gabrielle zostały razem, przygotowując się na przywitanie obcokrajowców.
- Będzie ich pięciu, panno Williams. Przedstawiciele Francji, Hiszpanii, Niemiec, Holandii, Polski i Szwecji. Niestety Rumunia i Węgry dzisiaj do nas nie dotrą. - Uśmiechnęła się ciepło. - Pani Crouch, zostało pół godziny. - Zwróciła się do szefowej, która jedynie kiwnęła głową, pochłonięta czytaniem jakiegoś raportu. Tymczasem jej sekretarka złapała cię za ramię i wskazując ręką mówiła, co trzeba zrobić.
- Trzeba tu trochę ogarnąć. Zetrzeć stoliki, rozłożyć obrusy, a na nich ciastka. Ja przygotuję świeżą kawę i porozstawiam krzesła. Mamy trzydzieści minut, ale wszystko musi być przygotowane idealnie, zrozumiano? - Zapytała i nie czekając na odpowiedź sama zabrała się do pracy.

Ururu Marquez [z tematu].

Prowadząca staż sekretarka zajęła się swoją pracą, podczas gdy Gabrielle wykonywała swoją. Pół godziny zleciało bardzo szybko i gdy kierowniczka biura odłożyła pióro na blat, podniosła się i podeszła do stolika, wiadomo było, że czas się skończył. Uśmiech pani Crouch był uspokajający, choć nie można było się nim nacieszyć zbyt długo. Zasiadła na swoim miejscu, a jej sekretarka kazała ci usiąść gdzieś z boku, nie przy stoliku, który przygotowywałyście. Po chwili wpuściła do sali gości.
Oczom znajdujących się w środku pomieszczenia kobiet ukazały się przeróżne osobistości. Pierwszy wszedł mężczyzna w czerwonej szacie. Blondyn z jasnymi oczami i... Dość sporym brzuchem. Zaraz za nim pojawił się wysoki, patrzący na otoczenie dość chłodno pan, który zamieniał zdawkowe słówka z tym pierwszym. Prowadząca praktyki szepnęła praktykantce, że są to przedstawiciele Polski i Niemiec. Potem do środka weszła drobna kobieta z burzą jasnobrązowych włosów, mówiąca tak silnym francuskim akcentem, że nie dało się pomylić jej osobowości. Śmiała się do przystojnego pana, który według tego, co mówiła sekretareczka, był Holendrem. Zaraz za nimi weszła kobieta o długich, czarnych włosach i ciemniejszej karnacji, a za nią - jej całkowite przeciwieństwo, kolejny wysoki, blady blondyn, który jedynie kiwnął głową na przywitanie wszystkim. Zasiedli na wskazanych miejscach i przez chwilę nic nie mówili. Ciszę w końcu przerwała Orianne.
- Witam was w naszych progach. Nazywam się Orianne Crouch i jestem kierownikiem departamentu współpracy międzynarodowej. Te dwie panie z nami to moja sekretarka, Judith Yaxley i nasza praktykantka Gabrielle Williams. - Wymieniła z nimi jeszcze kilka słów i uprzejmości, aż postanowiła przejść do rzeczy. - Jak mniemam możemy zacząć?

Spotkanie się zaczęło, Orianne mówiła dużo. Co jakiś czas odzywali się także goście, używając wielu specyficznych dla siebie słów, które najprawdopodobniej były wstawkami z ich języków. Pani Crouch zdawało się to nie przeszkadzać, bo większość i tak rozumiała. Rozmowa dotyczyła mistrzostw quidditcha, więc był to temat nie najciekawszy, jeżeli nie było się tym zainteresowanym. W pewnym momencie sekretarka nachyliła się nad uchem Gabrielle i szepnęła:
- Zaparz nowej kawy. - Po tych słowach sama skupiła się na zapisywaniu słów, jakie w pomieszczeniu padały. Gabrielle miała więc pierwsze zadanie, ale czy... Na tym polegała praca w departamencie? Na parzeniu kawy? Miała się przekonać w przeciągu najbliższych tygodni. Teraz musiała się skupić na wykonywaniu poleceń.