Zawiesiła ostrożnie spojrzenie na osobie pana Wittermore, studiując go tymi ulotnymi sekundami, oceniając pobieżnie, kładąc spokojnie odważniki na szalę, która miała przesądzić o trudzie jej doli podczas praktyk. Emocje, które mogły się w niej zagotować po zobaczeniu mężczyzny były ściśle uzależnione od tego, jak nihilistycznie czuła się danego dnia — trzynastego lipca targnęło nią coś niezrozumiałego. Definitywnie wyglądał na ojca swojej córki, której oblicze miała okazję widzieć przez lata nauki w Hogwarcie, stwierdziła bez wahania, że był chodzącym memento mori wylewności w kwestii emocji — dobitnie przypominał o ich braku, jawił się jako pouczająca gadka w grafitowym, opływającym elegancją garniturze. Stwierdzenie lokujące się uparcie na proscenium myśli wepchnęło mężczyznę do jedynej słusznej szufladki — okaz istoty, która się nie uśmiecha.
Zajmując miejsce obok Maurycego, nie zawiesiła na nim wzroku, z ulgą stwierdzając, że ten również nie postanowił rozbić jej o kant swojego spojrzenia, a przynajmniej nie podczas ulotnej chwili, w której okazała atencję wobec tak nieistotnego szczegółu. Przejechała beznamiętnym wzrokiem po otoczeniu znajdującym się w zasięgu jej pola widzenia, nie uważając kwestii tej za na tyle istotną, że wartą ciekawskiego rozglądania się. Spojrzenie jednak momentalnie zawisło na obrazach wiszących za plecami pana Wittermore, które zapewne zdobiły ściany od wielu lat — czasu tak długiego, że ich pozbawienie zostawiłoby za sobą duchy jaśniejszych plam; Zacisnęła dłoń na skrawku materiału, uświadamiając sobie, że złowieszczy chrobot zamka był pierwszą niewerbalną informacją o wymaganej dyscyplinie pracy, a nieobecność Miracle dopiero teraz wypłynęła ponad mętne wody świadomości. Nie żeby była zdziwiona spóźnialską naturą blondwłosej Puchonki — nie była.
Pozbawione werwy i jakichkolwiek okruchów emocji słowa mężczyzny szybko dotarły do dziewczęcia, które choć dotknięte nikłą trwogą, nie chciało rozproszyć swojej uwagi już na początku. Zawahała się lekko przed odpowiedzią, gdyż nawet ona sama nie była przyzwyczajona do własnej nadprogramowej aktywności.
— Najogólniej bezpieczeństwem Ministerstwa Magii — odparła rzeczowo. — Ściślej rzecz ujmując... — przed rozwinięciem myśli powstrzymało ją łagodne pukanie, które poniosło się po pomieszczeniu. Mimowolnie skierowała wzrok ku drzwiom.